Tip:
Highlight text to annotate it
X
Γεια σας! Πείτε μου ειλικρινά.
Φαίνεται ο κώλος μου μεγάλος με αυτό το παντελόνι;
Ή περιμένετε, ίσως όχι αρκετά μεγάλος! Μήπως ήρθε η ώρα για μια μικρή αύξηση των γλουτών;
Ή ίσως μια μικρή λιποαναρρόφηση, για να αφαιρεθούν αυτά τα παχάκια τουλάχιστον.
Και ίσως, τώρα που το σκέφτομαι, μια ωραία κοιλιοπλαστική. Δεν θα με πείραζε να ήταν ίσια (η κοιλιά).
Αλλά περιμένετε, γιατί να σταματήσω εκεί;
Από την στιγμή που βαριέμαι να γυμνάσω το στήθος μου
ίσως μερικά εμφυτεύματα να επιβάλλονται...
Μαζί με μια μικρή ανόρθωση λαιμού.
Φυσικά θα πρέπει να κάνω και κάτι μ΄ αυτή την φαλάκρα, σωστά;
Τι είπατε; Ανόρθωση φρυδιών;
Όχι, δεν ξέρω αν θέλω να φαίνομαι σε επαγρύπνηση όλη την ώρα.
Μάλλον, σκέφτομαι να ολοκληρώσω με μια πληθώρα από ενέσεις μπότοξ
για να συσφίξω αυτές τις ρυτίδες. Ξέρετε το μπότοξ, αυτή τη χημική νευροτοξίνη
που παραλύει προσωρινά τα νεύρα για την ψευδαίσθηση της νεότητας;
Ο Marshall McLuhan κάποτε είπε
πως το τελευταίο στοιχείο που θα παρατηρούσε ποτέ ένα ψάρι στο περιβάλλον του είναι το νερό.
Παρομοίως, οι πιο προφανείς και ισχυρές πραγματικότητες του ανθρώπινου πολιτισμού μας
φαίνεται να είναι και οι πιο παραγνωρισμένες.
Και μόνο όταν κάνουμε μια παύση, συχνά με το ρίσκο της κοινωνικής αποξένωσης
για να αναρωτηθούμε για τις θεμελιώδεις αρχές και ιδέες που διέπουν τις ζωές μας
μια μαύρη αλήθεια, σχετικά με την υποτιθέμενη φυσικότητά μας, γίνεται πιο φανερή.
Σήμερα ζούμε σ' έναν ωκεανό, αποτελούμενο από γιγαντιαία κύματα εμμονής της κοινωνικής θέσης
υλισμού, ματαιοδοξίας, εγωισμού και καταναλωτισμού.
Οι ίδιες οι ζωές μας ορίζονται
όχι από τις παραγωγικές μας σκέψεις, τις κοινωνικές συνεισφορές και την καλή θέληση
αλλά από ένα επιφανειακό, ψευδές σύνολο συσχετισμών
όπου η ίδια η δομή της κοινωνίας μας ακτινοβολεί έναν φθηνό ρομαντισμό
συνδεδεμένο με έναν μάταιο ανταγωνισμό, επιδεικτικό καταναλωτισμό και νευρωτικούς εθισμούς
συχνά σχετιζόμενοι με την φυσική ομορφιά, την κοινωνική θέση και τον επιφανειακό πλούτο.
Στην ουσία είναι η κοινωνική συμμόρφωση μεταμφιεσμένη ως ατομικισμός
με τις αρετές της ισορροπίας, της ευφυΐας, της ειρήνης, της δημόσιας υγείας
και της αληθινής δημιουργικότητας να αφήνονται στην άκρη να σαπίζουν.
Το "πολιτισμικό νερό" μέσα στο οποίο κατοικούμε σήμερα, είναι βαριά μολυσμένο.
Ξεκινά από τα σχολικά μας χρόνια, όπου το να είσαι έξυπνος και να πραγματοποιείς επιτεύγματα
θεωρείσαι σπασίκλας και "φυτό"
με τον κοινωνικό έπαινο να διαβιβάζεται σ' εκείνους με την αποδεκτή εμφάνιση
την οικονομική ευημερία και την ανούσια μυϊκή δύναμη
ενισχύοντας την ιδέα ότι το να σκέφτεσαι, να γνωρίζεις και να προκαλείς, αποτελεί γελοιότητα
ενώ το να διατηρείς το status quo (σ.τ.μ. κοινωνικό κατεστημένο) και να συμμορφώνεσαι με τα ιδεώδη που επιβάλει η κοινωνία
αποτελεί μια ανταμοιβή.
Σε ποιο σημείο ο πολύ-δισεκατομμυριούχος με τις πέντε επαύλεις
μετατρέπεται από ίνδαλμα, πολιτισμικά αποδεχόμενης επιτυχίας
σε παράδειγμα σοβαρής διανοητικής διαταραχής
καταλήγοντας στην πραγματικότητα, σε ψυχαναγκαστικές καταχρήσεις, όπου αποκαλύπτεται
ότι αυτός δεν είναι τίποτα άλλο από μία μεταμφιεσμένη κοινωνική αποστροφή
με την απόφασή του να συσσωρεύσει τόσο υπερβολικά επίπεδα πλούτου
για κανέναν άλλο σκοπό παρά μόνο για λόγους ατομικού status.
Αλλά από την άλλη, δεν μπορούμε να είμαστε τόσο σκληροί μαζί τους, σωστά;
Γιατί αυτό που κάνουν πολύ απλά είναι αυτό που διδάχθηκαν.
Όπως ακριβώς οι θρησκευτικές πεποιθήσεις που πιστεύετε ή οι στρατηγικές που χρησιμοποιείτε για να επιβιώσετε
καλλωπίζονται και καλλιεργούνται από τις περιβαλλοντικές συνθήκες της ύπαρξής σας
έτσι υπάρχουν και τα πολλά άλλα κύματα επιρροής σ' αυτόν
τον ωκεανό των μιμιδίων που συνθέτει το πνεύμα της εποχής.
Γι' αυτό ίσως θα πρέπει να ξεκινήσουμε να αναρωτιόμαστε
για το τι πραγματικά προσπαθούμε να επιτύχουμε παρά να παραπονευόμαστε
και να κοιτάμε τις κοινωνικές παραδοχές της προόδου και της επιτυχίας όπως αυτές υπάρχουν.
