Tip:
Highlight text to annotate it
X
Καταρχήν να ξεκινήσω με μία διευκρίνιση, αυτός εκεί ήμουν εγώ, δεν είμαι.
Δεν ξέρω αν παρατηρείτε τελευταία, αλλά τον τελευταίο καιρό, δεν υπάρχουν κάποιες ιδέες που να συναρπάζουν
ένα καινούργιο πράγμα το οποίο να πεις οτι αυτό είναι, προς τα εκεί πρέπει να προχωρήσει η χώρα
Παρακολουθείς ένα δελτίο ειδήσεων, για παράδειγμα, και βλέπεις ό,τι
Καταρχήν ξεκινάει μια γκρίνια για τους φόρους, πολύ μεγάλοι φόροι, οι οποίοι πνίγουν την ιδιωτική πρωτοβουλία
Δεύτερο θέμα, ξεκινάει μια γκρίνια γιατί περικόπτονται τα εισοδήματα των δημοσίων υπαλλήλων και στις ΔΕΚΟ
Και τρίτο θέμα μια γκρίνια γιατί θα απολυθούν δημόσιοι υπάλληλοι και ΔΕΚΟ
Που σημαίνει ότι από την μια μεριά γκρινιάζουμε γιατί μπαίνουν πολλοί φόροι που χρηματοδοτούν το Δημόσιο
Κι απ' την άλλη μεριά γκρινιάζουμε για το γεγονός ότι περικόπτεται το Δημόσιο που χρηματοδοτείται από τους φόρους μας
Το ερώτημα λοιπόν είναι, τι έγινε; έχουμε παλαβώσει όλοι συλλογικά;
Δηλαδή δεν μπορούμε να καταλάβουμε ότι ή θα έχουμε το ένα ή θα έχουμε το άλλο;
Δηλαδή ή θα έχουμε μεγάλους φόρους και μεγάλο Δημόσιο ή μικρότερους φόρους και μικρότερο Δημόσιο;
Για να εξηγήσω αυτή την, αυτή την αντίφαση
Θα χρησιμοποιήσω το έργο ενός μεγάλου, γνωστού ελπίζω
Ενός μεγάλου φιλοσόφου της Επιστήμης ο οποίος λεγόταν Τόμας Κουν
Αυτός το 1961 έγραψε ένα σημαντικό βιβλίο που έχει μεταφραστεί και στα Ελληνικά που λέγεται "Η Δομή των Επιστημονικών Επαναστάσεων"
Κεντρική του ιδέα ήταν ότι σε κάθε Επιστήμη υπάρχει μια κυρίαρχη θεωρία
Αυτό που αυτός ονόμαστε "παράδειγμα" και μάλιστα το ονόμασε προς χάριν μας, με την ελληνική
Με την ελληνική λέξη "paradigm"
Όταν αυτοί, ξέρετε, όταν εμείς χτίζαμε Παρθενώνας και τα λοιπά
Αυτό λοιπόν το "παράδειγμα" λοιπόν είναι η κυρίαρχη θεωρία του πως βλέπουμε τον κόσμο
Με τι γυαλιά βλέπουμε τον κόσμο, η θεωρία δεν είναι τίποτ'άλλο παρά ένας τρόπος ανάγνωσης του κόσμου
Και έλεγε πως σε κάθε Επιστημη υπάρχει μια κυρίαρχη θεωρία, ένα "παράδειγμα" το οποίο κυριαρχεί για ένα διάστημα
και μέσα απ'αυτό το "παράδειγμα" όλοι οι επιστήμονες λειτουργούν κι ερμηνεύουν τα φαινόμενα.
