Tip:
Highlight text to annotate it
X
Η:Η Φύση του Νου
Μέρος Τέταρτο
Τι είναι ένας Υγιής Νους;
Αυτή είναι μία από τις σειρές διαλόγων ανάμεσα στον Τζ. Κρισναμούρτι,
τον David Bohm, Rupert Sheldrake, και Johh Hidley.
Ο σκοπός αυτών των συζητήσεων είναι να εξετάσει τις θεμελιώδεις ερωτήσεις
για το νου, τι είναι ψυχολογική αταξία,
και τι απαιτείται για μία ουσιαστική ψυχολογική αλλαγή.
Ο Τζ. Κρισναμούρτι είναι ένας θρησκευτικός
φιλόσοφος, συγγραφέας, κι εκπαιδευτής,
που΄χει γράψει και δώσει ομιλίες πάνω σ'αυτά τα θέματα επί πολλά έτη.
Έχει ιδρύσει πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια σχολεία
στα Ηνωμένα Έθνη, στην Αγγλία και στην Ινδία.
Ο David Bohm είναι καθηγητής θεωρητικής φυσικής
στο Κολέγιο Birbeck, στο Πανεπιστήμιο του Λονδίνου στην Αγγλία.
Έχει γράψει πολυάριθμα βιβλία αναφορικά με την θεωρητική φυσική
και την φύση της συνείδησης.
Ο καθηγητής Bohm κι ο κ. Κρισναμούρτι
έχουν κάνει προηγούμενους διαλόγους πάνω σε πολλά θέματα.
Ο Rupert Sheldrake είναι βιολόγος,
ο οποίος προσφάτως δημοσίευσε ένα βιβλίο
προτείνοντας ότι η μάθηση σε κάποια μέλη του είδους
επηρεάζει τα είδη σαν σύνολο.
Ο δρ Sheldrake επί του παρόντος είναι σύμβουλος φυσιολόγος φυτών
στο Ινστιτούτο Διεθνούς Έρευνας Συγκομιδής
στο Hyderabad, στην Ινδία.
Ο John Hidley είναι ιδιώτης ψυχίατρος,
ο οποίος έχει συνεργαστεί με το σχολείο Κρισναμούρτι
στο Οχάι, στην Καλιφόρνια τα τελευταία έξι χρόνια.
Οι τρεις πρώτοι διάλογοι επικεντρώθηκαν σε διάφορες διαδικασίες
πάνω στον αυτοπροσδιορισμό και τα αποτελέσματά του.
Η ανάγκη για ψυχολογική ασφάλεια έχει συζητηθεί καθώς αλλάζει
από μία βασική διαίρεση, στην οποία τα περιεχόμενα της συνείδησης
φαίνεται να'ναι διαχωρισμένα από την ίδια την συνείδηση.
Η σημερινή συζήτηση ξεκινά με την σημασία της προσοχής.
Κ:Τι είναι ανάλυση;
Και τι είναι παρατήρηση;
Στην ανάλυση υπάρχει ο αναλύων και το αναλυόμενο.
Κι έτσι διατηρείται πάντα αυτή η διαφορά.
Όπου υπάρχει διαφορά θα πρέπει να υπάρχει σύγκρουση,
διαίρεση,
κι αυτός είναι ένας από τους παράγοντες
που πράγματι είναι πολύ καταστρεπτικός
σε όλη την ψυχολογική ελευθερία,
αυτή η σύγκρουση, αυτή η διαίρεση.
Και η ανάλυση διατηρεί αυτή τη διαίρεση.
Ενώ αν κάποιος παρατηρεί από κοντά
-δεν σας διορθώνω, κύριε, απλά ερωτώ-
ο αναλύων είναι το αναλυόμενο.
Πάλι το ίδιο πρόβλημα:
η σκέψη έχει διαιρέσει αυτόν που αναλύει και το αναλυόμενο.
Ο αναλύων είναι το παρελθόν, που'χει αποκτήσει πολλή γνώση,
πληροφορία, έχει διαχωρίσει τον εαυτό του,
και είτε διορθώνει το παρατηρούμενο, το αναλυόμενο,
συμμορφώνοντάς τον -επιδρά πάνω σε αυτό.