Δεν ξέρω για εσάς, αλλά αρχίζω να υποψιάζομαι
ότι ο καινούριος εμπορικός τρόπος ζωής, που έχει υμνηθεί
από τους οικονομολόγους και τους ιστορικούς ως κάποιο θαύμα της ανθρώπινης/κοινωνικής ανάπτυξης
είναι στην πραγματικότητα μια κρυφή μορφή καθυστέρησης.
Ένα αφανές μανιφέστο παραμόρφωσης αξιών που μας κάνει άρρωστους
αντικοινωνικούς, αυξανόμενα ματαιόδοξους
οικολογικά αδιάφορους και ίσως
ολοένα και πιο πολύ ευπαθείς στις ομάδες που ελέγχουν την ίδιας μας την κοινωνία.
Ίσως, απλά ίσως
τα σύγχρονα πολιτισμικά άλματα τα οποία αυτό-αποκαλούνται επιτυχία, δεν είναι στην πραγματικότητα
σημάδια κοινωνικής προόδου
αλλά σημάδια ενός πολιτισμού σε παρακμή.
Από τον δημιουργό της τριλογίας των ταινιών zeitgeist
έρχεται το χειρότερο ριάλιτι όλων των εποχών:
Tο αληθινό.
Η GMP film παρουσιάζει...
...το "Πολιτισμός σε Παρακμή"
με τον ξεναγό σας, Peter Joseph
www.CultureInDecline.com
Μια καινούρια ασθένεια έχει χτυπήσει την Αμερική και εξαπλώνεται ραγδαία στον υπόλοιπο κόσμο.
Μια ασθένεια σε μεγάλο βαθμό άγνωστη σε προηγούμενες περιόδους
και σχεδόν εξ ολοκλήρου απαρατήρητη από εκείνους που την φέρουν.
Μια ασθένεια που δεν μεταδίδεται μέσω ενός ιού ή μιας γενετικής προδιάθεσης
αλλά μέσω πολιτισμικών μιμιδίων και ιδεών.
Ιδέες που στην πραγματικότητα μολύνουν το μυαλό, αναπτυσσόμενες και μεταλλασσόμενες σε διάφορες στελέχη
διαβάλλοντας την πνευματική ακεραιότητα των περισσοτέρων.
Ονομάζεται Δ.Μ.Κ: Διαταραχή Ματαιόδοξης Κατανάλωσης (σ.τ.μ. ωνιομανία)
και είναι μια μάστιγα της μοντέρνας κοινωνίας, όπου όχι μόνο μολύνει
τον τρόπο σκέψης και τις αξίες όσων εκτίθενται
αλλά επιπλέον μετατρέπει τον κόσμο μας σε μια απέραντη χωματερή από μικρά εμπορικά κέντρα
διαταραχές της προσωπικότητας, σπάταλο υλισμό
και επιθετικά κοινωνικά αδικήματα.
Το ακόλουθο μήνυμα είναι μία προσφορά του ινστιτούτου ερευνών για την Διαταραχή Ματαιόδοξης Κατανάλωσης.
Εργάζομαι με αυτά τα κορίτσια εδώ και μερικά χρόνια.
Αυτό που πολλές δεν γνωρίζουν σχετικά με την Δ.Μ.Κ.
είναι ότι πολλά υπό-στελέχη και μεταλλάξεις έχουν συμβεί.
Αυτές οι γυναίκες υποφέρουν από Σ.Κ.Γ. ή αλλιώς Σύνδρομο Καυτής Γκόμενας.
Βλέπω ότι έχουμε μερικές καινούριες παρουσίες.
Θα ήθελε κάποια να συστηθεί;
Μετακόμισα στο Λος Άντζελες λίγα χρόνια πριν και...
άρχισα να παρατηρώ κάποιες περίεργες αλλαγές να συμβαίνουν στο σώμα μου
όπως το ότι οι φούστες μου άρχισαν να κονταίνουν όλο και πιο πολύ
και ότι ξεκίνησα να σπαταλώ όλο και περισσότερα σε καλλυντικά, τακούνια και φθηνά κοσμήματα.
...και μετά ξεκίνησαν οι ενέσεις μπότοξ και...
απλά δεν μπορούσα να σταματήσω...
Τα χείλη μου γινόντουσαν ολοένα και πιο πρησμένα, και...
από την δεύτερη ή τρίτη αύξηση γλουτών
ξεκίνησα να βλέπω σε επανάληψη το America's next top model
και το extreme makeover 24/7
βγαίνοντας με τον κάθε κόπανο διάσημο ποδοσφαιριστή
και το επόμενο πράγμα που θυμάμαι...
Ήμουν στο εξώφυλλο του Vogue!
Δεν πειράζει γλυκιά μου. Ήμουν κι εγώ στο εξώφυλλο του Vogue.
Με την στήριξη σας, μπορούμε να σταματήσουμε το Σ.Κ.Γ. πολύ σύντομα.
Αν επιθυμείτε να βοηθήσετε αυτά τα θύματα, παρακαλούμε να δωρίσετε όλα τα προϊόντα Gucci
Louis Vuitton και Prada στον τοπικό σας χώρο υγειονομικής ταφής απορριμάτων.
Αν πάμε πίσω στις αρχές του εικοστού αιώνα
θα συναντήσουμε ένα κρίσιμο σταυροδρόμι για την βιομηχανία
όπου η ραγδαία τεχνολογική πρόοδος, άρχιζε να προκαλεί
τις πιο θεμελιώδεις αρχές των παραδοσιακών οικονομικών
και ως εκ τούτου, της κοινωνικής λειτουργίας.
Βλέπετε, στον πυρήνα του κοινωνικού-οικονομικού μας συστήματος βρίσκονται η 'Εργασία' και η 'Ζήτηση'.
Δίχως τη ζήτηση των προϊόντων, φυσικά, δεν υπάρχει ανάγκη για παραγωγή και εργασία
και χωρίς εργασία, το εργατικό δυναμικό δεν έχει εισόδημα ή αγοραστική δύναμη
προκειμένου να αγοράσει τα αγαθά, που θα διατηρήσουν την οικονομία σε κίνηση.
Στις αρχές της δεκαετίας του 1900, μια ισχυρή επέκταση της παραγωγικότητας
μέσω της εφαρμογής των μηχανών και της μηχανοποίησης
έφερε κάτι που η βιομηχανία δεν είχε ξανασυναντήσει πρωτύτερα:
ένα πλεόνασμα αγαθών.
Ένα άρθρο του 1927 στο περιοδικό 'Nation's Business'
από συνέντευξη του τότε γραμματέα για θέματα εργασίας James Davis, αναφέρει:
'Μπορεί εν τέλει, τα αγαθά που χρειάζεται ο κόσμος
να παράγονται μέσα σε τρεις εργάσιμες ημέρες'.
