Tip:
Highlight text to annotate it
X
Μετάφραση: Maria Chamilaki Επιμέλεια: Kostas Karpouzis
Πέρσι, μέσα σε εφτά λεπτά, σας είπα την ιστορία του Προγράμματος Ωρίων,
που ήταν μια ανέφικτη τεχνολογία
που θεωρητικά θα μπορούσε να είχε λειτουργήσει
αλλά οι συγκυρίες έδιναν περιθώριο ενός έτους μέσα στο οποίο θα μπορούσε να πραγματοποιηθεί
και έτσι δεν έγινε ποτέ. Έμεινε απραγματοποίητο όνειρο.
Φέτος θα σας πω την ιστορία της γέννησης του ψηφιακού υπολογιστή.
Αυτή ήταν η τέλεια εισαγωγή.
Και είναι μια ιστορία που πραγματοποιήθηκε. Συνέβη,
και οι μηχανές είναι γύρω μας.
Και ήταν μια τεχνολογία που ήταν αναπόφευκτη.
Αν οι άνθρωποι, την ιστορία των οποίων θα σας πω,
δεν το είχαν κάνει, θα το είχε κάνει κάποιος άλλος.
Οπότε ήταν η σωστή ιδέα τη σωστή στιγμη.
Αυτό είναι το σύμπαν του Μπαριτσέλλι. Είναι το σύμπαν που ζούμε τώρα.
Είναι το σύμπαν μέσα στο οποίο αυτές οι μηχανές
κάνουν ένα σωρό πράγματα, ακόμα και το να αλλάζουν τη βιολογία.
Αρχίζω την ιστορία με την πρώτη ατομική βόμβα στο Τρίνιτυ,
που ήταν το Πρόγραμμα Μανχάταν. Ήταν περίπου σαν το TED:
έφερε πολλούς έξυπνους ανθρώπους μαζί.
Τρεις από τους πιο έξυπνους ανθρώπους ήταν
ο Σταν Ούλαμ, ο Ρίτσαρντ Φάυνμαν και ο Τζον φον Νόιμαν,
και ήταν ο φον Νόιμαν που είπε, μετά τη βόμβα,
- δούλευε πάνω σε κάτι πολύ πιο σημαντικό από τις βόμβες:
σκεφτόταν τους υπολογιστές.
Και όχι μόνο τους σκεφτόταν αλλά έφτιαξε και έναν. Αυτό είναι το μηχάνημα που κατασκεύασε.
(Γέλια)
Έφτιαξε αυτό το μηχάνημα,
και κάναμε μια πολύ ωραία επίδειξη για το πώς αυτό το πράγμα στ' αλήθεια δουλεύει,
μ' αυτά τα κομματάκια. Είναι μια ιδέα αρκετά παλιά
Ο πρώτος άνθρωπος που το εξήγησε αυτό
ήταν το Τόμας Χομπς, που το 1651
εξήγησε οτι η αριθμητική και η λογική είναι το ίδιο πράγμα
και αν θες να δημιουργήσεις τεχνητή σκέψη και τεχνητή λογική
μπορείς να το κάνεις με την αριθμητική.
Είπε οτι χρειάζεται πρόσθεση και αφαίρεση.
Ο Λάιμπνιτς, λίγο αργότερα - αυτό είναι στα 1679 -
έδειξε οτι δεν χρειάζεται καν η αφαίρεση.
Μπορούν να γίνουν όλα μόνο με την πρόσθεση.
Εδώ έχουμε την ψηφιακή αριθμητική και λογική
που οδήγησε την επανάσταση των υπολογιστών,
και ο Λάιμπνιτς ήταν ο πρώτος που μίλησε πραγματικά για την κατασκευή μιας τέτοιας μηχανής.
Είπε οτι μπορεί να γίνει με μπίλιες.
με πύλες και αυτό που σήμερα ονομάζουμε καταχωρητές ολίσθησης,
όπου μετατοπίζεις τις πύλες, ρίχνεις τις μπίλιες στις ράγες.
