Tip:
Highlight text to annotate it
X
Μόλις πήρα ένα e-mail από κάποιον που γράφει: "Ελπίζω να βρεις το Θεό μέσα στο 2008",
κάτι που εκφράζει ένα πολύ θετικό συναίσθημα, κι ευχαριστώ πολύ γι' αυτό.
Ωστόσο, ελπίζω να κάνετε λάθος, γιατί, απ' ό,τι έχω ακούσει για το Θεό
και για τον τρόπο που του αρέσει να ενεργεί, ιδιαίτερα μάλιστα για το είδος των ανθρώπων που συνήθως τραβάει κοντά του,
όλα αυτά μαζί με κάνουν να ελπίζω ότι θα μείνει όσο πιο μακριά από μένα
είναι ανθρώπινα, ή απάνθρωπα, δυνατό. Μιλάμε, φυσικά, για το θεό της ερήμου,
το θεό του θανάτου. Και ξέρουμε ότι και τα τρία δόγματα της ερήμου είναι παραλλαγές της ίδιας θρησκευτικής λατρείας του θανάτου.
Και τα τρία λατρεύουν τον ίδιο θεό της υποτιθέμενης αγάπης και του φιλάνθρωπου ελέους, κι αυτός υποθέτω είναι ο λόγος
που μισούνται μεταξύ τους με τόσο βίαιο πάθος. Δεν ξέρω, μάλλον θα πρέπει να ρωτήσετε τους ίδιους τους οπαδούς τους γι' αυτό.
Τα δόγματα αυτά είναι συλλογικά γνωστά ως τέκνα του Αβραάμ, επειδή ο Αβραάμ είναι ο πρώτος πατριάρχης
από τον οποίο ξεκίνησαν και τα τρία. Μάλιστα, χωρίς την επιρροή του Αβραάμ, είναι πιθανό ότι κανένα από
τα δόγματα αυτά δεν θα υπήρχε καν σήμερα, πράγμα που με κάνει να εύχομαι να υπήρχε κάποιος τρόπος να ταξιδέψω πίσω
στο χρόνο και να του βάλω μια γερή κατσάδα. "Ανόητε βλάκα," θα του έλεγα, "δεν μπόρεσες να προβλέψεις τι θα γινόταν;
Σοβαρός προφήτης αποδείχτηκες τελικά."
Ο Αβραάμ είναι αυτός που αποφάσισε πρώτος ότι θα υπάρχει μόνο ένας θεός από δω και πέρα.
Ένα μέγεθος για όλους - αυτό ήταν το μήνυμά του. Κι αυτό θα πρέπει να είχε καταστροφικές συνέπειες
στην κοινωνία των θεών της εποχής. Όλοι οι θεοί των ποταμών και των βουνών και των δασών και ούτω καθεξής,
οι τοπικοί μικροί εξειδικευμένοι θεοί, που είχαν τόσο καλά εξυπηρετήσει τους ανθρώπους γενιές ολόκληρες, θα ένιωθαν ξαφνικά
αναγκασμένοι να εγκαταλείψουν το προσκήνιο, ή να συγχωνευθούν με τη βία μέσα σε ένα γιγαντιαίο θεμελιακό συνονθύλευμα
με συγκεντρωτικό έλεγχο, στενό ηθικό κώδικα και ηθικολογική εκδικητικότητα στον πυρήνα του.
Ακόμη και σήμερα είναι αντικείμενο συζήτησης το αν αυτός ήταν ο σωστός δρόμος που θα έπρεπε
να είχε πάρει το ανθρώπινο γένος τη συγκεκριμένη εκείνη στιγμή. Η διαμάχη συνεχίζεται.
Δεν θα ήταν άδικο να πούμε ότι, κρίνοντας από τις θρησκείες που έσπειρε, ο Αβραάμ δεν διακρινόταν ιδιαίτερα για την πνευματική του ισορροπία.
Είναι πασίγνωστος για την προθυμία του να σκοτώσει τον ίδιο του το γιο, επειδή άκουσε το Θεό να του το λέει.