Έχω την εντύπωση ότι η βασική κυρίαρχη ιδεολογία στην Ελλάδα υπήρξε το μεγάλο και συγκεντρωτικό Κράτος
Ήτανε και σε ένα βαθμό ακόμα είναι, αυτό με το οποίο βλέπουμε τον κόσμο
και δεν εννοώ μόνο αυτό που βλέπουμε διαρκώς στα κανάλια ή γράφεται στις εφημερίδες "Μα πού είναι το κράτος;"
Χιόνιζε στην Αθήνα, το πρώτο πράγμα που ρωτούσανε, δεν έβγαζε κανένας κανένα φτυάρι να σκουπίσει τον δρόμο, ρωτούσε "Μα πού είναι το κράτος;"
"Γιατί δεν υπάρχει Κράτος;"
Εννοώ ότι ακόμα και παράλληλοι θεσμοί, μην παραξηγηθώ, το Κράτος είναι χρήσιμο, χρησιμεύει σε διάφορα πράγματα, αλλά
διάφορα παράλληλα πράγματα τα οποία έπρεπε να υπάρχουν σε μια κοινωνία
και τα οποία θα μπορούσαν να λειτουργήσουν στην ευημερία της και στην ανάπτυξη της, θεωρούνται δεύτερα.
Δεν θεωρούνται μόνο δεύτερα, θεωρούνται και κακά.
Για παράδειγμα, η Αγορά που είναι ένας δημοκρατικός τρόπος διευθέτησης οικονομικών συναλλαγών είναι ένα πράγμα το οποίο είναι εξοβελιστέο
Και δεν είναι μόνο η Αγορά.
Αν πάμε και δούμε και οι Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις, δηλαδή θεσμοί που είναι αποκεντρωμένοι μεν από το Κράτος αλλά κάνουνε δουλειά για την κοινωνία
οι Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις θεωρούνται κάτι σαν εργαλείο του Σατανά
πέρα από το ότι είναι της Νέας Τάξης Πραγμάτων, αλλά γενικώς στην αντίληψη μας, οτιδήποτε δεν είναι μέσα στο συγκεντρωτικό Κράτος είναι κάτι κακό.
Η Τοπική Αυτοδιοίκηση θεωρείται ένα εκτροφείο διαφθοράς.
Δεν λέω οτι είναι όλα καλά εκεί πέρα, απλώς λέω ότι εξ'ορισμού εμείς αμέσως-αμέσως,έχουμε, το μόνο πράγμα που εμπιστευόμαστε
όπως είπε κι ο προηγούμενος ομιλητής, είναι το Κράτος, τίποτ'άλλο.
Συνεπώς...
Συνεπώς λοιπόν αυτό είναι η κυρίαρχη αντίληψη μας. Κάποια στιγμή όμως βλέπουμε ότι,
και κυρίως με την ξένη εμπειρία που υπάρχει λιγότερο Κράτος βλέπουμε ότι αυτό το μοντέλο της θεώρησης του κόσμου παύει να υπάρχει.
Αυτό που λέει ο Κουν είναι ότι κάποια στιγμή στην Επιστήμη, τα φαινόμενα που υπάρχουν μέσα στην εμ... που παρατηρούν οι επιστήμονες
δεν ταιριάζουν πια στο "παράδειγμα"
Το ίδιο γίνεται και με την Ελλάδα. Κάποια στιγμή, πιστεύω στις αρχές της δεκαετίας του '90
δημιουργείται η αίσθηση σε κάποιους, λίγους στην αρχή, ότι το υπάρχον "παράδειγμα" δεν είναι πια σε θέση να λειτουργήσει ικανοποιητικά
Και τι γίνεται εκεί πέρα;
Ο Κουν λέει οτι η πρώτη μας αντίδραση όταν αυτή η γκράντε θεωρία που έχουμε, αυτό το "παράδειγμα",
αυτή η γενική θεώρηση του κόσμου που έχουμε είναι να κάνουμε
κάποιες τροποποιήσεις στη θεωρία μας έτσι ώστε να ακολουθούμε μεν το "παράδειγμα", αλλά να το διορθώνουμε.
