Tip:
Highlight text to annotate it
X
Μετάφραση: Evi Coup D'état Επιμέλεια: Nikoleta Dimitriou
Είμαι πολύ χαρούμενος που βρίσκομαι εδώ
για να σας μιλήσω για το πώς μπορούμε
να διορθώσουμε τον τραυματισμένο εγκέφαλο.
Ο τομέας αυτός με συναρπάζει,
γιατί σαν νευρολόγος,
πιστεύω οτι με αυτό τον τρόπο θα μπορέσουμε να προσφέρουμε ελπίδα
σε ασθενείς που σήμερα ζουν με καταστροφικές
και αθεράπευτες ασθένειες του εγκεφάλου.
Ας δούμε το πρόβλημα.
Εδώ βλέπετε τον εγκέφαλο ενός ατόμου που έχει Αλτζχάιμερ
δίπλα σε έναν υγιή εγκέφαλο.
Είναι φανερή, στον εγκέφαλο με το Αλτζχάιμερ,
κυκλωμένη με κόκκινο, η ατροφία και οι ουλές.
Θα μπορούσα να σας δείξω φωτογραφίες
από άλλες ασθένεις: σκλήρυνση κατά πλάκας,
ασθένεια των κινητικών νευρώνων, Πάρκινσον
ακόμα και της νόσου Χάντικτον
και θα σας έλεγαν παρόμοιες ιστορίες.
Συλλογικά αυτές οι ασθένειες αντιπροσωπεύουν
έναν από τους μεγαλύτερους κινδύνους της εποχής μας.
Είναι πραγματικά συγκλονιστικά τα νούμερα.
Υπάρχουν 35 εκατομμύρια άνθρωποι σήμερα
που ζούν με μια από αυτές τις ασθένειες
με ετήσιο κόστος παγκοσμίως
700 δισεκατομμύρια δολάρια.
Απλά σκεφτείτε το.
Αυτό είναι πάνω από το 1%
του παγκόσμιου ΑΕΠ.
Και γίνεται χειρότερο,
καθώς αυτά τα νούμερα αυξάνονται
λόγω της αύξησης των ασθενειών αυτών
αναλογικά με την ηλικία, και ζούμε περισσότερο.
Θα πρέπει να αναρωτηθούμε γιατί,
παρά τις τρομακτικές συνέπειες των ασθενειών στο άτομο,
ας αφήσουμε στην άκρη το κοινωνικό πρόβλημα,
γιατί δεν υπάρχουν αποτελεσματικές θεραπείες;
Για να το σκεφτούμε αυτό καλύτερα
θα κάνουμε πρώτα ένα εντατικό μάθημα
για το πώς λειτουργεί ο εγκέφαλος.
Με άλλα λόγια, θα σας πω
όλα όσα έμαθα στην ιατρική.
(Γέλια)
Αλλά πιστέψτε με, δεν θα μας πάρει πολλή ώρα,
εντάξει; (Γέλια)
Ο εγκέφαλος λοιπόν είναι εξαιρετικά απλός:
αποτελείται από τέσσερα κύτταρα
και δύο απο αυτά φαίνονται εδώ.
Εδώ είναι το κυτταρρικό νεύρο
και εδώ είναι το μυελινωτικό κύτταρο, ή το μονωτικό κύτταρο.
Λέγεται ολιγοδενδροκύτταρο.
Όταν αυτά τα τέσσερα κύτταρα δουλεύουν μαζί
με υγεία και αρμονία,
δημιουργούν μια εκπληκτική συμφωνία ηλεκτρικής δραστηριότητας,
και είναι αυτή η ηλεκτρική δραστηριότητα
που θεμελιώνει την ικανότητά μας να σκεφτόμαστε, να αισθανόμαστε,
να θυμόμαστε, να μαθαίνουμε, να κινούμαστε, και πάει λέγοντας.
Αλλά επίσης, κάθε ένα από αυτά τα κύτταρα
μόνο του ή με κάποιο άλλο, μπορεί να χαλάσει ή να πεθάνει
και όταν συμβαίνει αυτό, υπάρχει βλάβη.
Χαλάει η 'καλωδίωση'. Οι συνδέσεις διαταράσσονται.
Κι αυτό φαίνεται εδώ με τη χαμηλότερη μεταβίβαση.
Αλλά τελικά, αυτή η βλάβη θα εκδηλωθεί σαν ασθένεια, σαφώς.
