Tip:
Highlight text to annotate it
X
Ζούμε σε μια εποχή υπερ-ατομικισμού,
όπου η υπερβολική δόση ελεύθερης αγοράς και απλοϊκής αυτοβοήθειας
μας έχουν κάνει να πιστεύουμε ότι για να έχουμε μια καλή ζωή
και να επιτύχουμε την ανθρώπινη ευτυχία
πρέπει να επιδιώκουμε το στενό προσωπικό μας συμφέρον,
να ακολουθούμε τις προσωπικές μας επιθυμίες.
Κατά κάποιο τρόπο, η ερώτηση «Τι έχω να κερδίσω εγώ;»
έχει γίνει η κύρια ερώτηση της εποχής μας.
Και πιστεύω ότι χρειαζόμαστε επειγόντως ένα αντίδοτο.
Και αυτό το αντίδοτο είναι η ενσυναίσθηση.
Αλλά τι είναι η ενσυναίσθηση;
Είναι η τέχνη του να μπαίνεις στη θέση ενός άλλου ανθρώπου,
και να βλέπεις τον κόσμο από την δική του οπτική.
Έχει να κάνει με την κατανόηση των σκέψεων,
των συναισθημάτων, των ιδεών και εμπειριών
που συνθέτουν την αντίληψη τους για τον κόσμο.
Με το να καταλαβαίνουμε από πού πραγματικά προέρχεται το άλλο άτομο.
Όλοι γνωρίζουμε πως η συναίσθηση κάνει διαφορά
στις καθημερινές μας σχέσεις.
Πιθανότατα σας έχει τύχει να τσακώνεστε
με τον σύντροφό σας, τον σύζυγο ή τη σύζυγο σας
και να σκεφτείτε «Εύχομαι απλά να καταλάβαιναν τη δική μου άποψη».
Εύχομαι να καταλάβαιναν
αυτό που ένοιωθα.
Τι είναι αυτό που ζητάτε εκεί;
Ενσυναίσθηση φυσικά, σωστά;
Αλλά η ενσυναίσθηση μπορεί να κάνει περισσότερα
από το να βοηθήσει στις σχέσεις μας.
Μπορεί να δημιουργήσει
ριζική κοινωνική αλλαγή.
Η ενσυναίσθηση, πιστεύω,
μπορεί να δημιουργήσει μια επανάσταση,
όχι από αυτές τις παλιομοδίτικες επαναστάσεις
νέων νόμων και θεσμών, δημόσιας πολιτικής,
αλλά μια επανάσταση ανθρώπινων σχέσεων.
Χρειαζόμαστε επειγόντως αυτή την επανάσταση
εξαιτίας της αυξανόμενης παγκόσμιας έλλειψης ενσυναίσθησης.
Στις Ηνωμένες Πολιτείες, για παράδειγμα,
τα επίπεδα ενσυναίσθησης έχουν πέσει
κατά σχεδόν 50% τα τελευταία 40 χρόνια.
Η πιο απότομη πτώση συνέβη τα τελευταία 10 χρόνια.
Ταυτόχρονα, υπάρχει παγκόσμια αύξηση των κοινωνικών ανισοτήτων.
Στα δυο τρίτα των δυτικών χωρών
το χάσμα ανάμεσα σε πλούσιους και φτωχούς
είναι μεγαλύτερο τώρα απ' ότι το 1980.
Ταυτόχρονα, πάνω από ένα δις άνθρωποι στον κόσμο
ζουν με λιγότερο από ένα δολάριο τη μέρα.
Όπου κι αν στραφούμε βλέπουμε τις συγκρούσεις
που προκαλούνται από τον θρησκευτικό φονταμενταλισμό,
τις εθνοτικές εντάσεις και τα αντιμεταναστευτικά αισθήματα.
Χρειαζόμαστε επειγόντως την ενσυναίσθηση
για τη δημιουργία της κοινωνικής «κόλλας»
που θα συγκρατήσει ενωμένες τις κοινωνίες μας
και θα διαβρώσει την καταστρεπτική νοοτροπία του «Εμείς ενάντια Εκείνων»
που προκαλεί τόσες συγκρούσεις.