Κι έχει κι ένα εκπληκτικό παράδειγμα. Λέει ότι η παλιά θεώρηση του κόσμου ήταν η Γεωκεντρική Θεωρία
Ήταν η Γη στην μέση και όλοι οι πλανήτες κινούταν σε απόλυτα κυκλικές τροχιές, αφού ο κύκλος είναι το τέλειο,
ο Θεός προφανώς έκανε τον κόσμο τέλεια, άρα πρέπει να είναι τέλεια απόλυτα κυκλικά οι τροχιές των πλανητών γύρω από την Γη.
Μόνο που κάποια στιγμή αρχίσαν να παρατηρούν οτι κάποιοι από τους πλανήτες δεν κινούταν και τόσο τέλεια κυκλικά
Δηλαδή φεύγανε και λίγο.
Δεν σκεφτήκανε, δεν μπήκανε στην λογική να σκεφτούν να ανατρέψουν το παράδειγμα
ότι μπορεί οι τροχιές καταρχην να μην είναι κυκλικές και κατά δεύτερον η Γη να μην είναι το κέντρο του κόσμου.
Τι κανανε λοιπόν; Ανακαλύψανε τις υποτροχιές. Λέγανε ότι οι πλανήτες κινούνται μεν κυκλικά γύρω από τον Γη
αλλά κατά καιρούς κάνουν και κάποιες μικρούς, εμ...υποτροχιές οι οποίες επίσης είναι κυκλικές
διότι το κυκλικό ήταν το όραμα του Θεού
Νομίζω ότι, η πρώτη μας αντίδραση λοιπόν, σ'αυτό το, όταν αρχίσαμε να βλέπουμε οτι το Κράτος δεν λειτουργει πια ικανοποιητικά
δεν δουλεύει όπως φανταζόμασταν ότι δουλεύει είναι να δημιουργήσουμε κι εμείς τις δικιές μας υποτροχιές
Πρώτη υποτροχιά που δημιουργήσαμε ήταν ο απόλυτα ηθικός πολιτικός, ο απόλυτα ηθικός δημόσιος λειτουργός
Λέγαμε ότι δεν φταίει το μοντέλο που έχουμε του Κράτους, απλώς δεν βρήκαμε δέκα χιλιάδες πολιτικούς που να μην σκέφτονται το πολιτικό κόστος
κι ένα εκατομμύριο δημοσίους υπαλλήλους, τόσους έχουμε, παρά τα όσα φημολογούνται ότι είναι εφτακόσιοι πενήντα
που να είναι ηθικοί και να μην κλέβουν
Δεν μπορούσαμε να φανταστούμε ότι μπορεί να φταίει το μοντέλο που κάποιους πολιτικούς να σκέφτονται το πολιτικό κόστος
και τους δημόσιους υπαλλήλους να κάνουνε, να λαδώνονται, να παίρνουν φακελάκια και λοιπά.
Απλώς προσπαθούσαμε να το προσαρμόσουμε.
Και μ'αυτή την λογική εκλέχθησαν οι κυβερνήσεις και το 2004 και το 2009, οτι αυτοί θα είναι πιο ηθικοί απ'τους άλλους.
Από την στιγμή λοιπόν που τέλειωσε αυτό το πρόβλημα της ηθικότητας το οποίο περιμέναμε από τους πολιτικούς
απορρίψαμε πιο στο σύνολο το πολιτικό σύστημα.
Δηλαδή, σε κάποιο σημείο ο Κουν, θα σας δείξω και παρακάτω, λέει ότι
κάποια στιγμή οι επιστήμονες, πολλοί από τους επιστήμονες όταν δεν βρίσκουν που να σταθούν μέσα στο
χάος που δημιουργεί η κατάργηση του παλιού "παραδείγματος", εγκαταλείπουν πια την Επιστήμη και πάνε σε άλλα πεδία.
Αυτά ήτανε το αποτέλεσμα της Ηθικής
Λοιπόν...