Και αν το νεύρο που ξεκινάει να πεθαίνει
είναι ένα κινητικό νεύρο, για παράδειγμα,
εκδηλώνεται νόσος του κινητικού νευρώνα.
Θα ήθελα να σας δείξω μέσα από την πραγματική ζωή,
τι συμβαίνει στη νόσο του κινητικού νευρώνα.
Αυτός είναι ένας ασθενής μου, ο Τζον.
Τον είδα την προηγούμενη εβδομάδα στην κλινική.
Και του ζήτησα να μας πει ποια προβλήματα
τον οδήγησαν στην αρχική διάγνωση της νόσου του κινητικού νευρώνα.
«Διαγνώστηκα τον Οκτώβρη του 2011,
και το κύριο πρόβλημά μου ήταν αναπνευστικό,
δυσκολευόμουν να αναπνεύσω».
Δεν ξέρω αν το πιάσατε, αλλά αυτό που είπε ο Τζον
ήταν ότι η δυσκολία του αναπνευστικού
οδήγησε στη διάγνωση
της νόσου του κινητικού νευρώνα.
Ο Τζον λοιπόν τώρα, μετά από 18 μήνες,
θα μας πει κάτι για την τωρινή του κατάσταση.
«Η αναπνοή μου έχει γίνει δυσκολότερη.
Έχω αδυναμία στα χέρια και στα πόδια.
Οπότε βασικά είμαι σε αναπηρική καρέκλα την περισσότερη ώρα».
Ο Τζον μας είπε ότι είναι σε αναπηρική καρέκλα τον περισσότερο χρόνο.
Άρα αυτό που δείχνουν αυτά τα βίντεο
δεν είναι μόνο οι καταστροφικές συνέπειες της ασθένειας,
αλλά μας λένε επίσης κάτι
για την ραγδαία ταχύτητα της ασθένειας,
γιατί μέσα σε 18 μήνες μόνο,
ένας υγιής ενήλικος άντρας έχει καταστεί
εξαρτώμενος από αναπηρική καρέκλα και αναπνευστικό βοήθημα.
Και ο Τζον θα μπορούσε να είναι ο πατέρας,
αδερφός ή φίλος του καθένα μας.
Άρα αυτό συμβαίνει όταν το κινητικό κύτταρο πεθαίνει.
Αλλά τι συμβαίνει όταν πεθαίνει το μυελινωτικό κύτταρο;
Εκδηλώνεται σκλήρυνση κατά πλάκας.
Η σάρωση στα αριστερά
είναι μια αποτύπωση του εγκεφάλου,
και είναι ένας χάρτης των συνδέσεων του εγκεφάλου,
και επάνω του φαίνονται
οι περιοχές με βλάβη.
Τις ονομάζουμε εστίες απομυελίνωσης.
Αλλά είναι αλλοιώσεις και είναι άσπρες.
Ξέρω τι σκέφτεστε τώρα.
Σκέφτεστε, «Ω, Θεέ μου, αυτός ο τύπος ήρθε
και είπε ότι θα μιλούσε για ελπίδα,
και το μόνο που έκανε ήταν να μας πει μια ζοφερή
και καταθλιπτική ιστορία».
Είπα ότι αυτές οι ασθένειες είναι τρομερές.
Είναι καταστροφικές, τα νούμερα αυξάνονται,
τα κόστη είναι τεράστια, και το χειρότερο απ'όλα,
δεν υπάρχει θεραπεία. Πού είναι η ελπίδα;
Ε, λοιπόν, ξέρετε τι; Νομίζω ότι υπάρχει ελπίδα.
Και υπάρχει ελπίδα σε αυτό το κομμάτι,
το μέρος του εγκεφάλου, κάποιου άλλου με ΣΚΠ,
γιατί αυτό που δείχνει είναι το καταπληκτικό,
ότι το μυαλό μπορεί να αυτοεπιδιορθωθεί.
Απλά δεν το κάνει αρκετά καλά.
Οπότε ξανά, θα σας δείξω δύο πράγματα.
Πρώτα απ' όλα είναι η ζημιά σε αυτόν τον ασθενή με ΣΚΠ.
Και ξανά, είναι μια από αυτές τις άσπρες μάζες.
Αλλά η περιοχή που είναι κυκλωμένη με κόκκινο
δίνει έμφαση σε μια περιοχή που είναι μπλε.
