Tip:
Highlight text to annotate it
X
Μετάφραση: Effie Emmanouilidou Επιμέλεια: Diona Moustri
Οι σκύλοι έχουν ενδιαφέροντα.
Τους ενδιαφέρει να μυρίσουν ο ένας τον άλλο και να κυνηγήσουν σκίουρους.
Και αν δεν το μετατρέψουμε αυτό σε ανταμοιβή στην εκπαίδευση, θα αποτελεί περισπασμό.
Το θεωρούσα πάντα πολύ τρομακτικό
να δεις ένα σκύλο σε ένα πάρκο, ο ιδιοκτήτης του τον φωνάζει
και του λέει, ξέρεις, "Κουταβάκι, έλα εδώ, έλα εδώ"
και ο σκύλος σκέφτεται, "Χμ, ενδιαφέρον.
Μυρίζω τον πισινό αυτού του σκύλου, ο ιδιοκτήτης φωνάζει,
είναι μια δύσκολη απόφαση". Σωστά;
Πισινός, ιδιοκτήτης - ο πισινός κερδίζει.
Δηλαδή, εσείς χάνετε.
Δεν μπορείτε να ανταγωνιστείτε το περιβάλλον,
αν έχετε το μυαλό ενός έφηβου σκύλου.
Επομένως, όταν εκπαιδεύουμε, προσπαθούμε πάντα να λαμβάνουμε υπόψη
την οπτική του σκύλου.
Τώρα, εγώ είμαι εδώ κυρίως επειδή
υπάρχει μια ρήξη στον τομέα της εκπαίδευσης σκύλων αυτήν τη στιγμή.
Από τη μία, είναι αυτοί που πιστεύουν ότι εκπαιδεύεις ένα σκύλο
πρώτον, δημιουργώντας κανόνες, ανθρώπινους κανόνες.
Δεν λαμβάνουμε υπόψη την οπτική του σκύλου.
Έτσι, ο άνθρωπος λέει, "Θα συμπεριφερθείς έτσι, ανάθεμά σε.
Θα σε εξαναγκάσουμε να συμπεριφερθείς ενάντια στη θέλησή σου, να υποταχθείς στη δική μας θέληση".
Δεύτερον -- κρατώντας αυτούς τους κανόνες κρυφούς από το σκύλο.
Και τρίτον -- τιμωρώντας τον σκύλο
γιατί παραβίασε κανόνες που δεν γνώριζε καν ότι υπάρχουν.
Έτσι έχετε ένα μικρό κουτάβι -- που το μόνο του έγκλημα είναι ότι μεγαλώνει.
Όταν ήταν μικρό κουτάβι, έβαζε τις πατούσες του στο πόδι σας --
είναι ωραίο, έτσι;
Και εσείς λέγατε, "Μπράβο, καλό αγόρι".
Σκύβατε, τον χαϊδεύατε -- τον επιβραβεύατε που πήδηξε πάνω σας.
Το μόνο του λάθος είναι ότι είναι Θιβετιανό μαστίφ και μερικούς μήνες μετά
ζυγίζει, ξέρετε, 37 κιλά.
Κάθε φορά που πηδάει πάνω σας, δέχεται κακοποίηση.
Είναι πάρα πολύ τρομακτική η κακοποίηση που δέχεται ο σκύλος.
Λοιπόν, σχετικά με το θέμα της κυριαρχίας -- πρώτον,
αυτό που έχουμε στην εκπαίδευση σκύλων είναι μια πολύ πρόχειρη ερμηνεία
ενός πολύ περίπλοκου κοινωνικού συστήματος.
Και λαμβάνεται σοβαρά υπόψη.
Τα αρσενικά σκυλιά θεωρούν ότι η ιεραρχία είναι ένα πολύ σοβαρό θέμα,
γιατί αποτρέπει τους καβγάδες.
Από την άλλη βέβαια, τα θηλυκά σκυλιά -- οι σκύλες --
κάνουν πολλές θηλυκές τροποποιήσεις στην αρσενική ιεραρχική κυριαρχία.