Και αυτό είναι που κάνουν όλα αυτά τα μηχανήματα,
μόνο που τώρα αντί να το κάνουν με μπίλιες
το κάνουν με ηλεκτρόνια.
Και μετά περνάμε στον φον Νόιμαν, το 1945,
οπότε και περίπου ξαναεφευρίσκει το ίδιο πράγμα.
Και το 1945, μετά τον πόλεμο, τα ηλεκτρονικά εξαρτήματα υπήρχαν
ώστε να καταφέρει να φτιάξει ένα τέτοιο μηχάνημα.
Τώρα είμαστε στον Ιούνιο του 1945. Δεν είχαν ρίξει ακόμα τη βόμβα
και ο φον Νόιμαν συνθέτει όλη τη θεωρία ώστε να καταφέρει να κατασκευάσει αυτό το πράγμα
η οποία πάει πίσω μέχρι και τον Τούρινγκ
ο οποίος, πριν απ'αυτο, σκέφτηκε οτι μπορεί να γίνει όλο αυτό
με μια σχεδόν άνοη μηχανή πεπερασμένων καταστάσεων,
που απλά διαβάζει μια ταινία στην είσοδο και μία στην έξοδο.
Μια άλλη κοσμογονία αυτού που έκανε ο φον Νόιμαν
έχει να κάνει με τη δυσκολία πρόβλεψης του καιρού.
Ο Λούις Ρίτσαρντσον σκέφτηκε οτι αυτό μπορεί να γίνει με μια συστάδα κυψελών αποτελούμενη από ανθρώπους
δίνοντας στον καθένα ένα μικρό κομμάτι και μετά βάζοντας τα όλα μαζι.
Εδώ έχουμε ένα ηλεκτρικό μοντέλο που αναπαριστά ένα μυαλό με θέληση,
αλλά ικανό μόνο για δύο ιδέες.
(Γέλια)
Και αυτός στην πραγματικότητα είναι ο απλούστερος υπολογιστής.
Kαι είναι ο λόγος γιατί χρειαζόμαστε το qubit (κβαντικό bit)
γιατί έχει μόνο δύο ιδέες
Και όταν βάλεις πολλά τέτοια μαζί,
έχεις τα βασικά στοιχεία του μοντέρνου υπολογιστή:
την αριθμητική μονάδα, την κεντρική μονάδα, τη μνήμη,
το μέσο καταγραφής, την είσοδο και τη έξοδο.
Αλλά υπάρχει ένα πρόβλημα. Είναι καθοριστικό και
το είδαμε όταν τρέξαμε αυτά τα προγράμματα.
Οι εντολές που ελέγχουν αυτήν τη λειτουργία
πρέπει να δίνονται με εξαντλητική λεπτομέρεια.
Έτσι το πρόγραμμα ή πρέπει να είναι τέλειο, ή δεν θα δουλέψει.
Αν πάμε πίσω στις αρχές,
η κλασική ιστορία την τοποθετεί εδώ, στον ENIAC.
Όμως το μηχάνημα του Ινστιτούτου Ανωτάτων Σπουδών
για το οποίο θα σας μιλήσω, αντί να είναι εδώ πάνω,
θα' πρεπε να είναι εκεί κάτω. Προσπαθώ να ανασκευάσω την ιστορία
και να δώσω σ'αυτούς τους τύπους μεγαλύτερη αναγνώριση απ' αυτή που είχαν.
Ένας τέτοιος υπολογιστής θ' άνοιγε ολόκληρους κόσμους
που σήμερα είναι έξω από τις δυνατότητες οποιουδήποτε οργάνου
και έτσι άνοιξε έναν ολόκληρο καινούριο κόσμο, και αυτοί οι άνθρωποι το κατάλαβαν.
Ο τύπος που θα έπρεπε να κατασκευάσει αυτό το μηχάνημα
είναι αυτός στη μέση, ο Βλαντιμίρ Ζβόρυκιν, από την RCA.
