Tip:
Highlight text to annotate it
X
Να σταματήσει ο σφετερισμός της φύσης από τις χρηματιστικές αγορές
Ενώ οι λαοί ταλαιπωρούνται από τα σκληρά μέτρα λιτότητας
που εφαρμόζονται σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες ως αποτέλεσμα της χρηματοπιστωτικής κρίσης
τα χρηματοπιστωτικά συμφέρονται απεργάζονται σχεδόν απαρατήρητα την υπαγωγή της φύσης στη δική τους λογική.
Ζούμε σε μια «χρηματoπιστωτική» οικονομία,
μια οικονομία που κυριαρχείται από το χρηματιστικό κεφάλαιο και τα αντίστοιχα συμφέροντα,
κεντρικός σκοπός των οποίων είναι η δημιουργία νέων ευκαιριών επενδύσεων για κέρδος.
Το κλειδί για να το πετύχουν ήταν η δημιουργία μιας ενιαίας παγκόσμιας αγοράς κεφαλαίου
μέσω της κατάργησης του ελέγχου κίνησης κεφαλαίων από τις κυβερνήσεις,
και της απορρύθμισης μεγάλων τομέων της οικονομίας
καθώς και με την απόσυρση του κράτους από την παροχή βασικών υπηρεσιών προς τους πολίτες.
Η εμπορία χρήματος, ρίσκου και σχετικών προϊόντων έχει γίνει πιο επικερδής
και υπερτερεί της εμπορίας αγαθών και υπηρεσιών στη συσσώρευση κεφαλαίου.
Αυτό έχει τεράστιες επιπτώσεις σε ό,τι αφορά στην καθημερινή έκθεση του λαού στις χρηματοπιστωτικές αγορές
με μορφές από τη δανειοδότηση για απόκτηση κατοικίας μέχρι τις συντάξεις και την παιδεία.
Σε αυτή τη διαδικασία, οι χρηματοπιστωτικές αγορές και οι αντίστοιχοι οργανισμοί
αναλαμβάνουν τον έλεγχο της παραγωγικής οικονομίας όπου παράγονται τα αγαθά και οι υπηρεσίες,
επιδρώντας άμεσα στη συμπεριφορά των επιχειρήσεων, των νοικοκυριών και των τραπεζών,
που έτσι συμμορφώνονται με τη λογική των χρηματαγορών μέσω της κερδοσκοπίας και της υπερχρέωσης.
Αντί οι χρηματαγορές να προμηθεύουν τους απαραίτητους πόρους ώστε να παραχθούν αυτά που χρειάζεται ο άνθρωπος
οι πόροι επενδύονται όλο και περισσότερο στις χρηματαγορές για τη λειτουργία και επέκταση τους.
Αυτό κυριολεκτικά φέρνει τα πάνω κάτω.
Τώρα, η φούσκα των ακινήτων έχει σκάσει,
και στις χρηματαγορές, τεράστια ποσά αναζητούν νέες επενδυτικές ευκαιρίες.
Σε αυτό το σημείο, υπεισέρχεται η φύση.
Σχετικά με την επίτευξη κέρδους από τη φύση,
γνωρίζουμε ήδη τον ρόλο του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου
που επενδύει σε ορυχεία, πετρελαιοφόρες περιοχές και αγροτικές δραστηριότητες
ή αγοράζει μεγάλες ποσότητες πρώτων υλών επηρεάζοντας τις τιμές τους, καθώς και τις τιμές των σχετικών παραγώγων.
Αλλά η εκμετάλλευση της φύσης από το χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο σήμερα αποτελεί πιο βαθειά διαδικασία.
Το 2005 η ΕΕ υιοθέτησε το Σύστημα Εμπορίας Δικαιωμάτων Εκπομπών (ΣΕΔΕ),
με το επιχείρημα της μείωσης των εκπομπών άνθρακα.
Σύμφωνα με το Σύστημα αυτό, παρέχεται στις εταιρίες ανώτατο όριο δικαιωμάτων ρύπανσης CO2 με τη μορφή «πιστοποιητικού εκπομπών».
Καθώς τα πιστοποιητικά μπορούν να πωληθούν μεταξύ εταιριών,
δημιουργήθηκαν αντίστοιχες χρηματαγορές και το CO2 έγινε περιουσιακό στοιχείο.
Αυτό δημιούργησε πηγή κέρδους για πολλές εταιρίες και οικονομικούς παράγοντες
που αγοράζουν και πωλούν πιστοποιητικά εκπομπών.