Η πρώτη είναι, "Εγώ το έχω, εσύ όχι".
Και θα δείτε ότι μια σκύλα πολύ, πολύ χαμηλά στην ιεραρχία
μπορεί πολύ εύκολα να κρατήσει ένα κόκαλο μακριά από ένα αρσενικό ψηλά στην ιεραρχία.
Και έτσι έχουμε στην εκπαίδευση σκύλων αυτήν τη νοοτροπία της κυριαρχίας
ή του σκύλου άλφα -- είμαι σίγουρος ότι το έχετε ακούσει.
Τα σκυλιά κακοποιούνται τόσο πολύ.
Σκύλοι, άλογα και άνθρωποι --
αυτά είναι τα τρία είδη που κακοποιούνται πολύ στη ζωή.
Και ο λόγος είναι ότι, στη συμπεριφορά τους είναι έμφυτο
να επιστρέφουν πάντα και να ζητούν συγγνώμη.
Δηλαδή, "Α, συγνώμη που έπρεπε να με χτυπήσεις, λυπάμαι πολύ, ναι, εγώ έφταιγα".
Σαν να σε προσκαλούν να τους χτυπήσεις.
Και για αυτό τους χτυπούν.
Το καημένο το κουτάβι πηδάει πάνω σας, εσείς ανοίγετε το βιβλίο για τους σκύλους και τι λέει;
"Κρατήστε τα μπροστινά του πόδια, πιέστε τα μπροστινά του πόδια,
πατήστε με δύναμη τα πίσω πόδια του, εκτοξεύστε χυμό λεμονιού στο πρόσωπό του,
χτυπήστε το στο κεφάλι με μια διπλωμένη εφημερίδα,
χτυπήστε το με το γόνατο στο στήθος, γυρίστε το ανάσκελα".
Επειδή μεγάλωσε;
Και επειδή έχει μια συμπεριφορά που εσείς το εκπαιδεύσατε να έχει;
Αυτό είναι τρέλα.
Ρωτάω τους ιδιοκτήτες, "Λοιπόν, πώς θέλετε να σας υποδέχεται ο σκύλος σας;"
Και μου λένε, "Δεν ξέρω, μάλλον θέλω να κάθεται".
Είπα, "Ας του μάθουμε να κάθεται".
Και στη συνέχεια του δίνουμε ένα λόγο για να κάτσει.
Επειδή το πρώτο στάδιο
είναι βασικά να διδάξουμε στο σκύλο τη γλώσσα μας, τα Ελληνικά.
Μπορώ να σας μιλήσω και να πω, "Λέιτεϊ-τσάι, πέισι, πέισι."
Άντε, κάτι πρέπει να συμβεί τώρα.
Γιατί δεν ανταποκρίνεστε; Α, δεν μιλάτε Σουαχίλι.
Τότε σας έχω νέα.
Ο σκύλος δεν μιλάει Αγγλικά ή Αμερικανικά ή Ισπανικά ή Γαλλικά.
Επομένως, το πρώτο στάδιο στην εκπαίδευση είναι να διδάξουμε στο σκύλο
τη γλώσσα του ιδιοκτήτη του.
Και για αυτό χρησιμοποιούμε το φαγητό ως δέλεαρ στο χέρι
και χρησιμοποιούμε φαγητό γιατί έχουμε να κάνουμε με ιδιοκτήτες.
Η γυναίκα μου δεν χρειάζεται φαγητό -- είναι πολύ καλή εκπαιδεύτρια,
πολύ καλύτερη από ότι είμαι εγώ.
Εγώ δεν χρειάζομαι φαγητό, αλλά ο μέσος ιδιοκτήτης λέει,
"Κουτάβι, κάτσε."
Ή λένε "Κάτσε, κάτσε, κάτσε".
Κάνουν μια κίνηση με το χέρι μπροστά από τον πισινό του σκύλου για κάποιον λόγο,
λες και ο σκύλος έχει ένα τρίτο μάτι εκεί -- είναι τρελό.