Τα καλά νέα είναι ότι το 98% από εμάς,
σύμφωνα με τους νευρολόγους,
έχουμε την ικανότητα του να συμπάσχουμε
και να μπαίνουμε στη θέση κάποιου άλλου.
Οι εγκέφαλοι μας είναι ρυθμισμένοι για ενσυναίσθηση.
Είμαστε «*** Empathicus».
Αλλά πολλοί λίγοι από εμάς έχουν αξιοποιήσει πλήρως
τις δυνατότητες μας για ενσυναίσθηση.
Και ως κοινωνία δεν έχουμε μάθει ακόμα
να χρησιμοποιούμε τη δύναμη της ενσυναίσθησης
για τη δημιουργία κοινωνικού και πολιτικού μετασχηματισμού.
Γι' αυτό θα ήθελα σήμερα να σας μιλήσω για οκτώ ιδέες,
οι οποίες πιστεύω ότι μπορούν να δημιουργήσουν
και να ξεκινήσουν μια παγκόσμια επανάσταση ενσυναίσθησης.
Η πρώτη είναι η εκπαίδευση της επόμενης γενεάς.
Η ενσυναίσθηση διδάσκεται και μαθαίνεται.
Μπορούμε να τη μάθουμε όπως το ποδήλατο
ή όπως την οδήγηση αυτοκινήτου.
Είναι καλύτερα να τη μάθετε από μικροί.
Το καλύτερο πρόγραμμα του κόσμου για τη διδασκαλία της ενσυναίσθησης
είναι αυτό που βλέπετε στην οθόνη εδώ
το οποίο ονομάζεται «Οι Ρίζες της Ενσυναίσθησης».
Ξεκίνησε στον Καναδά, το 1995.
Πάνω από μισό εκατομμύριο παιδιά
ανά τον κόσμο
το έχουν κάνει ως τώρα.
Είναι διαδεδομένο σε πολλές χώρες.
Η ιδιαιτερότητα του είναι ότι δάσκαλος είναι ένα μωρό.
'Ενα πραγματικό μωρό έρχεται στην τάξη κάθε λίγες εβδομάδες,
το ίδιο μωρό για έναν ολόκληρο χρόνο.
Και τα παιδιά κάθονται γύρω από το μωρό,
και ξεκινούν να συζητούν για το μωρό.
Τι σκέφτεται το μωρό, τι νοιώθει το μωρό,
γιατί κλαίει το μωρό, γιατί γελάει το μωρό;
Προσπαθούν να συμπάσχουν, να μπουν στη θέση του μωρού.
Και έπειτα χρησιμοποιούν αυτή τη δραστηριότητα
για να αρχίσουν να σκέφτονται για την ενσυναίσθηση σε ευρύτερη κλίμακα.
Πώς είναι να σε εκφοβίζουν ή να σε καταδιώκουν στην παιδική χαρά;
«Οι Ρίζες της Ενσυναίσθησης» έχει τρομερό αντίκτυπο.
Αυξάνει τα επίπεδα της κοινωνικής συνεργασίας
και το πόσο μοιράζονται οι μαθητές.
Μειώνει τον εκφοβισμό στην παιδική χαρά.
Μάλιστα, αυξάνει την ακαδημαϊκή επίτευξη.
Γι΄ αυτό πιστεύω πως κάθε παιδί
πρέπει να μπορεί να συμμετέχει σε προγράμματα
όπως «Οι Ρίζες της Ενσυναίσθησης».
Ελπίζω ότι και τα πεντάχρονα δίδυμά μου θα μπορέσουν να το κάνουν,
καθώς είναι η επόμενη γενιά που θα φέρει την αλλαγή.
Αλλά δεν μπορούμε να περιμένουμε είκοσι χρόνια.
Για να αναδυθεί αυτή η γενιά της αλλαγής,
πρέπει να αποκτήσουμε και οι ίδιοι περισσότερη ενσυναίσθηση,
και να οδηγήσουμε την επανάσταση της ενσυναίσθησης
ως άτομα, ως ενήλικες.
Γι΄ αυτό πρέπει να αναπτύξουμε
μια φιλόδοξη φαντασία.