Αφού λοιπόν καταρρίπτεται ο πρώτος, η πρώτη υποκυκλική τροχιά που κάνουμε, μπαίνουμε σε μια φάση που, όπως λέει ο Κουν
στην "ιδιόρυθμη Επιστήμη". Η "ιδιόρρυθμη Επιστήμη" είναι εκείνη η οποία τίποτα δεν φαίνεται να είναι σταθερό,
καθένας προτείνει διάφορες ιδέες κι αυτές οι ιδέες δεν μοιάζουν να λειτουργούν.
Κι εδώ βλέπουμε ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα εκείνου που σας έλεγα, της "ιδιόρρυθμης Επιστήμης"
Στον υπέρτιτλο η εφημερίδα γκρινιάζει για τους φορολογούμενους που τα εισοδήματα των οποίων θα σφαγιαστούν από 500 ως 2.650€
κι από κάτω γκρινιάζει και για τον σφαγιασμό των μισθών του Δημοσίου και των ΔΕΚΟ
Αυτό λοιπόν είναι που δεν έχεις που να σταθείς δεν είσαι ούτε φιλελεύθερος ούτε κρατικιστής, είσαι κάτι ανάμεσα ή είσαι κάτι κι απ'τα δύο
Λοιπόν εδώ, που δεν φαίνεται, πάνω πάνω γράφει "Αιθέρας"
Ο Αιθέρας ήταν μια άλλη μπαγαποντιά που κάνουν οι επιστήμονες όταν άλλαζε
ένας δεύτερο "παράδειγμα" από την Νευτώνεια Φυσική στην Θεωρία της Σχετικότητας
Επειδή δεν μπορούσανε να εξηγήσουνε το πως το φως μπορεί να ταξιδεύει στο κενό εφηύραν ένα αόρατο, άοσμο, άγευστο πράγμα το οποίο λεγόταν "Αιθέρας"
Και ο οποίος χρειαζόταν μόνο και μόνο για να λειτουργεί το παλαιό "παράδειγμα", να λειτουργεί η Νευτώνεια Φυσική.
Κι από κάτω επίσης, στα γράμματα που δεν βλέπετε, γράφει "Ανάπτυξη"
Η Ανάπτυξη είναι σαν τον Αιθέρα αυτή την στιγμή. Όλοι την επικαλούνται, κανένας δεν ξέρει πως θα'ρθει και κανένας
Αλλά βασίζουμε...
(χειροκρότημα)
Αλλά βασίζουμε όλο μας το μοντέλο εκεί πέρα, ότι το υπάρχον μοντέλο μπορεί να λειτουργήσει, αρκεί να υπάρχει αυτή η Ανάπτυξη
όπως η Νευτώνεια Φυσική μπορούσε να λειτουργήσει αρκεί αν υπήρχε ο Αιθέρας.
Για να μην παρεξηγηθώ πάλι, η Ανάπτυξη είναι καλή και πρέπει να υπάρχει, απλώς η Ανάπτυξη δεν μπορεί να έρθει με τον παλιό τρόπο
που το Κράτος βγάζει λεφτά, χρηματοδοτεί την Αγορά, αυτά τα λεφτά κάνουν έναν κύκλο στην Οικονομία
και μετά φεύγουν έξω για να αγοράσουμε σιτηρά, κρέατα και λοιπά.
Η Ανάπτυξη μπορεί να προέλθει μόνο από την αναδιάρθρωση πια αυτού του μοντέλου.
Απελευθερώνοντας την Οικονομία από τα δεσμά που ο πρώτος ομιλητής είχε πει για το...
Γιατί στην Ελλάδα δεν έχουμε νέες επιχειρήσεις.
Και αποκτώντας καινούργιους θεσμούς.
Και κυρίως μειώνοντας το Κράτος ώστε να υπάρχουν λεφτά για την Οικονομία.
