Tip:
Highlight text to annotate it
X
Μια φορά κι έναν καιρό, σ' ένα δάσος χλοερό…
Μέσα λοιπόν σε τούτο το δάσος, όπου τα φύλλα ήταν πράσινα κι ο ήλιος έλαμπε…
ζούσε κι ο ήρωας της μικρής μας όπερας.
Και να που μια όμορφη κι αφελή μέρα…
μέρα μιας άνοιξης ανυποψίαστης…
ξεκίνησε κι αυτός με τη σειρά του για τη συνάντηση…
που σημάδεψε τη ζωή όλων των προγόνων του…
κι ετοιμάστηκε να γίνει…
ο Μεγάλος…
Γκρίζος…
…Λύκος!
Σε ζητώ, σε ζητώ μα εσύ δεν είσ' εδώ
Κοκκινοσκουφίτσα μου καλή πες μου γιατί, πες μου γιατί
Σ' αγαπώ, σ' αγαπώ σου νοικιάζω χίλιες μπάντες
να σου παίζουν της καρδιάς μου τις μπαλάντες.
Κοκκινοσκουφίτσα μου καλή πες μου γιατί, πες μου γιατί
Σ' αγαπώ, σ' αγαπώ σου νοικιάζω χίλιες μπάντες
να σου παίζουν της καρδιάς μου τις μπαλάντες.
—Αχ, καλή μου! —Αχ, καλή του!
—Θα γίνεις δική μου! —Θα γίνεις δική του!
—Δε με λυπάσαι; —Δεν τον λυπάσαι;
—Δίπλα μου νά 'σαι! —Δίπλα του νά 'σαι!
—Πες μου «ναι»!… —Πες του «ναι»!…
—πως με θέλεις για πιστό σου εραστή και σύζυγό σου!
—πως τον θέλεις για πιστό σου εραστή…
…και σύζυγό σου!
Σε κοιτώ, σε κοιτώ μα δε βρίσκω τι να πω
Κοκκινοσκουφίτσα μου γλυκιά γιατί να χάνω τη λαλιά;
Σ' αγαπώ, σ' αγαπώ σου νοικιάζω χίλιες μπάντες
να σου παίζουν της καρδιάς μου τις μπαλάντες.
—Αχ, καλή μου! —Αχ, καλή του!
—Θα γίνεις δική μου! —Θα γίνεις δική του!
—Δε με λυπάσαι; —Δεν τον λυπάσαι;
—Δίπλα μου νά 'σαι! —Δίπλα του νά 'σαι!
—Πες μου «ναι»!… —Πες του «ναι»!…
και θα γίνω εγώ πιστός σου εραστής και σύζυγός σου…
σύντρο…
Αχ, Κοκκινοσκουφίτσα!
Νά 'μπαινες μια μέρα και στο δικό μου παραμύθι!
Ένα γκριζοκόκκινο ντουέτο με φωνές θεϊκές!
Μαμά μου! Η Κοκκινοσκουφίτσα μπαίνει στο δικό μου παραμύθι!
Περπατώ, περπατώ
περπατώ, περπατώ εις το δάσος
κάθε Δευτέρα πού 'χω ρεπό. Περπατώ, περπατώ
περπατώ, περπατώ εις το δάσος
και τα σκουφάκια δεν τα μπορώ.
Τι σφιχτό που είν' αυτό!
Θέλω να το βγάλω να ελευθερωθώ
πέρα να πετάξω σαν αποδημητικό.
Μα και πάλι απ' την αρχή περπατώ
—εις το δάσος περπατώ —Τι φωνή! Τι φωνή!
—περπατώ, περπατώ εις το δάσος —Τι φωνή ιδανική!
κι ας είναι μόνο το σκηνικό Περπατώ, περπατώ
εις το δάσος περπατώ περπατώ, περπατώ εις το δάσος…
Τι παραμύθι βαρετό!
—Λύκε, Λύκε, είσ' εδώ; —Βάζω τα παπούτσια μου…
…και θα σου πρότεινα να τραγουδήσουμε ένα ντουέτο!
Τώρα τελευταία σαν να μην ακούω καλά.
Λύκε, Λύκε, είσ' εδώ;
Είμ' εδώ, είμ' εδώ και για σένα τραγουδώ…
Έλα παιδί μου, έχουμε και δουλειές.
