Tip:
Highlight text to annotate it
X
Μετάφραση: klelia nikolakaki Επιμέλεια: Angela Nevsechirlioglou
Λοιπόν, ο μικρός Μπίλυ πηγαίνει σχολείο
κάθετε στο θρανίο και ο δάσκαλος λέει,
«Τι δουλειά κάνει ο πατέρας σου; »
Kαι ο μικρός Μπίλυ λέει, «ο πατέρας μου παίζει πιάνο
σε ένα καταγώγιο με όπιο.»
Οπότε ο δάσκαλος τηλεφωνεί στους γονείς, και λέει,
«Πολύ σοκαριστική η ιστορία του μικρού Μπίλυ σήμερα.
Μόλις τον άκουσα να λέει ότι παίζετε πιάνο
σε ένα καταγώγιο με όπιο.»
Και ο πατέρας λέει, «πραγματικά λυπάμαι. Ναι, είναι αλήθεια, είπα ψέματα.
Αλλά πώς μπορώ να πω σε ένα οχτάχρονο αγόρι
ότι ο μπαμπάς του είναι πολιτικός;» (Γέλια)
Τώρα, εγώ, ως πολιτικός, στέκομαι μπροστά σας,
ή πραγματικά, συναντώντας οποιονδήποτε άγνωστο οπουδήποτε στον κόσμο,
όταν εν τέλει αποκαλύπτω τη φύση του επαγγέλματός μου,
με κοιτούν λες και είμαι κάτι μεταξύ
φιδιού, μαιμούς, και ιγκουάνα,
και εν μέσω όλου αυτού, νοιώθω έντονα
ότι κάτι πάει στραβά.
Τετρακόσια χρόνια ωρίμανσης της δημοκρατίας,
συνάδελφοι στην Βουλή που μου φαίνονται, ως άτομα,
εντυπωσιακοί, ένας ολοένα και πιο μορφωμένος,
ενεργητικός, ενημερωμένος πληθυσμός, και πάλι
μια τεράστια αίσθηση απογοήτευσης.
Οι συνάδελφοί μου στη Βουλή συμπεριλαμβάνουν, στη νέα μου θητεία,
οικογενειακούς γιατρούς, επιχειρηματίες, καθηγητές,
διακεκριμένους οικονομολόγους, ιστορικούς, συγγραφείς,
αξιωματικούς στρατού από συνταγματάρχες μέχρι λοχίες.
Όλοι τους, πάντως, συμπεριλαμβανομένου εμένα, καθώς περπατάμε κάτω από
εκείνα τα παράξενα πέτρινα αγάλματα στον δρόμο,
αισθανόμαστε ότι έχουμε γίνει κάτι λιγότερο από το άθροισμα των μελών μας,
αισθανόμαστε ότι έχουμε μειωθεί βαθιά.
Αυτό δεν αποτελεί πρόβλημα μόνο στην Βρετανία.
Είναι πρόβλημα σε όλο τον αναπτυσσόμενο κόσμο,
και στις χώρες μεσαίου εισοδήματος επίσης. Στην Τζαμάικα,
για παράδειγμα -- κοιτάξτε τα μέλη της βουλής που είναι Τζαμαϊκανοί,
τους συναντάτε, και είναι συνήθως άνθρωποι που είναι
υπότροφοι του Ρόουτζ, έχουν σπουδάσει στο Χάρβαρντ ή στο Πρίνστον,
και πάλι, πας στο κέντρο του Κίνγκστον,
και βλέπεις ένα από τα πιο θλιβερά θεάματα
που μπορείς να δεις σε οποιαδήποτε χώρα μεσαίου εισοδήματος στον κόσμο:
ένα ζοφερό, καταθλιπτικό τοπίο
από καμμένα και μισο-εγκαταλελειμμένα κτήρια.
Αυτό είναι γεγονός εδώ και 30 χρόνια, και η παράδοση
το 1979, 1980, από έναν Τζαμαϊκανό ηγέτη που ήταν
ο γιος ενός υποτρόφου του Ρόουτζ, και σύμβουλος, σε έναν άλλο
ο οποίος είχε κάνει το Διδακτορικό του στο Χάρβαρντ,
πάνω από 800 άνθρωποι σκοτώθηκαν στους δρόμους
σε βία σχετιζόμενη με τα ναρκωτικά.