H RCA πήρε τη χειρότερη επιχειρηματική απόφαση
όλων των εποχών, όταν αποφάσισε να μην ασχοληθεί με τους υπολογιστές.
Οι πρώτες συναντήσεις, όμως, το Νοέμβριο του 1945, έγιναν στα γραφεία της RCA.
Η RCA τα ξεκίνησε όλα και είπε, ξέρεις,
οι τηλεοράσεις είναι το μέλλον, όχι οι υπολογιστές.
Τα βασικά ήταν όλα εκεί
όλα όσα κάνουν αυτές τις μηχανές να λειτουργήσουν.
Ο Φον Νόιμαν, ένας επιστήμονας της λογικής και ένας μαθηματικός του στρατού
τα συνέδεσαν. Μετά έπρεπε να το κατασκευάσουν κάπου.
Όταν η RCA αρνήθηκε, αποφάσισαν να το φτιάξουν στο Πρίνστον,
όπου ο Φρίμαν δούλευε στο Ινστιτούτο.
Εδώ έζησα σαν παιδί.
Εδώ είμαι εγώ και η αδερφή μου η Έστερ που σας μίλησε πριν,
οπότε και οι δυο μας ήμασταν στη γέννηση αυτού του πράγματος
Αυτός είναι ο Φρίμαν, πριν πολύ καιρό,
και εδώ είμαι εγώ
Και εδώ είναι ο Φον Νόιμαν και ο Μόργκενστερν,
που έγραψε την Θεωρία των Παιγνίων.
Όλες αυτές οι δυνάμεις ενώθηκαν εδώ, στο Πρίνστον.
Ο Όπενχάιμερ, που είχε φτιάξει τη βόμβα.
Το μηχάνημα χρησιμοποιείτο κυρίως για να κάνει υπολογισμούς για τη βόμβα.
Και ο Τζούλιαν Μπίγκελοου, που πήρε
τη θέση του εργάτη, αφού ήταν ο μηχανικός που βρήκε, χρησιμοποιώντας την ηλεκτρονική
πώς μπορούσε να κατασκευαστεί αυτό το πράγμα. Όλη η παρέα των ανδρών που ήρθαν να δουλέψουν πάνω σ'αυτό
και των γυναικών μπροστά, που έκαναν την πρώτη κωδικοποίηση, ήταν οι πρώτοι προγραμματιστές.
Αυτοί ήταν οι πρώτοι σπασίκλες, τα "φυτά".
Δεν "κολλούσαν" στο Ινστιτούτο.
Αυτό είναι ένα γράμμα από τον διευθυντή, που ανησυχούσε για-
"μεγάλη αδικία στο θέμα της ζάχαρης"
(γέλια).
Μπορείτε να διαβάσετε το κείμενο.
(γέλια)
Εδώ μιλάμε για χάκερς που μπαίνουν σε μπελάδες για πρώτη φορά.
(γέλια)
Δεν ήταν θεωρητικοί φυσικοί.
Ήταν οι τύποι με το κολλητήρι που στ'αλήθεια μπορούσαν να φτιάξουν αυτό το πράγμα.
Και σήμερα μας φαίνεται δεδομένο ότι καθένα από αυτά τα μηχανήματα
έχει δισεκατομμύρια τρανζίστορ, κάνει δισεκατομμύρια κύκλους ανά δευτερόλεπτο χωρίς να σταματά.
Χρησιμοποιούσαν λυχνίες κενού, πολύ περιορισμένες τσαπατσούλικες τεχνικές
για να αποσπάσουν δυαδική συμπεριφορά απ' αυτές τις λυχνίες κενού.
Χρησιμοποίησαν την 6J6, την κοινή λυχνία ραδιοφώνου,
γιατί βρήκαν οτι είναι πιο αξιόπιστη από τις πιο ακριβές λυχνίες.
Και αυτό που έκαναν στο Ινστιτούτο είναι να δημοσιεύουν κάθε βήμα της διαδικασίας.