Χρόνια αργότερα, ο μηχανικός R. Buckminster Fuller
περιέγραψε το φαινόμενο ως τη δυνατότητα να γίνουν 'περισσότερα με λιγότερα'
όπου η ενέργεια, το ανθρώπινο δυναμικό και οι πόροι που χρειάζονταν
προκειμένου να επιτευχθούν οι διάφοροι στόχοι στην πραγματικότητα μειώνονταν
ενώ τα επιτεύγματα αυτά καθεαυτά αυξάνονταν.
Με λίγα λόγια, η βιομηχανία γινόταν πιο τεχνικά αποδοτική.
Ωστόσο, η προ-εικοστού αιώνα Αμερική και η Δυτική κοινωνία γενικότερα
διατηρούσε σε γενικές γραμμές, μιαν ηθική της λιτότητας.
Υπήρχε ένα συντηρητικό ήθος, όπου τα αγαθά αποκτούνταν για τη χρησιμότητα τους·
μια κουλτούρα αναγκών, όχι υπέρμετρων επιθυμιών.
και οι πιο πολλοί άνθρωποι, δεν έβλεπαν την ανάγκη να αυξήσουν τον καταναλωτισμό τους
πολύ απλά γιατί μπορούσαν.
Έτσι οι άρχοντες βιομήχανοι και οι κοινωνικοί σχεδιαστές είχαν μια επιλογή σ' αυτό το σημείο:
Είτε το σύστημα θα προσαρμοζόταν σε αυτή την καινούρια 'περισσότερα με λιγότερα' παραγωγικότητα
το όποιο θα μπορούσε να σημαίνει μια αύξηση του ελεύθερου χρόνου, μια μείωση του χρόνου απασχόλησης
και μια προσαρμογή των μισθολογικών κλιμάκων σε σχέση με την αξία των προϊόντων
που θα αντικατόπτριζε αυτή την καινούρια εποχή αφθονίας.
Ή κάτι πιο δραματικό έπρεπε να γίνει: οι πιο βασικές διέπουσες αξίες
και επιδράσεις του πολιτισμού, χρειάζονταν να αλλάξουν
όπου η ίδια η έννοια της κατανάλωσης γίνεται αυτοσκοπός
να καταναλώνουμε προς χάρη της κατανάλωσης
προκειμένου να διατηρηθεί το status quo.
Περιττό να αναφέρουμε, δεδομένου της φύσης της καπιταλιστικής φιλοσοφίας
ότι η δεύτερη.....τι; Α ναι!
Λοιπόν, είναι περιττό να αναφέρουμε, δεδομένου της φύσης της καπιταλιστικής φιλοσοφίας
ότι η δεύτερη σκέψη κρίθηκε ως η μόνη λογική επιλογή.
Η σημερινή κυρίαρχη "ηθική" της συνεχώς αυξανόμενης κερδοφορίας και κέρδους από τη βιομηχανία
δεν μπορεί να τεθεί σε κίνδυνο, οπότε η εναλλακτική ιδέα
του να εργαστούμε προς μια αφθονία ώστε να ικανοποιηθούν οι ανθρώπινες ανάγκες
επιτρέποντας ίσως ένα επίπεδο ελευθερίας που δεν είχε ποτέ ιδωθεί
και ίσως την απαρχή μιας νέας περιόδου Διαφωτισμού της ανθρώπινης ύπαρξης
αποκλείστηκε βίαια από τα συμφέροντα της τάξης των "ιδιοκτητών"·
και ο κόσμος τον οποίο βλέπετε γύρω σας, γεμάτο από αυξανόμενες μαλακίες
ματαιοδοξία, υλισμό, απόβλητα, εγκλωβισμένους από το χρέος μισθωτούς δούλους, συγκρούσεις
και παρορμητικό, απερίσκεπτο καταναλωτισμό είναι το αποτέλεσμα.
Η εορταστική περίοδος προσφορών ξεκίνησε βίαια:
ένας εποχιακός εργάτης της Walmart ποδοπατήθηκε μέχρι θανάτου
από πελάτες οι οποίοι ήταν ανυπόμονοι για τις προσφορές μετά την γιορτή των Ευχαριστιών.
Μια τρελή έφοδος στο κατάστημα της Walmart έριξε τους πελάτες στο έδαφος
κοντά στο Grand Rapids, Michigan στις 5 το πρωί.
Παρότι πολλοί άνθρωποι έπεσαν στο έδαφος, οι πελάτες εξακολουθούσαν να προχωρούν μπροστά.
Ηρέμησε γαμώ το κέρατό μου.
Σπρώξε έναν από τους γονείς μου και θα σε μαχαιρώσω καριόλη!
Άλλο ένα επεισόδιο εδώ, μια 28χρονη έγκυος
ρίχθηκε στο έδαφος από το ίδιο πλήθος.
Μάρτυρες εδώ στον τόπο του συμβάντος λένε ότι ή γυναίκα τελικώς απέβαλλε.
Στην Νότια California, ακούστηκαν πυροβολισμοί σε ένα κατάμεστο μαγαζί παιχνιδιών.
Λένε ότι μια γυναίκα ψέκασε τους υπόλοιπους πελάτες.
Στην πραγματικότητα ήταν σπρέι πιπεριού.
Εν τω μεταξύ, αυτοί που ήξεραν τον [Jdimytai] Damour αποκαλούν τον θάνατό του "παράλογο".
Ενεργούν σαν ζώα, απλά για να αγοράσουν κάτι για 5 δολάρια
για να γλιτώσουν 5 δολάρια. Ουσιαστικά δολοφόνησαν αυτόν τον τύπο.
- Πόσο καιρό είστε εδώ έξω;
Είμαι εδώ... 3 μέρες.
- Με δικά σας λόγια, τι σας φέρνει εδώ; - Τηλεοράσεις.
- Το παιδί μου θέλει... Αυτό που θέλουν είναι ένα iPad, νομίζω, Samsung;
Αλλά αυτό που γίνεται είναι ότι δεν τα πουλάνε μισοτιμής.
- Αυτό είναι κακό.
Πολύ σπρώξιμο συμβαίνει στα μαγαζιά.
Θυμάμαι να βλέπω μερικά πράγματα σαν αυτά στις ειδήσεις. Είχατε ποτέ τέτοια εμπειρία;
Όχι στην Μαύρη Παρασκευή, αλλά σε μουσικές συναυλίες·
ξέρω όμως πώς γίνεται, οπότε είμαι προετοιμασμένη.