Αλλά αυτή η περιοχή που είναι μπλε, κάποτε ήταν άσπρη.
Άρα ήταν κατεστραμμένη. Τώρα είναι επιδιορθωμένη.
Για να είμαστε ξεκάθαροι: Δεν είναι λόγω των ιατρών.
Είναι παρά τους ιατρούς, όχι λόγω αυτών.
Είναι αυθόρμητη επιδιόρθωση,
Είναι καταπληκτικό και συνέβη
επειδή υπάρχουν βλαστοκύτταρα στον εγκέφαλο
που μπορούν να ενεργοποιήσουν νέα μυελίνη, νέα μόνωση,
που τοποθετείται πάνω στις κατεστραμμένες περιοχές.
Κι αυτή η παρατήρηση είναι σημαντική για δύο λόγους.
Ο πρώτος είναι ότι αμφισβητεί κάποιες ιδέες που θεωρούσαμε δεδομένες στο Πανεπιστήμιο,
ή τουλάχιστον εγώ θεωρούσα δεδομένες, συγκεκριμένα τον προηγούμενο αιώνα,
δηλαδή ότι το μυαλό δεν μπορεί να αυτοεπιδιορθωθεί,
σε αντίθεση με το κόκκαλο ή το συκώτι.
Αλλά στην πραγματικότητα μπορεί, απλά όχι αρκετά καλά.
Και το δεύτερο πράγμα που κάνει είναι,
ότι μας οδηγεί ξεκάθαρα σε νέες θεραπείες --
Δε χρειάζεται να είσαι πυρηνικός φυσικός για να βρεις τι να κάνεις εδώ.
Απλά πρέπει να βρεις ένα τρόπο να προωθήσεις
τις ενδογενείς, αυθόρμητες επιδιορθώσεις που γίνονται έτσι κι αλλιώς.
Άρα το ερώτημα είναι,
γιατί ενώ το γνωρίζουμε αυτό για κάμποσο καιρό,
γιατί δεν έχουμε τέτοιες θεραπείες;
Και αυτό εν μέρει αντικατοπτρίζει την πολυπλοκότητα
της ανάπτυξης νέων φαρμάκων.
Η ανάπτυξη φαρμάκων μπορεί να σας φαίνεται
σαν ακριβό και επικίνδυνο στοίχημα,
και οι πιθανότητες αυτού του στοιχήματος είναι αυτές:
10.000 προς μία,
γιατί πρέπει να εξετάσεις περίπου 10.000 ενώσεις,
για να βρεις αυτή τη μία νικητήρια.
Και μετά πρέπει να ξοδέψεις 15 χρόνια
και πάνω από ένα δισεκατομμύριο δολάρια
και ακόμα και τότε, μπορεί να μην τη βρεις.
Οπότε η ερώτηση για εμάς είναι,
μπορείς να αλλάξεις τους κανόνες και να αυξήσεις τις πιθανότητες;
Και για να το κάνεις αυτό, πρέπει να αναρωτηθεις,
που βρίσκεται η συμφόρηση στην ανακάλυψη ενός φαρμάκου;
Και η πρώτη συμφόρηση εμφανίζεται νωρίς.
Όλη αυτή η έρευνα γίνεται πάνω σε ζώα.
Αλλά ξέρουμε ότι «η σωστή μελέτη του ανθρώπου γίνεται στον άνθρωπο».
Το είπε ο Αλεξάντερ Πόουπ.
Το ερώτημα είναι, μπορούμε να ερευνήσουμε ασθένειες
χρησιμοποιώντας ανθρώπινο υλικό;
Φυσικά και μπορούμε.
Συγκεκριμένα μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε ανθρώπινα βλαστοκύτταρα.
Τα ανθρώπινα βλαστοκύτταρα είναι καταπληκτικά,
απλά κύτταρα που μπορούν να κάνουν δύο πράγματα:
μπορούν να αυτο-ανανεωθούν, ή να αναπαράγουν τον εαυτό τους,
αλλά μπορούν επίσης να ειδικευτούν
στο να φτιάχνουν κόκκαλο, συκώτι, νευρικά κύτταρα,
μπορεί ακόμα και κινητικά νευρικά κύτταρα ή μυελινωτικά κύτταρα.
