Tip:
Highlight text to annotate it
X
Λοιπόν, είμαι εδώ για να σας μιλήσω για τη Δημοκρατία.
Την πραγματική.
Αυτή που δεν υπάρχει πουθενά!
Αυτή που νομίζω ότι θα μας έλυνε τα προβλήματα.
Είμαι εκπαιδευτικός στη Μασσαλία, και το 2005, ξεκίνησε η ύπαρξή μου.
Ξύπνησα, πολιτικά, λόγω μίας δημόσιας συζήτησης στη Γαλλία.
Για το επονομαζόμενο [Ευρωπαϊκό] "Σύνταγμα".
Όταν το διάβασα, εκνευρίστηκα, το βρήκα επικίνδυνο.
Έγραψα μία απάντση περίπου 10 σελίδων, με άλλες τόσες σελίδες σημιώσεων.
Και τη δημοσίευσα στην ιστοσελίδα μου.
Το έστειλα στις επαφές μου, σαν να έριχνα ένα μήνυμα στη θάλασσα.
Τότε έγινα κάτι που άλλαξε τη ζωή μου.
Οι άνθρωποι το αγκάλιασαν, σαν να ήταν κάτι που τους έλλειπε.
Για μήνες περνούσα τις νύχτες μου, προσπαθώντας να απαντήσω στα μηνύματα του κόσμου.
Ειδικά σε αυτούς που με απορρίπτανε.
Προσπαθώντας να τους δείξω ότι έκαναν λάθος.
Σιγά-σιγά, ασχολήθηκαν με το θέμα οι εφημερίδες, η TV, ...
... το ραδιόφωνο... έφτασαν μέχρι την πόρτα μου.
Ο μετρητής της σελίδας μου γύριζε σαν ανεμιστήρας!
40.000 επισκέψεις τη μέρα! 12.000 emails σε 2 μήνες.
Τώρα συνειδητοποιώ ότι αυτό που με άλλαξε
ήταν το πως με έβλεπαν όλοι αυτοί.
Μου έδωσαν απίστευτη δύναμη!
Πρώτον, δεν έπρεπε να απογοητεύσω όσους με έβλεπαν θετικά.
Και ήταν και αυτοί που δεν με γούσταραν καθόλου!
Επιφυλακτικοί. Με φώναζαν απατεώνα, αλήτη, άνομο.
Ήθελα να τους διαψεύσω.
Όλες αυτές οι διαφορετικές ματιές μου έδωσαν απίστευτη ενέργεια.
Που με ωθεί ακόμα και σήμερα.
Ανακάλυψα ότι αυτή [η ώθηση] δεν είναι κάτι καινούριο. Οι Αθηναίοι την ονόμαζαν "αιδώ".
Μία ιδέα πολύ ενδιαφέρουσα και βασική.
Για τους Αθηναίους, ο καλός πολίτης ήταν εκείνος
που νοιαζόταν για τη γνώμη των άλλων.
Αυτή τον οδηγούσε στην αρετή.
Όταν στα μάτια των άλλων έβλεπε την επιβράβευση,
αυτό τον ενθάρρυνε να είναι ενάρετος.
Και όταν έβλεπε την αποδοκιμασία,
αυτό τον ενθάρρυνε να επιστρέψει στο δρόμο της αρετής.
Και πιστέψτε με, δουλεύει!
Άνθρωποι με "αιδώ" είναι πιο ηθικοί.
Αντίθετα, οι υπόλοιποι είναι πολύ επικίνδυνοι.
Για να επιστρέψουμε σε αυτή τη βάρβαρη εποχή...
Ε, δεν χρειάζεται να τους θανατώσουμε, αλλά ...
θα μπορούσαμε να μη δίνουμε ευθύνες στους επικίνδυνους.
Από το 2005, εργάζομαι σκληρά ... για πιο πράγμα;
Πρώτον, προσπάθησα να βρώ την αιτία των κοινωνικών αδικιών.
Προσπάθησα να βρώ τη βασική αιτία.
Μετά, ανακάλυψα με έκλπηξη τις υπέροχες ιδέες της Αθηναϊκής Δημοκρατίας.
