Tip:
Highlight text to annotate it
X
Στη μνήμη των ατόμων με αναπηρία που έχουν πάψει να ζουν ελλείψει ελπίδας
Ο Τζόναθαν είχε ένα τραγικό ατύχημα με ποδήλατο
στην Ινδία –απ’ όλα τα μέρη!
Είναι θαύμα που επέζησε.
Όταν είμαι καλά… όταν δεν σκέφτομαι το τραύμα μου,
τότε ονειρεύομαι ότι είμαι δασκάλα,
δσκάλα και… αστέρι του αθλητισμού φυσικά.
Κυρίως αυτό… μεγάλο όνειρο.
Θέλω να γίνω γνωστός αθλητής αλλά
αυτό δεν γίνεται ακόμα.
Πριν το ατύχημα ήμουν ένα νέο παιδί που του άρεσαν τα αθλήματα…
Ποδόσφαιρο, μποξ, στίβος, …όλα, κολύμβηση.
Αλλά ανακάλυψα τόσα πολλά, ανακάλυψα τη ζωή…
Ήμουν κατάκοιτος για τέσσερις μήνες και σκεφτόμουν
πώς είναι να κάνεις μπάνιο σε κρύο νερό…
Με λένε Τζόναθαν.
Κι έτσι ήθελα να είμαι… πριν.
Πέρα Από Το Περπάτημα
Στο γυμνάσιο, αρκετοί φίλοι μου κι εγώ ασχολιόμασταν ερασιτεχνικά
με το ακροβατικό μονόκυκλο
Αλλά βάζαμε στόχο μας το αδύνατο
Και καμιά φορά αυτό που έμοιαζε αδύνατο γινόταν.
Μόλις είχα κλείσει τα 19
Όταν πήγα για σπουδές στη Βόρεια Ινδία
Στο Μουσούρι
Αυτό θα ήταν το σπίτι μου για τους επόμενους 4 μήνες,
Στους πρόποδες των Ιμαλαΐων.
Ένα πρωί όμως, καθώς είχα αργήσει για μάθημα,
πήρα το ποδήλατό μου
αντί να περπατήσω τα στενά και γεμάτα στροφές μονοπάτια.
Οι φίλοι μου είχαν μόλις διαβάσει την επιστολή προς Ρωμαίους 8 στίχος 28
«… τοις αγαπωσιν τον θεόν πάντα συνεργει εις αγαθόν
τοις κατά πρόθεσιν κλητοις ουσιν»
Έπειτα, έλαβαν τηλεφώνημα από το νοσοκομείο.
Είχα πέσει από έναν γκρεμό 70 μέτρων
Όταν τα λάστιχα μου γλίστρησαν σε μια στροφή.
Ο μόνος λόγος που επέζησα της πτώσης με το κεφάλι
Ήταν το ότι προσγειώθηκα δίπλα σε νοσοκομείο
και με είδαν οι εργαζόμενοι που είχαν βγει για τσιγάρο.
Μέχρι το βράδυ είχα εγχειριστεί στο Δελχί
Οχτώ ώρες μακριά με το ταξί.
Είχα συνθλίψει την σπονδυλική μου στήλη μεταξύ πέμπτου και έκτου σπονδύλου,
και ήμουν παράλυτος και χωρίς αίσθηση
στα δάχτυλα, στους τρικεφάλους
Και κάτω από τους βραχίονες
Πέντε εβδομάδες μετά,
αφού ανάρρωσα από την επέμβαση, την κατάκλιση και τη βακτηριακή μηνιγγίτιδα
αποχαιρέτησα τους φίλους μου στην Ινδία
και ήρθα πίσω στο Κονέκτικατ
όπου πέρασα δυόμισι μήνες σε νοσοκομείο αποκατάστασης.
Εκεί γνώρισα τον Άντριου, άλλον ένα τετραπληγικό της ηλικίας μου
που είχε υποστεί παρόμοιο τραυματισμό, τρία χρόνια νωρίτερα.
Ο Άντριου κατάλαβε τι περνούσα
και μιας και είχε ήδη μάθει να ζει με αυτό
μπόρεσε να δείξει και σε εμένα και στον θεραπευτή μου
Πώς θα μπορούσα να φροντίζω τον εαυτό μου
Όταν θα πήγαινα σπίτι.