Ξέρετε, "Κάτσε, κάτσε".
Όχι, εμείς λέμε: "Κουτάβι κάτσε" -- και αμέσως το έχει καταλάβει σε έξι με δέκα προσπάθειες.
Στη συνέχεια αποσύρουμε σταδιακά το φαγητό ως δέλεαρ
και τώρα ο σκύλος γνωρίζει ότι "κάτσε" σημαίνει κάτσε
και μπορείτε να επικοινωνήσετε πραγματικά με το σκύλο
με μια τέλεια διατυπωμένη αγγλική πρόταση.
"Φοίνιξ, έλα εδώ, πάρε αυτό και πήγαινε στον Τζέιμι, παρακαλώ".
Και της έχω διδάξει το "Φοίνιξ", "έλα εδώ", "πάρε αυτό", "πήγαινε στον"
και το όνομα του γιου μου, "Τζέιμι".
Και ο σκύλος μπορεί να πάει ένα σημείωμα
και έχω το δικό μου μικρό σκύλο έρευνας και διάσωσης.
Θα βρει τον Τζέιμι όπου και αν είναι, ξέρετε,
όπου είναι τα παιδιά, σπάζοντας πέτρες δίπλα σε ένα ρυάκι ή κάτι τέτοιο
και θα του πάει ένα μικρό μήνυμα που λέει,
"Το βραδινό είναι έτοιμο. Έλα στο σπίτι για το βραδινό".
Επομένως, σε αυτό το σημείο, ο σκύλος γνωρίζει τι θέλουμε να κάνει.
Θα το κάνει;
Όχι απαραίτητα, όχι.
Όπως είπα, αν είναι στο πάρκο και υπάρχει ένας πισινός για να μυρίσει,
γιατί να πάει στον ιδιοκτήτη του;
Ο σκύλος ζει μαζί σας, μπορεί να σας έχει οποιαδήποτε στιγμή,
ο σκύλος μπορεί να μυρίσει το δικό σας πισινό, αν θέλετε, όποτε το θελήσει.
Αυτή τη στιγμή, είναι στο πάρκο και εσείς συναγωνίζεστε
με μυρωδιές και άλλους σκύλους και σκίουρους.
Επομένως το δεύτερο στάδιο στην εκπαίδευση είναι να διδάξουμε στο σκύλο να θέλει να κάνει
αυτό που θέλουμε να κάνει και αυτό είναι πολύ εύκολο.
Χρησιμοποιούμε την αρχή του Πρίμακ.
Βασικά, μια συμπεριφορά χαμηλής συχνότητας --
μια που ο σκύλος δεν θέλει να κάνει --
ακολουθείται από μια συμπεριφορά υψηλής συχνότητας, γνωστή ως "πρόβλημα συμπεριφοράς"
ή "χόμπι του σκύλου" -- κάτι που αρέσει στο σκύλο να κάνει.
Αυτό θα γίνει η επιβράβευση για τη συμπεριφορά χαμηλής συχνότητας.
Επομένως λέμε "κάτσε", στον καναπέ, "κάτσε", χάιδεμα της κοιλιάς, "κάτσε",
κοίτα, πετάω ένα μπαλάκι του τένις, "κάτσε", πες γεια σ' εκείνον το σκύλο.
Ναι, ορίζουμε μια εντολή για το "μύρισε τον πισινό".
"Κάτσε", μύρισε τον πισινό.
Οπότε όλοι αυτοί οι περισπασμοί που λειτουργούσαν ενάντια στην εκπαίδευση
τώρα γίνονται επιβραβεύσεις που συνεργάζονται με την εκπαίδευση.
Και αυτό που κάνουμε, στην ουσία, είναι ότι διδάσκουμε το σκύλο --
-- αφήνουμε το σκύλο να νομίζει ότι ο σκύλος εκπαιδεύει εμάς.