Μιας πραγματικής Δημοκρατίας.
Ανέλυσα πολλές σημαντικές λέξεις που έχουν χάσει το νόημά τους.
Το έχουν χάσει εδώ και τουλάχιστον 200 χρόνια.
Τέλος, προσπάθησα να φανταστώ πως αυτή η προσπάθεια θα συνεχιζόταν.
Δεν κατέχω την απόλυτη αλήθεια.
Διαμορφώνω, και ενδυναμώνω μία ιδέα.
Προσπαθώ να σκεφτώ θεσμούς
που θα μας προστάτευαν από τις καταχρήσεις της εξουσίας.
Ευελπιστώ σε τέτοιους καλούς θεσμούς να μας οδηγήσουν στην αρετή.
Δεν βασίζομαι στην αρετή των πολιτών.
Εξάλλου, όλοι έχουμε την καλή και την κακή πλευρά μας.
Αλλά οι καλοί θεσμοί αναδεικνύουν την καλή πλευρά μας.
Με τον ίδιο τρόπο που οι σημερινοί θεσμοί
μας οδηγούν μακριά από το γενικό συμφέρον, το κοινό καλό.
Για να τους βρω, χρησιμοποιώ μία ωραία μέθοδο, από έναν παλιό γιατρό:
Τον Ιπποκράτη.
Ο οποίος έψαχνε τη "γενεσιουργό" αιτία.
Αυτή τη μέθοδο χρησιμοποιώ πάντα.
Γιατί; Έλεγε:
Για να λύσεις ένα πρόβλημα, μία αρρώστια,
μην καταπολεμάς τα συμπτώματα! Προφανώς.
Δεν θα λύσεις τίποτα.
Αλλά ούτε και τις αιτίες!
Μπορεί να είναι πάρα πολλές. Όχι!
Ανάμεσα στις αιτίες, ψάξε για την πιο σημαντική.
Τη βασική αιτία, που καθορίζει όλες τις άλλες.
Αυτή χρειαζόμαστε!
Γι αυτήν ψάχνω.
Λοιπόν.
Όλοι οι ακτιβιστές φίλοι μου, που γνώρισα στην πολιτική,
με τους οποίους μοιραζόμαστε αγώνες, πάντα προσπαθούν επί ματαίω.
Σχεδίασα ένα διάγραμμα με όλα εκείνα τα θέματα που δεν μπορούν να περάσουν στον κόσμο.
Διαπιστώνω έκλπληκτος ότι όλα αυτά για τα οποία παλέβουν οι ακτιβιστές αυτοί,
αν και σημαντικά, είναι μόνο συμπτώματα.
Δεν νομίζω ότι κάποιος προσπαθεί να βρεί την αιτία όλων αυτών!
Πιστεύω ότι βρήκα ... μπορεί να κάνω λάθος.
Νομίζω ότι βρήκα την κοινή αιτία που προκαλεί όλη αυτή την αδικία και αδυναμία.
... βρήκα που ξεκινά η κοινωνική αδικία ...
Νομίζω ότι είναι η έλλειψη ελέγχου στην πολιτική εξουσία,
που προκαλεί την αδυναμία στους πολίτες.
Οι κοινωνικές αδικίες υπάρχουν γιατί οι "απλοί άνθρωποι",
δεν έχουν τη δύναμη να αντισταθούν στην εξουσία.
Όλοι αυτοί οι ακτιβιστές που ξέρω,
σπαταλούν όλη τους τη ζωή πολεμώντας...
και δεν καταφέρνουν τίποτα!
Γιατί;
Επειδή η πολιτική τους αδυναμία είναι τέτοια που δεν τους επιτρέπει να τα καταφέρουν.
Από που προέρχεται αυτή η αδυναμία;
Σύμφωνα με την ανάλυσή μου, προέρχεται από το Σύνταγμα.
Αυτό το κείμενο που επιτρέπει στους εκλεγμένους ηγέτες
να μην απολογούνται ή να κινδυνεύουν με καθαίρεση.
Δεν διαλέγουμε εμείς τους υποψηφίους μας.
