Tip:
Highlight text to annotate it
X
Με λένε Nelson Ponce και είμαι 32 ετών.
Όταν ήμουν μικρός μού άρεσε να σχεδιάζω.
Με τιμωρούσαν, έκαναν τα πάντα για να αφήσω αυτή την κακιά συνήθεια,
γιατί αντί να παρακολουθώ το μάθημα, εγώ σχεδίαζα.
Μετά μπόρεσα να αξιοποιήσω το ενδιαφέρον μου και αυτό για το οποίο με κάποτε τιμωρούσαν, τώρα έχει γίνει για μένα τρόπος ζωής.
Εργάζομαι στην Casa de las Américas,
ένα ίδρυμα για την προώθηση εκπολιτιστικών δραστηριοτήτων στη Λατινική Αμερική
και δουλεύω επίσης ως καθηγητής στην ανώτατη σχολή σχεδίου,
όπου κάνω μαθήματα εικονογράφησης και σχεδίασης αφίσας.
Η διδασκαλία για μένα
είναι κάτι που δεν μπορώ να σταματήσω,
έχει να κάνει με τη φιλοσοφία μου για τη ζωή, που είναι να διδάσκω
και να μορφώνω τον κόσμο και γενικά τους νεότερους από μένα
και είναι κάτι που δεν μπορώ να το αποφύγω.
Δουλεύω σχεδόν πάντα σε πολιτιστικά ιδρύματα, γιατί με ενδιαφέρει πολύ να δουλεύω το σχέδιο για πολιτιστικά ιδρύματα, διδάσκω εικονογράφηση για παιδιά,
διδάσκω εικονογράφηση για εκδόσεις, διδάσκω γραφιστική
και επίσης διδάσκω εικονογράφηση για να εκφράσω κάτι δικό μου, γιατί γενικά όταν διδάσκω σχέδιο
είμαι πιο πολύ διαμεσολαβητής μεταξύ του παραλήπτη ενός μηνύματος και εκείνου που θέλει να το μεταδώσει.
Όμως αισθάνομαι και την ανάγκη να εκφραστώ, γι’ αυτό η δουλειά μου έχει να κάνει με την εικονογράφηση και το σχέδιο.
Ο σχεδιαστής επιτρέπεται να προσθέσει λίγο από τον εαυτό του, τις ανησυχίες του,
από όσα τον εντυπωσιάζουν, από όσα τον συγκινούν,
από ένα κομμάτι του εαυτού του και κυρίως την αισθητική του, ας πούμε,
εγώ πάντως πιστεύω ότι το κάνω.
Το 1999 έφτιαξα μια αφίσα για τη γνωστή ταινία κινουμένων σχεδίων «Vampiros en la habana»,
του Juan Padrón.
Ήταν μια ιδέα της Sara Vega, που ζήτησε να σχεδιαστούν αφίσες κινηματογράφου για ταινίες
που ήδη είχαν αφίσα, συνήθως από κάποιον δάσκαλο της εποχής του,
έτσι ήταν όμορφο να συνυπάρχουν δύο αφίσες για την ίδια ταινία.
Η πρώτη αφίσα της ταινίας ήταν δημιούργημα του Muñoz Bach, τον οποίο θαύμαζα πολύ.
Εκτυπώθηκε σε μεταξοτυπία, με την ίδια τεχνική που εκτύπωναν τις αφίσες στα χρόνια εκείνα, και την παρουσιάσαμε.
Ήταν μια πολύ όμορφη έκθεση όπου πολλοί σχεδιαστές είχαν την ευκαιρία να διδάξουν όσα ήξεραν κι όσα μπορούσαν να κάνουν.
Ήταν μια δουλειά που βραβεύτηκε και δεν ήταν τόσο για το βραβείο, αλλά για το ότι έτσι τιμούσα εκείνους τους δασκάλους,
Κυρίως με ευχαριστεί όταν περπατάω στο δρόμο
να βλέπω τα αντίγραφα ως ένα κομμάτι της πόλης.
Γι’ αυτό μου αρέσει το σχέδιο και η εικονογράφηση,
γιατί μου αρέσει να βλέπω πώς αναπαράγεται ένα έργο,
πράγμα που δεν συμβαίνει στις πλαστικές τέχνες ή στις καλές τέχνες, όπως μπορεί να τις πει κανείς.
Ένα από τα πιο σημαντικά γεγονότα της επαγγελματικής μου ζωής
ήταν όταν ήμουν καθηγητής και με μια ομάδα μαθητών μου, που λεγόταν Camaleón,
ταράξαμε τα νερά της πολιτιστικής ζωής της Αβάνας κάνοντας έργα με συγκεκριμένα χαρακτηριστικά και αρκετό αντίκτυπο.
Αυτό είναι ένα έργο που φτιάχτηκε το 2006,
όταν ανακαίνιζαν αυτό το μέρος που ήταν κλειστό.
Όταν αποφάσισαν να το ανακαινίσουν, κάλεσαν την ομάδα Camaleón.
Είναι πράγματα που μας έρχονται έτσι ξαφνικά, όπως κουβεντιάζουμε.
Ποτέ δεν έχουμε αποφασίσει κάτι από πριν, απλά καθόμαστε και μιλάμε λίγο, λέμε αστεία, και κάποιος αρχίζει να σχεδιάζει και έτσι κυλάει το έργο.
Δεν είναι τίποτε άλλο από τη συνύπαρξη της κόλασης και του παραδείσου, αγγελάκια, διαβολάκια - πλάκα κάνω.
Παρομοίως φτιάχναμε τοιχογραφίες στους δρόμους,
εικονογραφούσαμε παιδικά βιβλία πολλά χέρια μαζί, πράγμα που δεν έχει μεγάλη πέραση,
γιατί γενικά οι εικονογράφοι, οι γραφίστες έχουν μια τάση προς τη μοναξιά, κάνουν τη δουλειά μόνοι τους,
έτσι για μας το να δουλεύουν 4 χέρια μαζί ήταν κάπως δύσκολο,
γιατί ο ένας σχεδίαζε κι ο άλλος ερχόταν και σχεδίαζε από πάνω και ήταν ενδιαφέρον, γιατί μαθαίναμε, μαθαίνουμε πολλά ο ένας απ’ τον άλλο
και όχι γιατί εγώ τότε ήμουν ο δάσκαλος και είχα πλεονεκτική θέση.
Αντίθετα, πιστεύω ότι εγώ ήμουν αυτός που έμαθε πιο πολλά από εκείνους.
Έχω δουλέψει σχεδόν πάντα σε ομάδες. Δουλεύω αρκετά, γιατί για μένα η διασκέδαση και η δουλεία έχουν πολλά κοινά,
οπότε δουλεύω και διασκεδάζω ταυτόχρονα.
Δεν τα ξεχωρίζω, γι’ αυτό έλεγα ότι η διασκέδαση έχει μεγάλη σχέση μ’ αυτό που κάνω
και ως επαγγελματίας έχω φροντίσει να με πληρώνουν για να κάνω κάτι που μου αρέσει.
Αυτό δεν μπορείς να το λες και πολύ,
γιατί μπορεί να ενοχλήσει τους συναδέλφους μου, αλλά έτσι είναι.