Πριν από 10 χρόνια, ωστόσο, η υπόσχεση για δημοκρατία
φαινόταν υπερβολική. Ο Τζώρτζ Μπούς σηκώθηκε
στην ομιλία του για την Κατάσταση της Ένωσης, το 2003
και είπε ότι η δημοκρατία ήταν η δύναμη που θα μπορούσε να νικήσει
τα περισσότερα δεινά στον κόσμο. Είπε ότι
επειδή οι δημοκρατικές κυβερνήσεις σέβονται τους ανθρώπους τους
και σέβονται τους γείτονές τους, η ελευθερία θα φέρει ειρήνη.
Διακεκριμένοι ακαδημαϊκοί την ίδια περίοδο υποστήριξαν ότι
οι δημοκρατίες είχαν απίστευτο εύρος από δευτερεύοντα οφέλη.
Μπορούσαν να φέρουν ευημερία, ασφάλεια,
να ξεπεράσουν τη θρησκευτική βία,
να διασφαλίσουν ότι τα κράτη δε θα έδιναν καταφύγιο ξανά σε τρομοκράτες.
Τι έχει γίνει από τότε;
Λοιπόν, αυτό που έχουμε δει είναι η δημιουργία, σε μέρη όπως το Ιράκ
και το Αφγανιστάν, δημοκρατικών συστημάτων διακυβέρνησης
που δεν έχουν κανένα από εκείνα τα δευτερεύοντα οφέλη.
Στο Αφγανιστάν, για παράδειγμα, δεν είχαμε μόνο μια εκλογή
ή δύο εκλογές. Περάσαμε από τρεις εκλογές,
προεδρικές και βουλευτικές. Και τι βρίσκουμε;
Βρίσκουμε μια ακμαία αστική κοινωνία, ένα δυναμικό κράτος δικαίου
και καλή ασφάλεια; Όχι. Αυτό που βρίσκουμε στο Αφγανιστάν
είναι ένας δικαστικός κλάδος πολύ αδύναμος και διεφθαρμένος,
μια πολύ περιορισμένη αστική κοινωνία που είναι αναποτελεσματική σε μεγάλο βαθμό,
μέσα (ενημέρωσης) που αρχίζουν να στέκονται στα πόδια τους
αλλά μια κυβέρνηση που δεν είναι καθόλου δημοφιλής,
καθώς εκτιμάται ότι είναι βαθιά διεφθαρμένη, και ασφάλεια
που είναι σοκαριστική, ασφάλεια η οποία είναι τρομερή.
Στο Πακιστάν, σε περιοχές της υπο-Σαχάριας Αφρικής,
επίσης μπορείτε να δείτε (ότι η) δημοκρατία και οι εκλογές συνάδουν
με διεφθαρμένες κυβερνήσεις, με κράτη που είναι ασταθή
και επικίνδυνα.
Και όταν έχω συζητήσεις με ανθρώπους, θυμάμαι
που είχα μια συζήτηση, για παράδειγμα, στο Ιράκ,
με μια κοινότητα που με ρώτησε
εάν η ταραχή που βλέπουμε μπροστά μας,
ήταν ένας τεράστιος όχλος που λεηλατούσε ένα κτήριο επαρχιακού συμβουλίου,
ήταν σημάδι της νέας δημοκρατίας.
Το ίδιο, αισθάνθηκα, αλήθευε σε σχεδόν όλες
τις μέσες και αναπτυσσόμενες χώρες που έχω πάει,
και σε κάποιο βαθμό το ίδιο αληθεύει για εμάς.
Λοιπόν, ποια είναι η απάντηση σε αυτό; Μήπως είναι απλά
να εγκαταλείψουμε την ιδέα της δημοκρατίας;
Προφανώς όχι. Θα ήταν παράλογο
να συμμετάσχουμε ξανά σε τέτοιου είδους διαδικασίες
όπως αυτές που είχαμε συμμετάσχει, στο Ιράκ και στο Αφγανιστάν
εάν ξαφνικά βρίσκαμε τον εαυτό μας σε κατάσταση
όπου εμείς επιβάλλαμε
οτιδήποτε εκτός από ένα δημοκρατικό σύστημα.