Δεν ξεκινάμε δημοψηφίσματα με δική μας πρωτοβουλία..
Δεν αποφασίζουμε οτιδήποτε με προσωπική μας πρωτοβουλία.
Αφήνουμε το χρήμα να είναι ιδιωτικό αγαθό, γιατί το Σύνταγμα
δεν απαιτεί να είναι δημόσιο.
και λοιπά. Δεν έχω χρόνο να αναφέρω όλη τη λίστα.
Αντίθετα το Σύνταγμα προβλέπει ρητά όλες τις αδυναμίες μας.
Δεν έγινε μαγικά! Έτσι είναι γραμμένο.
Μην ξεχνάτε τη "γενεσιουργό αιτία"...
Γιατί σε όλη τη Γη, όλα τα συντάγματα προγράφουν την αδυναμία μας;
Δεν πρόκειται περί συνομωσίας, δεν μπορεί να είναι,
σε κάθε χώρα, σε κάθε περίπτωση, δεν είναι αυτό!
Μία παγκόσμια διαδικασία, πρέπει να έχει μία καθολική αιτία.
Μου φαίνεται ότι αυτό που δημιουργεί τέτοια συνταγματα,
που προγράφουν την αδυναμία μας, αντί για τη δύναμή μας,
που δεν μας προστατεύουν από καταχρήσεις εξουσίας,
Πιστεύω ότι οφείλονται στο γεγονός ότι αυτοί που τα γράφουν,
οι νομοθέτες,
έχουν προσωπικό συμφέρον να μην δημιουργούν καλά συντάγματα.
Να μην ενισχύουν την εξουσία των πολιτών.
Είναι συγχρόνως ελεγκτές και ελεγχόμενοι, είναι επαγγελματίες πολιτικοί.
Πλησιάζουμε στη "γενεσιουργό αιτία".
Δεν φταίνε αυτοί, δεν έχουν σατανική φύση.
Εμείς τους αφήνουμε να τα γράφουν!
Για να δούμε πόσο σημαντικό είναι αυτό το λάθος,
ας θυμιθούμε το σκοπό ενός Συντάγματος.
Οι άνθρωποι, εμείς, για περίπου 2500 χρόνια,
χρειαζόμαστε να τοποθετήσουμε αντιπροσώπους πάνω από εμάς.
Για να δημιουργήσουν και να επιβάλλουν νόμους,
που θα μας προστατεύουν από την όποια εξουσία των ισχυρών.
Επομένως, αυτοί οι άνθρωποι είναι πολύ χρήσιμοι, ασφαλώς!
Δημιουργούν τους νόμους που κάνουν την κοινωνία μας ειρηνική.
Αλλά είναι και πολύ επικίνδυνοι!
Αν αρχίσουν οι ίδιοι να καταχράζονται την εξουσία τους, προς όφελος κάποιων λίγων,
αντί για το όφελος των πολλών...
Αν τρελαθούν και αρχίσουν να καταχράζονται την εξουσία τους,
και η εξουσία συστηματικά τρελαίνει,
Ε, ναι, το ξέρουμε αυτό για 2500 χρόνια! Η εξουσία τρελαίνει.
Όλες οι εξουσίες οδηγούν σε κατάχρηση.
Πάντα! (όπως λέει και ο Montesquieu).
Σαν του νόμους της φυσικής, αδυσώπητα.
Και υπάρχει μία υπέροχη ιδέα για να μας προστατέψει:
το Σύνταγμα.
Άρα, τι είναι [το Σύνταγμα]; Είναι ένα κείμενο υπεράνω κάθε εξουσίας.
Όχι για να οργανώνει τις εξουσίες, αυτό δεν χρειάζεται, καθόλου!
Κάθε πολίτης πρέπει να ξέρει ότι ο σκοπός του είναι να μετριάζει τις εξουσίες.
Να τις πολεμά.
Για να μας προστατεύει! Από κάθε κατάχρηση εξουσίας.
Μια στιγμή...
Αν οι αντιπρόσωποί μας πρέπει να φοβούνται το Σύνταγμα...
Δεν πρέπει να το γράφουν οι ίδιοι!