Και μπορώ να φανταστώ αυτόν το σκύλο, ξέρετε,
να μιλάει μέσα από το φράχτη με, ας πούμε, ένα Ακίτα
και να λέει, "Πω πω, οι ιδιοκτήτες μου, είναι απίστευτα εύκολοι στην εκπαίδευση.
Είναι σαν Γκόλντεν Ριτρίβερ.
Το μόνο που πρέπει να κάνω είναι να κάτσω και αυτοί κάνουν τα πάντα.
Ανοίγουν πόρτες, οδηγούν το αυτοκίνητό μου, μου κάνουν μασάζ,
πετάνε μπαλάκια του τένις,
μου μαγειρεύουν και σερβίρουν το φαγητό.
Όταν κάθομαι, δίνω την εντολή μου.
Και έχω τον προσωπικό μου θυρωρό,
σοφέρ, μασέρ, σεφ και σερβιτόρο".
Και τώρα ο σκύλος είναι πολύ χαρούμενος.
Και αυτό είναι πάντα, για μένα, η ουσία της εκπαίδευσης.
Επομένως παρακινούμε πραγματικά το σκύλο να θέλει να το κάνει,
οπότε η ανάγκη για τιμωρία προκύπτει σπάνια.
Τώρα περνάμε στην τρίτη φάση --
υπάρχουν φορές ξέρετε, που ο μπαμπάς ξέρει καλύτερα.
Και έχω μια μικρή πινακίδα στο ψυγείο μου που λέει,
"Επειδή είμαι ο μπαμπάς, γι' αυτό".
Λυπάμαι, δεν έχει άλλη εξήγηση -- "Είμαι ο μπαμπάς, εσύ δεν είσαι, κάτσε".
Και υπάρχουν φορές -- για παράδειγμα,
αν οι φίλοι του γιου μου αφήσουν ανοιχτή την πόρτα,
που τα σκυλιά πρέπει να ξέρουν ότι δεν επιτρέπεται να περνούν αυτή τη γραμμή.
Είναι θέμα ζωής και θανάτου.
Αν φύγεις από εδώ, από την ασφάλεια του σπιτιού σου,
μπορεί να σε χτυπήσουν στο δρόμο.
Επομένως πρέπει να ενημερώσουμε το σκύλο για ορισμένα πράγματα,
"Δεν πρέπει να το κάνεις αυτό".
Και έτσι πρέπει να επιβάλλουμε, αλλά χωρίς βία.
Ο κόσμος μπερδεύει πολύ τι είναι τιμωρία.
Πιστεύουν ότι η τιμωρία είναι κάτι πολύ δυσάρεστο.
Είμαι σίγουρος ότι πολλοί από εσάς πιστεύουν το ίδιο, σωστά;
Νομίζετε ότι είναι κάτι οδυνηρό ή τρομακτικό ή δυσάρεστο.
Αλλά δεν χρειάζεται να είναι.
Υπάρχουν πολλοί ορισμοί για την τιμωρία
αλλά ένας ορισμός, ο πιο δημοφιλής, είναι --
Τιμωρία είναι ένα ερέθισμα που μειώνει την αμέσως προηγούμενη συμπεριφορά,
έτσι ώστε να είναι λιγότερο πιθανό να προκύψει στο μέλλον.
Δεν χρειάζεται να είναι δυσάρεστη, τρομακτική ή οδυνηρή.
Και θα έλεγα, αν δεν χρειάζεται να είναι, τότε ίσως δεν θα έπρεπε να είναι.
Δούλευα με έναν πολύ επικίνδυνο σκύλο πριν από ένα χρόνο περίπου --
και ήταν ένας σκύλος που είχε στείλει και τους δύο ιδιοκτήτες του στο νοσοκομείο,
συν τον κουνιάδο, συν το παιδί.
Και συμφώνησα να δουλέψω μαζί του αν υπόσχονταν ότι θα έμενε μέσα στο σπίτι τους
και δεν θα τον έβγαζαν ποτέ έξω.