Πες το ρόλο σου να τελειώνουμε.
Το ρόλο μου; Ποιο ρόλο μου;
Εγώ θα σου μάθω το ρόλο σου;
Πάρε βαθιά εισπνοή…
φέρε τη φωνή στο στήθος…
και πες «Γκρρ».
Καλό γι' αρχή.
Τώρα πες «καλημέρα».
Ω, θεά μου, καλημέρα
Συ που μού 'φτιαξες τη μέρα
Πες μου ποιος σε στέλνει από 'δώ πέρα
να μου φέρεις το αθάνατο νερό;
Χα χα χα, τα λες ωραία μα δεν ήρθα για παρέα
Μήπως όμως δε θυμάσαι και το ρόλο σου καλά;
Ω, θεά μου, γονατίζω
και τη ράχη μου λυγίζω
κι αν πραγματικά το θες, αρχίζω
από τώρα εγώ να σε υπηρετώ.
Χα χα χα, τα λες ωραία μα δεν ήρθα για παρέα
Μήπως πρέπει και να πάμε παρακάτω τελικά;
Ροδοπέταλα κι αλόη
θα σου φέρω απ' το κατώι
Cοn un dettο, un dettο sοl tu puοi
le mie pene, le mie pene cοnsοlar.
Χα χα χα, τα λες ωραία μα δεν ήρθα για παρέα
Χα χα χα, τα λες ωραία…
Πού έμαθες ιταλικά;
Όταν σου μιλάω μιλάω όλες τις γλώσσες
Ρώσικα, Ινδιάνικα, Σουαχίλι κι άλλες τόσες.
—Μπορώ να βοηθήσω; —Άσε με να ζήσω!
Σου δίνω να τη φτιάξεις μπιφτέκια την καρδιά μου
Έλα να σκοτώσουμε μαζί τη μοναξιά μου!
—Μου ζητάς… να βγούμε; —Βασικά, να πούμε
σου ζητώ να βγούμε και μετά να ξαναμπούμε
και μετά να ξαναβγούμε και να ξαναμαναμπούμε
Πώς να σου το θέσω;
Θέλω μελωδίες να ψάλουμε μαζί θέλω ν' αμαρτήσουμε απάνω στη σκηνή…
θέλω να γίνουμε ντουέτο!
Α, χα χα χα χα χα χα! Μα αυτό είναι για γέλια!
—…στη σκηνή και στη ζωή! —Μα αυτό είναι για…
…κλάματα!
Γιατί; Δεν τραγουδάω καλά;
Δε λέω…
Όμως, βρε παιδάκι μου πώς να σ' το πω…
να…
είσαι βαρύτονος!
Για την ακρίβεια, είναι O βαρύτονος.
Και φυσικά η Κοκκινοσκουφίτσα έχει κάθε λόγο να διαμαρτύρεται
γιατί, πείτε μου έχετε δει ποτέ στην όπερα
τη σοπράνο να τα φτιάχνει με το βαρύτονο;
Και αυτό είναι απόλυτα φυσικό.
Δεν είναι φτιαγμένοι ο ένας για τον άλλο.
Πώς δηλαδή θα τραγουδούν ερωτικά ντουέτα σε οκτάβες;
Πώς πρέπει τέλος πάντων να είναι ο τύπος του άνδρα που σου αρέσει;
Σαν αητός, σαν αητός σαν Ινδιάνος αρχηγός
—νά 'ναι βάρβαρος πολύ σαν κυνηγός… —Κυνηγός;
Και σαφώς, και σαφώς στο κρεβάτι οδηγός
να μη ντρέπεται σαν κλείνουμε το φως.
Σα φεγγάρι σιωπηλός σα χαστούκι δυνατός
σαν τη μούμια σοβαρός
—σαν τραγούδι τρυφερός… —Μα τι άντρας είν' αυτός;
Εσύ όχι ασφαλώς! Να, αυτός, να, αυτός…
…είν' ο άντρας ο σωστός!
Αθλητής στιβαρός μα στο βλέμμα του γλυκός
—να ιδρώνει, να μην είναι καθαρός. —Μπλιαχ!
Σαν παλιός, νά 'ν' αλλιώς και να κάνει mοtο-crοss
και να έχει πρώην γκόμενες, σαφώς.