Ενώ ο αναλύων είναι το αναλυόμενο.
Νομίζω ότι εάν αυτό κατανοείται πράγματι πολύ βαθιά,
η σύγκρουση, η ψυχολογική σύγκρουση τελειώνει,
επειδή σε αυτό δεν υπάρχει καμία διαίρεση ανάμεσα
σ'αυτόν που αναλύει και στο αναλυόμενο,
υπάρχει μόνον παρατήρηση.
Που ο δρ Bohm κι εμείς συζητήσαμε εκτενώς πέρυσι.
Επομένως, εάν αυτό είναι ξεκάθαρα κατανοητό
-δεν επιβάλλω κανόνες,
αλλά απλά...όπως έχω παρατηρήσει,
όπως έχει κάποιος παρατηρήσει όλη αυτή την ιστορία σύγκρουσης,
εάν κάποιος μπορεί να ζει το σύνολο της ζωής του δίχως σύγκρουση.
Αυτό σημάινει ότι ο ελεγκτής είναι απών,
που είναι μία πολύ επικίνδυνη ερώτηση.
Νιώθω ότι όπου υπάρχει μη προσοχή, έλλειψη προσοχής,
είναι στην πραγματικότητα η συνολική διαδικασία της σύγκρουσης.
S: Ναι, μπορώ να δω ότι εάν και οι δύο πλευρές
το είδαν αυτό με μεγάλη διαύγεια...
Κ:Ναι. Αυτό σημαίνει ότι δίνουν νοημοσύνη σε όλο το πρόβλημα.
S: Τι συμβαίνει εάν μόνον μία πλευρά σε σύγκρουση
το δει με μεγάλη διαύγεια; Κ:Τι συμβαίνει;
Κάποιος δίνει απόλυτη προσοχή στη σχέση του ανάμεσα
στον άνδρα και στη γυναίκα: ας ξεκινήσουμε μ'αυτό.
Έχετε δώσει απόλυτη προσοχή.
Όταν σας προσβάλλει, όταν σας κολακεύει,
όταν σας εξαναγκάζει,
ή όταν προσκολλάται σε σας,
όλα αυτά είναι έλλειψη προσοχής.
Εάν εσείς δώσετε απόλυτη προσοχή, και η γυναίκα όχι,
τότε τι συμβαίνει; Αυτό είναι το ίδιο πρόβλημα.
Είτε προσπαθείτε να εξηγήσετε, μέρα με τη μέρα,
εμβαθύνετε σ'αυτό μαζί της υπομονετικά.
Εξάλλου, η προσοχή συνεπάγεται επίσης μεγάλη φροντίδα, στοργή, αγάπη.
Δεν είναι απλά νοητική προσοχή.
Είναι προσοχή με όλη σας την ύπαρξη.
Τότε είτε προχωρά μαζί σας,
έρχεται με το μέρος σας, όπως ήταν,
ή προσκολλάται στη δική της
διαχωριστική αντιφατική κατάσταση.
Τότε τι συμβαίνει;
Κάποιος είναι ανόητος, ο άλλος είναι έξυπνος.
S: Αλλά η σύγκρουση...Κ:Επομένως υπάρχει πάντα η μάχη
ανάμεσα στον ανόητο και στον αδαή.
Εννοώ ανάμεσα στον αδαή, στον ανόητο, και στον έξυπνο.
Η:Ένα πράγμα που φαίνεται να συμβαίνει σ'αυτήν την κατάσταση είναι ότι
η νοημοσύνη του ενός κάνει χώρο, στον οποίο το άλλο άτομο,
που πιάνεται σε κάποια προσκόλληση,
μπορεί να'χει την ελευθερία να την κοιτάξει.
Κ:Αλλά αν ο άλλος αρνείται να την κοιτάξει,
τότε ποια είναι η σχέση ανάμεσα στους δύο ανθρώπους;
Η:Δεν υπάρχει καμία. Κ:Αυτό είναι όλο.
Βλέπετε ο φυλετισμός είναι ολέθριος, καταστρεπτικός.
Το βλέπετε βασικά, ουσιαστικά, κι εγώ δεν το βλέπω.
