Tip:
Highlight text to annotate it
X
Ονομάζομαι Χαβά Σελβιχάν Γκιούρ. Είμαι 18 χρονών. Φοιτώ στο Λύκειο Ερένκιοϊ. Μένω με τον πατέρα μου.
Η ζωή είναι όμορφη, όλα είναι όμορφα!
Όταν άρχισα να πηγαίνω στο σχολείο, δεν υπήρχε τίποτα για μένα. Ούτε αποχωρητήρια, ούτε ράμπες.
Έπρεπε να κάνω το γύρο του σχολείου για να πάω στην τάξη μου.
Όταν τοποθετήθηκαν οι ράμπες, η απόσταση μειώθηκε. Ήταν πολύ πιο εύκολο για μένα.
Έγινα πιο ενεργή. Προηγουμένως, δεν έφευγα καθόλου από την τάξη.
Ζητούσα συνεχώς βοήθεια από τις φίλες μου.
Για να κατεβώ τις σκάλες, ζητούσα βοήθεια από τους συμμαθητές μου.
Χρειαζόμουν διαρκώς βοήθεια από τους άλλους.
Όμως στην αρχή αυτής της χρονιάς, καθώς αντιμετώπιζα δυσκολίες,
υπέβαλα αίτηση για ένα κατάλληλο αποχωρητήριο για μένα, το οποίο θα μπορούσα να χρησιμοποιήσω μόνη μου.
Μετά την έγκριση της αίτησής μου, έγινε σημαντική πρόοδος.
Για παράδειγμα, όταν ήθελα κάτι ζητούσα από τους φίλους μου να μου το φέρουν από την καφετέρια.
Τώρα πηγαίνω και το φέρνω μόνη μου.
Ή όταν χρειαζόμουν κάποιον υπεύθυνο, έστελνα τους συμμαθητές μου.
Ο διευθυντής ή ο υποδιευθυντής έρχονταν πάντα αυτοί σε μένα.
Τώρα άρχισα να πηγαίνω εγώ σε αυτούς. Δεν εξαρτώμαι πια από άλλους, μπορώ να κάνω πράγματα μόνη μου.
Έχω γίνει επιτέλους αυτόνομη. Δεν εξαρτώμαι από άλλους πια.
Έγινα πρότυπο για τους άλλους ανθρώπους με ειδικές ανάγκες που αρνούνται να φύγουν από τα σπίτια τους.
Νιώθω σαν να τους λεω «κοιτάξτε, εγώ το έκανα, άρα μπορούν κι άλλοι»…
Δεν είναι καθόλου δύσκολο.
Το μπάσκετ είναι έρωτας για μένα. Όπως ένας άνθρωπος είναι ερωτευμένος με έναν άλλον,
έτσι κι εγώ είμαι ερωτευμένη με αυτή την μπάλα, με αυτό το γήπεδο, με το ίδιο το μπάσκετ.
Όταν πρωτοξεκίνησα να παίζω, ήμουν αρχάρια. Δεν ήξερα τίποτα από μπάσκετ.
Με βρήκαν στο δρόμο. Πώς σας φαίνεται αυτό; Έτρεχα για να πάω στο φροντιστήριο, μετά το σχολείο.
Ένιωσα την αγάπη για το μπάσκετ να γεννιέται στην καρδιά μου. Είπα στον εαυτό μου: «Μπορώ να το κάνω αυτό!»
Είπα εντάξει. Όμως νόμιζα ότι θα έπαιζαν μπάσκετ τρέχοντας.
Παιδικό μυαλό, τι περιμένεις, ήμουν 14 τότε.
Εκείνη τη μέρα βέβαια, πήγα κατευθείαν στη μαμά μου. Της είπα ότι ένας κύριος με πλησίασε και μου ζήτησε να ξεκινήσω μπάσκετ.
Αργότερα η γιαγιά μου έπεισε τη μητέρα μου και με άφησαν να εγγραφώ. Το ίδιο βράδυ ξεκίνησα προπόνηση.
Εκείνο το Σάββατο είχαμε αγώνα. Έπαιζα στην αρχική πεντάδα. Όλα έγιναν ξαφνικά.
Ανακαλώ πάντα τον ενθουσιασμό που ένιωσα σε εκείνη την πρώτη προπόνηση.