Δημοσιεύτηκαν αναφορές κι έτσι αυτό το μηχάνημα κλωνοποιήθηκε
σε άλλα 15 μέρη του κόσμου.
Και ήταν στην πραγματικότητα ο πρώτος μικροεπεξεργαστής.
Σήμερα, όλοι οι υπολογιστές είναι αντίγραφα αυτού του μηχανήματος.
Η μνήμη ήταν σε οθόνες καθοδικής λυχνίας -
σε ένα σωρό σημεία στην πρόσοψη της λυχνίας,
πολύ, πολύ ευαίσθητη σε ηλεκτρομαγνητικές διαταραχές.
Υπάρχουν 40 τέτοιες λυχνίες,
σαν μια μηχανή V-40 να τρέχει τη μνήμη.
(γέλια).
Η είσοδος και η έξοδος αρχικά γινόταν μέσω μιας ταινίας τηλετύπου.
Εδώ είναι ένας ηλεκτρικός κινητήρας, που δουλεύει με ρόδες ποδηλάτου.
Αυτό είναι το αρχέτυπο ενός σκληρού δίσκου, ο οποίος βρίσκεται στον υπολογιστή σας σήμερα.
Μετά το αντικατάστησαν με μαγνητικό κύλινδρο.
Εδώ τροποποιούν εξοπλισμό της IBM
που αργότερα έγινε η βάση όλης της μετέπειτα βιομηχανίας επεξεργασίας δεδομένων στην IBM
Και εδώ είναι η αρχή των γραφικών υπολογιστών.
Το "Graph'g-Beam Turn On". Η επόμενη διαφάνεια
είναι - απ' όσο ξέρω - η πρώτη ψηφιακή απεικόνιση εικόνας, το 1954.
Ο φον Νόιμαν ήταν ήδη πάνω σ' ένα θεωρητικό σύννεφο
κάνοντας αφηρημένες μελέτες για το πώς μπορούν να κατασκευαστούν
αξιόπιστες μηχανές από αναξιόπιστα στελέχη.
Εδώ είναι τα παιδιά πίνοντας τσάι με ζάχαρη
που έγραφαν στα ημερολόγια τους προσπαθώντας να κάνουν αυτό το πράγμα να δουλέψει, με όλες
αυτές τις 2600 λυχνίες κενού που τις μισές φορές δεν δούλευαν.
Αυτό έκανα κι εγώ τους τελευταίους έξι μήνες, διάβαζα τα ημερολόγια.
"Χρόνος λειτουργίας: δύο λεπτά. Είσοδος, έξοδος: 90 λεπτά"
Εδώ περιλαμβάνεται ένα μεγάλο ποσοστό ανθρώπινου σφάλματος.
Και όλη την ώρα προσπαθούν να καταλάβουν, ποιο είναι μηχανικό σφάλμα; Ποιο είναι ανθρώπινο σφάλμα;
Ποιο είναι του κώδικα, ποιο του υλικού;
Εδώ είναι ένας μηχανικός που κοιτάζει τη λυχνία νούμερο 36,
προσπαθώντας να καταλάβει γιατί η μνήμη δεν είναι εστιασμένη.
Έπρεπε να εστιάσει τη μνήμη - φαίνεται εντάξει.
Έπρεπε να έχει εστιάσει κάθε μια από τις λυχνίες μόνο και μόνο για να κάνει τη μνήμη να τρέξει,
και να έχει και από πάνω προβλήματα με το λογισμικό.
"Δεν υπαρχει νόημα, πήγα σπίτι." (Γέλια).
"Αδύνατο να παρακολουθήσω αυτό το πράμα, πού είναι ο κατάλογος;"
Ήδη έχουν αρχίσει και παραπονιούνται για τα βιβλία οδηγιών:
"πριν να το κλείσω αηδιασμένος"
("Η Γενική Αριθμητική μονάδα - Ημερολόγιο Καταγραφής Λειτουργίας.")
Μένοντας ξάγρυπνοι τα βράδια.