Oι οικονομίες της ΕΕ συνεχίζουν να λειτουργούν με μη βιώσιμο και ρυπογόνο τρόπο,
πάνω από τα όρια αντοχής του πλανήτη, αντί να μειώνουν τις εκπομπές άνθρακα.
Αντίστοιχες προτάσεις έχουν κατατεθεί για τα δάση τη βιοποικιλότητα ή τα οικοσυστήματα
και για όλες τις οικολογικές λειτουργίες που θα μπορούσαν να είναι ωφέλιμες για την ανθρωπότητα.
H υποταγή της φύσης στη λογική των χρηματαγορών απαιτεί τον επαναπροσδιορισμό των λειτουργιών της ως «περιβαλλοντικές υπηρεσίες».
Έτσι η ικανότητα των δένδρων για απορρόφηση άνθρακα, η αποσύνθεση των αποβλήτων,
ο καθαρισμός του νερού και η ρύθμιση του κλίματος
τώρα ορίζονται, ποσοτικοποιούνται και πιστοποιούνται ως περιβαλλοντικές υπηρεσίες.
Μετά, μπορείς να αποδίδεις τιμή σε κάθε υπηρεσία
να αξιολογείς την υφιστάμενη κατάσταση
να βάζεις ένα όριο και να μεταφράζεις σε οικονομικούς όρους το κόστος διατήρησης τους
ώστε να αναπτυχθεί μια αγορά για κάθε περιβαλλοντική υπηρεσία.
Επομένως η φύση μετατρέπεται σε «επιχείρηση»
και γι αυτό το σκοπό η «Πράσινη Οικονομία» και τα εργαλεία της αγοράς
αποτελούν ισχυρές τεχνικές διαχείρισης της «οικονομικής αφάνειας της φύσης».
Με νέα δικαιώματα ιδιοκτησίας,
έχουμε νέα φάση με περιφράξεις, εξόρυξη φυσικών πόρων και αρπαγή βιοποικιλότητας.
Έτσι οι λαοί διώκονται από τη γη τους,
κοινότητες και φύση καταστρέφονται και ο Παγκόσμιος Νότος γίνεται ο ηττημένος.
Όλοι οι ασχολούμενοι με την Πράσινη Οικονομία και τις χρηματαγορές γίνονται οι νικητές.
ΑΥΤΗ η Πράσινη Οικονομία δεν αποτελεί λύση στα προβλήματα και στην κρίση που αντιμετωπίζουμε σήμερα:
είτε πρόκειται για την κλιματική αλλαγή, τη διατήρηση της βιοποικιλότητας και των οικοσυστημάτων,
ή ανεύρεση λύσης για την ανεργία και την άνιση κατανομή του εισοδήματος και του πλούτου.
Για αυτά τα προβλήματα υπάρχουν πολλές εναλλακτικές λύσεις έξω από τη λογική των χρηματαγορών.
Δεν πρέπει να ιδιωτικοποιούμε τη φύση, υποτάσσοντας την στα συμφέροντα των χρηματαγορών.
Χρειάζεται προστασία, επανάκτηση των παλαιών και δημιουργία νέων Κοινών Αγαθών,
αποκλείοντας τις αγορές και τις χρηματαγορές από τον έλεγχο και τη διαχείριση τους.
Αυτό περιλαμβάνει επίσης τα διάφορα δημόσια αγαθά και υπηρεσίες.
Χρειάζεται αλλαγή στον τρόπο παραγωγής και κατανάλωσης,
προσανατολισμός των οικονομιών προς τις πραγματικές ανάγκες και προς την τοπική οικονομία,
ένα νέο υπόδειγμα παραγωγής και κατανομής των διατροφικών πόρων βασισμένο στη διατροφική αυτονομία
καθώς και αποκεντρωμένη και δημοκρατικά ελεγχόμενη παραγωγή καθαρής ενέργειας.
Πρέπει να συρρικνώσουμε τον χρηματοπιστωτικό τομέα, να τον ελέγξουμε
να τον υποβάλουμε σε δημοκρατικό δημόσιο έλεγχο,
για να εξασφαλίσουμε ότι θα υπηρετεί τις πραγματικές ανάγκες και το δημόσιο συμφέρον.
Να συμμετάσχουμε στον αγώνα ενάντια στις χρηματοπιστωτικές αγορές που διεκδικούν τον έλεγχο της φύσης.
Να παλέψουμε για την προώθηση πραγματικών εναλλακτικών λύσεων.
Να σταματήσει ο σφετερισμός της φύσης από τις χρηματιστικές αγορές