Σαν Μartini αλμυρός σαν Campari πορφυρός
μα σαν βότκα εκρηκτικός
—σαν φασκόμηλο ζεστός… —Μα τι άντρας είν' αυτός;
Μανιτάρης μαγικός!
Στην κορμάρα του σφιχτός
—δυνατός και τολμηρός και τρυφερός… —Μα τι άντρας είν' αυτός;
—Δυνατός, τολμηρός, είν' ο άντρας ο σωστός! —Μα κι εγώ, μα κι εγώ…
έχω βλέμμα τρυφερό Κοκκινοσκουφίτσα μου γλυκιά…
—δεν είν' αργά, δεν είν' αργά! —Εσύ όχι ασφαλώς!
Σε ζητώ, σε ζητώ, και γι' αγάπη σου μιλώ Κοκκινοσκουφίτσα μου γλυκιά…
—…δεν είν' αργά, δεν είν' αργά! —Δε μου κάνεις για γαμπρός!
Κοκκινοσκουφίτσα μου γλυκιά…
—…δεν είν' αργά, δεν είν' αργά! —Μα μην είσαι φορτικός!
—Κοκκινοσκουφίτσα μου γλυκιά… —Περπατώ, περπατώ…
και σε λύκους δε μιλώ! Περπατώ, περπατώ εις το δάσος…
όταν ο Λύκος δεν είν' εδώ…
όταν ο Λύκος δεν είν' εδώ…
Μα κι εγώ μα κι εγώ…
που αν δική μου δεν την κάνω ίσως τρελαθώ;
Αρχαίοι θεοί των Λύκων συμβουλέψτε με!
Τι πρέπει να κάνω;
Όχι! Όχι!
Δεν πρέπει να σκύψω το κεφάλι! Είμαι τελικά, ή δεν είμαι…
—…ο ήρωας αυτής της όπερας; —Είσαι!
Και τι κάνει ο ήρωας αυτής της όπερας σ' αυτό το σημείο της όπερας;
—Φεύγει! —Μένει!
—Και σωπαίνει! —Και τραγουδά…
γκρεμίζοντας το θέατρο με την ηρωική του…
…καμπαλέτα!
Εντάξει;
Μουσική!
Το βιολί μου παρατώ και αλλάζω το σκοπό
Θα ψαχτώ…
κι απ' αρχής θα γεννηθώ!
Τα γλυκόλογα ξεχνώ είμαι πια σαδομαζό
Εντρυφώ…
στο σωστό τ' αρσενικό!
Είμ' ο έρωτας που ξέρει νέους δρόμους να τραβά
Κι αν δε θέλει κανταδόρο θα με βρει αληταρά
Κρύβω μέσα μου, το ξέρω κάτι τι το τρομερό
Ήρθ' η ώρα να κοιτάξω στον καθρέφτη
και ν' αδράξω
απ' τα μάτια μου φωτιά να της κάψω την καρδιά
Τι καλά!
Βγήκ' ο Λύκος παγανιά!
Το βιολί μου παρατώ
και αλλάζω το σκοπό
Θα στιφτώ…
για να πιει αρσενικό!
Διάλειμμα λίγων λεπτών.
Με την ευκαιρία, ο Λύκος θα σας μοιράσει
ένα φυλλάδιο με μερικές σκέψεις μου.
Σας παρακαλούμε να περάσετε στην μπροστινή αίθουσα
και να πάρετε μαζί σας τα προσωπικά σας αντικείμενα
διότι ο χώρος θα αναδιαταχθεί.
Κάτι τι δεν πάει καλά τι δεν πάει καλά, τι;
Τι δεν πάει καλά;
Τι μπορείς να φτιάξεις πια σε πέντε λεπτά, τι;
Πώς να πρωτοετοιμαστείς; Πώς να ετοιμαστείς;
Πώς;
Πώς να ετοιμαστείς;
Όμως πώς θα ανδρωθείς αν δεν πληγωθείς;
Κάτι τι δεν πάει καλά τι δεν πάει καλά, τι;
Τι δεν πάει καλά;
Τι μπορείς να φτιάξεις πια σε πέντε λεπτά, τι;
Πώς να πρωτοετοιμαστείς; Πώς να ετοιμαστείς;
Πώς;
Πώς να ετοιμαστείς;
Όμως πώς θα ανδρωθείς αν δεν πληγωθείς;
Μα έλα όμως που δε θέλει νά 'ναι σαν τους άλλους
θέλει νά 'ν' αλλιώς
Τι να πει το παραμύθι
που του έχει γίνει στάχτη ο ειρμός;
Θέλει νά 'ν' αλλιώς
Τι να πει το παραμύθι
που του έχει γίνει…
Τι να πει το παραμύθι…
Στάχτη, λόγια και καπνός έμεινες μικρός, βρε!