O MANIAC (Μανιακός), που έγινε το ακρωνύμιο του μηχανήματος,
Μαθηματικός και Αριθμητικός Ολοκληρωτής και Υπολογιστής, "έχασε τη μνήμη του".
"ο ΜANIAC ξαναβρήκε τη μνήμη του όταν έσβησε το ρεύμα", "μηχανή ή άνθρωπος;"
"Αχά!" συμπέραναν: είναι πρόβλημα στον κώδικα:
"Βρήκα πρόβλημα στον κώδικα, ελπίζω"
"Σφάλμα κωδικοποίησης, αθώο το μηχάνημα"
"Γαμώτο, μπορώ και γω να γίνω τόσο ξεροκέφαλος"
(Γέλια)
"Ξημερώνοντας." Έτρεχαν όλη νύχτα
24 ώρες το 24ωρο αυτό το μηχάνημα έτρεχε, κάνοντας κυρίως υπολογισμούς για τη βόμβα.
"Όλα μέχρι εδώ ήταν χάσιμο χρόνου." "Ποιό το νόημα; Καληνύχτα".
"Ο κεντρικός έλεγχος κλείνει. Να πάει στο διάολο. Κλείνει τελείως" (Γέλια)
"Κάτι δεν πάει καλά με το κλιματιστικό-
μυρωδιά καμένου ιμάντα στον αέρα. "
"Ένα σύντομο - μην βάλεις μπρος το μηχάνημα."
"Το μηχάνημα της IBM λερώνει τις κάρτες με πίσσα. Η πίσσα είναι από την ταράτσα"
Δούλευαν κάτω από πραγματικά δύσκολες συνθήκες.
(Γέλια).
Εδώ "Ένα ποντίκι μπήκε μέσα στο φυσερό
πίσω από τη συστοιχία ρυθμιστών, το φυσερό άρχισε να τρέμει. Αποτέλεσμα: όχι πια ποντίκι."
(Γέλια)
"Ενθαδε κείται ένα ποντίκι. Γεννήθηκε: ;. Πέθανε: 4:50 πμ, Μάιος 1953"
(Γέλια)
Εδώ είναι κάποιο δικό τους αστείο που κάποιος έγραψε με μολύβι:
Ενθάδε κείται ο Μάρστον Μάους (ποντίκι)
Αν είσαι μαθηματικός το πιάνεις,
γιατί ο Μάρστον ήταν ο μαθηματικός που
ήταν αντίθετος με το να βάλουν εκεί τον υπολογιστή
"Έβγαλα μια πυγολαμπίδα απ΄το δίσκο." "Τρέχει στους δύο χιλιόκυκλους."
Αυτό είναι δύο χιλιάδες κύκλοι ανά δευτερόλεπτο-
"ναι, είμαι κότα"- άρα δύο χιλιόκυκλοι ήταν μικρή ταχύτητα.
Η μεγάλη ταχύτητα ήταν 16 χιλιόκυκλοι.
Δεν ξέρω αν θυμάστε έναν Μac που έτρεχε στα 16MHz.
Αυτό είναι μικρή ταχύτητα.
"Έχω επιβεβαιώσει και τα δύο αποτελέσματα.
Πώς ξέρω ποιο είναι το σωστό, υποθέτοντας ότι το ένα αποτέλεσμα είναι σωστό;
Αυτό είναι το τρίτο διαφορετικό αποτέλεσμα στην έξοδο.
Ξέρω πότε με δουλεύουν. "
(Γελια)
"Έχουμε επιβεβαιώσει σφάλματα και στο παρελθόν."
"Το μηχάνημα τρέχει μια χαρά. Ο κώδικας πάλι όχι."
"Συμβαίνει μόνο όταν δουλεύει το μηχάνημα"
Και καμιά φορά τα πράγματα πάνε καλά.
"Το μηχάνημα είναι έργο τέχνης, αιώνια χαρά". "Τρέχει τέλεια".