Το΄χετε δει πιθανόν αμέσως,
κι εμένα θα μου πάρει πολλά χρόνια, πολύ χρόνο να φτάσω σ'αυτό.
Θα'χετε...
-δεν θα χρησιμοποιήσω τη λέξη υπομονή-
θα'χετε την φροντίδα, τη στοργή, την αγάπη,
έτσι ώστε να κατανοήσετε την ηλιθιότητά μου;
Μπορεί να ξεσηκωθώ εναντίον σας.
Μπορεί να σας χωρίσω.
Μπορεί να φύγω μακριά σας.
Αλλά έχετε σπείρει το σπόρο κάπου μέσα μου.
Αλλά αυτό όντως συμβαίνει, έτσι δεν είναι, πράγματι, στη ζωή;
S: Ναι.
Η:Είπατε κάτι που μ'ενδιαφέρει εδώ,
είπατε ότι αν το΄χετε δει αμέσως
και το άλλο άτομο μπορεί να θέλει πολύ χρόνο για να φτάσει να το δει.
Και μου φαίνεται ότι σ'αυτήν την προσοχή για την οποία μιλάτε
η αντίληψη είναι ακαριαία. Κ:Βέβαια.
Η:Δεν αναπτύσσεται από...Κ:Α, όχι, τότε δεν είναι αντίληψη.
Η:Αυτό μπορεί να'ναι μέρος της αιτίας που'χει το άλλο άτομο
δυσκολία στο να το δει, είναι ότι θέλουν να τους το αποδείξετε.
Κ:Βλέπετε ότι η διαμόρφωση είναι καταστρεπτική,
κι εγώ δεν το βλέπω. Η:Ναι.
Κ:Ποια είναι η σχέση μας ανάμεσα σε μας τους δύο;
Είναι πολύ δύσκολο να επικοινωνήσουμε μεταξύ μας...
Η:Ναι.
Κ:...λεκτικά ή με φροντίδα, είναι πολύ δύσκολο, διότι...
Η:Δεν θα ξέρετε για τι πράγμα μιλάω.
Κ:Όχι, κι επίσης σας αντιστέκομαι διαρκώς. Υπερασπίζομαι τον εαυτό μου.
Η:Υπερασπίζεστε αυτό που νομίζετε ότι βλέπετε.
Κ:Αυτό που νομίζω ότι είναι σωστό. Έχω ανατραφεί ως Ινδός,
ή Βρετανός, ή Γερμανός, ή Ρώσος, οτιδήποτε είναι αυτό,
και βλέπω τον κίνδυνο του να το αφήσω αυτό
να φύγει. Μπορεί να χάσω τη δουλειά μου.
Ο κόσμος θα πει ότι είμαι μικρόνους.
Ο κόσμος μπορεί να πει ότι εξαρτώμαι από την κοινή γνώμη,
άρα φοβάμαι να το αφήσω.
Συνεπώς, κολλάω σε αυτό.
Τότε ποια είναι η σχέση σας με μένα;
Έχετε οποιαδήποτε σχέση; Η:Όχι.
Κ:Όχι, ρωτώ εάν έχετε καμία σχέση.
Η:Μπορώ να σας πω τι βλέπω.
Κ:Ναι. Αλλά αν έχετε αγάπη για μένα, πραγματική, όχι απλά προσκόλληση,
και σεξ, κι όλα αυτά τα πράγματα, αν πράγματι νοιάζεστε για μένα,
δεν μπορείτε να χάσετε αυτή τη σχέση.
Μπορεί να φύγω μακριά,
αλλά έχετε το αίσθημα της σχέσης.
Δεν ξέρω αν μεταδίδω αυτό που εννοώ.
Η:Με άλλα λόγια, δεν λέω απλά, καλά, εγώ το βλέπω κι εσείς όχι,
κι αν δεν ακούσετε, το κρίμα δικό σας.
Κ:Όχι. Αλλά, κύριε,
έχετε εδραιώσει ένα είδος σχέσης,
ίσως πολύ βαθύ, όταν υπάρχει αγάπη.
Μπορεί να σας απορρίψω, αλλά έχετε αυτήν την ευθύνη της αγάπης.