Έμεινες μικρός…
Εύκολο που είναι το χθες Κόλλησες να λες «ναι»
Μια γυναίκα σου ζητά άλλα κόλπα πια
Ποια;
Άλλα κόλπα πια…
Όμως πώς θα ανδρωθείς αν δεν πληγωθείς;
Μα έλα όμως που δε θέλει νά 'ναι σαν τους άλλους
θέλει νά 'ν' αλλιώς
Τι να πει το παραμύθι
που του έχει γίνει στάχτη ο ειρμός;
Θέλει νά 'ν' αλλιώς
Τι να πει το παραμύθι
που του έχει γίνει…
Όμως πώς θα ανδρωθείς αν δεν πληγωθείς;
Σκηνή δεύτερη!
Σκηνή δεύτερη: Στης γιαγιάς το σπιτικό
Το παραμύθι μας τρέχει και οι υπόλοιποι χαρακτήρες μας
περιμένουν τη σειρά τους για να εμφανιστούν.
Όπως θα έχετε διαπιστώσει, κάθε σωστή Κοκκινοσκουφίτσα
έχει και μια γιαγιά, άρρωστη κατά προτίμηση.
Η συγκεκριμένη γιαγιά, καταπονημένη από το βάρος των χρόνων
δεν περιμένει φαΐ, ούτε κρασί, ούτε φάρμακα
παρά μόνο μια φιάλη οξυγόνου.
Να κι η τρισχαριτωμένη εγγονή της που της τη φέρνει
πρόθυμη και καλή σαν άγγελος προστάτης.
—Γιαχ. Αρρωστίλα. —Ω, μη δίνετε σημασία.
Τέτοιες αντιδράσεις είναι αρκετά συνήθεις στους φύλακες αγγέλους
ειδικά όταν έχουν τις μοναξιές τους.
Βέβαια, ο εν λόγω άγγελος
πάσχει κι από μια ελαφρά αμνησία.
Αυτό είναι! Ξέχασε ν' αλλάξει νερό στο χρυσόψαρο!
Μα τι λέει; Αφού δεν έχει χρυσόψαρο;
Κι όμως, έχει την αίσθηση
ότι κάτι ξέχασε να κάνει σήμερα!
Μα δε θυμάται τι.
Μήπως να ποτίσω τα λουλούδια; Μήπως της μαμάς μου τη γιορτή;
Ξέχασα τα πρώτα μου τραγούδια
ή να κατεβάσω το φαΐ;
Μήπως τα γενέθλια της Μαίρης; Μήπως το κλειδί στην κλειδαριά;
Έλα, Άγιε Έρωτα, που ξέρεις
άσ' το να το πάρει η ποταμιά!
Έρωτα, πάρε με, πάμε μακριά
Σβήσε τη λήθη, να δω καθαρά
ποιον ν' αγαπήσω και ποιον να μισήσω και
ποιος μ' αγαπάει και ποιος μου τη σπάει και…
ποιανού αγκαλιά με κρατά ζωντανή!
Αυτό είναι! Ξέχασε το τηλέφωνο του ψυχαναλυτή της!
Ω, Θεέ της! Και τώρα τι θα κάνει;
Πώς θα ξεπεράσει το κόμπλεξ της με το παγωτό φυστίκι;
Μα τι λέει;
Αφού ποτέ της δεν πήγε σε ψυχαναλυτή…
γι' αυτό το θέμα.