Στο σκύλο έγινε τελικά ευθανασία
αλλά ήταν ένας σκύλος με τον οποίο δούλεψα για λίγο.
Μεγάλο μέρος της επιθετικότητας εκδηλωνόταν στην κουζίνα,
οπότε όσο ήμουν εκεί -- αυτή ήταν η τέταρτη επίσκεψη --
δουλέψαμε το "κάτω-μείνε" τεσσεράμισι ώρες, με το σκύλο στο χαλάκι του.
Και έμεινε εκεί με την ήρεμη επιμονή του ιδιοκτήτη.
Όταν ο σκύλος προσπαθούσε να φύγει από το χαλάκι,
η ιδιοκτήτρια έλεγε, "Ρόβερ, στο χαλάκι, στο χαλάκι, στο χαλάκι".
Ο σκύλος σηκώθηκε από το "κάτω-μείνε" 22 φορές στις τεσσεράμισι ώρες ενώ εκείνη μαγείρευε βραδινό,
επειδή είχαμε πολύ επιθετικότητα γύρω από το φαγητό.
Σύντομα, σηκωνόταν όλο και λιγότερο.
Βλέπετε, η τιμωρία είχε αποτέλεσμα.
Το πρόβλημα συμπεριφοράς εξαλειφόταν.
Η ιδιοκτήτρια δεν ύψωσε ποτέ τον τόνο της φωνής της.
Αν το έκανε, θα την είχε δαγκώσει.
Δεν ήταν καλή ιδέα να φωνάξεις σε αυτό το σκύλο.
Και πολλοί φίλοι μου εκπαιδεύουν πολύ ωραία ζώα --
αρκούδες γκρίζλι, αν έχετε δει ποτέ μια αρκούδα γκρίζλι
στην τηλεόραση ή σε ταινία, τότε ένας φίλος μου είναι αυτός που την έχει εκπαιδεύσει.
Φάλαινες όρκα -- απίστευτη απασχόληση, είσαι συνέχεια σε εγρήγορση.
Πώς θα μαλώσεις μια αρκούδα γκρίζλι;
"Κακιά αρκούδα, κακιά αρκούδα!" Μπαμ!
Το κεφάλι σου είναι τώρα 100 μέτρα μακριά, ταξιδεύοντας στον αέρα, σωστά;
Αυτό είναι τρελό.
Οπότε, τι κάνουμε λοιπόν;
Θέλουμε έναν καλύτερο τρόπο.
Οι σκύλοι αξίζουν κάτι καλύτερο.
Αλλά για μένα, ο λόγος γι' αυτό δεν έχει να κάνει βασικά με τα σκυλιά,
έχει να κάνει με το ότι βλέπω τον κόσμο να εκπαιδεύει κουτάβια
και συνειδητοποιώ ότι έχει απαίσιες δεξιότητες αλληλεπίδρασης,
απαίσιες διαπροσωπικές δεξιότητες.
Και όχι μόνο με το κουτάβι τους, αλλά και με την υπόλοιπη οικογένεια στην τάξη.
Δηλαδή, η κλασική περίπτωση είναι αυτή του "έλα εδώ".
Βλέπετε κάποιον στο πάρκο -- και θα καλύψω το μικρόφωνο όταν θα το πω αυτό,
γιατί δεν θέλω να σας ξυπνήσω -- και ο ιδιοκτήτης είναι εδώ στο πάρκο
και ο σκύλος του είναι μακριά, και λέει "Ρόβερ, έλα εδώ.
Ρόβερ, έλα εδώ. Ρόβερ, έλα εδώ, πανάθεμα σε".
Και ο σκύλος λέει, "Δεν νομίζω".
(Γέλιο)
Δηλαδή, ποιος λογικός άνθρωπος
νομίζει ότι ο σκύλος του θα ήθελε να τον πλησιάσει
όταν φωνάζει έτσι;
Αντίθετα, ο σκύλος λέει, "Τον ξέρω αυτόν τον τόνο φωνής, τον ξέρω αυτό τον τόνο.