Οτιδήποτε άλλο θα ήταν ενάντια στις αξίες μας,
θα ήταν ενάντια στις επιθυμίες των ανθρώπων,
θα ήταν ενάντια στα συμφέροντά μας.
Θυμάμαι στο Ιράκ, για παράδειγμα, που περάσαμε
μια περίοδο αισθανόμενοι ότι πρέπει να καθυστερήσουμε τη δημοκρατία.
Περάσαμε μια περίοδο αισθανόμενοι ότι το μάθημα που εισπράξαμε
από τη Βοσνία ήταν ότι οι εκλογές που διεξάγονταν πολύ νωρίς
κατοχύρωναν τη φανατική βία, κατοχύρωναν τις εξτρεμιστικές ομάδες,
έτσι στο Ιράκ το 2003 αποφάσιστηκε το εξής,
ας μην έχουμε εκλογές για δύο χρόνια. Ας επενδύσουμε στην
εκπαίδευση των ψηφοφόρων. Ας επενδύσουμε στον εκδημοκρατισμό.
Το αποτέλεσμα ήταν ότι βρήκα κολλημένο έξω από το γραφείο μου
ένα τεράστιο πλήθος ανθρώπων, αυτή είναι πραγματικά μια φωτογραφία
που τραβήχτηκε στη Λιβύη, αλλά είδα την ίδια σκηνή στο Ιράκ
από ανθρώπους που στέκονταν έξω και φώναζαν απαιτώντας εκλογές,
και όταν βγήκα έξω και είπα, «τι συμβαίνει
με το ενδιάμεσο επαρχιακό συμβούλιο;
Τι συμβαίνει με τους ανθρώπους που έχουμε διαλέξει;
Υπάρχει ένας Σουνίτης σεΐχης, υπάρχει ένας Σιίτης σεΐχης,
υπάρχουν οι επτά -- ηγέτες των επτά μεγαλύτερων φυλών,
υπάρχει ένας Χριστιανός, υπάρχει ένας Σαβιανός,
υπάρχουν γυναίκες αντιπρόσωποι, υπάρχουν όλες οι πολιτικές παρατάξεις σε αυτό το συμβούλιο,
τι συμβαίνει με τους ανθρώπους που εμείς διαλέξαμε; »
Η απάντηση ήρθε, «Το πρόβλημα δεν είναι οι άνθρωποι
που διαλέξατε. Το πρόβλημα είναι ότι εσείς τους διαλέξατε.»
Δεν έχω γνωρίσει, στο Αφγανιστάν, ακόμα και στην πιο
απομακρυσμένη κοινότητα, κανένα που δεν θέλει να πάρει
το λόγο σχετικά με τους κυβερνήτες τους.
(Ακόμα και στην) πιο απομακρυσμένη κοινότητα, δεν έχω γνωρίσει κανένα χωριάτη
που να μην θέλει μια ψήφο.
Οπότε χρειάζεται να καταλάβουμε
ότι παρά τις αμφίβολες στατιστικές, παρά το γεγονός ότι
84% των ανθρώπων στη Βρετανία αισθάνονται ότι η πολιτική έχει διαλυθεί,
παρά το γεγονός ότι όταν ήμουν στο Ιράκ, κάναμε ένα δημοψήφισμα
το 2003 και ρωτήσαμε τους ανθρώπους ποια πολιτικά συστήματα προτιμούσαν,
και η απάντηση που ήρθε ήταν ότι
7% ήθελαν τις ΗΠΑ,
5% ήθελε τη Γαλλία,
3% ήθελε τη Βρετανία,
και σχεδόν 40% ήθελε το Ντουμπάι, το οποίο ουσιαστικά
δεν είναι καθόλου δημοκρατικό κράτος αλλά μια σχετικά ευημερούσα
μικρή μοναρχία, η δημοκρατία είναι κάτι που αξίζει,
για το οποίο πρέπει να μαχόμαστε. Αλλά για να γίνει αυτό
πρέπει να ξεφύγουμε από συντελεστικά επιχειρήματα.
Χρειάζεται να ξεφύγουμε από το να λέμε ότι η δημοκρατία έχει σημασία
εξαιτίας των άλλων πραγμάτων που φέρνει.
