Tip:
Highlight text to annotate it
X
Ονομάζομαι José Fuster
και μένω εδώ στο Jaimanitas.
Βρισκόμαστε στο ατελιέ μου, που επίσης είναι το σπίτι μου εδώ και 30 χρόνια περίπου.
Όταν μετακόμισα εδώ, το κτίριο ήταν ξύλινο και πολύ μικρό.
Τότε αποφάσισα να το αλλάξω και έτσι άρχισα να χτίζω αυτό το όνειρο.
Είχα δει το Παρκ Γκουέλ, το έργο του Μπρανκούζι στη Ρουμανία.
Είχα δει πολλά πράγματα, όμως πάντα τα έβλεπα ως κάτι ακατόρθωτο.
Όμως όλα τα όνειρα γίνονται σιγά-σιγά, για να μην αποτύχεις.
Έτσι κι εγώ έχτισα σιγά-σιγά το χώρο μου, το όνειρό μου.
Πήρα την ιδέα από τη δική μου καλλιτεχνική εξέλιξη
και κάθε μέρα προσπαθούσα να κάνω κάτι πιο εντυπωσιακό.
Γιατί πιστεύω ότι τέχνη σημαίνει να προσπαθείς πάντα να ανεβάσεις τον πήχη και να κάνεις πράγματα διαφορετικά.
Γι’ αυτό θέλησα το ατελιέ μου να είναι ένα μέρος όπου θα μπορούσα να ζήσω μέσα στην τέχνη.
Ο Πικάσο είναι ο πνευματικός μου πατέρας.
Γιατί ο Πικάσο είναι από τη Μάλαγα της Ισπανίας
κι η περιοχή αυτή έχει πολλά κοινά στοιχεία με την κουλτούρα της Καραϊβικής.
Πιστεύω ότι αποτελεί έμπνευση όσον αφορά τη δουλειά
όχι από πλευράς θεματολογίας, αλλά ως προς τον τρόπο κατασκευής.
Ο Πικάσο γέμισε μια πολύ σημαντική εποχή για την τέχνη.
Η επιρροή του ήταν μεγάλη.
Η επιρροή του ήταν μεγάλη. Ακόμη και μετά τον θάνατό του, όταν ο μοντερνισμός έδωσε τη θέση του στον μεταμοντερνισμό, στη σύγχρονη τέχνη,
τα έργα του Πικάσο επαναλαμβάνονται.
Μου φαίνεται θαυμάσιο που ο Πικάσο,
αυτός που έφερε την επανάσταση στη ζωγραφική, ξαναζεί μέσα μου
και που προσπαθώ να ακολουθήσω τα βήματά του, τα θέματά του,
όπως τους «Τρεις μουσικούς»,
και που προσπαθώ να τα αναβιώσω και να τους δώσω συνέχεια…
Είναι σαν να παίζεις στην ίδια ορχήστρα μαζί του και μαζί με τον Γκαουντί, τον Μπρανκούζι,
τη συμφωνία που εσύ έχεις γράψει.
Όλοι είναι παρόντες.Ο Πικάσο είναι ο πνευματικός μου πατέρας
και ο Γκαουντί ο αγαπημένος μου θείος
αυτό το λέω γιατί δεν μου ξεφεύγουν οι καλές καλλιτεχνικές επιρροές.
Η οικογένειά μου δεν έχει κάτι το ξεχωριστό.
Προέρχομαι από μια απλή οικογένεια
και πάντα κινούμαι στο ίδιο πλαίσιο, σε περιβάλλον με απλούς ανθρώπους.
Πιστεύω ότι γι’ αυτό είμαι αυτός που είμαι
και πάντα προσπαθώ να το δείξω σε όλους αυτούς τους ανθρώπους μέσα από την τέχνη μου και σύμφωνα με την αληθινή καταγωγή μου.
Το έργο αυτό, που δεν βρίσκεται μόνο μέσα στο σπίτι μου,
είναι έργο στο οποίο συμμετείχαν όλοι οι γείτονες,
όλοι ανεξαιρέτως
γι’ αυτό μπορούν να θεωρηθούν ως «συνεργοί» μου.
Οι γείτονές μου είναι εξαιρετικοί άνθρωποι.
Δεν είναι απλοί και συνηθισμένοι άνθρωποι – είναι αρχιτέκτονες και μηχανικοί.
Όμως, δεδομένης της κατάστασης της Κούβας, δεν έχουν χρήματα.
Εγώ είμαι ένας άνθρωπος που η ζωή τού έδωσε την ευκαιρία να μπορεί να ζωγραφίζει, να φτιάχνει πίνακες με αμοιβή.
Αυτό δεν με κάνει να θεωρώ τον εαυτό μου ανώτερο από τους γείτονές μου.
Τους ρωτάω τι θέλουν να τους φτιάξω κι εγώ το φτιάχνω.
Για μένα αυτό σημαίνει αμοιβή. Αυτό που διαθέτω στην κοινότητα.
Αυτό κερδίζω εγώ ως καλλιτέχνης.
«Αυτό ξεκίνησε μέσω ενός έργου που αποφάσισε η Τοπική Συνέλευση
και που το υποστηρίζει το τζίνι – τον φωνάζουμε ‘τζίνι’.
για την ενίσχυση των σπιτιών.
Έτσι γεννήθηκε η ιδέα του έργου
και ολοκληρώθηκε η κατασκευή του σπιτιού χάρη στη μεγάλη βοήθειά του.»
«Είμαστε πραγματικά πολύ χαρούμενοι και μιλάω εκ μέρους όλων των γειτόνων.
Πράγματι, αυτά τα έργα έδωσαν στη συνοικία μας μια πολύ ξεχωριστή νότα.
Το να βλέπουμε τα έργα άλλων καλλιτεχνών, είναι για εμάς και γνώση».
Η συμμετοχή μου είναι λαϊκή και δημοκρατική.
Ό,τι μπόρεσα να κάνω το έκανα γιατί μου το ζήτησαν. Καθημερινά μου το ζητάνε περισσότεροι.
Εγώ δεν επιβάλλω τίποτα σε κανέναν.
Με χαροποιεί να ξέρω ότι τους αρέσει η δουλειά μου.
Αν και δεν θεωρώ ότι έχουν δίκιο, μερικοί με κατηγόρησαν
ότι πλέκω το εγκώμιο του εαυτού μου,
αλλά τι να κάνουμε… Αυτά έχει η ζωή.