Η τελευταία ψυχολογική έρευνα μας λέει
ότι αν συγκεντρωθούμε με απόλυτη προσοχή
στα συναισθήματα και τις ανάγκες κάποιου άλλου,
αν, δηλαδή, συμπάσχουμε μαζί τους,
αυτό αυξάνει την ηθική μας ανησυχία γι'αυτούς
και μπορεί να μας παρακινήσει να δράσουμε γι΄αυτούς.
Ένας από τους μεγαλύτερους υποστηρικτές της ενσυναίσθησης στην ανθρώπινη ιστορία,
ο Μαχάτμα Γκάντι, υπόδειξε
ότι πρέπει να είμαστε σχετικά φιλόδοξοι
για το σε ποιου τη θέση θα αποφασίσουμε να μπούμε.
Όπως είναι γνωστό, σε ένα απόφθεγμα του
ονόματι το Τάλισμαν του Γκάντι, είπε
«Όταν αμφιβάλλετε,
ή όταν είστε υπερβολικά απορροφημένοι με τους εαυτούς σας,
κάντε το παρακάτω τεστ.
Θυμηθείτε το πρόσωπο του φτωχότερου άνδρα
που έχετε δει ποτέ
και ρωτήστε τον εαυτό σας αν το βήμα που συλλογίζεστε
θα έχει καμία χρησιμότητα γι' αυτόν.
Τότε θα δείτε να υποχωρούν οι αμφιβολίες και ο εαυτός σας».
Απλά φανταστείτε αν αυτό το μήνυμα ενσυναίσθησης
βρισκόταν στο γραφείο κάθε τραπεζικού τιτάνα
ή κάθε βαρώνου των ΜΜΕ, ή ακόμα και το δικό σας.
Αλλά ο Γκάντι τόνισε ακόμα
ότι πρέπει να σπρώξουμε τους εαυτούς μας ακόμα πιο πέρα,
ότι δεν πρέπει να συμπάσχουμε
μόνο με τους φτωχούς και τους αδύναμους,
αλλά να μπούμε και στη θέση του εχθρού μας.
Ο Γκάντι ήταν ένας Ινδουιστής που είπε, «Είμαι Μουσουλμάνος
και Ινδουιστής και Χριστιανός και Εβραίος».
Νομίζω όλοι μας πρέπει να μάθουμε να συμπάσχουμε με τους εχθρούς μας,
για να αυξήσουμε τα επίπεδα ανοχής μας,
να γίνουμε σοφότεροι άνθρωποι
και να αναπτύξουμε εξυπνότερες στρατηγικές κοινωνικής αλλαγής.
Αλλά πως γνωρίζει ένας Μουσουλμάνος έναν Ινδουιστή,
ή ανάποδα, εσείς οι άνθρωποι εδώ σήμερα
πώς γνωρίζετε ανθρώπους που είναι διαφορετικοί από εσάς,
και μπαίνετε στη θέση τους;
Γι' αυτό πρέπει να κάνουμε κάτι άλλο
στην επανάσταση ενσυναίσθησης,
να εξάψουμε την περιέργεια μας.
Το πρόβλημα τώρα είναι,
ότι οι περισσότεροι από εμάς έχουμε χάσει την περιέργεια
που είχαμε κάποτε ως παιδιά.
Προσπερνάμε αγνώστους κάθε μέρα,
χωρίς να ξέρουμε τι συμβαίνει στο μυαλό τους.
Σχεδόν δεν γνωρίζουμε τους γείτονές μας.
Πιστεύω ότι πρέπει
να καλλιεργήσουμε την περιέργεια μας για αγνώστους
ώστε να αμφισβητήσουμε τις προκαταλήψεις και τα στερεότυπά μας,
καθώς τόσο συχνά κρίνουμε αυθαίρετα τους ανθρώπους.
Πιστεύω ότι οι σκέψεις στο μυαλό άλλων ανθρώπων
είναι το μεγάλο σκοτάδι που μας περιβάλλει.
Και πρέπει να χρησιμοποιήσουμε τη δημιουργία συζητήσεων με αγνώστους
για να διαπεράσουμε αυτό το σκοτάδι.