Όχι μόνον στο ιδιαίτερο άτομο,
αλλά σε όλη την ανθρωπότητα.
Τι λέτε, κύριε, για όλα αυτά;
Β:Λοιπόν, δεν μπορώ να πω πολύ περισσότερα.
Θεωρώ ότι αυτή η φροντίδα και προσοχή είναι τα ουσιαστικά θέματα.
Και, για παράδειγμα, στο ερώτημα του παρατηρητή και του παρατηρούμενου,
ή του αναλυτή και του αναλυόμενου,
ο λόγος για τον οποίο προκύπτει αυτός ο διαχωρισμός
είναι επειδή δεν υπάρχει αρκετή προσοχή.
Κ:Προσοχή, αυτό είναι που λέω.
Β:Έτσι ώστε κάποιος πρέπει να΄χει την
ίδια συμπεριφορά ακόμα κι όταν κοιτάζει
τα δικά του ψυχολογικά προβλήματα.
Η:Μια συμπεριφορά φροντίδας;
Β:Φροντίδας και προσοχής σε αυτό που συμβαίνει.
Κάποιος ξεκινά να αναλύει από συνήθεια,
και μπορεί να το καταδικάσει αυτό, για παράδειγμα,
ότι δεν είναι η σωστή συμπεριφορά.
Αλλά κάποιος πρέπει να δώσει φροντίδα και προσοχή σε αυτό
που συμβαίνει ακριβώς, όπως στη σχέση με τους ανθρώπους.
Κι αυτό επειδή δεν υπήρχε καθόλου προσοχή
ή δεν υπήρχε το σωστό είδος προσοχής,
εκδηλώθηκε εξαρχής αυτή η διαίρεση,
και διατηρήθηκε, σωστά;
S: Αλλά είναι δυνατόν να'χουμε ίσως αυτό το είδος προσοχής
απέναντι στους ανθρώπους που γνωρίζουμε: συζύγους, παιδιά, φίλους, κτλ.,
αλλά τι κάνουμε με τους ανθρώπους που δεν
γνωρίζουμε; Εννοώ, οι περισσότεροι απ'εμάς
δεν γνώρισαν ποτέ κανέναν Ρώσο, για
παράδειγμα, και νιώθουμε, πολλοί απ'εμάς,
ότι υπάρχει αυτός ο τρομερός φόβος της
Ρωσίας, και τα Ρωσικά πυρηνικά όπλα,
και η Ρωσική απειλή, κι όλα τα λοιπά αυτού.
Κι έτσι είναι πολύ εύκολο να νομίζουμε ότι,
"Πρέπει να'χουμε όλες αυτές τις βόμβες,
και τα λοιπά, διότι οι Ρώσοι είναι τόσο αποκρουστικοί".
Μπορούμε να σκεφτούμε όλα αυτά τα πράγματα
για τους Ρώσους: δεν τους συναντήσαμε ποτέ.
Άρα, πως προσέχουμε τους εχθρούς, ή τους φανταστικούς εχθρούς,
που δεν γνωρίζουμε; Κ:Τι είναι ο εχθρός;
Υπάρχει τέτοιο πράγμα όπως ο εχθρός;
S: Λοιπόν, υπάρχουν εχθροί με την έννοια ότι υπάρχουν άνθρωποι που...
Κ:...που διαφωνούν με σας.
S: Όχι μόνον διαφωνούν...Κ:Που έχουν συγκεκριμένες ιδεαλιστικές,
ιδεολογικές διαφορές.
S: Λοιπόν, συνήθως είναι άνθρωποι που μας φοβούνται, εννοώ,
οι Ρώσοι μας φοβούνται, κι εμείς φοβόμαστε αυτούς,
κι επειδή μας φοβούνται,
είναι σε θέση να'ναι εχθροί μας.
Κ:Επειδή ακόμη σκεφτόμαστε με όρους φυλετισμού.
S: Ναι, σίγουρα.
Κ:Ας υποθέσουμε ότι εσείς κι εγώ φεύγουμε απ'αυτό.
Είμαι Ρώσος, εσείς είστε Άγγλος, ή Βρετανός, ή Γερμανός, ή Γάλλος.
Κινούμαι, απεχθάνομαι αυτή την έννοια του φυλετισμού.