Οπότε είστε έτοιμη να σπρώξετε ανθρώπους; - Πάνω κάτω.
Τι νομίζετε για αυτό το παρορμητικό είδος καταναλωτισμού
ο οποίος γίνεται πολύ βίαιος μερικές φορές;
- Δεν ξέρω. Νομίζω ότι πρόκειται να είναι αρκετά αγχωτικό για όλους μας.
Αυτός είναι ο Eddie Bernays. Θεωρείται ο Πατέρας της Σύγχρονης Διαφήμισης
ιδιαίτερα διάσημος για την μετατροπή της γενικώς απεχθούς λέξης "Προπαγάνδα"
στον χνουδωτό, θερμό ευφημισμό "Δημόσιες Σχέσεις".
Ο Bernays πήρε επιλεκτικά δημοφιλείς ιδέες από την ψυχανάλυση του Φρόυντ
και άρχισε να τις εφαρμόζει στις διαφημιστικές εκστρατείες.
Η ιδέα ήταν απλή:
Σύνδεσε και εκμεταλλεύσου τις πρωτόγονες, κοινωνικές ορμές οι οποίες είναι κοινές στους περισσότερους ανθρώπους
όπως η σεξουαλικότητα και η (κοινωνική) θέση, σε ένα προϊόν.
Είναι πολύ μακρύτερο από πέρσυ!
Είναι, σχεδόν 4 ίντσες μακρύτερο σε κάποια μοντέλα.
Οοοοοο!
Τα αγαθά άρχισαν να γίνονται λιγότερο σχετικά ως προς την χρήση τους
και περισσότερο ως σύμβολο προβολής της ταυτότητας κάποιου ή του ατομικισμού του
ουσιαστικά μετατρέποντας απλές επιθυμίες σε συναισθηματικές ανάγκες.
Ο Bernays ήταν μια απάντηση σε μια αυξανόμενη απαίτηση από τους βιομηχανικούς ηγέτες
να επαναπρογραμματίσουν την κοινωνία και να δημιουργήσουν ένα νέο καταναλωτικό πολιτισμό.
Ο Charles Kettering, Διευθυντής της General Motors το 1929
έγραψε για την ανάγκη να: "κρατηθούν οι καταναλωτές δυσαρεστημένοι."
Ο τραπεζίτης της Wall Street Paul Mazur είπε:
"Πρέπει να στρέψουμε την Αμερική, από έναν πολιτισμό αναγκών σε έναν πολιτισμό επιθυμιών.
Οι άνθρωποι πρέπει να εκπαιδευτούν να επιθυμούν.
Να θέλουν νέα πράγματα πριν ακόμα τα προηγούμενα έχουν καταναλωθεί πλήρως.
Πρέπει να διαμορφώσουμε μια νέα νοοτροπία στην Αμερική."
Και δούλεψε!
Οι τεχνολογικές καινοτομίες του ραδιοφώνου και της τηλεόρασης βοήθησαν να επεκταθεί αυτή η άποψη
με εκστρατείες "κορεσμού" σε όλη την Αμερικάνικη κοινωνία
η οποία γρήγορα εξαπλώθηκε σε όλο τον κόσμο.
Η διαφήμιση πλέον δεν περιέγραφε την λειτουργία ενός αγαθού
και την ακεραιότητα του. Ήταν πλέον για την κοινωνική χειραγώγηση
δημιουργώντας κατωτερότητα, ντροπή, ενοχή, και ψεύτικα προβλήματα
τα οποία μπορούσαν να λυθούν με την υποταγή στην κατανάλωση.
Σε ένα κύκλο ζωής 80 χρόνων,
βλέπουμε κατά μέσο όρο 15½ χρόνια τηλεόραση
15½ χρόνια υγροποίησης και σοδομοποίησης του εγκεφάλου μας
μουμιοποίησης, και τελικά δοξασίας προϊόντων και ανοησιών·
και αυτό μας γαμάει, διότι οι διαφημίσεις είναι "Μαλάκες"!
Είναι "μαλάκες". Φανταστείτε εάν μια διαφήμιση ήταν απλά ένας φυσιολογικός τύπος
που περπατούσε στον δρόμο, και απλά σου έλεγε:
"Εϊ! Εϊ εσύ! Εϊ, Εϊ!
Εάν φορέσεις αυτά τα παντελόνια, τότε τα καυτά κορίτσια θα σε θέλουν σίγουρα.
Λέω πραγματικά καυτά κορίτσια, όχι αυτή την άσχημη κότα που αποκαλείς φιλενάδα.
Και παρεμπιπτόντως, μπορείς να της πεις
ότι χρειάζεται να χάσει λίγο βάρος και να κάνει κάτι με τα μαλλιά της;
Και θα μπορούσε να το κάνει! Εάν απλά χρησιμοποιούσε αυτά τα χάπια διαίτης και αυτό το τζέλ για τα μαλλιά.
Και παρεμπιπτόντως, και οι δυο σας μάλλον
πρέπει να καπνίζετε αυτά τα τσιγάρα και να πίνετε αυτή την μπύρα. Τότε θα είσασταν και οι πρώτοι.
Παρόλα αυτά τα δόντια σας δείχνουν λίγο κίτρινα
αλλά μπορούμε να το διορθώσουμε εάν χρησιμοποιούσατε λίγο από αυτή την λευκαντική μαλακία των δοντιών.
Και μετά τα καυτά κορίτσια θα σε ήθελαν σίγουρα.
Και παρεμπιπτόντως, είσαι ευχαριστημένος με το μέγεθος του πέους σου;
Εάν είσαι, τότε εντάξει, πολλοί άνδρες είναι ευχαριστημένοι με το...
"μέγεθος κοροϊδίας"! Έτσι δεν αποκαλείται; "Μέγεθος κοροϊδίας"; Πολλά κορίτσια το λατρεύουν.
Εννοώ ότι δεν έχω γνωρίσει καμία, αλλά βάζω στοίχημα ότι υπάρχουν κάποιες.
Αλλά αν αλλάξεις γνώμη, το μόνο που έχεις να κάνεις είναι να πάρεις μερικά από αυτά
και σύντομα θα πρέπει να καλείς κόσμο για να σε βοηθήσουν να κουβαλήσεις το "εργαλείο" σου
όπως ένα τραίνο πάνω σε ένα νυφικό!