Μήπως το νιπτήρα μου να στάζει; Μήπως την αυλόπορτα ανοιχτή;
Το βιολί δε λαλεί αν δεν κοψοχολιαστεί
Ή να ξεσκονίσω το περβάζι; Ή ποιος βρήκε την Αμερική;
Η μαμμή η καλή καθαρίζει με Rοli
Έρωτα, πάρε με, πάμε μακριά
Μακριά ή κοντά, δύο είναι τα κανιά
Ρίξε μου φως στη βουβή μοναξιά
Κι η γιαγιά τραγουδά ανθισμένη μυγδαλιά
Κάνε να πω καληνύχτα στον κόσμο
Φεύγει το τρένο για τον άλλο κόσμο
Στείλε, αχ, στείλε με στον κάτω κόσμο
Νιώθω ένα φούσκωμα, χάνω τον κόσμο
Έρωτα, έλα, να δω καθαρά
Νιώθω ένα φούσκωμα, χάνω τον κόσμο
Έρωτα, έλα, να…
Ε, βέβαια! Χωρίς οξυγόνο έσκασε η γιαγιά!
Αυτά παθαίνει όποιος ονειροπολεί και δεν παίζει το ρόλο του!
Δύστυχη Κοκκινοσκουφίτσα, τι χειρότερο θα μπορούσε να σου συμβεί;
Είμ' αητός, είμ' αητός, είμ' Ινδιάνος αρχηγός…
Ποτέ μη λες μεγάλα λόγια!
Ψηλά τα χέρια!
Εμπρός, μικρούλα! Πρέπει ν' ανοίξεις!
Βάλε τα ρούχα! Το νυχτικό της…
το γυαλικό της…
το σκουφικό της…
…και το σταυρό της!
Για το καλό της…
…γίνε προδότης!
Ήρθ' ο ιππότης!
Σκάσε! Πανάθεμά σε!
Γριά γυναίκα δε με λυπάσαι;
—Γιαγιά, εσείς; —Αυτοπροσώπως!
—Σας ενοχλώ; —Ποικιλοτρόπως!
—Γοητευμένος! —Μπλιαχ, τι κολώνια!
—Κι η εγγονή σας; —Πήγε για ψώνια!
—Μα δε θ' αργήσει! —Ε, αναλόγως!
—Να περιμένω; —Και ποιος ο λόγος;
—Να της γρυλίσω! —Για ποίο πράμα;
—Για την αγάπη! —(Χαρά στο δράμα!)
—Είπατε κάτι; —Λέω, θ' αργήσει!
—Ε, περιμένω! —Μα θα σε βρίσει!
—Αφού τη θέλω! —Κακώς, κακώς!
—Την αγαπάω! —Αυτό ακριβώς!…
Την είδα πριν λίγο στο δάσος εκεί
και μάταια της γύρεψα ένα φιλί.
Μου είπε: «ο άνδρας να είναι σκληρός»
κι εγώ πήγα κι έγινα σαν αστακός!
Κουτούτσικε νέε μου έλα, μην κλαις
Να γίνεις κακός δεν μπορείς κι ας το θες
Και στο κάτω-κάτω…
το ξέρω καλά…
…πως η εγγονούλα μου άλλα ζητά!
Μα αυτό είναι το θέμα! Τι ζητά! Τι ζητά επιτέλους αυτό το κορίτσι;
(Από Δευτέρα αλλάζω παραμύθι! Αυτό εδώ κατήντησε παρωδία!)
—Γιατί επιμένεις, παιδάκι μου, αφού δε σε θέλει; —Μην είστε τόσο σκληρή!
(Πόσα να παίρνει άραγε το μήνα η Χιονάτη;)
Σώπα! Σώπα το λυκάκι!
Έλα, έλα, σώπα!
Σώπα, διάολε!
Τι θέλεις να σου κάνω, την προξενήτρα;
…ή μήπως ιδιαίτερα μαθήματα;
Ναι. Θέλω να μου κάνεις ιδιαίτερα μαθήματα.
Άκου να μαθαίνεις.
Ένα κι ένα κάνουν δύο και αρχίζω ν' αναλύω
—Ένα κι ένα κάνουν δύο. —(Κι ο παπάς πενηνταδύο.)
Το τετράγωνο κι η ρίζα δες τον άνδρα στην κορνίζα
—Το τετράγωνο κι η ρίζα. —(Και σαλάμι με παρίζα.)
—Το κορμί του τόσο λαύρο —Το κορμί του τόσο λαύρο
—Το γυαλί του τόσο μαύρο —Το γυαλί του τόσο μαύρο
Όταν πέφτει νύχτα βγαίνει το τουφέκι του κραδαίνει
και τον κόσμο ανασταίνει.
Απορίες.