Τις προηγούμενες φορές όταν πλησίασα, με τιμώρησε εκεί".
Έμπαινα κάποτε σε ένα αεροπλάνο --
αυτό, για μένα, ήταν μια καίρια στιγμή στην καριέρα μου
και εδραίωσε πραγματικά αυτό που ήθελα να κάνω
με την εκπαίδευση κουταβιών --
την έννοια του τρόπου εκπαίδευσης κουταβιών με ένα φιλικό προς τους σκύλους τρόπο
ώστε να θέλουν να κάνουν αυτό που θέλουμε να κάνουν, ώστε να μη χρειάζεται να τα εξαναγκάζουμε.
Ξέρετε, εκπαίδευσα το παιδί μου όπως τα κουτάβια.
Και η καίρια στιγμή ήταν όταν ανέβαινα σε ένα αεροπλάνο στο Ντάλας
και στη δεύτερη σειρά ήταν ένας πατέρας, υποθέτω και ένα μικρό αγόρι περίπου πέντε ετών,
που κλωτσούσε το πίσω μέρος του καθίσματος.
"Τζόνι, μην το κάνεις αυτό".
Κλωτσιά, κλωτσιά, κλωτσιά.
"Τζόνι, μην το κάνεις αυτό". Κλωτσιά, κλωτσιά, κλωτσιά.
Στέκομαι ακριβώς εκεί με την τσάντα μου.
Ο πατέρας σκύβει, τον αρπάζει έτσι και κάνει μια άσχημη γκριμάτσα.
Η άσχημη γκριμάτσα είναι αυτό --
όταν έρχεσαι πρόσωπο με πρόσωπο με ένα κουτάβι ή ένα παιδί
και λες, "Τι κάνεις! Σταμάτα, σταμάτα, σταμάτα τώρα!"
Και σκέφτηκα, "Παναγία μου, να κάνω κάτι;"
Το παιδί αυτό είχε χάσει τα πάντα --
το ένα από τα δύο άτομα που μπορεί να εμπιστευτεί σε αυτόν τον κόσμο
έχει τραβήξει το χαλί κάτω από τα πόδια του.
Και σκέφτηκα, "Να πω σε αυτόν το βλάκα να σταματήσει;"
Σκέφτηκα, "Ίαν, μην ανακατευτείς, μην ανακατευτείς, συνέχισε να περπατάς".
Πήγα στο πίσω μέρος του αεροπλάνου
κάθισα και μου ήρθε η σκέψη ότι,
αν επρόκειτο για ένα σκύλο, θα του τα είχα ψάλει.
(Γέλιο)
Αν είχε κλωτσήσει σκύλο, θα του είχα ρίξει μπουνιά.
Κλώτσησε ένα παιδί, άρπαξε ένα παιδί έτσι και εγώ το προσπέρασα.
Και αυτό είναι το θέμα.
Αυτές οι διαπροσωπικές δεξιότητες είναι τόσο εύκολες.
Θέλω να πω, εμείς ως άνθρωποι, η επιφανειακότητα με την οποία επιλέγουμε σύντροφο ζωής
βασίζεται στα εξής τρία χαρακτηριστικά -- χρώμα τριχώματος, εμφάνιση και χαριτωμένη όψη.
Ξέρετε, σαν ένα μικρό ρομπότ.
Έτσι ξεκινάμε μια σχέση και όλα είναι τέλεια για ένα χρόνο.
Και τότε εμφανίζεται ένα μικρό πρόβλημα συμπεριφοράς.
Όπως ότι ο σκύλος γαβγίζει.
Ο σύζυγος δεν μαζεύει τα ρούχα του
ή η σύζυγος αργεί πάντα στα ραντεβού, οτιδήποτε, εντάξει;
Και τότε αρχίζουν όλα και μπαίνουμε σε αυτήν την κατάσταση,
όπου όσον αφορά τα προσωπικά σχόλια -- υπάρχουν δύο πράγματα.