Αλλά πώς θα καλέσεις τους "κουβαλητές" με αυτό το χάλια τηλέφωνο που έχεις;
Πρέπει να χρησιμοποιήσεις αυτό το τηλέφωνο με αυτήν την μαλακισμένη τεχνολογία κύλισης
το οποίο κάνει τους άλλους ανθρώπους να νιώθουν ότι είναι καλύτεροι από σένα
απλά με την κατοχή ενός τέτοιου τηλεφώνου, και όντως είναι. Είναι καλύτεροι από σένα.
Θεέ μου, όλα αυτά τα πράγματα που χρειάζεσαι και δεν έχεις με κάνουν νευρικό.
Εσένα σε αγχώνουν; Ε; Ε; Ε;
Αγχώθηκες τώρα; Αγχώθηκες; Αγχώθηκες; Αγχώθηκες;
Ωραία λοιπόν, το μόνο που πρέπει να κάνεις είναι να παίρνεις μερικά από αυτά και σε 2 εβδομάδες
θα νιώσεις καλύτερα από ποτέ!
Και bonus δράση: Αυτά τα χάπια θα κάνουν τις κωλότριχές σου
πιο αστραφτερές και ελέγξιμες.
Τέλος πάντων, πρέπει να φύγω διότι η φίλη σου μόλις αποφάσισε
ότι φαίνεται πολύ ωραία σε αυτό το παλιομοδίτικο φόρεμα, και πρέπει αν την μεταπείσω γρήγορα
πριν σταματήσει να παίρνει το κοκτέιλ με Ambien/Prozac που της έδωσα
και μετά σταματήσει να ψωνίζει συνεχώς
ώστε να γεμίσει το κενό το οποίο δημιουργήθηκε από το μίσος για τον εαυτό της, το οποίο δημιουργήθηκε από μένα.
Θα βγαίνατε ραντεβού με αυτόν τον τύπο;
Βλέπετε, στην καρδιά της διαφήμισης
είναι η εκμετάλλευση της βαθιάς μας κοινωνικής μας φύσης.
Μετατρέπει την ενσυναίσθητη κοινωνική ταυτότητα
σε ένα όπλο εξωτερικής κρίσης και σχετικής ανασφάλειας.
Πράγματι, πριν λίγα χρόνια, διεξήχθη μια πολυετής έρευνα
όπου η Δυτική τηλεόραση μπήκε σε έναν πολιτισμό
που δεν είχε ποτέ πριν τηλεόραση, στο νησί Fiji.
Με το τέλος της περιόδου παρακολούθησης
το αποτέλεσμα των υλιστικών αξιών και της ματαιοδοξίας είχε μια ισχυρή επίδραση.
Ένα σημαντικό ποσοστό νέων γυναικών, για παράδειγμα,
οι οποίες προηγουμένως είχαν ασπαστεί το είδος του "υγιούς" βάρους και της πλήρους διατροφής
είχαν εμμονή στο να γίνουν λεπτές.
Διατροφικές διαταραχές, οι οποίες ήταν ουσιαστικά ανύπαρκτες σε αυτόν τον πολιτισμό
άρχισαν να διαδίδονται και οι γυναίκες ειδικά μεταμορφώθηκαν·
αλλά ας επιστρέψουμε στο μάθημα ιστορίας.
Αυτός ο ματαιόδοξος υλισμός και η μανιώδης καταναλωτική μανία
όσο και ισχυρά και να είναι, δεν είναι αρκετά για να διασφαλίσουν
την σταθερότητα της καπιταλιστικής "θρησκείας"
και το συνεχώς αυξανόμενο όφελος των ιερέων της άρχουσας τάξης.
Πέρα από την κατασκευή της συναίνεσης μέσω της διαφήμισης
η τεχνολογική εποχή έφερε ένα άλλο δυσάρεστο πρόβλημα στις επιχειρήσεις:
αυξημένη αποδοτικότητα προϊόντων.
Όχι μόνο η παραγωγή κινούταν πιο γρήγορα από την παραδοσιακή κατανάλωση
αλλά και η πραγματική ποιότητα των αγαθών αυξανόταν επίσης
λόγω των τεχνολογικών επιτευγμάτων στην σχεδίαση τους
κάνοντας τις απαραίτητες επαναλαμβανόμενες αγορές ολοένα και πιο σπάνιες.
Λοιπόν, αυτό δεν ήταν κάλο.
Θυμηθείτε, ο βασικός οδηγός της εργασίας, του κέρδους και της κατανάλωσης
και άρα ο βασικός οδηγός της οικονομίας μας γενικότερα
είναι η σπανιότητα και η ανεπάρκεια.
Στην πραγματικότητα, ο εχθρός της οικονομίας της αγοράς ήταν πάντα η επάρκεια
και όσο καλύτερο και μεγαλύτερης διάρκειας είναι ένα αγαθό, τόσο το χειρότερο για τη βιομηχανία.
Οπότε, "σπάσαν τα νερά" και η προγραμματισμένη βραχυβιότητα γεννήθηκε.
Το 1932 ο βιομήχανος Bernard London διένειμε ένα φυλλάδιο με τίτλο:
"Σταματώντας την Ύφεση μέσω της Προγραμματισμένης Βραχυβιότητας"
όπου η ιδέα της καθολικής παραγωγής χαμηλής ποιότητας αγαθών
για την δημιουργία περισσότερης ζήτησης για εργασία και ανάπτυξη έμοιαζε λογική.
Κάποιοι ήθελαν ακόμα και να την κάνουν νομικά υποχρεωτική για όλες τις βιομηχανίες
όπου οι κύκλοι ζωής θα αποφασίζονταν όχι από την φυσική κατάσταση της τεχνολογικής δυνατότητας (της εποχής)
αλλά από την απλή συνεχώς αυξανόμενη ανάγκη για εργασία και κατανάλωση.
Στην πραγματικότητα, το πιο αξιοσημείωτο παράδειγμα αυτής της περιόδου
ήταν το καρτέλ των λαμπτήρων πυρακτώσεως Phoebus της δεκαετίας το 1930
όπου, σε μια περίοδο όπου οι λαμπτήρες μπορούσαν να διαρκούν 25.000 ώρες
το καρτέλ ανάγκασε κάθε εταιρεία να περιορίσει την ζωή των λαμπτήρων της
σε μόνο 1000 ώρες ώστε να διασφαλίσει επαναλαμβανόμενες αγορές·
και με το πέρασμα του χρόνου, αυτό έγινε τελικά η στρατηγική προσέγγιση για όλες τις βιομηχανίες.