"Τελευταίες σκέψεις: αν υπάρχουν μεγαλύτερα και καλύτερα σφάλματα, θα τα συναντήσουμε."
Κανείς δεν έπρεπε να ξέρει οτι στην πραγματικότητα σχεδίαζαν βόμβες
Σχεδίαζαν βόμβες υδργόνου. Αλλα κάποιος στο ημερολόγιο καταγραφής,
αργά ένα βράδυ, τελικά έριξε μια βόμβα.
Και αυτό ήταν το αποτέλεσμα. Ήταν ο "Μάικ"
η πρώτη θερμοπυρηνική βόμβα, το 1952.
Σχεδιάστηκε σ' αυτό εδώ το μηχάνημα,
στο δάσος πίσω από το ιστιτούτο.
Ο φον Νόιμαν κάλεσε μια ολόκληρη ομάδα από "περίεργους"
από όλο τον κόσμο για να δουλέψουν πάνω σ'αυτά τα προβλήματα.
Ο Μπαριτσέλλι, που ήρθε για να κάνει αυτό που τώρα λέμε, τεχνητή ζωή,
προσπάθησε να δει αν, μέσα σ' αυτό το τεχνητό σύμπαν-
ήταν γενετιστής ιών - πολύ, πολύ, πολύ μπροστά από την εποχή του.
Ακόμα είναι μπροστά από κάποια από τα πράγματα που γίνονται σήμερα.
Προσπάθησε να κάνει ένα τεχνητό σύστημα γενετικής να τρέχει στον υπολογιστή.
Έναρξη - το σύμπαν του ξεκίνησε στις 3 Μαρτίου 1953.
Άρα είναι σχεδόν - την επόμενη Τρίτη θα είναι ακριβώς 50 χρόνια από τότε.
Και είδε τα πάντα σε σχέση -
Μπορούσε να διαβάσει τον δυαδικό κώδικα κατ' ευθείαν από το μηχάνημα.
Είχε μια καταπληκτική ενσυναίσθηση.
Άλλοι δεν μπορούσαν καν να κάνουν το μηχάνημα να δουλέψει. Γι' αυτόν δούλευε πάντα.
Ακόμα και τα σφάλματα επιβεβαιώνονταν.
(Γέλια).
"Ο Δρ. Μπαριτσέλλι υποστηρίζει ότι το μηχάνημα έχει σφάλμα, ο κώδικας είναι σωστός"
Έτσι σχεδίασε αυτό το σύμπαν και το "έτρεξε".
'Οταν οι άνθρωποι της βόμβας πήγαν σπίτι, του επιτράπηκε η είσοδος.
Έτρεχε αυτό το πράγμα όλη νύχτα, έτρεχε αυτά τα πράγματα.
Αν κανείς από σας θυμάται τον Στήβεν Βόλφραμ,
που ξανα-εφήυρε αυτό το πράμα.
και το δημοσίευσε. Δεν το κλείδωσε σ' ένα συρτάρι για να εξαφανιστεί.
Δημοσιεύτηκε στη βιβλιογραφία.
"Αν είναι τόσο εύκολο να δημιουργηθούν ζωντανοί οργανισμοί, γιατί να μη φτιάξεις μερικούς μόνος σου;"
΄Ετσι αποφάσισε να το δοκιμάσει
να κάνει την αρχή αυτής της τεχνητής βιολογίας μέσα στους υπολογιστές.
Και τα ανακάλυψε όλα αυτά, κάπως σαν-
ήταν σαν ένας φυσιοδίφης να έρχεται
και να κοιτάζει αυτό το μικροσκοπικό κόσμο τον 5000 bytes
και να βλέπει να συμβαίνουν όλα αυτά
που βλέπουμε και στον έξω κόσμο, στη βιολογία.
Εδώ είναι κάποιες από τις γενιές του σύμπαντός του.
Που όμως θα παραμείνουν αριθμοί.
Δεν θα γίνουν ποτέ οργανισμοί.
Πρέπει να έχουν κάτι.