Πρέπει να ξεφύγουμε από το να αισθανόμαστε, με τον ίδιο τρόπο,
ότι τα ανθρώπινα δικαιώματα έχουν σημασία εξαιτίας των άλλων πραγμάτων που φέρνουν,
ή ότι τα δικαιώματα των γυναικών έχουν σημασία εξαιτίας των άλλων πραγμάτων που φέρνουν.
Γιατί πρέπει να ξεφύγουμε από αυτά τα επιχειρήματα;
Επειδή είναι πολύ επικίνδυνα. Αν πούμε,
για παράδειγμα, τα βασανιστήρια είναι λάθος διότι δεν αποσπούν
καλές πληροφορίες, ή αν πούμε, χρειάζεσαι τα δικαιώματα των γυναικών
διότι πυροδοτούν την οικονομική ανάπτυξη με το να διπλασιάζουν το μέγεθος του εργατικού δυναμικού,
τότε αφήνεσαι σε μια κατάσταση όπου
η κυβέρνηση της Βόρειας Κορέας μπορεί να γυρίσει και να πεί
«Λοιπόν βασικά εμείς αποσπούμε με μεγάλη επιτυχία
καλές πληροφορίες με τα βασανιστήρια μας προς το παρόν,»
ή η κυβέρνηση της Σαουδικής Αραβίας να πει, «Λοιπόν,
η οικονομική μας ανάπτυξη είναι εντάξει, ευχαριστούμε πολύ,
αξιοσημείωτα καλύτερη από τη δική σας,
οπότε ίσως δεν χρειάζεται να ενεργοποιήσουμε αυτό το πρόγραμμα για τα δικαιώματα των γυναικών,»
Το θέμα με τη δημοκρατία δεν είναι συντελεστικό.
Δεν έχει να κάνει με τα πράγματα που φέρνει.
Το θέμα με τη δημοκρατία δεν είναι ότι μεταφέρει
ένα νόμιμο, αποτελεσματικό, επιτυχημένο κράτος δικαίου.
Δεν είναι ότι εγγυάται ειρήνη στο εσωτερικό του ή με τους γείτονές του.
Το θέμα με τη δημοκρατία είναι ουσιαστικό.
Η δημοκρατία έχει σημασία επειδή αντανακλά μια ιδέα ισότητας
και μια ιδέα ελευθερίας. Αντανακλά μια ιδέα αξιοπρέπειας,
την αξιοπρέπεια του ατόμου, την ιδέα πως κάθε άτομο
θα πρέπει να έχει ισάξια ψήφο, ισάξιο λόγο,
στο σχηματισμό της κυβέρνησής τους.
Αλλά αν θέλουμε πραγματικά να κάνουμε τη δημοκρατία σθεναρή ξανά,
αν θέλουμε να την αναζωογονήσουμε, χρειάζεται να εμπλακούμε
σε ένα νέο σχέδιο των πολιτών και των πολιτικών.
Η δημοκρατία δεν είναι απλά ζήτημα δομών.
Είναι τρόπος σκέψης. Είναι μια δραστηριότητα.
Και μέρος αυτής της δραστηριότητας είναι η ειλικρίνεια.
Μετά την ομιλία μου σε εσάς, θα πάω σε μια ραδιοφωνική εκπομπή
που ονομάζεται «Οποιεσδήποτε Ερωτήσεις», και κάτι που θα έχετε παρατηρήσει
σχετικά με τους πολιτικούς σε τέτοιου είδους ραδιοφωνικές εκπομπές
είναι ότι ποτέ δεν λένε ότι δε γνωρίζουν την απάντηση
σε μια ερώτηση. Δεν έχει σημασία τι ερώτηση είναι,
Εάν ρωτήσεις για τις εκπτώσεις φόρου στα παιδιά, για το μέλλον των πιγκουίνων
στη Νότια Ανταρκτική, μας ρωτήσεις να κρίνουμε κατά πόσο
οι εξελίξεις στο Τσόνγκπινγκ συμβάλλουν
στη βιώσιμη ανάπτυξη της αιχμαλώτισης του άνθρακα,
εμείς θα έχουμε μια απάντηση για σένα.