Η συμβουλή μου είναι ότι ως άτομα, τουλάχιστον μία φορά την εβδομάδα
μπορείτε να συζητήσετε με έναν άγνωστο.
Είτε είναι το άτομο που σκουπίζει το πάτωμα του γραφείου,
ή κάποιος, από τον οποίο αγοράζετε κάθε μέρα μια εφημερίδα.
Το σημαντικό είναι να ξεφύγετε από την επιφανειακή κουβέντα
και από το να μιλάτε, για παράδειγμα, απλώς για τον καιρό
και να συζητήσετε γι' αυτά που έχουν πραγματική σημασία στη ζωή:
την αγάπη και τον θάνατο, την πολιτική και τη θρησκεία.
Αλλά πρέπει επίσης να καλλιεργήσουμε την περιέργεια για αγνώστους
σε κοινωνικό επίπεδο
και να προωθήσουμε προγράμματα όπως το κίνημα της Ζωντανής Βιβλιοθήκης
που μπορείτε να δείτε εδώ πάνω στην οθόνη.
Ξεκίνησε πριν περίπου δέκα χρόνια στη Δανία
και το κίνημα της Ζωντανής Βιβλιοθήκης
είναι τώρα διαδεδομένο σε περισσότερες από 20 χώρες.
Αν πάτε σε μια εκδήλωση της Ζωντανής Βιβλιοθήκης,
όπως αυτή στο Λονδίνο,
πάτε, κι αντί να δανειστείτε ένα βιβλίο,
όπως θα κάνατε σε μια κανονική βιβλιοθήκη,
δανείζεστε ένα άτομο, για συζήτηση.
Μπορεί να είναι ένας Νιγηριανός τραγουδιστής σόουλ μουσικής,
ή μια ανύπαντρη μητέρα που ζει με χρήματα από την πρόνοια.
Το νόημα είναι να συζητήσετε με άτομα που είναι διαφορετικά από εσάς,
να αμφισβητήσετε τα στερεότυπα σας.
Απλά φανταστείτε, αν οργανώνατε μια εκδήλωση Ζωντανής Βιβλιοθήκης
στη δική σας κοινότητα,
ποιον θα προσκαλούσατε
για να συζητήσουν τα μέλη του κοινού
για να τους εξάψει την περιέργεια;
Τώρα, πώς ξέρουμε
ότι αυτές οι συζητήσεις και συναναστροφές ανάμεσα σε αγνώστους
μπορούν πραγματικά να κάνουν τη διαφορά;
Η ιστορία μάς το λέει.
Πρέπει να μάθουμε από την ιστορία.
Συνήθως σκεφτόμαστε την ενσυναίσθηση
ως κάτι που συμβαίνει ανάμεσα σε άτομα.
Αλλά η ενσυναίσθηση μπορεί να υπάρχει
και σε μαζική κλίμακα, σε συλλογικό επίπεδο.
Βέβαια, αν ρίξετε μια ματιά στην ιστορία,
υπήρξαν στιγμές μαζικής κατάρρευσης της ενσυναίσθησης.
Σκεφτείτε το Ολοκαύτωμα, ή τη Γενοκτονία της Ρουάντα.
Αλλά υπήρξαν εξίσου στιγμές
μαζικής άνθισης της ενσυναίσθησης.
Πιστεύω ότι είναι σημαντικό να γνωρίζει κανείς
τι συνέβη στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο
κατά την περίοδο εκκένωσης στη Βρετανία.
Όταν οι Γερμανοί επρόκειτο να βομβαρδίσουν Βρετανικές πόλεις
η κυβέρνηση εκκένωσε, απομάκρυνε πάνω από ένα εκατομμύριο παιδιά
για να γλιτώσουν από τις βόμβες,
να πάνε να ζήσουν με ανάδοχες οικογένειες, με παντελώς αγνώστους.
Ήταν η σπουδαιότερη συνάντηση αγνώστων στην ιστορία της Βρετανίας,
ίσως στην ιστορία του κόσμου.