Γιατί, γιαγιά…
—…αυτός έχει τόσο μεγάλα μπράτσα; —Για να τη σφίγγει δυνατότερα, λυκάκι μου.
Γιατί, γιαγιά…
—…αυτός έχει τόσο μεγάλες πλάτες; —Μα φυσικά να τη σηκώνει, βρε λυκάκι μου…
…να τη σηκώνει.
Γιατί, γιαγιά…
—…αυτός έχει τόσο μεγάλο στόμα; —Για να φιλάει παθιάρικα, λυκάκι μου…
—Γιαγιά, αυτός εκεί… —…για να φιλάει παθιάρικα!
αυτός εκεί έχει και κάτι άλλο
πολύ-πολύ μεγάλο…
—Μα αυτό είναι ανήθικο! —Και λοιπόν;
—Δεν μπορώ, αηδιάζω! —Ορίστε;
Η τουαλέτα!
Έρωτα, πάρ' τονε, πάρ' τον μακριά
Τύφλωσε αυτή την ηλίθια ματιά
Έρωτα, ψόφα τον, για να σωθώ
και καληνύχτα στον κόσμο να πω.
Γιαγιά, γιαγιά, μέσα στο δωμάτιο είναι το πτώμα σας!
(Θα σε σκοτώσω για να γλιτώσω)
Ω, συλλυπητήρια, το ξέρω, ήταν τόσο ξαφνικό!
—Και τι θα γίνει… —Θα σε σκοτώσω…
—η εγγονή σας… —…για να γλιτώσω!
—που θα της λείψει… —Θα σε σκοτώσω!
—…η συμβουλή σας… —Θα σε σκοτώσω!
Μα, αν δεν είστε εσείς που πεθάνατε…
τότε ποιανού το πτώμα είναι μέσα στο δωμάτιο;
Ω, Θεέ μου!
Εσείς… δεν είστε εσείς! Είστε…
η εγγονή σας!
Μεγάλε Θεέ, πώς μπορεί κάποιος να είναι τόσο ηλίθιος;
Τι πας να κάνεις; Δε με λυπάσαι;
Πανάθεμά σε! Πανάθεμά σε!
—Μα είσαι συ; —Αυτοπροσώπως!
—Θα με σκοτώσεις; —Ποικιλοτρόπως!
—Πώς θα πλυθείς; —Με την κολώνια!
—Κι η Θεία Δίκη; —Πήγε για ψώνια!
Κι η Θεία Δίκη;
Πήγε για ψώνια.
Βρε καλώς τον σαν τα χιόνια
Η Θεία Δίκη με τα ψώνια
Επιτέλους! Υπάρχει και Θεός!
Δυστυχώς, ο Θεός
νά 'τος
είναι…
…ο Κυνηγός.
Είναι αυτός! Είναι αυτός!
Βούλωσ' το
βούλωσ' το, αγάπη μου, ή θα σε σαπίσω στο ξύλο.
—Είναι αυτός! —Ναι, είμ' εγώ.
—'Ηρθα να σε κάνω σκλάβα μου. —Η ζωή μου στα χέρια του!
—Γονάτισε, γονάτισε γυναικούλα. —Ναι, γονατίζω…
ναι, γονατίζω και στοιχειώνομαι
σαν κάστρο, σαν το κάστρο
του ανδρισμού σου το θολό
και ντύνομαι έν' άστρο
μα ποιο άστρο από σέ πιο απαλό;
Τυλίγομαι στην αύρα
κι είν' η αύρα του κορμιού σου μια πληγή
μα καίγομαι στη λαύρα
μα ποια λαύρα απο σε πιο καυτερή;
Ας φύγουμε στο νότο
προς το νότο που πηγαίνουν τα πουλιά
Ας ήμουνα μια πάπια
μα ποια πάπια θα πετούσε πιο ψηλά;
Κοκκινοσκουφίτσα, έλα!
Είμ' εδώ απ' την αρχή του έργου και περιμένω να σε υποτάξω στο βαρύ μου χέρι
σ' ένα όνειρο απ' όπου ποτέ δε θα ξυπνήσεις!
—Πες καληνύχτα στον κόσμο! —Λέω: σ' αγαπώ!
Ας φύγουμε στο νότο
προς το νότο που πηγαίνουν τα πουλιά
Ας ήμουνα μια πάπια
μα ποια πάπια θα πετούσε πιο ψηλά;