Αν καθόσασταν να συγκρίνετε την πραγματική αποδοτικότητα σήμερα
σε αυτό που στην πραγματικότητα κάνουμε για να κρατήσουμε ζωντανή αυτή την "μηχανή" αποβλήτων και στέρησης
θα ξερνάγατε μέσα στην σούπα σας για τις χαμένες δυνατότητες.
Το τελευταίο σημείο που πρέπει να αναφερθεί εδώ
έχει να κάνει με το πρόβλημα της ίδιας της αγοραστικής δύναμης.
Μια δικλείδα ασφαλείας χρειαζόταν για να διασφαλιστεί η κυκλοφορία του χρήματος και η αποκαλούμενη "ανάπτυξη"
ακόμα και όταν οι αγοραστές δεν είχαν (χρήμα).
Οπότε, καλωσήλθατε στην πιστωτική επέκταση.
Η πρόσβαση σε πίστωση ήταν, στην πραγματικότητα
ο βασικός παράγοντας οικονομικής ανάπτυξης της Δύσης για ένα πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα,
και μια γρήγορη ματιά στο ιδιωτικό και δημόσιο χρέος σήμερα παγκοσμίως
δείχνει ότι δεν είναι μια ανωμαλία ενός ατόμου ή μιας χώρας
να ζει πέρα από τις οικονομικές δυνατότητές της.
Είναι όντως εγκαθιδρυμένη συνήθεια.
Το ποσό χρέους το οποίο υπάρχει σήμερα
ξεπερνά κατά πολύ το χρήμα σε κυκλοφορία παγκοσμίως
και είναι αυτός ο δανεισμός από το τίποτα
που αντιστάθμιζε τα εγγενή όρια της εργασίας και των μισθών.
Παρόλα αυτά, όσο ενοχλητικά και να φαίνονται όλα αυτά
σε σχέση με την οικολογική ανευθυνότητα και την κοινωνική νεύρωση
το πηγάδι που βρισκόμαστε είναι βαθύτερο.
Συχνά ξεχνούμε ότι το υποβόσκον μήνυμα των τελευταίων χιλίων ετών
είναι ότι κάποιοι από το είδος μας αξίζουν προφανώς περισσότερα σε σχέση με άλλους·
και η σκλαβιά, η εκμετάλλευση και η σίγουρη στέρηση μιας ομάδας
ώστε να επωφεληθεί μια άλλη θεωρήθηκε κάποιος νόμος της φύσης.
Κατά την διάρκεια της φεουδαρχίας του Μεσαίωνα, οι κοινωνικές διαφορές ήταν σαφώς ορισμένες
με τον Βασιλιά και τους Ευγενείς και τους Βαρόνους κ.λπ.
να έχουν υπό τον έλεγχό τους τους υπηκόους οι οποίοι ήταν ουσιαστικά σκλάβοι
σε αντάλλαγμα για βασικούς πόρους και τυπική προστασία.
Μια κοινή αντίληψη της εποχής ήταν η γενετική ή θρησκευτική ανωτερότητα
των βασιλιάδων και των εκλεκτών τους που τους έδινε το δικαίωμα για κυριαρχία.
Παρόλα αυτά, καθώς η φεουδαρχία μετατράπηκε σε μονοπωλιακό κρατικό μερκαντιλισμό
και έπειτα σε καπιταλισμό της ελεύθερης αγοράς
η όψη του μέσου "αγρότη-εργάτη"
ή του "μισθωτού δούλου" της εργατικής τάξης όπως υπάρχει σήμερα
μετατράπηκε, ώστε εκεί που υπήρχε μια μικρή προστασία
να αφαιρείται, ώστε να υποστηριχθεί ένα δόγμα
που λέει ότι, αν ένα άτομο δεν είναι ικανό να βρει εργασία στην οικονομία της αγοράς
το δικαίωμά του στη ζωή ή της απλή ύπαρξής του δεν εξασφαλίζεται.
Ο Adam Smith, ο David Ricardo, και ο Thomas Malthus
και άλλοι κεντρικοί ήρωες στην αυγή του σύγχρονου καπιταλισμού
έκαναν ξεκάθαρο ότι το σύστημα το οποίο υποστήριζαν δεν ήταν για τον καθένα.
Δεν είναι ότι στην πραγματικότητα ήθελαν να είναι έτσι.
Δεν ήταν Ναζί ή οτιδήποτε άλλο
αλλά αν αναλογιστείτε τον κόσμο στον οποίο έζησαν που ήταν βασισμένος στην σπανιότητα
φαίνεται αρκετά λογικό. Ο Adam Smith
παρακολουθώντας το κοινωνικό μοντέλο το οποίο οριζόταν από τις σχέσεις ιδιοκτησίας δήλωνε:
"Η πολιτική κυβέρνηση
όσο διέπεται από την διασφάλιση της ιδιοκτησίας
υφίσταται στην πραγματικότητα για την άμυνα των πλουσίων ενάντια στους φτωχούς
ή αυτών που έχουν κάποια ιδιοκτησία ενάντια σε αυτούς που δεν έχουν τίποτα."
Ο David Ricardo, χτίζοντας πάνω
στην ψευδό-δαρβινιστική ιδέα του "Αόρατου Χεριού" του Smith για την "επιβίωση" της αγοράς
επέκτεινε την έννοια στο ότι η αναπόφευκτη φτώχεια και στέρηση των φτωχών
ήταν "ο κοινωνικός νόμος της φύσης" όπως η βαρύτητα
με τον Malthus να φτάνει στο σημείο να δηλώνει ότι
μόνο κακό κάνεις στους φτωχούς προσπαθώντας να τους βοηθήσεις.
Δήλωνε: "Αντί να προτείνουμε καθαριότητα για τους φτωχούς
πρέπει να ενισχύουμε τις αντίθετες συνήθειες.
Στις πόλεις μας, πρέπει να κάνουμε τους δρόμους στενότερους
να στοιβάζουμε περισσότερους ανθρώπους στα σπίτια, και να ενθαρρύνουμε την επιστροφή της πανούκλας."
Σίγουρα, πολλοί ακούγοντας αυτή την ρητορική σήμερα φυσικά και αντιδρούν με φόβο
μην καταλαβαίνοντας την πηγή τέτοιων ψυχρών προοπτικών.
Και πάλι, αν πηγαίναμε πίσω στην προ-βιομηχανική Ευρώπη
και βλέπαμε την τεράστια ανισορροπία, σπανιότητα και φτώχεια,
λόγω ίσως του γεγονότος ότι ο πληθυσμός ξεπερνούσε την παραγωγή
η διαίσθησή σας μπορεί να κατέληγε στο συμπέρασμα ότι
η φέρουσα δυνατότητα της γης απλά δεν μπορούσε να εξυπηρετήσει τον πληθυσμό.