Αν το γράψουν, θα θεσμοθετήσουν τη δική του δύναμη και τη δική μας αδυναμία.
Και ένα παιδί το καταλαβαίνει αυτό.
Η βασική ιδέα είναι η εξής:
Όσοι κατέχουν την εξουσία, δεν πρέπει να γράφουν τους κανόνες της.
Μην περιμένετε να αποποιηθούν της δύναμής τους, δεν θα το κάνουν ποτέ.
Η λύση δεν θα έρθει απ' αυτούς, αλλά από εμάς.
Πρέπει να τους απαγορεύουμε να το γράφουν.
Αυτή είναι η βασική ιδέα που μας λείπει.
Λοιπόν, στη διένεξη μεταξύ "απλών ανθρώπων" και
αυτών που μένονται την εξουσία, υπάρχουν...
Α, υπάρχει και χρονόμετρο εκεί, ωραία!
Υπάρχουν... λέξεις που έχουν χάσει το νόημά τους.
Πρώτον, δεν είμαι πολίτης.
Ένας πολίτης ψηφίζει ο ίδιος τους νόμους, είναι αυτόνονμος.
Εγώ είμαι απλά ένας εκλογέας, είμαι ετερόνομος.
Υπακούω σε νόμους που έγραψε κάποιος άλλος.
"Πολίτες": είναι σαν να μας κόβουν με το βαμβάκι.
Καφχιόμαστε ότι είμαστε πολίτες ενώ δεν είμαστε τίποτα.
Τι έχουμε πραγματικά σε αυτή τη λεγόμενη "Δημοκρατία";
Τι δικαιώματα;
Πάρτε οποιονδήμποτε πολιτικό άρχοντα που απφασίζει τα πάντα για μας.
Τον επέλεξαν άνθρωποι που δεν διαλέξαμε εμείς. Τους διάλεξαν οι πλουσιότεροι.
και όταν εκείνος μας παραδώσει για σφαγή,
δεν υπάρχει τρόπος να αντισταθούμε!
Ναι, έχουμε ελευθερία λόγου, σωστά.
Αλλά καμία δύναμη να ελέγξουμε.
Μπορούμε να φλυαρούμε, δεν πειράζει, επιτρέπεται.
Αλλά αν ο λόγος μας αλλάξει κάτι, σφαγή.
Και το λέμε αυτό Δημοκρατία; Το λάθος είναι δικό μας!
Θα έπρεπε να μποϊκοτάρουμε αυτές τις λέξεις,
να αρνούμαστε να λέγεται δημοκρατία, αυτό που στην πραγματικότητα είναι το ακριβώς αντίθετο.
Με το να καλούμε δημοκρατία κάτι που μας αφαιρεί τα ίδια τα δικαιώματά μας,
προκαλούμε οι ίδιοι την πολιτική μας αδυναμία.
Όταν αυτό το ονομάζουμε δημοκρατία, ξεμένουμε από λέξεις που να εκφράζουν τη λύση.
Χρειαζόμαστε Δημοκρατία, αλλά δεν έχουμε λέξεις να το φωνάξουμε.
Γιατί η λέξη που εκφράζει τη λύση είναι όμηρος του αντίθέτου της.
Ιδιοφυής μεταστροφή λέξεων! Εντελώς Big Brother.
Δεν έγινε τυχαία.
Η Δημοκρατία δεν ήταν καλή λέξη το 1789.
Δεν υποβεθμίστηκε αργότερα. Όχι!
Ο Sieyès, ένας μεγάλος διανοητής της Γαλλικής επανάστασης,
κορυφαίος, έλεγε το 1789:
"Οι πολίτες που διαλέγουν να έχουν αντιπροσώπους
[...]
πρέπει να εγκαταλείψουν την ιδέα να φτιάχνουν οι ίδιοι τους νόμους.
Δεν έχουν κάποια ιδιαίτερη κλίση στο να επιβάλλονται.
Αν οι ίδιοι έγραφαν τους νόμους,
Η Γαλλία δεν θα είχε αντιπροσωπευτική διακυβέρνηση, θα είχε δημοκρατία.