Τρία χρόνια μετά, είμαι ακόμα το ίδιο παράλυτος
αλλά αισθάνομαι πολύ πιο δυνατός
και μπορώ να κάνω τα περισσότερα πράγματα μόνος μου.
Έχω παρακολουθήσει μαθήματα στο πανεπιστήμιο για 2 χρόνια
Κι έχω ξαναπάει στην Ινδία τέσσερις φορές.
Δεν μπορώ να ξεχάσω την Ινδία,
γιατί εκεί ξεκίνησε η νέα μου ζωή
στο αναπηρικό καροτσάκι.
Η Πούνα είναι το μεγαλύτερο στρατιωτικό κέντρο
Αποκατάστασης Παραπληγικών στην Ινδία – αποκλειστικά για βετεράνους.
Δεν υπάρχουν ανάλογα κέντρα για απλούς πολίτες
που να παρέχουν ένα καταφύγιο μακριά από το σπίτι.
Αν δεν ήταν η κυβέρνηση,
η απελπισία αυτών των βετεράνων θα είχε συντρίψει τις οικογένειές τους.
Είμαστε δυο αδερφοί και δυο αδερφές,
η μαμά μου πέθανε όταν ήμουν μόλις έξι χρονών.
Στα δεκάξι μου κατατάγηκα στο ναυτικό
Και 2 χρόνια μετά έπαθα αυτό το ατύχημα.
Μιας και ήμουν ο πρώτος απ’ τα τέσσερα παιδιά που εργαζόταν,
είχαν αρχίσει να βασίζονται πάνω μου
αλλά…
Ήταν Θεού θέλημα… δεν μπορείς να κάνεις τίποτα .
Ο στρατός παρέχει πολλούς πόρους για τους τετραπληγικούς κατοίκους εδώ.
Αλλά δεν τους έχει διδάξει αυτονομία,
γιατί κανείς δε γνώριζε τις κατάλληλες τεχνικές.
Χρειάζονταν κάποιον να τους δείξει τι ήταν δυνατόν να γίνει,
ότι ακόμη και με το μεγαλύτερο μέρος του κορμιού σου παράλυτο
θα μπορούσες να σηκωθείς από το κρεβάτι σου μόνος σου.
Αρχικά χρειάζεσαι ένα κρεβάτι στο ύψος του καροτσιού,
και αρκετά χαμηλό ώστε τα πόδια σου να ακουμπούν το έδαφος.
Μου πήρε έναν ολόκληρο χρόνο να μάθω
να μεταφέρομαι στο καροτσάκι μου χωρίς βοήθεια.
Όταν ήμουν ακόμη στο νοσοκομείο
έμαθα πρώτα πώς να μεταφέρομαι με τη βοήθεια σανίδας
η οποία γεφυρώνει το κρεβάτι με το καροτσάκι.
Χωρίς να σηκώνεις το κορμί σου,
μπορείς να συρθείς κατά μήκος της σανίδας.
Ήρθα στην Πούνα επειδή ο Άντριου μου είχε δείξει τις σωστές τεχνικές
κι εδώ βρήκα ένα πλήθος από πιθανούς μελλοντικούς δασκάλους.
Αυτό που προσπαθούμε να προωθήσουμε
είναι ότι η αναπηρία μας είναι η μεγαλύτερη δύναμή μας
έτσι ώστε … να μπορέσουμε να βοηθήσουμε
τετραπληγικούς και σε άλλα μέρη στην Ινδία.
Πρώτη φορά κάποιος είδε εδώ τετραπληγικό να κολυμπά.
Είχα ένα ατύχημα καθώς βούτηξα σε μια πισίνα.
Χτύπησα στον πάτο… κι έσπασα τον αυχένα μου.
Οι αναμνήσεις έρχονταν
και πίστευα ότι έπρεπε
να ξαναδοκιμάσω
να διώξω τους εφιάλτες για το κολύμπι και μετά
έριξα μια βουτιά στο νερό.
Ο αθλητισμός σε κρατάει υγιή
και είναι εξίσου σημαντικός με την ψυχοθεραπεία.
Οι παραπληγικοί μπορούν να παίξουν μπάσκετ εύκολα
γιατί λειτουργούν πλήρως από τη μέση και πάνω.
Οι τετραπληγικοί όμως έχουν περιορισμένη χρήση των άνω άκρων
Οπότε η άθληση δεν είναι εύκολη γι’ αυτούς.