Όταν βλέπουμε ανθρώπους να αλληλεπιδρούν με ζώα ή με άλλους ανθρώπους,
τα σχόλια είναι ελάχιστα, πολύ σπάνια.
Και όταν γίνονται, τότε είναι άσχημα, κακά.
Βλέπετε, συμβαίνει ιδιαίτερα στις οικογένειες, ιδιαίτερα με συζύγους,
ιδιαίτερα με παιδιά, ιδιαίτερα με γονείς.
Το βλέπετε ιδιαίτερα στο χώρο εργασίας,
ιδιαίτερα από εργοδότη προς υπάλληλο.
Είναι να σαν υπάρχει κάποια χαιρέκακη ευχαρίστηση --
σαν να ευχαριστιόμαστε πραγματικά όταν οι άλλοι κάνουν κάτι λάθος
για να μπορούμε να παραπονούμαστε και να τους γκρινιάζουμε.
Και αυτό, θα έλεγα, είναι η μεγαλύτερη ανθρώπινη αδυναμία που έχουμε.
Πραγματικά είναι.
Θεωρούμε τα καλά ως δεδομένα και γκρινιάζουμε και παραπονούμαστε για τα κακά.
Και πιστεύω ότι όλες αυτές οι δεξιότητες πρέπει να διδάσκονται --
ξέρετε, τα μαθηματικά είναι φοβερά.
Όταν ήμουν μικρός, ήμουν ιδιοφυΐα στα μαθηματικά.
Δεν καταλαβαίνω τίποτα τώρα, αλλά μπορούσα να τα λύσω ως παιδί.
Γεωμετρία, τέλεια, ξέρετε, κβαντική μηχανική --
αυτά είναι πολύ ωραία πράγματα.
Αλλά δεν σώζουν γάμους και δεν ανατρέφουν παιδιά.
Και η δικιά μου οπτική για το μέλλον
και αυτό που θέλω να κάνω με την εκπαίδευση σκύλων, είναι να διδάξω στον κόσμο
ότι είναι το ίδιο εύκολο να εκπαιδεύσετε τον άντρα σας.
Ίσως πιο εύκολο -- αν έχετε ένα ροτβάιλερ, τότε είναι πιο εύκολο.
Τα παιδιά σας είναι εύκολο να τα εκπαιδεύσετε.
Το μόνο που έχετε να κάνετε είναι να τα παρακολουθήσετε,
να πάρετε ένα χρονικό δείγμα της συμπεριφοράς και, ας πούμε, κάθε πέντε λεπτά,
να θέτετε το ερώτημα "Είναι καλή ή είναι κακή;"
Αν είναι καλή, πείτε "Αυτό ήταν πολύ ωραίο, ευχαριστώ".
Αυτή είναι πολύ αποδοτική μέθοδος εκπαίδευσης.
Θα έπρεπε να διδάσκεται στα σχολεία.
Στις σχέσεις -- πώς διαπραγματευόμαστε;
Πώς διαπραγματεύεστε με το φίλο σας που θέλει το παιχνίδι σας;
Πώς προετοιμαζόσαστε για την πρώτη σας σχέση;
Και η ανατροφή των παιδιών;
Νομίζουμε ότι ξέρουμε πώς γίνεται -- ένα βράδυ στο κρεβάτι, μετά η εγκυμοσύνη
και μετά αναθρέφουμε το πιο σημαντικό πράγμα στη ζωή -- ένα παιδί.
Όχι, θα έπρεπε να διδασκόμαστε το εξής - την καλή ζωή, τις καλές συνήθειες,
που είναι εξίσου δύσκολες με τις κακές συνήθειες.
Έτσι, αυτή θα ήταν η ευχή μου για τον μέλλον.
Αχ, κρίμα, ήθελα να τελειώσω ακριβώς στην ώρα μου
αλλά έχω οκτώ, επτά, έξι, πέντε, τέσσερα, τρία, δύο --
σας ευχαριστώ πάρα πολύ, αυτή ήταν η ομιλία μου, ευχαριστώ.
(Χειροκρότημα)