Ευτυχώς ο Θεός παρενέβη την τελευταία στιγμή και του κράτησε το χέρι, αποδεικνύνοντας πόσο δίκαιος και ελεήμων θεός είναι,
αν παραβλέψουμε τα βαριά ψυχολογικά τραύματα που προκάλεσε σ' αυτούς τους δυο δυστυχισμένους.
Τους σημάδεψε και τους δυο για όλη τους τη ζωή, δε χωράει αμφιβολία γι' αυτό. Δεν θα περίμενε όμως κανείς κάτι διαφορετικό
από την Παλαιά Διαθήκη, έτσι δεν είναι; Όλοι κάτι παθαίνουν στο τέλος, ψυχικά, σωματικά. Πολύ σπάνια βγαίνει κανείς σώος και υγιής.
Δείτε τι μεταχείριση είχαν ο Αδάμ και η Εύα, οι πρώτοι-πρώτοι άνθρωποι στον πλανήτη. Τιμωρήθηκαν επειδή
ακολούθησαν πιστά τη φύση τους, την ίδια αυτή φύση με την οποία τους προίκισε ο Θεός. Ήξερε ότι είχαν περιέργεια,
ήξερε ότι έπρεπε να έχουν περιέργεια για να επιβιώσουν, άρα ήξερε ότι θα έτρωγαν το μήλο.
Ένας κυνικός ίσως να άρχιζε να υποψιάζεται ότι ο Θεός μας δημιούργησε εξαρχής μόνο και μόνο για να μας τιμωρεί.
Επειδή αυτό είναι το πρώτο πράγμα που μαθαίνουμε στη Γένεση, ότι το να είμαστε άνθρωποι είναι αμαρτία.
Τιμωρηθήκαμε και εκδιωχθήκαμε απ' τον παράδεισο λόγω της αμαρτίας μας να ακολουθούμε πιστά τη φύση μας, αλλά σταθήκαμε στα πόδια μας
και ξεκινήσαμε τον πύργο της Βαβέλ, επειδή θέλαμε να φτάσουμε στον Ουρανό και να δούμε τι γίνεται εκεί πέρα.
Εκφράζαμε την περιέργειά μας, κάναμε κάτι που μας έρχεται φυσικά, αλλά του Θεού δεν του άρεσε ούτε αυτό, γι' αυτό
μας τιμώρησε καταστρέφοντας τη γλώσσα μας. Και να 'μαστε λοιπόν, μόλις μερικές σελίδες από την αρχή της Βίβλου,
και έχουμε ήδη υποστεί δύο τρομερά χτυπήματα από τον πανάγαθο και ελεήμονα θεό μας.
Λίγο μετά πλημμυρίζει ολόκληρο τον πλανήτη, επειδή κάποιος μάλλον τον κοίταξε στραβά.
Συμβουλεύει πάντως ένα άτομο να κατασκευάσει μια κιβωτό, επειδή προφανώς δεν θέλει να εξαλειφθούν οι πάντες,
γιατί αλλιώς δεν θα έμενε κανείς να τιμωρήσει.
Καταλαβαίνω αυτούς που διαβάζουν τη Βίβλο για ψυχαγωγία, μια και εύλογα μπορεί να ισχυριστεί κανείς ότι είναι ένα σπουδαίο
λογοτεχνικό έργο. Ασφαλώς πρόκειται για ένα ενδιαφέρον πολιτισμικό δημιούργημα. Δεν είναι όμως ο λόγος του Θεού και πραγματικά είναι καιρός
να σταματήσουμε να προσποιούμαστε ότι είναι, ή ακόμη ότι θα μπορούσε να είναι. Ο Θεός είναι ο βασικός ήρωας του βιβλίου
και, αν το διαβάσετε, θα το καταλάβετε αυτό πολύ σύντομα. Ο Θεός είναι μια ενδιαφέρουσα προσωπικότητα, αν και κάπως ακατέργαστη.