Θείε, βάλε ένα χεράκι!
Να σπρώξεις μόνος σου παλιοτεμπέλη!
Σπρώχνουμε τα καροτσάκια ένα με δύο χιλιόμετρα καθημερινώς
κι αυτός είναι ο μόνος τρόπος άσκησης.
Μια φορά το χρόνο, πηγαίνουμε για αγώνες
δηλαδή με το καροτσάκι, ίσως και λίγο δισκοβολία
ή ακόντιο, αυτά.
Δεν παίζουμε τίποτα το κουραστικό
να διοχετεύσουμε την ενέργειά μας.
Προωθώ εδώ και καιρό το ράγκμπι για τετραπληγικούς
ελπίζοντας ότι μια μέρα θα δημιουργηθεί ομάδα εδώ στην Ινδία.
Και σήμερα είναι απίστευτο να τους βλέπεις
να παίζουν ράγκμπι. Θα μπορούσε
να τονώσει το καρδιαγγειακό τους σύστημα
Ένας ασθενής μου μού είπε
«Νιώθω σαν να θέλω να φάω»
επειδή ήξερε ότι αύριο θα έχει αγώνα
άρα θα πρέπει να είναι φαγωμένος!
Ποτέ δεν πιστεύαμε ότι θα μπορούσαμε να κάνουμε τόσα πολλά
ανυπομονούμε να παίξουμε
και να βάλουμε τα δυνατά μας.
Σε πολλούς άλλους όπως ο Κρίσναν, ο στρατός έχει προσφέρει
τα πάντα για να ζήσουν αξιοπρεπώς.
Αυτό όμως που πραγματικά τους δίνει δύναμη,
είναι το ότι κάθε πρωί που βγαίνουν έξω στο δρόμο,
δεν φοβούνται να ζήσουν μ’ αυτόν τον τρόπο.
Ένα πρωί συνάντησα τον Κρίσναν.
Καλημέρα Κρίσναν
Καλημέρα
Συγγνώμη που άργησα.
Δεν πειράζει ..πάμε.
Την πρώτη φορά που βγήκα έξω
είδα κάτι αγόρια που έβγαιναν για την πρωινή τους βόλτα.
Τώρα τα παιδιά τους είναι παντρεμένα…
Κι εγώ είμαι πάντα ο θείος τους, ο θείος των παιδιών τους
Και των εγγονιών τους ακόμα.
Είμαστε οι θείοι τους για τρείς γενιές τώρα.
Κάτι σαν ορόσημο…
κάτι μόνιμο!
ISIC, όπου ο Τζόναθαν εγχειρίστηκε για πρώτη φορά μετά την πτώση
Συναντήθηκα για κολύμπι
στο νέο μου σχολείο με τους φίλους μου
αλλά όταν ο δάσκαλος μου είπε να βουτήξω
βρισκόμασταν στο ρηχό μέρος της πισίνας
κι έτσι έσπασα τον αυχένα μου.
Έχω κάταγμα στον 5ο σπόνδυλο.
Τους φίλους σου.. από το σχολείο..
τους έχεις δει καθόλου τώρα;
Όχι.
Όχι… Δεν συναντιόμαστε.
Οι γονείς τους τούς λένε,
«Τελείωσε τις σπουδές σου…
και μην αποσπάσαι, εντάξει;»
Οπότε…
Δεν ξέρω γι’ αυτό…
Τώρα κάνω πάσα
Προσπάθησε να περάσει πάνω από το κεφάλι σου.
Πολύ καλά, μπράβο!
Η ιδέα του Ράγκμπυ για άτομα με αναπηρία ξεκίνησε αφού γνώρισα τον Ραχούλ,
όταν επισκέφτηκα ξανά το ISIC
ένα χρόνο μετά το ατύχημά μου.
Ήμασταν πέντε άτομα με το ίδιο επίπεδο τραυματισμού
Ο Ντιζού, ο Ραζέζ, ο Ραχούλ, εγώ κι ο Σαμίρ.
Αλλά κανείς δεν τους είχε δείξει
ότι μπορούν να γράψουν, σφηνώνοντας ένα στυλό ανάμεσα στα δάχτυλά τους
ή ότι μπορούν να μεταφερθούν χρησιμοποιώντας τη σανίδα.
Έτσι για 2 βδομάδες τους έδειξα ό, τι είχα μάθει
που μου επέτρεψε να γίνω αυτόνομος.