Και η πρόκληση είναι,
μπορούμε να εκμεταλλευτούμε τη δύναμη,
την αναμφισβήτητη δύναμη των βλαστοκυττάρων
έτσι ώστε να αντιληφθούμε την υπόσχεσή τους
για αναγεννητική νευρολογία;
Και νομίζω ότι πλέον μπορούμε, και ο λόγος είναι ότι
έχουν γίνει πολλές μεγάλες ανακαλύψεις
μέσα στα τελευταία 10-20 χρόνια.
Μία από αυτές έγινε εδώ στο Εδιμβούργο,
και πρέπει να είναι το μόνο διάσημο πρόβατο, η Ντόλι.
Η Ντόλι φτιάχτηκε στο Εδιμβούργο, και ήταν ένα παράδειγμα
της πρώτης κλωνοποίησης θηλαστικού
από ένα ενήλικο κύτταρο.
Αλλά νομίζω ότι μια ακόμα πιο σημαντική ανακάλυψη
σχετικά με τη σημερινή συζήτηση μας
έγινε το 2006 από έναν Ιάπωνα επιστήμονα
τον Γιαμανάκα.
Αυτό που έκανε,
σε ένα φανταστικό είδος επιστημονικής μαγειρικής
ήταν ότι έδειξε ότι τέσσερα συστατικά,
μόνο τέσσερα συστατικά,
μπορούσαν να μετατρέψουν αποτελεσματικά οποιοδήποτε ενήλικο κύτταρο,
σε ένα αυθεντικό βλαστοκύτταρο.
Είναι δύσκολο να υπερβάλλουμε τη σημασία αυτού του γεγονότος,
γιατί σημαίνει ότι από οποιονδήποτε εδώ μέσα
αλλά και ειδικότερα από ασθενείς,
θα μπορούσες να παράγεις
μια αποκλειστικη, εξατομικευμένη εργαλειοθήκη επιδιόρθωσης ιστού.
Να μετατρέψεις ένα δερματικό κύτταρο σε πολυδύναμο κύτταρο
για να μπορέσεις να φτιάξεις τα κύτταρα που έχουν να κάνουν με την πάθησή τους,
και για να τα ερευνήσεις αλλά και για να τον θεραπεύσεις.
Αυτή η ιδέα, στην Ιατρική Σχολή
--επαναλαμβανόμενο θέμα, έτσι; Εγώ και η Ιατρική Σχολή;--
θα ήταν γελοία,
αλλά σήμερα είναι πραγματικότητα.
Και την θεωρώ τον ακρογωνιαίο λίθο
της αναγέννησης, της επιδιόρθωσης και της ελπίδας.
Και μιας που μιλάμε για ελπίδα,
για όσους από εσάς απέτυχαν στο σχολείο,
υπάρχει ελπίδα και για σας,
γιατί αυτή είναι μια αναφορά σχολικής επίδοσης του Τζον Γκέρντον.
[«Νομίζω ότι θέλει να γίνει επιστήμονας. Για την ώρα αυτό ακούγεται γελοίο».]
Δεν τον εκτιμούσαν ιδιαίτερα.
Αλλά ίσως να μην ξέρετε ότι πήρε Νόμπελ Ιατρικής μόλις πριν από τρεις μήνες.
Έτσι, για να γυρίσουμε στο αρχικό πρόβλημα,
τι δυνατότητες προσφέρουν τα βλαστοκύτταρα, αυτή η επαναστατική τεχνολογία
στην επιδιόρθωση του εγκεφάλου, που ονομάζεται αναγεννητική νευρολογία;
Υπάρχουν δύο τρόποι να το δεις:
σαν ένα καταπληκτικό εργαλείο για την ανακάλυψη νέων φαρμάκων στον 21ο αιώνα,
ή και σαν μορφή θεραπείας.
Και θέλω να σας μιλήσω λίγο και για τα δύο στα επόμενα λεπτά.
Μερικοί το αποκαλούν "ανακάλυψη φαρμάκων στο πιάτο".
Είναι πολύ απλό: Παίρνεις έναν ασθενή με μια ασθένεια,
για παράδειγμα τη νόσο του κινητικού νευρώνα,
παίρνεις ένα δερματικό δείγμα,
κάνεις τον πολυδυναμικό επαναπρογραμματισμό,
όπως σας είπα ξανά,
και παράγεις ζωντανά κύτταρα κινητικών νεύρων.