Έχεις έναν γονότυπο και πρέπει να έχεις και ένα φαινότυπο.
Πρέπει να βγουν έξω και να κάνουν κάτι. Και άρχισε να το κάνει,
άρχισε να δίνει σ'αυτους τους μικρούς αριθμητικούς οργανισμούς πράγματα για να παίζουν,
να παίζουν σκάκι με άλλα μηχανήματα κοκ.
Και άρχισαν να εξελίσσονται.
Και μετά από αυτό γύρισε τη χώρα.
Κάθε φορά που φτιαχνόταν ένα καινούριο γρήγορο μηχάνημα πήγαινε και το χρησιμοποιούσε
και είδε ακριβώς αυτό που συμβαίνει και τώρα:
ότι τα προγράμματα, αντί να κλείνουν όταν βγαίνεις απ'το πρόγραμμα,
συνεχίζουν να τρέχουν,
και, βασικά, όλα αυτά τα πράγματα που κάνουν και τα Windows-
να τρέχουν όπως ένας πολυκύτταρος οργανισμός σε πολλά μηχανήματα-
τα οραματίστηκε να συμβαίνουν.
Και είδε ότι και η ίδια η εξέλιξη είναι μια ευφυής διαδικασία.
Δεν είχε να κάνει με την ευφυΐα κάποιου δημιουργού,
αλλά το ίδιο το πράγμα ήταν ένας τεράστιος παράλληλος υπολογισμός
που θα είχε κάποια ευφυΐα.
Και τόλμησε να πει
- δεν έλεγε ότι αυτό ήταν σαν ζωντανό,
ή ότι ήταν ένα καινούριο είδος ζωής
ήταν απλά μια άλλη εκδοχή του ίδιου πράγματος που συνέβαινε.
Και πραγματικα, δεν υπάρχει κάποια διαφορα μεταξύ αυτού που έκανε στον υπολογιστή
και αυτό που έκανε η φύση δισεκατομμύρια χρόνια πριν.
Θα μπορούσε να ξαναγίνει;
Όταν άρχισα να διαβάζω τα αρχεία και να τα βλέπω όλα αυτά μπροστά μου,
ήρθε μια μέρα ο αρχειοφύλακας και είπε
"Νομίζω οτι βρήκαμε ακόμα ένα κουτί που είχαμε παραλείψει"
Και ήταν το σύμπαν του σε διάτρητες κάρτες.
Νάτο λοιπόν, 50 χρόνια μετά. Σαν να είναι σε καταστολή.
Εδώ είναι οι οδηγίες για το πως τρέχει-
εδώ είναι ο ίδιος ο πηγαίος κώδικας
για ένα από αυτά τα σύμπαντα
με ένα σημείωμα από τους μηχανικούς
που λέει οτι έχουν κάποια προβλήματα
"Πρέπει να υπάρχει κάτι σ'αυτόν τον κώδικα που δεν έχετε εξηγήσει ακόμα"
Και νομίζω ότι αυτό είναι όντως αλήθεια. Δεν καταλαβαίνουμε ακόμα
πώς αυτές οι απλές εντολές μπορούν να οδηγήσουν σε αυξανόμενη πολυπλοκότητα.
Ποιά είναι η διαχωριστική γραμμή μεταξύ
αυτού που μοιάζει με ζωντανό και αυτό που είναι πραγματικά ζωντανό;
Αυτές οι κάρτες, χάρη σ'εμένα, σώθηκαν.
Και το ερώτημα είναι: να τις τρέξουμε ή όχι;
Μπορούμε να τις κάνουμε να τρέξουν;
Θέλουμε να τις ανεβάσουμε στο διαδίκτυο;
Αυτά τα μηχανήματα θα νομίσουν ότι -
αυτοί οι οργανισμοί αν γυρνούσαν στη ζωή τώρα,
σαν να πέθαναν και να πήγαν στον παράδεισο, υπάρχει ένα σύμπαν -
ο φορητός που υπολογιστής είναι 10 χιλιάδες εκατομμύρια φορές
το σύμπαν στο οποίο ζούσαν όταν ο Μπαριτσέλλι έφυγε από το πρόγραμμα.