Μετά γύρισα στο σχολείο
όπου έπαιζα ράγκμπι κάθε βδομάδα.
Ο Άντριου με μύησε στο άθλημα
όταν ήμουν ακόμα στο νοσοκομείο
κι από τότε παίζουμε μαζί αυτό το παιχνίδι
που σε ωθεί στα όρια
και αλλάζει την αντίληψη για το να είσαι καθηλωμένος σε αναπηρική καρέκλα.
Το Δεκέμβρη του 2007
το Ιδρυμα Κρίστοφερ Ριβ μας έδωσε μια επιχορήγηση
και όλοι μου οι γνωστοί με βοήθησαν να μεταφέρω καροτσάκια
στο ΙSIC όπου και επισκευάστηκαν
και χρησιμοποιήθηκαν στην Ινδία
στο πρώτο επίσημο ματς ράγκμπι για άτομα με αναπηρία.
Από τότε, το παιχνίδι αυτό έχει γίνει η ψυχή
του νέου τμήματος αθλητικής θεραπείας του ISIC.
Σε ένα γήπεδο μπάσκετ πρέπει
να κουβαλήσεις την μπάλα από το κέντρο μέχρι το τέρμα στην άλλη άκρη.
Όταν οι δύο τροχοί περάσουν τη γραμμή του τέρματος, η ομάδα σου παίρνει πόντο.
Όσο πιο ψηλά έχεις σπάσει τον αυχένα σου, τόσο πιο λίγο μπορείς να κινηθείς
οπότε οι παίχτες παίρνουν πόντο βάση δύναμης και κινητικότητας.
Κάθε ομάδα μπορεί να έχει μόνο 4 παίχτες
που αντιπροσωπεύουν 8 πόντους στο γήπεδο τη φορά.
Κάθε δέκα δευτερόλεπτα πρέπει να ντριμπλάρεις τη μπάλα ή να δώσεις πάσα.
Οι δυνατότεροι προσπαθούν να κρατήσουν τη μπάλα,
ενώ οι αδύναμοι συνεργάζονται στην άμυνα.
Το παιχνίδι τελειώνει μετά από τέσσερις οχτάλεπτες περιόδους.
Και εκτός από τους άλλους κανόνες, όπως λένε
απλά φάε αυτόν που έχει τη μπάλα.
Αυτά για σήμερα, ας το διαλύσουμε
Είμαστε όλοι παιχταράδες!
Αφότου ο Ραχούλ ήρθε στην ομάδα ράγκμπι,
Πήγαμε με τη μητέρα μου στο σπίτι του στο Δελχί
Να δούμε κατά πόσο είχε προσαρμοστεί εκεί.
Ο Ραχούλ και ο μικρότερος αδερφός του είχαν παλιά πλήρη απασχόληση
Αλλά τώρα ο Ροχίτ πρέπει να μένει σπίτι να βοηθάει το Ραχούλ,
Και δεν μπορούν να βοηθήσουν τον πατέρα τους να συντηρήσει την εξαμελή οικογένειά τους.
Το βασικότερο είναι ότι αυτή η οικογένεια έχει κάνει
όλες τις διαδικασίες για τον εξοπλισμο
που νομίζω ότι είναι μοναδικό πράγμα.
Οι περισσότεροι ασθενείς, μόλις πάνε σπίτι
δεν κάνουν τίποτα. Ελείψει οικογενειακής υποστήριξης,
πόρων, δεν εξασφαλίζουν ούτε
Για παράδειγμα, ένα αναπηρικό υποβοήθημα…
Η οικογένειά του είναι μια χαρά
Οικονομικά, ο πατέρας του είναι δημόσιος υπάλληλος
αλλά ακόμα και με αυτούς τους λιγοστούς πόρους, τον έχουν
φροντίσει πολύ καλά. Σε μερικά χρόνια
πιστεύω πως θα είναι ανεξάρτητος.
Μια φορά ήταν ένας νεαρός πολύ μεθυσμένος.
Όταν πήγα εκεί ήταν ανεξέλεγκτος
και είχε βάλει το θείο μου κάτω και τον βάραγε.
Τον έδιωξα, αλλά ο μεθυσμένος ξανάρθε.
Προσπάθησα πάλι αλλά καθώς παλεύαμε έπεσε πάνω μου
και ο ώμος του έπεσε πάνω στον αυχένα μου.