Ο κόσμος (επαναλαμβάνω τα λόγια του Sieyès),
σε μία μη-δημοκρατική χώρα (και η Γαλλία δεν μπορεί να είναι τέτοια),
δεν μπορούν να μιλούν, μπορούν να βασίζονται μόνο στους αντιπροσώπους τους".
Ε, δεν ήταν δημοκράτης!
Ήξερε πολύ καλά τι ήταν η δημοκρατία. Θα σας δείξω.
Όλοι πριν το 1789 ήξεραν, ο Montesquieu, ο Αριστοτέλης,
ότι οι εκλογές είναι αριστοκρατικές, και επομένως ολιγαρχικές.
Ο Αριστοτέλης το είπε ρητά, θα σας απαλλάξω από το εδάφιο.
Ο Montesquieu το ίδιο, θα σας απαλλάξω κι απ' αυτό.
Κοιτάχτε το στο internet, δεν έχω πολύ χρόνο.
Θέλω να δόσω έμφαση στα εξής δύο πολύ σημαντικά στοιχεία:
στα 200 χρόνια που ίσχυε ο θεσμός της κλήρωσης στην Αθήνα...
(Σ.τ.Μ. πολίτες διαλέγονταν στην τύχη να επανδρώσουν δημόσια αξιώματα)
στην οποία υπήρχαν και φτωχοί και πλούσιοι,
Ναι, ξέρω δεν υπολόγιζαν στους σκλάβους και τις γυναίκες.
Δεν είναι αυτό το ουσιώδες.
Αναφέρομαι στους πολίτες! Στους πολίτες της εποχής.
Στα 200 χρόνια της κλήρωσης, οι φτωχοί κυβερνούσαν, πάντα.
Πάντα!
Μετά, το άλλο ιστορικό παράδειγμα... δεν πρόκειται για απόψεις, αλλά για γεγονότα!
200 χρόνια κλήρωσης: οι φτωχοί κυβερνούσαν.
Υπήρχαν και πλουσιοι. Αλλά δεν κυβερνούσαν.
Και στο καθεστώς της λεγόμενης "αντιπροσωπευτικής διακυβέρνησης"
όχι της δημοκρατίας, για άλλα 200 χρόνια, είναι οι πλούσιοι που πάντα κυβερνούν.
Πάντα!
Αφού με την κλήρωση δίνεται η εξουσία στους φτωχούς, το 99%.
Αφού με τις εκλογές δίνεται η εξουσία στο 1%, τους υπερ-πλούσιους,
Για πόσο ακόμα οι φτωχοί, το 99%, θα υπερασπίζονται τις εκλογές;!
Σαν να ήταν ιερή αγελάδα!
Είναι αστήρικτο, οι φτωχοί να υποστηρίζουν τη διαδικασία των εκλογών,
όταν η κλήρωση θα τους ξαναέδινα την εξουσία...
Γιατί δίνουμε τέτοια αξία στις εκλογές;
Δεν είναι με βάση τη λογική,
τα γεγονότα δείχνουν ότι δεν είναι προς το συμφέρον μας.
Αλλά, έχουμε τους μύθους μας.
Το "Δημοκρατικό" σχολείο μας δίδασκε, από όταν είμασταν νήπια ότι:
εκλογές = δημοκρατία = εκλογές = δημοκρατία = κλπ...
Από τα πρώτα μας βήματα το έχουμε πιστέψει όλοι.
Θα πρέπει να αποτοξινωθούμε από όλα αυτά τα ψέματα των σφετεριστών της εξουσίας.
Άλλαξαν το νόημα των λέξεων.
Δεν ζούμε σε μία δημοκρατία,
χρειαζόμαστε την κλήρωση.
Για να αλλάξουν τα πράγματα, δεν μπορούμε να βασιστούμε σε αυτούς που έχουν τώρα την εξουσία.
Για να αλλάξουν τα πράγματα, δεν μπορούμε να βασιστούμε σε αυτούς που έχουν την εξουσία τώρα.
Η λύση δεν μπορεί να έρθει από αυτούς.
Θα έρθει από τους απλούς ανθρώπους.