Και τι συνέβη;
Το αποτέλεσμα ήταν
ότι σχετικά ευκατάστατοι αγροτικοί πληθυσμοί
που ζούσαν σε επαρχιακές πόλεις,
ξαφνικά βρέθηκαν πρόσωπο με πρόσωπο
με την πραγματικότητα της αστικής φτώχειας των Βρετανικών πόλεων,
καθώς τα παιδιά που έβλεπαν τώρα στα σπίτια τους
ήταν υποσιτισμένα, άρρωστα,
με σκισμένα, κουρελιασμένα ρούχα.
Υπήρξε μαζική ανταπόκριση ενσυναίσθησης και κοινωνική κατακραυγή
σε αυτήν την ένδεια
που ανακάλυψαν ξαφνικά οι άνθρωποι στα σπίτια τους.
Υπήρξε κοινωνική πίεση από γυναικείους οργανισμούς,
πολιτικές ομάδες, να πιέσουν την κυβέρνηση
να εισάγει νέα νομοθεσία για την παιδική πρόνοια.
Και η κυβέρνηση ανταποκρίθηκε αμέσως,
πράγμα αξιοπερίεργο,
καθώς βρισκόταν στη μέση του πολέμου,
όταν υπήρχε σημαντική έλλειψη πόρων.
Η κυβέρνηση εισήγαγε δωρεάν σίτιση για παιδιά,
νέες βιταμίνες, νέα πακέτα για την υγεία και για την εκπαίδευση.
Η κυβέρνηση ξεκίνησε, χάρη σ' αυτή την έκφραση ενσυναίσθησης,
την αρχή του Βρετανικού κράτους πρόνοιας.
Αυτό δείχνει, πιστεύω, ότι η ενσυναίσθηση
δεν είναι απλά μια μαλακή αντίληψη του να είσαι καλός με τους ανθρώπους.
Στην πραγματικότητα μπορεί να αλλάξει το κοινωνικό και πολιτικό τοπίο.
Πρέπει να δημιουργήσουμε εκφράσεις σαν αυτή και σήμερα.
Ευτυχώς, συμβαίνουν ήδη.
Στη Μέση Ανατολή, για παράδειγμα,
υπάρχει ένας οργανισμός ονόματι «Ο Κύκλος των Γονέων».
Και κάνει αξιοσημείωτα βασικά προγράμματα για την εδραίωση της ειρήνης.
Το αγαπημένο μου που έκαναν
ονομαζόταν η τηλεφωνική γραμμή «Γεια σου Ειρήνη».
Τώρα, αν είσαι Ισραηλινός,
μπορούσες να τηλεφωνήσεις δωρεάν σε αυτόν τον αριθμό
και σε συνδέουν με έναν τυχαίο Παλαιστίνιο άγνωστο.
Μπορούσες να τους μιλήσεις μέχρι μισή ώρα.
Και οι Παλαιστίνιοι καλούσαν τον αριθμό
και τους συνέδεαν με Ισραηλινούς.
Τα πρώτα πέντε χρόνια της συνεργασίας
έγιναν πάνω από ένα εκατομμύριο κλήσεις σε αυτήν την γραμμή.
Απλά φανταστείτε να μπορούσαμε να στήσουμε
μία τέτοια τηλεφωνική γραμμή σήμερα ανάμεσα σε πλούσιους και φτωχούς
ή ανάμεσα σε σκεπτικιστές και ακτιβιστές για την κλιματική αλλαγή.
Ένα πράγμα όμως για το οποίο δεν μίλησα είναι...
η δημιουργία εμπειρικών περιπετειών.
Απλά φανταστείτε να μην κάναμε απλώς συζητήσεις με τους ανθρώπους
αλλά να μπορούσαμε μάλιστα να βιώσουμε κάτι από τις ζωές τους.
Τέτοιο μοντέλο είναι ένας οργανισμός με το όνομα «Διάλογος στο Σκοτάδι»,
μια μοναδική μορφή εμπειρίας σε ένα μουσείο
όπου μπαίνεις σε ένα δωμάτιο για μια ώρα στο απόλυτο σκοτάδι,
και ένας τυφλός οδηγός σας ξεναγεί για να ανακαλύψετε
πώς είναι να στερείστε της όρασής σας για μια ώρα.