Κι έτσι τραυματίστηκα.
Δεν ξέρω
πού ή πότε
έχασα το ηθικό μου, και οι φίλοι μου έχουν φύγει
και τώρα
με έχουν αφήσει εδώ
ξεχασμένο και κατάμονο…
Εντάξει με τον τραυματισμό… κανένα πρόβλημα
αλλά όχι. Ο αδερφός μου παίζει κρίκετ…
και είμαι η φωνή, «Ροχίτ! Ροχίτ! Ε Ροχίτ!»
Αυτόν τον άντρα, τον εγκληματία-
δεν τον συνέλαβε η αστυνομία.
Αν παραπονεθώ στο αστυνομικό τμήμα…
το αστυνομικό τμήμα πάει στο δικαστήριο…
Στο δικαστήριο; Τι να κάνει το δικαστήριο;
Αλλά η απώλειά μου είναι πια χαμένη…
Ο αδερφός μου είναι σε πολύ κακή κατάσταση,
ο πατέρας μου είναι σε κακή κατάσταση…,
οι αδερφές μου είναι σε κακή κατάσταση…
Έξι άνθρωποι πληρώνουν για το κακό ενός ανθρώπου.
Συχνά υποφέρουμε ακόμα κι αν κάνουμε το καλό
αλλά
Ο Θεός… χρησιμοποιεί το κακό
για να φανεί το καλό.
Πριν τον σκοτώσουν, ο Ιησούς είπε,
Δεν υπάρχει μεγαλύτερη αγάπη από αυτήν οπου ένας άνθρωπος δίνει τη ζωή τους για τους φίλους του.
Ο Ραχούλ το έκανε αυτό για το θείο του.
Ήταν μια υπενθύμιση για μένα
ότι η αγάπη ποτέ δεν αποτυγχάνει
και ότι αν ζήσω κοντά στο Θεό και αγαπώ τους άλλους,
ο Θεός θα μπορούσε να χρησιμοποιήσει το λάθος μου για καλό.
Όποια όμως κι αν είναι τα πιστεύω μας, αυτό που έχουμε κοινό
είναι η ανημπόρια που πρέπει να υπομείνουμε…
νιώθοντας πως χάνουμε κάτι σ αυτό το σκοτάδι
κάτι που δίνει νόημα στον πόνο μας.
Όταν έπεσα αυτό που μπορούσα να δω ήταν
ο ουρανός… και λίγα σύννεφα να αιωρούνται.
Και σκέφτηκα πως ίσως ήμουν ήδη στον Παράδεισο…
αλλά μετά ήρθε τρέχοντας ο γιατρός και
συνειδητοποίησα ότι είμαι ακόμη εδώ
γιατί δεν μπορούσα να νιώσω τίποτα απ’ το κεφάλι και κάτω.
Ήταν δύσκολο γιατί…
όταν τραυματίστηκα, η ενημέρωση και πληροφόρηση
σχετικά με αυτούς του τραυματισμούς ήταν μηδαμινή.
Έπρεπε να εφεύρω τρόπους για τα πάντα.
Και αυτό είναι το φρένο…
αυτό είναι το γκάζι…
αυτός είναι ο συμπλέκτης.
Γνώρισα τον Ναβίν σε μια απ’ τις πρώτες προπονήσεις ράγκμπι στο Δελχί.
Είχε στήσει μια οργάνωση που βοηθούσε παιδιά του δρόμου,
και παράλληλα, καινοτόμησε στον τομέα των αθλημάτων για τετραπληγικούς.
Όλοι έχουν μια αναπηρία, απλά σε ανθρώπους καθηλωμένους σε καροτσάκια
είναι πιο εμφανής.
Μπορείς να συσχετιστείς
περισσότερο με τα παιδιά των δρόμων, λόγω του ατυχήματός σου,
γιατί ξέρεις τι σημαίνει να είσαι αβοήθητος.
Τα συμπονώ τα παιδιά. Κι ακόμα..
το θέμα είναι ότι…
αν δεν μου είχε συμβεί αυτό, θα ήμουν απλά ένας στρατιώτης.
Ίσως θα είχα την ευκαιρία να κάνω
τίποτα δουλειές εδώ κι εκεί…
αλλά …
τώρα όλος ο χρόνος είναι αφιερωμένος αποκλειστικά σε αυτό.