Μπορεί επίσης να βρίσκατε μερικές πολύ βολικές δικαιολογίες
για το πώς κάποιοι είναι για να ζουν και να ευημερούν
και κάποιοι για να πεθαίνουν και να στερούνται
για το πώς κάποιοι αξίζουν μεγαλύτερο μερίδιο πλούτου και τιμής
ενώ κάποιοι άλλοι πρέπει να καταδικαστούν σε ένδεια και απλή ύπαρξη.
Οπότε, είναι πολύ εύκολο να δείτε πώς αυτός ο ταξισμός έμεινε ζωντανός
ακόμα και όταν οι όμοιοί του, του ρατσισμού και του σεξισμού
αργά αργά υποχώρησαν στον σύγχρονο πολιτισμό.
Σήμερα, όλες οι οικονομικές σχολές σκέψης, από αυτή του Keynes έως της Αυστριακής
υποστηρίζουν μια λογική της "θέλησης της αγοράς"
όπου η αξία σας μετριέται όχι από το γεγονός ότι υπάρχετε ως ανθρώπινο είδος
αλλά από τη θέση την οποία έχετε ή δεν έχετε στην οικονομική "μηχανή".
Σκεφτείτε αυτό το ρητό από τον Ricardo:
"Συστέλλοντας σταδιακά την σφαίρα των νόμων των "φτωχών"
αποτυπώνοντας στους φτωχούς την αξία της ανεξαρτησίας
με την διδαχή ότι δεν πρέπει να περιμένουν συστηματική ή αιτιώδη φιλανθρωπία
αλλά (να βασιστούν) στις δικές τους δυνάμεις για υποστήριξη
ότι η σύνεση και η φροντίδα δεν είναι ούτε περιττές, ούτε μη επικερδείς αρετές
μπορούμε να φτάσουμε σε μια πολλών τάξεων μεγέθους πιο σταθερή και υγιή κατάσταση."
Βλέπετε, ο μύθος αυτού του συστήματος είναι ότι οι άνθρωποι λαμβάνουν αυτό για το οποίο δούλεψαν
λες και είναι ένα παιχνίδι με ίσους όρους
λες και η ανταγωνιστική φύση δεν προκαλεί εγγενώς την διαφθορά. - Λάθος!
- Γαμώτο... Bob, τι κάνει αυτός εδώ;
- Λοιπόν τι είδους μαλακίες σας "ταΐζει" ο Peter Joseph Stalin σε αυτό το επεισόδιο;
- Άκου φίλε... - Ακούστε.
Αυτό που ο Captain Freedom Hater δεν φαίνεται να καταλαβαίνει
είναι ότι οι φτωχοί είναι πανηλίθιοι!
Είναι ηλίθιοι και τεμπέληδες, και παίρνουν αυτό το οποίο αξίζουν, εντάξει;
Και βαρέθηκα αυτό το κράτος-νταντά να έρχεται
και να φορολογεί τα δυσκολο-κερδισμένα μου κεφάλαια
ώστε αυτοί οι κρετίνοι να ζούνε
με τα λαχεία και τα ουίσκια τους και...
Συγγνώμη, Bob. Είσαι εντάξει;
Βάλτον πίσω στο κελί του.
Σε αυτό το σημείο θα αναρωτιέστε
τι έχουν να κάνουν όλα αυτά με τον καταναλωτισμό;
Εάν καταλαβαίνετε το παραδοσιακό ήθος του καπιταλισμού της αγοράς
και πώς αρνείται να παραδεχθεί την πιθανότητα να φροντίζεις τους πάντες
σε συνδυασμό με την συνεπακόλουθη ψευδαίσθηση ότι αυτοί που καταλήγουν να ωφελούνται περισσότερο
πρέπει να είναι πιο έξυπνοι και πιο άξιοι ύπαρξης από άλλους
σαν να ήταν κάποιος νόμος της φύσης
ο ρόλος της καταναλωτικής κοινωνίας σήμερα λαμβάνει ένα πολύ διαφορετικό σκοπό.
Υπάρχει σαν ένα ισχυρό εργαλείο κοινωνικού ελέγχου
και διατήρησης του "status quo" του ταξικού διαχωρισμού και της υποτέλειας.
Βοηθά να διαιωνιστεί μια τάση η οποία υπάρχει για πολύ καιρό
από την εποχή των χειροτονημένων Βασιλιάδων
οι οποίοι είχαν ως προορισμό (ζωής) να εξουσιάζουν και να εκμεταλλεύονται τις αδύναμες μάζες.
Βλέπετε, ο ατομικιστικός υλιστικός εγωισμός ο οποίος δοξάζεται σήμερα
όχι μόνο επιτείνει άψογα τις κλασσικές οικονομικές αξίες
του Ricardo και του Smith, αλλά ενισχύει επίσης τον σύγχρονο νέο-φιλελευθερισμό
όπου οι έννοιες του αποξενωμένου, ανεξάρτητου, στενού ατομικού συμφέροντος και του ναρκισσισμού
θεωρούνται ιερές
ενώ οποιαδήποτε προσπάθεια για μια πιο ευρεία κοινωνική θεώρηση
εργαζόμενη προς ένα περιβάλλον συνεργασίας, είναι αιρετική.
Παράλληλα, ενισχύει τον ταξικό διαχωρισμό, διότι ο καταναλωτικός πολιτισμός
δημιούργησε μια αφηρημένη έννοια ανταγωνισμού και καταξίωσης
όπου το να έχεις περισσότερο από τους άλλους ισοδυναμεί με επιτυχία.
Ξαφνικά, το γεγονός ότι το 1% του πληθυσμού κατέχει το 40% του παγκόσμιου πλούτου
το κάνει ακόμα πιο ξεκάθαρο
μαζί με το γεγονός ότι κάποιος μπορεί να πατά πάνω σε άστεγους στον δρόμο
και να υποθέτει ότι πρέπει να είναι έτσι διότι έχουν έλλειψη κινήτρων
τεμπελιά, η γενική κατωτερότητα.
Ο σύγχρονος καταναλωτικός πολιτισμός, η αρρώστια της καταναλωτικής ματαιοδοξίας
διασφαλίζει ότι ο κόσμος παραμένει αποπροσανατολισμένος και σε πόλεμο με τον εαυτό του.