Σκεφτόταν πολύ μπροστά,
μέχρι το πώς θα μπορούσε αυτό να αναπτυχθεί σε ένα καινούριο είδος ζωής.
Και αυτό είναι που συμβαίνει!
Όταν ο Χουάν Ενρίκες μας είπε για
αυτά τα 12 τρις bits που μεταφέρονταν μπρος - πίσω,
όλες αυτές οι γονιδιωματικές πληροφορίες να μεταφέρονται στο εργαστήριο,
αυτό φανταζόταν και ο Μπαριτσέλι:
ότι αυτός ο δυαδικός κώδικας σε αυτά τα μηχανήματα
αρχίζει στ'αλήθεια να κωδικοποιεί-
ήδη κωδικοποιείται από νουκλεικά οξέα.
Αυτό γίνεται από τότε που αρχίσαμε την Αλυσιδωτή Αντίδραση Πολυμεράσης (PCR)
και τη σύνθεση μικρών αλυσίδων DNA.
Και πολυ σύντομα θ'αρχίσουμε να συνθέτουμε τις πρωτείνες,
και όπως μας έδειξε και ο Στηβ, αυτό ανοίγει έναν τελείως καινούριο κόσμο.
Είναι ο κόσμος που οραματίστηκε ο ίδιος ο φον Νόιμαν.
Αυτό δημοσιεύτηκε αφού πέθανε: οι μισοτελειωμένς σημειώσεις του
πάνω στις αυτο-αναπαραγόμενες μηχανές.
Τι χρειάζεται για να πάει ένα μηχάνημα από την απλή έναρξη
στο σημείο που αρχίσουν να αναπαράγονται.
Χρειάστηκαν τρεις άνθρωποι:
Ο Μπαριτσέλλι συνέλαβε τον κώδικα ως ζωντανό οργανισμό.
Ο φον Νόιμαν βρήκε πώς μπορούν να κατασκευαστούν τα μηχανήματα.
Σε σημείο που τώρα, με μια τελευταία μέτρηση, τέσσερα εκατομμύρια
από αυτές τα μηχανήματα του φον Νόιμαν κατασκευάζονται κάθε 24 ώρες.
Και ο Τζούλιαν Μπίγκελόου, που πέθανε πριν 10 χρόνια -
εδώ είναι ο επικήδειός του από τον Τζον Μαρκόφ
ήταν ένας σημαντικός κρίκος που έλειπε,
ο μηχανικός που ήρθε
και ήξερε πως να συνδέσει αυτές τις λυχνίες κενού και να τις κάνει να δουλέψουν.
Και όλοι οι υπολογιστές μας έχουν, μέσα τους,
τα αντίγραφα τις αρχιτεκτονικής που είχε απλά σχεδιάσει
μια μέρα, με μολύβι και χαρτί.
Και χρωστάμε πολλά σ' αυτό.
Και εξήγησε πάρα πολύ γενναιόδωρα,
το πνεύμα που έφερε όλους αυτούς τους διαφορετικούς ανθρωπους
στο Ινστιτούτο Ανωτάτων Σπουδών το '40 για αυτό το πρόγραμμα,
και να το κάνει διαθέσιμο ελεύθερα, χωρίς πατέντες, χωρίς περιορισμούς,
χωρίς διαμάχες για πνευματικά δικαιώματα, στον υπόλοιπο κόσμο.
Εδώ είναι η τελευταία σημείωση στο ημερολόγιο
όταν το μηχάνημα έκλεισε, τον Ιούλιο του 1958.
Και ήταν ο Τζούλιαν Μπίγκελοου που το έτρεχε μέχρι τα μεσάνυχτα
όταν το μηχάνημα έκλεισε και επίσημα.
Και αυτό είναι το τέλος
Ευχαριστώ πολύ.
(Χειροκρότημα)