Κάνετε δραστηριότητες όπως το να αγοράσετε φρούτα και λαχανικά
και ψηλαφείτε τα χρήματά σας.
Μπαίνετε σε μια καφετέρια και κάθεστε να πιειτε έναν καφέ
και καταλαβαίνετε πόσο δύσκολο είναι.
Αυτή η εμπειρία στο μουσείο είναι αξιοσημείωτα δυνατή για τον κόσμο,
και αυτός ο οργανισμός έχει διαδοθεί ανά τον κόσμο.
Ο «Διάλογος στο Σκοτάδι» έχει εμφανιστεί
σε πάνω από 130 πόλεις, σε 30 χώρες.
Μάλιστα, πρόσφατα άνοιξε στην Αθήνα
και πάνω από 6 εκατομμύρια άνθρωποι έχουν περάσει από τις πόρτες του.
Άρα πρέπει να δημιουργήσουμε εμπειρικές περιπέτειες
για να επεκτείνουμε τους κύκλους ηθικής ανησυχίας μας.
Πρέπει επίσης να μάθουμε να εκμεταλλευόμαστε την τεχνολογία.
Η τεχνολογία ήταν πάντα σημαντική στα κινήματα ενσυναίσθησης.
Στη μάχη ενάντια στη σκλαβιά στα τέλη του 18ου αιώνα,
η τεχνολογία που χρησιμοποιήθηκε ήταν το πιεστήριο
για να τυπώσουν αφίσες, δεκάδες χιλιάδες από αυτές
από πόσους Αφρικανούς σκλάβους μπορούσαν να χωρέσουν
σε ένα Βρετανικό δουλεμπορικό πλοίο που πήγαινε στην Καραϊβική.
Αυτή η αφίσα οδήγησε σε μαζική κοινωνική κατακραυγή, αιτήσεις
και οδήγησε, τελικά,
στην κατάργηση της σκλαβιάς και του ίδιου του δουλεμπορίου.
Σήμερα, η τεχνολογία που χρειάζεται να σκεφτούμε
είναι η κοινωνική δικτύωση, η ψηφιακή τεχνολογία.
Τώρα πια ξέρουμε ότι μπορεί να είναι πολύ ισχυρές.
Ξέρουμε ότι κατά την Αραβική Άνοιξη
και το κίνημα «Occupy»,
οι πλατφόρμες κοινωνικής δικτύωσης βοήθησαν τη διάδοση ισχυρών συναισθημάτων
όπως ο θυμός και η ενσυναίσθηση.
Κάποιος μπορούσε να πάρει μια φωτογραφία μιας νεαρής κοπέλας ονόματι Νέντα,
που την πυροβόλησαν στους δρόμους της Τεχεράνης, και σε λίγες ώρες
εκατομμύρια άνθρωποι σε όλο τον κόσμο ήξεραν το όνομα της, για την οικογένεια της,
ποια ήταν, και διαμαρτυρήθηκαν για την κρατική βαρβαρότητα.
Αλλά πρέπει επίσης να αναγνωρίσουμε ότι οι σύγχρονες τεχνολογίες,
οι ψηφιακές τεχνολογίες, μπορούν να είναι επικίνδυνες.
Επειδή οι περισσότερες πλατφόρμες κοινωνική δικτύωσης
έχουν σχεδιαστεί για την αποτελεσματική ανταλλαγή πληροφοριών,
όχι για την ανταλλαγή οικειότητας και ενσυναίσθησης.
Μάλιστα, μερικές φορές τείνουν να προωθούν επιφανειακές σχέσεις.
Υπάρχει ο κίνδυνος του ότι προωθούν
την ποσότητα των συνδέσεων που κάνουμε
παρά την ποιότητα.
Τείνουν να μας συνδέουν με ανθρώπους που μας μοιάζουν πολύ,
που έχουν το ίδιο γούστο στη μουσική ή στις ταινίες.
Πρέπει άρα να δημιουργήσουμε μια νέα γενιά τεχνολογίας κοινωνικών δικτύων
που θα επικεντρωθεί στο να διαδώσει βαθιά σύνδεση ενσυναίσθησης
και να μας συνδέσει με αγνώστους.