Διασφαλίζει ότι τα κέρδη από αυτές τις σπάταλες και αχρείαστες αγορές
οι οποίες οδηγούνται από την συναισθηματική δυσαρέσκεια
θα συνεχίσει να διαιωνίζει και να δικαιολογεί την πλούσια ελίτ
και να διασφαλίζει ότι οι φτωχοί και οι άθλιοι του κόσμου
θα μείνουν στις θέσεις τους
διότι, μαντέψτε... Πρέπει να είναι κάποιος "νόμος της φύσης".
Τελευταίες σκέψεις.
Πιθανώς η πιο καταπατημένη και παραληρηματική έννοια του κόσμου σήμερα
είναι αυτή της "ελευθερίας".
Στην πολιτική ρητορική ιστορικά, πήγε από
το γενικό ενδιαφέρον της εξασφάλισης της ποιότητας της ζωής, ουσιαστικά της κατάργησης της καταπίεσης
σε ένα διαφημιστικό κόλπο ώστε να σας πουλήσουν πράγματα τα οποία δεν χρειάζεστε
ώστε να διασφαλιστεί η ακεραιότητα και η εγγενώς ελιτίστικη και διεφθαρμένη πολιτική οικονομία.
Δεν ξέρω για σας, αλλά δεν δίνω δεκάρα
για το πόσα διαφορετικά είδη οδοντόπαστας ή αποσμητικού
μπορώ να επιλέξω σε ένα παντοπωλείο
ενώ την ίδια ώρα μου δίνεται η γελοία επιλογή μεταξύ δύο πολιτικών
εμφανώς τις ίδιας συνομοταξίας σε μια εκλογή.
Σίγουρα δεν με ενδιαφέρει ιδιαίτερα η ελευθερία να μπορώ να παραγγείλω ένα
μεγάλο-με λευκή μόκα-διπλό-εσπρέσσο- χωρίς λιπαρά-βρασμένο-ανακατεμένο με γάλα-
-χωρίς ζάχαρη-χωρίς καφεϊνη-γαμησέ-με-κι-άφησέ-με-λάτε
με έξτρα σαντιγί, στα Starbucks!
Βλέπετε, η καλύτερη μορφή κοινωνικού ελέγχου
είναι η μορφή στην οποία η ψευδαίσθηση της επιλογής στην ουσία επιμένει
και η καταναλωτική ματαιόδοξη μανία η οποία είναι διάχυτη σε όλο τον κόσμο
πλέον αποτελεί μια νέα μορφή δημοκρατίας.
Ξεχάστε την ολιγαρχική πλουτοκρατία η οποία συνεχίζει να κυβερνά και να καταστρέφει τον κόσμο.
Απλά επικεντρωθείτε στις πλούσιες προσωπικότητες στα εξώφυλλα των καταλόγων των καταναλωτικών περιοδικών
που υποδύονται τα "σοβαρά" περιοδικά.
Ξεχάστε το ότι το οικονομικό και χρηματικό κέρδος είναι μέτρο επιτυχίας
και του πόσο μεγάλη ψευδαίσθηση είναι στην πραγματικότητα
το ψυχολογικό φαινόμενο της σχετικής στέρησης που δείχνει ότι
το να έχετε όλο και περισσότερη χλιδή
συχνά δεν σας κάνει ευτυχισμένους
παρά πιο νευρωτικούς, ανασφαλείς και αντικοινωνικούς.
Ξεχάστε την ολοένα και αυξανόμενη χρήση αντικαταθλιπτικών
και άλλων διανοητικών διαταραχών που έχουν αναδυθεί γύρω από την υλιστική μας κοινωνία
και κάντε αυτό που κάνουν οι περισσότεροι: Πηγαίνετε για ψώνια!
Σήμερα, η πράξη της αγοράς προϊόντων έχει γίνει πραγματικά
μια μορφή θεραπείας για τους ανθρώπους
ένας τεχνητός τρόπος να νιώθει κανείς καλύτερα για τον εαυτό του.
Και ξεχάστε, ότι το μεγαλύτερο ψέμα πίσω από το πολιτικό σύστημα
είναι ότι υπάρχει πολιτική ισότητα στον απόηχο της συνεχούς οικονομικής ανισότητας.
Το γεγονός είναι ότι η τοξική κατάσταση την οποία έχουμε δημιουργήσει
γύρω από αυτή τη νέα υλιστική ελευθερία είναι στη ρίζα μιας τεράστιας σπατάλης
όχι μόνο πλανητικών πόρων αλλά και τεράστια σπατάλη ανθρώπινου δυναμικού
και της ίδιας της ανθρώπινης ακεραιότητας.
Όσο περισσότερα κατέχετε, τόσο περισσότερο είστε υπό κατοχή·
κι επιπρόσθετα, ο καθένας είναι όμορφος όταν χαμογελά.
[χτύπημα κινητού]
Συγγνώμη κυρίες και κύριοι, έχω αργήσει για το πεντικιούρ μου
οπότε, μέχρι την επόμενη φορά, κρατήστε τα μάτια σας καρφωμένα στο χειρότερο
αλλά μεγαλύτερο ριάλιτι όλων των εποχών.
Το όνομά μου είναι Peter Joseph, κι εγώ όπως κι εσείς
είμαι ένας πράκτορας και θύμα ενός Πολιτισμού σε Παρακμή.
Ειδικές ευχαριστίες στα H.G.S. Girls που "δώρισαν" τον εξευτελισμό τους :)
Ειδικές ευχαριστίες στον Lee Camp | www.leecamp.net
Σενάριο και σκηνοθεσία από τον Peter Joseph καθώς έτρωγε κοτόπουλο με βάφλες.
Μερικές σκηνές σε αυτή την παραγωγή είναι χωρίς άδεια μέσω "σωστής χρήσης" του κώδικα δικαιωμάτων.
...απλά προσπαθήστε να μας μηνύσετε.
www.CultureInDecline.com
[Θεραπευτής] Οπότε, δεδομένων των δοκιμασιών που περνάτε στην καθημερινότητά σας
αντιμετωπίζοντας αυτή την αρρώστια, πώς επηρέασε την ζωή σας;
Ας ξεκινήσουμε από σένα... Τι δουλειά κάνεις;
- Πόρνη. - Πόρνη. - Μοντέλο της Victoria Secret.
- Πόρνη. - Μοντέλο του οίκου Louis Vitton.
- Πόρνη. - Ειδικό Μοντέλο. - Πόρνη.
- Μοντέλο για την American Apparel...
- Καλά. Πόρνη.