Χρειάζεται να το σταματήσουμε αυτό, να πάψουμε να προσποιούμαστε ότι είμαστε
παντογνώστες.
Οι πολιτικοί επίσης χρειάζεται να μάθουν, περιστασιακά να λένε ότι
συγκεκριμένα πράγματα που οι ψηφοφόροι θέλουν, συγκεκριμένα πράγματα που
έχουν υποσχεθεί στους ψηφοφόρους, ίσως είναι πράγματα
τα οποία δεν μπορούμε να δώσουμε
ή πιθανόν να νοιώθουμε πως δεν πρέπει να δώσουμε.
Και το δεύτερο πράγμα που πρέπει να κάνουμε είναι να κατανοήσουμε
την ιδιοφυΐα των κοινωνιών μας.
Οι κοινωνίες μας δεν ήταν ποτέ τόσο διαπαιδαγωγημένες, ποτέ
δεν ήταν τόσο ενεργητικές, ποτέ δεν ήταν τόσο υγιείς,
ποτέ δεν γνώριζαν τόσα πολλά, δεν νοιάζονταν τόσο πολύ,
ή ήθελαν να κάνουν τόσα πολλά, κι αυτό είναι μια ιδιοφυΐα του τόπου.
Ένας από τους λόγους που απομακρυνόμαστε
από τους χώρους δεξιώσεων όπως αυτός που βρισκόμαστε τώρα,
χώροι δεξιώσεων με ασυνήθιστες εικόνες στο ταβάνι
εικόνες βασιλέων που ενθρονίζονται,
το όλο δράμα που παίχτηκε σε αυτό το χώρο,
όπου "κλαδεύτηκε" το κεφάλι του Βασιλιά της Αγγλίας,
γιατί μετακινούμαστε από μέρη όπως αυτό, θρόνους όπως αυτός,
προς το δημαρχείο, είναι επειδή μετακινούμαστε όλο και περισσότερο
προς τις ενέργειες των ανθρώπων μας, και χρειάζεται να το αγγίξουμε αυτό.
Αυτό μπορεί να σημαίνει διαφορετικά πράγματα σε διαφορετικές χώρες.
Στη Βρετανία, θα μπορούσε να σημαίνει να εξετάσουμε τους Γάλλους,
να μάθουμε από τους Γάλλους,
να έχουμε άμεσα εκλεγμένους δημάρχους
σε ένα Γαλλικό σύστημα κοινότητας.
Στο Αφγανιστάν, θα μπορούσε να σημαίνει αντί να συγκεντρωνόμαστε
στις μεγάλες προεδρικές και βουλευτικές εκλογές,
έπρεπε να είχαμε πράξει ανάλογα με το Αφγανικό Σύνταγμα
από την αρχή, δηλαδή να κάνουμε άμεσες εκλογές
σε επίπεδο περιφέρειας και να εκλέξουμε τους επαρχιακούς κυβερνήτες.
Αλλά για να λειτουργήσει οτιδήποτε από αυτά,
η ειλικρίνεια στη γλώσσα, η τοπική δημοκρατία,
το θέμα δεν είναι μόνο τι κάνουν οι πολιτικοί.
Το θέμα είναι τι κάνουν οι πολίτες.
Για να είναι ειλικρινείς οι πολιτικοί, το κοινό πρέπει να τους επιτρέψει να είναι ειλικρινείς,
και τα ΜΜΕ, που μεσολαβούν μεταξύ των πολιτικών
και του κοινού, πρέπει να επιτρέψουν στους πολιτικούς να είναι ειλικρινείς.
Εάν είναι να ακμάσει η τοπική δημοκρατία, αυτό βασίζεται στην ενεργή
και ενημερωμένη δράση του κάθε πολίτη.
Με άλλα λόγια, εάν είναι να ξαναχτιστεί η δημοκρατία,
να ξαναγίνει έντονη και ζωντανή,
χρειάζεται όχι μόνο το κοινό
να μάθει να εμπιστεύεται τους πολιτικούς του,
αλλά και οι πολιτικοί να μάθουν να εμπιστεύονται το κοινό.
Σας ευχαριστώ πάρα πολύ, πραγματικά. (Χειροκρότημα)