Αλλά επιπλέον, πρέπει να μάθουμε να γίνουμε ηγέτες με ενσυναίσθηση.
Επειδή όλοι είμαστε ηγέτες, όλοι έχουμε σφαίρες επιρροής,
είτε στο σχολείο ή τον χώρο εργασίας,
σε εκκλησίες ή κοινοτικούς οργανισμούς.
Μπορούμε, πιστεύω, να παραδειγματιστούμε από μεγάλους ηγέτες με ενσυναίσθηση
όπως ο Νέλσον Μαντέλα,
ο οποίος συνειδητοποίησε ότι κατά τη μετάβαση από το Απαρτχάιντ,
ήταν σημαντική η προσπαθεια για δημιουργία ενσυναίσθησης και αμοιβαίας κατανόησης
ανάμεσα σε μαύρους και λευκούς Νοτιοαφρικάνους,
Γι' αυτό, το 1995, κατά το Παγκόσμιο Κύπελλο Ράγκμπι,
ζήτησε από τους μαύρους Νοτιοαφρικάνους
να υποστηρίξουν μια ομάδα ράγκμπι με σχεδόν μόνο λευκούς παίκτες,
μια ομάδα που αποτελούσε ένα μισητό σύμβολο του Απαρτχάιντ.
Και η στιγμή που έδωσε τα χέρια
με τον πρόεδρο ράγκμπι της Νότιας Αφρικής,
αφού κέρδισαν το Παγκόσμιο Κύπελλο,
πιστευω ήταν μια από τις μεγάλες στιγμές ενσυναίσθησης της σύγχρονης ιστορίας,
και μπορούμε όλοι να προσπαθήσουμε να ακολουθήσουμε το παράδειγμα του Μαντέλα.
Αυτά είναι, άρα, τα συστατικά για να αρχίσουμε μια επανάσταση ενσυναίσθησης.
Είναι άλλο ένα το οποίο δεν έχω αναφέρει,
η καλλιέργεια της Εξωσκόπησης.
Ο Σωκράτης ως γνωστόν είπε ότι, για να ζήσουμε μια σοφή και καλή ζωή,
πρέπει να έχουμε το «γνώθι σαυτόν».
Και ανέκαθεν πιστεύαμε ότι αυτό σημαίνει
να κοιτάς μέσα σου, να ψάχνεις τον εαυτό σου.
Αλλά εγώ πιστεύω ότι για το γνώθι σαυτόν, πρέπει να ισορροπήσουμε την ενδοσκόπηση
με αυτό που εγώ ονομάζω εξωσκόπηση.
Εξωσκόπηση είναι η ιδέα του να ανακαλύπτεις ποιος είσαι
και πώς να ζεις με το να βγαίνεις έξω από τον εαυτό σου
και να κοιτάς μέσα από τα μάτια άλλων ανθρώπων
και να ανακαλύπτεις τους κόσμους άλλων ανθρώπων.
Η ενσυναίσθηση είναι η υπέρτατη μορφή τέχνης για την εποχή της εξωσκόπησης.
Η ενσυναίσθηση, ως έννοια, είναι πιο δημοφιλής σήμερα
παρά σε κάθε άλλη στιγμή της ιστορίας του ανθρώπου.
Είναι στα χείλη πολιτικών και νευρολόγων,
επιχειρηματικών ηγετών και πνευματικών γκουρού.
Τα τελευταία δέκα χρόνια, οι αναζητήσεις στο διαδίκτυο για τη λέξη ενσυναίσθηση
έχουν υπερδιπλασιαστεί σε συχνότητα.
Είναι αξιοσημείωτο.
Αλλά δεν πρέπει μόνο να μιλάμε για ενσυναίσθηση
ή να την ψάχνουμε στο διαδίκτυο.
Πρέπει να κάνουμε την ενσυναίσθηση μια μορφή κοινωνικής δράσης.
Πρέπει να εκμεταλλευτούμε τη δύναμη της για κοινωνική και πολιτική αλλαγή.
Με αυτόν τον τρόπο θα δημιουργήσουμε επανάσταση
των ανθρώπινων σχέσεων στον 21ο αιώνα.
Σας ευχαριστώ.
(Χειροκρότημα)