Είναι τόσο ξεκάθαρο,
γιατί ακριβώς αυτό κάνουν τα πολυδύναμα κύτταρα
Αλλά επίσης, μπορείς τότε να συγκρίνεις τη συμπεριφορά τους
με τα ισοδύναμα αλλά υγιή αντίστοιχα κύτταρα,
ιδανικά από κάποιον συγγενή που δεν νοσεί.
Με αυτό τον τρόπο, αντιπαραβάλλεις την γεννετική διαφορά.
Και αυτό ακριβώς κάναμε εδώ.
Αυτό ήταν μια συνεργασία με συναδέλφους στο Λονδίνο - τον Κρις Σο,
και στις ΗΠΑ - τον Στιβ Φινκμπάινερ και τον Τομ Μανιάτις.
Και αυτό που βλέπετε, και είναι καταπληκτικό,
είναι ζωντανά, αναπτυσσόμενα κύτταρα κινητικών νεύρων
από έναν ασθενή με νόσο κινητικού νευρώνα.
Τυχαίνει να είναι κληρονομική.
Απλά φανταστείτε το.
Αυτό ήταν αδιανόητο πριν από 10 χρόνια.
Έτσι εκτός από το να αναπτύσσονται και να εκπληρώνουν διαδικασίες,
μπορούμε να τα κατασκευάζουμε έτσι ώστε να φθορίζουν,
και μπορούμε έτσι να παρακολουθούμε την υγεία του καθενός από αυτά
και να συγκρίνουμε τα άρρωστα κύτταρα των κινητικών νεύρων
με τα υγιή κύτταρα.
Και όταν τα κάνεις αυτά και τα βάλεις όλα μαζί,
παρατηρείς ότι τα άρρωστα κύτταρα,
που αντιπροσωπευεί η κόκκινη γραμμή,
είναι δύο φορές πιθανότερο να πεθάνουν
από τα αντίστοιχα υγιή.
Και το σημαντικό σε αυτό είναι ότι τότε έχεις
μια φανταστική χημική ανάλυση για να ανακαλύψεις φάρμακα,
γιατί αυτό που θα ζητούσες από τα φάρμακα,
και θα γινόταν μέσω ενός αυτοματοποιημένου συστήματος ελέγχου υψηλής απόδοσης
θα τους ζητούσες ένα πράγμα:
βρες μου ένα φάρμακο που θα φέρει την κόκκινη γραμμή
πιο κοντά στην μπλε γραμμή,
επειδή αυτό το φάρμακο θα είναι ένας αξιόλογος υποψήφιος
που θα μπορούσες μάλλον να εφαρμόσεις απευθείας σε δοκιμές σε ανθρώπους
και σχεδόν να προσπεράσεις τη συμφόρηση
στην ανακάλυψη φαρμάκων για την οποία σας μίλησα
πάνω σε μοντέλα ζώων,
αν βγάζει νόημα αυτό. Είναι καταπληκτικό.
Θέλω να επιστρέψω στον τρόπο
να επιδιορθώσεις μια βλάβη απευθείας με βλαστοκύτταρα.
Και πάλι υπάρχουν δύο τρόποι να σκεφτείς,
και ο ένας δεν αποκλείει τον άλλο.
Ο πρώτος, και νομίζω ότι μακροπρόθεσμα
αυτός που θα μας δώσει το μεγαλύτερο μέρισμα,
αλλά δεν το σκεφτόμαστε έτσι ακόμα,
είναι να σκεφτούμε αυτά τα βλαστοκύτταρα
που είναι ήδη στον εγκέφαλό σας, σας το είπα αυτό.
Όλοι έχουμε βλαστοκύτταρα στον εγκέφαλο,
ακόμα και αν ο εγκέφαλος νοσεί,
και ο έξυπνος τρόπος να προχωρήσουμε
είναι να βρούμε τρόπους να προωθήσουμε και να ενεργοποιήσουμε
αυτά τα βλαστοκύτταρα στον εγκέφαλό σας
ώστε να αντιδράσουν και να ανταποκριθούν κατάλληλα σε μια βλάβη
για να την επιδιορθώσουν. Αυτό είναι το μέλλον.
Θα βγουν φάρμακα που θα μπορούν να το κάνουν αυτό.
Ο άλλος τρόπος είναι να χρησιμοποιήσουμε κύτταρα,
να τα μεταμοσχεύσουμε,
για να αντικαταστήσουμε ετοιμοθάνατα ή χαμένα κύτταρα,
ακόμα και στον εγκέφαλο.