Οπότε μπορώ να κάνω περισσότερα.
Μετά το ατύχημα έκανα διάφορες δουλειές
αλλά…
για ένα πράγμα ήμουν σίγουρος, δεν επρόκειτο να ηρεμήσω
και να κάνω ένα πράγμα… οπότε αφού ήθελα να δω τη ζωή
και ....μέσα απ’ όλες αυτές τις δουλειές
δούλεψα και σαν υπάλληλος σε
οργανισμούς σχετικούς με τον τομέα της κοινωνικής εργασίας.
βρήκα αρκετές επαφές, υποστήριξη και λοιπά
και μετά, ένιωσα έτοιμος να το προχωρήσω…
και… αυτό είναι κάτι που πάντα ονειρευόμουν να κάνω.
Αυτό ξεκίνησε μια μέρα
που είδα ένα μικρό κοριτσάκι , βρέφος,
μόνο μ’ ένα σκισμένο μπλουζάκι, στους δρόμους, να κλαίει τη νύχτα
και οι περαστικοί το προσπερνούσαν.
Σκέφτηκα, γιατί είναι αυτό το παιδί εδώ;
Δεν ζητιανεύουν για τον εαυτό τους,
ζητιανεύουν για τους μεγαλύτερους στην οικογένεια.
Φτωχές οικογένειες… ίσως απλοί εργάτες
χειρονακτικής εργασίας ή κάτι τέτοιο.
Το θέμα, όμως, είναι ότι
Αν ένα παιδί συγκεντρώνει 100-200 ρουπίες τη μέρα
αυτοί που το στέλνουν
θα στείλουν σίγουρα πιο πολλά παιδιά εκεί.
Γεια
Γεια
Τα καταλαβαίνω τα προβλήματα αυτών των παιδιών
γιατί είναι πολύ ευάλωτα
ζουν στις χειρότερες των συνθηκών
είναι θύματα εκμετάλλευσης…και
όταν βοηθάμε ένα παιδί
βασικά βοηθάμε να βελτιωθεί μια ολόκληρη ζωή.
Πίστευα ότι είμαι ήδη στον Παράδεισο
Μετά συνειδητοποίησα ότι είμαι ακόμα εδώ
Είμαι ακόμα εδώ.
Πρέπει να αναρωτηθούμε,
ποιος είναι ο λόγος που είμαι ακόμα ζωντανός;
Στην Ινδία και σε πολλές άλλες χώρες,
το πρόβλημα είναι ότι πολλοί από μας με αναπηρίες
δεν γνωρίζουμε τι είμαστε σε θέση να κάνουμε
ή ότι μπορούμε να συνεισφέρουμε στην κοινωνία.
Χρειάζεται να γίνουμε ορατοί στις κοινότητές μας
να ενημερώσουμε τον κόσμο για τις ανάγκες αλλά και για τις δυνατότητές μας.
Επιλέγοντας να ζούμε ενεργά και δημόσια παρά τα όρια των δυνατοτήτων μας,
βοηθάμε στην εύρεση και κοινοποίηση των λύσεων.
Χρειάζεται πολλή δουλειά. Αλλά αν πράττουμε ό, τι μπορούμε,
πιστεύω πως οι μεγαλύτερες αρετές θα βγουν από τους μεγαλύτερους εφιάλτες.
Πιθανότατα δεν θα ξαναπερπατήσουμε όλοι μας,
αλλά δεν πειράζει…
Γιατί ο στόχος μας είναι κάτι πέρα από το περπάτημα.
Είναι να ζούμε…
να συγχωρούμε…
να αγαπάμε… πιο βαθιά απ’ ότι το κάναμε ως τώρα
Ο Ναβίν στρατολογεί ανθρώπους με αναπηρίες για να τους διδάξει σε ένα σχολείο για παιδιά του δρόμου.
Ο Ραούλ και ο Ροχίτ προσπαθούν να πάρουν δάνειο για να στήσουν μια μικρή επιχείρηση.
Η Ρίγια ακόμη ονειρεύεται να γίνει δασκάλα και αστέρι των σπορ.
Ο Κρίσναν και η παρέα του ξυπνούν στις 5 καθημερινώς για την πρωινή τους βόλτα.
Ο Τζόναθαν έχει επιστρέψει στις ΗΠΑ για να ολοκληρώσει τα δύο τελευταία έτη πανεπιστημιακών σπουδών.