Κι έτσι λοιπόν τώρα είμαστε στην φάση αυτού που λέει ο Τόμας Κουν "αναδιάρθρωση του παραδείγματος".
Βλέπουμε, δεν έχει πεθάνει το παλιό, έτσι; Στο πίσω μέρος του μυαλού μας, κι αν παρατηρήσετε τα δελτία ειδήσεων και τις εφημερίδες
και τους αρθρογράφους, στο πίσω μέρος του μυαλού μας υπάρχει το Κράτος και υπάρχει και η ανάγκη αλλαγής του μοντέλου.
Και είμαστε σε μια φάση που αυτή την στιγμή, οτιδήποτε κι αν προτείνεται, αν προταθεί κάτι με βάση το παλιό μοντέλο
παραδείγματος χάριν, επέκταση του Κράτους, μας φαίνεται παρωχημένο
Εάν προταθεί κάτι άλλο με βάση την ανατροπή του "Παραδείγματος", δηλαδή σμίκρυνση του Κράτος, απόλυση δημοσίων υπαλλήλων
μας φαίνεται πολύ τολμηρό, δεν μας αρέσει ούτε το ένα ούτε τ'άλλο.
Έτσι λοιπόν φτάνουμε σ'αυτό που έλεγα πριν, ότι σ'αυτή την φάση, όπως έλεγε ο Άλμπερτ Αϊνστάιν "δεν υπάρχει έδαφος να σταθεί κάποιος"
αυτή την φάση που δεν έχε μια θεωρία, δηλαδή που πάει, αυτό το ερώτημα
που πάμε σαν κοινωνία, για να δούμε που πάμε σαν κοινωνία χρειαζομαστε μια θεωρία
για το που θέλουμε να πάει αυτή η κοινωνία.
Απλούστατα αυτή τη στιγμή νομίζω ότι είμαστε στην φάση που πατάμε σε δύο βάρκες και δεν ξέρουμε που να πάμε.
Λοιπόν σ'αυτή την φάση, γράφει ο Τόμας Κουν, υπήρξαν πολλοί επιστήμονες που έφτασαν να εγκαταλείψουν την επιστήμη
γιατί δεν κατάφερουν να υπομείνουν την κρίση, να ζουν σ'έναν κόσμο δίχως συνοχή.
Και νομίζω η ελληνική κοινωνία αυτό ζει αυτή την στιγμή
Δεν έχει την θεωρητική συνοχή για να καταλάβει που θέλει να πάει. Όχι που πάει ο κόσμος, κάνουμε ένα λάθος εδώ πέρα όταν λέμε
"πού θα πάει η κατάσταση;", το ζήτημα είναι που θέλουμε εμείς να πάει η κατάσταση.
Και για να ξέρουμε εμείς που θέλει να πάει η κατάσταση, πρέπει να έχουμε ένα θεωρητικό μοντέλο για το που θα πάει η κατάσταση.
Κι εδώ θέλω να σταθώ κυρίως στα νέα παιδιά, τα οποία, ακριβώς επειδή ζούμε σ'αυτή την κατάσταση
σ'έναν κόσμο δίχως συνοχή, ετοιμάζονται να φύγουνε.
Πολύ καλά θα κάνουνε.
Απλώς εγώ θέλω να τονίσω το εξής, ότι σε αυτή την χώρα, επειδή γκρεμίζεται το παλιό ιδεολόγημα,
γκρεμίζονται οι παλιές ιεραρχίες, δημιουργούνται καινούργιες ευκαιρίες.
Αυτή την στιγμή, αυτή η χώρα θα ξαναχτιστεί σε όλα τα επίπεδα από την αρχή.
Και σε πολιτικό επίπεδο, και σε οικονομικό επίπεδο και σε επιχειρηματικό επίπεδο.
Ελπίζω ότι καποιοι από τους νέους ανθρώπους εδώ μέσα θα αδράξουν την ευκαιρία.
Σας ευχαριστώ
(χειροκρότημα)