Ποια είναι τότε η σχέση μου με σας;
Η:Λοιπόν, εμείς...Κ:Δεν είμαι Ρώσος τότε.
S: Όχι. Κ:Είμαι ένα ανθρώπινο ον
με όλα τα ψυχολογικά μου προβλήματα,
κι εσείς είστε ένα άλλο ανθρώπινο ον
με όλα σας τα ψυχολογικά προβλήματα.
Είμαστε ανθρώπινα όντα, όχι ετικέτες.
Β:Βέβαια, οι Ρώσοι μπορεί να το απορρίψουν αυτό, βλέπετε.
Ας υποθέσουμε ότι είμαστε σε αυτή την κατάσταση...Κ:Είμαστε σε αυτό.
Β:...και οι Ρώσοι θα μας απορρίψουν, σωστά; Τότε πρέπει...
τότε ποιο είναι το επόμενο βήμα, σωστά;
Κ:Επομένως τι θα κάνουμε;
Βλέπετε,
αντιπροσωπεύω όλη την ανθρωπότητα.
Είμαι όλη η ανθρωπότητα.
Νιώθω έτσι. Για μένα είναι μία πραγματικότητα, όχι απλά
μία συναισθηματική έκρηξη, συναισθηματική, ρομαντική ιδέα.
Νιώθω ότι είμαι η υπόλοιπη ανθρωπότητα: είμαι η ανθρωπότητα.
Επειδή υποφέρω, ή απολαμβάνω, υπομένω όλα τα βάσανα,
και το ίδιο κι εσείς, το ίδιο κι εσείς.
Άρα, εσείς είστε η υπόλοιπη ανθρωπότητα.
Κι ως εκ τούτου έχετε τρομερή ευθύνη γι'αυτό, σε αυτό.
Επομένως όταν συναντάτε έναν Ρώσο, ή
έναν Γερμανό, ή έναν Βρετανό, ή Αργεντινό,
τους συμπεριφέρεστε σαν ανθρώπινα όντα, όχι ετικέτες.
S: Τότε αυτό σημαίνει απλά ότι σε αυτήν την μεγάλη φυλετική κοινωνία,
με τις κυβερνήσεις, και τις βόμβες, και τα όπλα του πολέμου,
θα υπάρχουν απλά μερικά άτομα σκορπισμένα εδώ κι εκεί,
που΄χουν διαλύσει τον φυλετισμό μέσα τους;
Κ:Ναι. Εάν εκατό απ'εμάς σε όλον τον κόσμο είχαν πράγματι
μία μη-φυλετική συμπεριφορά απέναντι στη ζωή,
θα ενεργούσαμε σαν να...
δεν ξέρω-σαν ένα φως στη μέση του σκότους.
Αλλά δεν το κάνουμε.
Αυτό γίνεται απλά μία ιδεαλιστική ρομαντική ιδέα,
και την αφήνετε, διότι ο καθένας ακολουθεί τον δικό του τρόπο.
S: Ναι.
Κ:Κύριε, νομίζω ότι οφείλουμε να κάνουμε την διαφοροποίηση
ανάμεσα στην προσοχή και στην συγκέντρωση.
Η συγκέντρωση επικεντρώνει την ενέργειά σας σε ένα συγκεκριμένο σημείο.
Και η προσοχή-
δεν υπάρχει επικέντρωση σε ένα συγκεκριμένο σημείο.
Είναι προσοχή.
Η:Η συγκέντρωση φαίνεται να'χει ένα σκοπό κατά νου.
Κ:Έναν στόχο, κίνητρο. Είναι μία περιοριστική διαδικασία.
Συγκεντρώνομαι σε μία σελίδα, αλλά οι σκέψεις μου...
κοιτάζω έξω από το παράθυρο, και θα το επαναφέρω,
και συνεχίζω αυτό το πράγμα.
Ενώ εάν έδωσα πλήρη προσοχή
σε αυτό που κοιτάζω έξω από το παράθυρο
-εκείνη τη σαύρα που προχωρά στον τοίχο-
και με την ίδια προσοχή μπορώ να κοιτάξω το βιβλίο μου,
να κοιτάξω αυτό που κάνω.