Από αυτούς που δεν θέλουν την εξουσία.
Ίσως να ξέρετε αυτή τη σκέψη του Alain.
Ένας μεγάλος διανοητής, τον συνιστώ, που είπε:
"Το πιο εμφανές σημάδι του ενάρετου ανθρώπου,
είναι ότι δεν πειθυμεί καθόλου να κυβερνά τους άλλους.
Θέλει να είναι κύριος μόνο του εαυτού του.
Αυτό τα καθορίζει όλα. Με άλλα λόγια, θα κυβερνούν οι χειρότεροι."
Αν οι ηθικοί άνθρωποι δεν θέλουν να κυβερνούν,
κι εμείς δίνουμε την εξουσία, όπως με την αντιπροσωπευτική διακυβέρνηση,
σε αυτούς που την θέλουν, τότε οι χειρότεροι θα κυβερνούν.
Αυτή η απελπιστική παγίδα - ο Alain έχει δίκιο -
είναι που μας κάνει ακόμα και να αγνοούμε τους ηθικούς ανθρώπους.
Δεν τους θέλουμε καν.
Αλλά νομίζω ότι μπορούμε να δραπετεύσουμε από αυτήν την παγίδα, την τανάλια.
Με την πραγματική Δημοκρατία!
Αν παραδίδουμε την εξουσία στον οποιονδήποτε, κι ο οποιοσδήποτε είμαστε εμείς,
οι καλύτεροί μας, αυτοί που δεν επιθυμούν την εξουσία.
Χρειαζόμαστε Δημοκρατία!
Αλλά πρέπει να την θέλουμε εμείς.
Μην περιμένετε να την θελήσουν οι εκλεγμένοι πατέρες μας.
Δεν θα γίνει ποτέ!
Η πραγματική δημοκρατία, θα τους έβαζε σε αχρηστία.
Η κλήρωση στην Αθήνα σήμαινε ότι παραδιδόταν λίγη εξουσία,
αλλά όχι για πολύ, ούτε δύο φορές στη σειρά.
Με πολλές δικλείδες ασφαλείας, αλλά δεν έχω χρόνο να μακρυγορήσω.
Οι Αθηναίοι έδιναν από ένα μικρό κομμάτι εξουσίας,
για να κρατήσουν ουσιαστικά την εξουσία για τους ίδιους.
Όσοι διαλέγονταν με κλήρωση δεν ψήφιζαν τους νόμους.
Ήταν αστυνόμοι, δικαστές, και επέβαλλαν το νόμο.
Προετοίμαζαν τα νομοσχέδια προς ψήφιση,
για να μην χάνει χρόνο με αυτό η συνέλευση των πολιτών.
Οι αντιπρόσωποι αποδυναμώνονταν με την κλήρωση...
Αποδυναμώνονταν !
Έτσι, οι πολίτες εξασφάλιζαν την ανεξαρτησία τους.
Μη φοβάστε την τυχαία επιλογή, όλοι μας
θα είχαμε περισσότερη δύναμη με την τυχαία επιλογή.
Η κλήρωση εξασφαλίζει ότι οι αντιπρόσωποί μας παραμένουν στην υπηρεσία μας.
και δεν θα μετατραπούν σε αφέντες μας.
Μία τελευταία λέξη...
Μία λέξη...
Επισκεφτείτε το le-message.org, που δημιουργήθηκε από έναν από εσάς.
Νομίζω ότι πρέπει να κινηθούμε σαν ιοί, σαν κίνημα βάσης...
μην περιμένετε τίποτα από τα ΜΜΕ ή τους ισχυρούς -
Ας διαδώσουμε την ιδέα ο ένας με τον άλλο, πάνω σε αυτήν την αρχή:
"μην εκλέγετε το κοινοβούλιο, διαλέξτε το στην τύχη".
Τα υπόλοιπα θα ακολουθήσουν.
Νομίζω ότι αυτή η ιδέα μπορεί να εφαρμοστεί παντού στη Γη.
Ευχαριστώ για την προσοχή σας.
Μετάφραση στα Ελληνικά: κλήρωση www.klirosi.org