Πρόκειται βασικά για μια προσπάθεια να δώσουμε ανθρώπινο πρόσωπο σε μια δημιουργική ζωτική δύναμη. Δυστυχώς όμως
του φορτώσαμε όλες μας τις ευτελείς προκαταλήψεις και τον κάναμε λίγο πιο ανθρώπινο απ' ό,τι θα έπρεπε, κάτι που δεν ήταν προς όφελός μας.
Επειδή ένα πράγμα που παρατήρησα είναι ότι η ανθρώπινη ιδιότητα λειτουργεί αποτελεσματικά μόνο στους ανθρώπους.
Δεν μεταβιβάζεται καθόλου καλά στις θεότητες. Οι ανθρώπινοι θεοί είναι συνήθως πεισματικοί, βίαιοι και απρόβλεπτοι
με ρηχό, εγωιστικό τρόπο. Το μόνο πράγμα στο οποίο δεν έχουν όρια είναι η ευκολία με την οποία
προσβάλλονται, όπως και τόσες άλλες από τις ευαίσθητες ψυχές που τους λατρεύουν.
Αν όμως ψάχνετε για προσβολές, μην ψάξετε αλλού από τη Βίβλο, σίγουρα ένα από τα πιο προσβλητικά
βιβλία που θα μπορούσατε να διαβάσετε. Εκτός αν πιστεύετε ότι οι μοιχοί θα πρέπει να θανατώνονται, ή ότι δεν πειράζει να
πουλάτε τις κόρες σας σκλάβες, ή ότι όποιος δουλεύει το Σάββατο θα πρέπει να λιθοβολείται
επί τόπου. Ίσως εσάς να μην σας ενοχλούν όλα αυτά, ούτε το γεγονός ότι ο Θεός επανειλημμένα επικροτεί μαζικές δολοφονίες.
Δέχομαι ότι δεν μιλάει συγκεκριμένα για βόμβες διασποράς ή πυραύλους κρουζ, σίγουρα όμως εδώ είναι που
περνάμε στην καλή τέχνη της βιβλικής ερμηνείας.
Αυτός ο τύπος έχει τέτοιο ιστορικό επιτυχιών που θα έκανε τον Σαντάμ να μοιάζει με τον Γκάντι.
Στο Δευτερονόμιο 13, σύμφωνα με τον Θεό, αν ακούσετε για κάποια πόλη όπου λατρεύουν άλλον θεό,
πρέπει να σκοτώσετε τους πάντες σ' αυτή την πόλη: άντρες, γυναίκες, παιδιά, μωρά, ακόμη και ζώα.
Και στη συνέχεια πρέπει να κάψετε την πόλη αυτή ώς τα θεμέλια. Α, και παρεμπιπτόντως, ου φονεύσεις.
Ελπίζω λοιπόν να καταλαβαίνετε γιατί δυσκολεύομαι να ασπαστώ αυτόν το θεό της ερήμου,
αυτόν το θεό του θανάτου, που φαίνεται να συμπαθείτε τόσο πολύ. Και ελπίζω να καταλαβαίνετε γιατί
δεν θέλω να έχω απολύτως καμία σχέση μαζί του, είτε υπάρχει είτε όχι.
Απλά δεν συμμερίζομαι τις αξίες του. Τις βρίσκω εντελώς κυριολεκτικά απάνθρωπες.
Έτσι λοιπόν πραγματικά αδιαφορώ για το τι έχει να πει για οτιδήποτε. Και αν ακόμη κατέβαινε με πάταγο από τον Ουρανό
αυτή τη στιγμή φορώντας ένα ζευγάρι μεγάλες μπότες με χοντρά καρφιά και κουνώντας μου το Βιβλίο των Κριτών στα μούτρα, θα του έλεγα απλά
αυτά που λέω σε κάθε άλλο ευαγγελικό καθίκι που συναντώ: "Όχι, ευχαριστώ, δεν ενδιαφέρομαι για την ψεύτικη σωτηρία σου.
Προτιμώ την αιώνια τιμωρία. Και τώρα δίνε του, έχω κάτι αμαρτίες να κάνω."
Ειρήνη (υμίν), αν αυτό δεν είναι μεγάλη βλασφημία. Δεν θα 'θελα να πληγώσω τα πολύτιμα αισθήματα κανενός.