Tip:
Highlight text to annotate it
X
Επιλέξαμε να πάμε στη Σελήνη μέσα σε αυτήν τη δεκαετία και να κάνουμε και τα άλλα πράγματα
όχι επειδή είναι εύκολα, αλλά επειδή είναι δύσκολα.
(Τζον Φ. Κέννεντυ, 1962)
Ήμασταν επεκτατικοί στις δεκαετίες του '60 και του '70.
Μπορεί να είχατε σκεφτεί,
όπως κι εγώ εκείνη την περίοδο,
ότι το είδος μας θα είχε φτάσει στον Άρη πριν το τέλος του αιώνα.
Αλλά αντί γι'αυτό, κρατηθήκαμε πίσω.
Εκτός από την αποστολή ρομπότ,
αποτραβηχτήκαμε από τους πλανήτες και τους αστέρες.
Αναρωτιέμαι:
δεν είχαμε το θάρρος ή αυτό είναι ένα δείγμα ωριμότητας;
Ίσως είναι το περισσότερο που θα μπορούσαμε λογικά να αναμένουμε.
Κατά έναν τρόπο, είναι καταπληκτικό και το ότι το καταφέραμε:
Στείλαμε μια ντουζίνα ανθρώπους σε εβδομαδιαίες αποστολές στη Σελήνη,
αποστολές που μας έφεραν πληθώρα δεδομένων,
αλλά τίποτα με βραχυπρόθεσμη, καθημερινή,
πρακτική αξία,
ή τουλάχιστον, όχι τόσα πολλά.
Ανύψωσαν το πνεύμα του ανθρώπου πάντως.
Μας διαφώτισαν σχετικά με τη θέση μας μέσα στο Σύμπαν.
Ένα πασίγνωστο πρόγραμμα που επηρέασε το πώς βλέπουμε τους εαυτούς μας
μπορεί να αποσαφηνίσει το πόσο εύθραυστο είναι το περιβάλλον του πλανήτη μας
και τους κοινούς κινδύνους
και ευθύνες
όλων των εθνών και των λαών της Γης.
Υπάρχει και κάτι ακόμα.
Τα διαστημικά ταξίδια απευθύνονται σε κάτι βαθιά μέσα μας
σε πολλούς από εμάς, αν όχι όλους.
Ένας συνάδελφος επιστήμονας μού μίλησε για ένα πρόσφατο ταξίδι στα βουνά της Νέας Γουινέας
όπου επισκέφθηκε έναν πολιτισμό της Λίθινης εποχής
που έχει έρθει σε ελάχιστη επαφή με το Δυτικό πολιτισμό.
Δεν είχαν ιδέα για τα ρολόγια χειρός,
τα αναψυκτικά και τα κατεψυγμένα φαγητά.
Αλλά ήξεραν για την αποστολή Apollo 11.
Γνώριζαν ότι οι άνθρωποι είχαν περπατήσει στη Σελήνη.
Ήξεραν τα ονόματα του Άρμστρονγκ
και του Όλντριν
και του Κόλλινς.
Ήθελαν να γνωρίζουν ποιος επισκέπτεται τη Σελήνη σήμερα,
Τα σχέδια που έχουν προοπτική προς το μέλλον,
που, ανεξάρτητα από τις πολιτικές δυσκολίες τους,
μπορούν να ολοκληρωθούν μόνο σε κάποια μακρινή δεκαετία
μάς υπενθυμίζουν διαρκώς
ότι θα έχουμε μέλλον.
Η εγκατάσταση μιας βάσης σε άλλους κόσμους
μάς ψιθυρίζει
ότι είμαστε κάτι περισσότερο από τους πρωτόγονους Κέλτες
ή τους πρωτόγονους Σλάβους
ή τους πρωτόγονους στον Ειρηνικό.
Είμαστε άνθρωποι.
Εν τω μεταξύ, οι άνθρωποι σε όλον τον κόσμο διψάνε για γνώση.
Η ιδέα ότι έχουμε τώρα κατανοήσει κάτι
που ποτέ κανείς δεν είχε καταλάβει
ποτέ στο παρελθόν,
αυτή η έκσταση,
που είναι ιδιαίτερα έντονη για τους επιστήμονες που εμπλέκονται,
αλλά μπορεί να τη νιώσει σχεδόν οποιοσδήποτε,
διαδίδεται μέσα στην κοινωνία μας,
αντανακλά στα τείχη
και έρχεται πίσω σε μας.
Μας δίνει κουράγιο να αντιμετωπίσουμε προβλήματα σε άλλους τομείς
που επίσης δεν έχουν επιλυθεί ακόμα.
Εντείνει τη γενική αίσθηση αισιοδοξίας στην κοινωνία.
Δίνει τροφή στην κριτική σκέψη
σαν αυτή που χρειάζεται επειγόντως
αν θέλουμε να λύσουμε κοινωνικά ζητήματα που μέχρι τώρα είναι εκτός ελέγχου.
Βοηθά στον να διαγείρουμε μια νέα γενιά επιστημόνων.
Όσο περισσότερο καλύπτεται η επιστήμη στα μέσα ενημέρωσης,
ειδικά αν περιγράφονται και οι μέθοδοι,
μαζί με τα συμπεράσματα και τις επιπτώσεις
τόσο πιο υγιής, πιστεύω, είναι η κοινωνία.
Πρέπει να γίνει πολύ συμμάζεμα
εδώ στη Γη,
και η αφοσίωσή μας πρέπει να είναι ακλόνητη.
Αλλά είμαστε τέτοιο είδος
που χρειάζεται ένα σύνορο
για θεμελιώσεις βιολογικούς λόγους.
Κάθε φορά που η ανθρωπότητα εντείνει τις προσπάθειές της
παίρνει μια δόση παραγωγικής ενέργειας
που μπορεί να την κουβαλήσει για αιώνες.
Ο Γιούρι Ρομανένκο,
επιστρέφοντας στη Γη
μετά από τη διαστημική αποστολή με τη μεγαλύτερη διάρκεια στην ιστορία, είπε
"Το Σύμπαν είναι ένας μαγνήτης...
Όταν βρεθείς εκεί μια φορά,
το μόνο που μπορείς να σκεφτείς
είναι πώς θα επιστρέψεις."
Ο Παγκόσμιος στρατιωτικός προϋπολογισμός σε σχέση με τον παγκόσμιο προϋπολογισμό για το διάστημα