Και θέλω να σας πω για ένα πείραμα,
είναι μια ιατρική δοκιμή που κάναμε,
που ολοκληρώθηκε πρόσφατα,
με συναδέλφους από το UCL,
συγκεκριμένα τον Ντέιβιντ Μίλερ.
Αυτή η έρευνα λοιπόν ήταν πολύ απλή.
Πήραμε ασθενείς με σκλήρυνση κατά πλάκας
και διερωτηθήκαμε:
Μπορούν τα κύτταρα του μυελού των οστών να προστατέψουν τα νεύρα τους;
Αυτό που κάναμε λοιπόν ήταν ότι πήραμε αυτόν τον μυελό των οστών,
αναπτύξαμε βλαστοκύτταρα στο εργαστήριο,
και τα βάλαμε πίσω στη φλέβα με ένεση.
Το κάνω να φαίνεται πολύ απλό.
Πήρε 5 χρόνια ζωής πολλών ανθρώπων.
Και με έκανε να βγάλω άσπρες τρίχες
και προκάλεσε πολλά προβλήματα.
Αλλά η θεωρία του είναι πολύ απλή.
Τα έχουμε βάλει πίσω στη φλέβα, έτσι;
Έτσι, προκειμένου να εκτιμήσουμε αν αυτό ήταν επιτυχές ή όχι,
μετρήσαμε το οπτικό νεύρο
ως μέτρο έκβασης.
Αυτό είναι καλό μέτρο για την ΣΚΠ,
γιατί οι ασθενείς με ΣΚΠ υποφέρουν
από προβλήματα όρασης --
απώλεια όρασης, θολή όραση.
Κι έτσι μετρήσαμε το μέγεθος του οπτικού νεύρου
χρησιμοποιώντας σαρώσεις με τον Ντ. Μίλλερ
τρεις φορές --12 μήνες, 6 μήνες, και πριν την έγχυση--
και μπορείτε να δείτε την ήπια μείωση της κόκκινης γραμμής.
Κι αυτό λέει ότι το οπτικό νεύρο συρρικνώνεται,
που βγάζει νόημα, επειδή τα νεύρα του πεθαίνουν.
Αφού κάναμε την έγχυση βλαστοκυττάρων
επαναλάβαμε την μέτρηση δύο φορές
--στους τρεις και τους έξι μήνες--
προς έκπληξή μας, σχεδόν,
η γραμμή είχε ανεβεί.
Αυτό υποδηλώνει ότι η παρέμβαση
ήταν προστατευτική.
Δε νομίζω πως αυτά τα βλαστικά κύτταρα έφτιαξαν νέα μυελίνη ή νέα νεύρα.
Νομίζω ότι παρακίνησαν
τα ενδογενή βλαστικά κύτταρα, τα πρόδρομα κύτταρα,
να κάνουν τη δουλειά τους, να ξυπνήσουν και να φτιάξουν νέα μυελίνη.
Αυτή λοιπόν είναι η απόδειξη της ιδέας μας.
Είμαι ενθουσιασμένος με αυτό.
Γι' αυτό θέλω να τελειώσω με το θέμα που άρχισα,
που ήταν η αναγέννηση και η ελπίδα.
Εδώ ζήτησα από τον Τζον
να μας πει τι ελπίζει για το μέλλον.
«Ελπίζω ότι κάποια στιγμή στο μέλλον,
μέσα από την έρευνα που κάνετε,
να βρεθεί μια θεραπεία
έτσι ώστε άνθρωποι σαν εμένα να έχουν μια κανονική ζωή».
Αυτή η κουβέντα έχει βάρος.
Αλλά θέλω να κλείσω πρώτα ευχαριστώντας τον Τζον που μοιράστηκε
τις ιδέες του και αυτά τα βίντεο μαζί σας.
Θέλω όμως επίσης να προσθέσω σε αυτά
ότι προσωπικά πιστεύω ότι υπάρχει ελπίδα για το μέλλον.
Πιστεύω ότι οι επαναστατικές τεχνολογίες,
όπως τα βλαστοκύτταρα που προσπάθησα να εξηγήσω
προσφέρουν πραγματική ελπίδα.
Πιστεύω ότι η μέρα που θα μπορούμε να επιδιορθώσουμε
τον τραυματισμένο εγκέφαλο, είναι πολύ κοντά.
Ευχαριστώ.
(Χειροκρότημα)