Η:Η συγκέντρωση προϋποθέτει ότι υπάρχει ένας ελεγκτής
εκεί που σπρώχνει πίσω. Κ:Αυτό ακριβώς είναι.
S: Αλλά τότε, εάν δεν υπάρχει κανένας ελεγκτής της προσοχής,
η προσοχή είναι απλά μία ανταπόκριση
σε οποιεσδήποτε είναι οι παρούσες περιστάσεις.
Κ:Με προσβάλλετε-είμαι προσεκτικός.
Δεν υπάρχει καμία καταγραφή αυτής της προσβολής.
Β:Ναι, είπα.
Κ:Με κολακεύετε-δώσατε μία υπέροχη ομιλία τις προάλλες.
Το'χω ακούσει αυτό να επαναλαμβάνεται τόσο συχνά. Και το βαριέμαι, έτσι
-δεν το βαριέμαι μόνο -βλέπω, τι;
Παρακολουθείτε, κύριε;
Είναι δυνατόν-πραγματικά, αυτή είναι η πιο δύσκολη ερώτηση-
είναι δυνατόν να μην καταγράφουμε
εκτός όπου είναι απαραίτητο;
Είναι απαραίτητο να καταγράφετε όταν οδηγείτε.
Να μάθετε πως να οδηγείτε.
Καταγράφετε όταν κάνετε τη δουλειά σας, κι όλα τα υπόλοιπα.
Αλλά ψυχολογικά, ποια είναι η ανάγκη να καταγράφετε;
S: Δεν είναι αναπόφευκτο; Η μνήμη μας δε λειτουργεί αυτόματα;
Κ:Η μνήμη είναι μάλλον επιλεκτική.
Η:Φαίνεται να θυμόμαστε πράγματα που'ναι σημαντικά σε μας...
S: Ναι. Η:...να'χουμε κάποια...
επαφή μ'αυτό που νομίζουμε ότι είμαστε και ποιοί είναι οι στόχοι μας.
Β:Αλλά μου φαίνεται ότι όταν υπάρχει προσοχή
τότε στη γενική προσοχή καθορίζεται τι πρέπει να καταγραφεί
και τι όχι, που σημαίνει, ότι δεν είναι αυτόματο πλέον.
Κ:Δεν είναι αυτόματο πλέον. Σωστά.
Β:Εάν έρχεται από το παρελθόν, από τη συγκέντρωση,
ή από την ανάλυση, τότε θα'ναι αυτόματο.
Κ:Ένα άλλο πρόβλημα που οφείλουμε να συζητήσουμε
-είπαμε χθες ότι θα το κάναμε -θρησκεία, διαλογισμός,
κι εάν υπάρχει κάτι ιερό.
Είπαμε ότι θα μιλούσαμε γι'αυτό.
Υπάρχει κάτι ιερό στη ζωή;
Όχι η σκέψη που δημιουργεί κάτι ιερό
κι έπειτα λατρεύοντας αυτό το ιερό, που είναι παράλογο.
Τα σύμβολα σε όλους τους Ινδικούς ναούς, είναι εικόνες,
όπως στην Χριστιανική εκκλησία,
ή στους Μουσουλμάνους στο τζαμί,
υπάρχει αυτό το θαυμάσιο γραπτό, είναι το ίδιο.
Και το λατρεύουμε.
Η:Αυτό είναι ειδωλολατρεία. Κ:Όχι. Η σκέψη το'χει δημιουργήσει αυτό.
Η σκέψη έχει δημιουργήσει την εικόνα
κι έπειτα την λατρεύει.
Δεν ξέρω εάν βλέπετε τον παραλογισμό αυτού.
Η:Ναι.
S: Λοιπόν, αυτό είναι φανερά παράλογο,
αλλά τα πιο έμπειρα μέλη των διαφόρων θρησκειών
θα έλεγαν ότι δεν είναι η σκέψη,
η εικόνα που'χει δημιουργηθεί από τη σκέψη η οποία λατρεύεται,
αλλά η εικόνα δείχνει κάτι πέρα από τη σκέψη
η οποία λατρεύεται. Κ:Περιμένετε ένα λεπτό, ας κοιτάξουμε αυτό.
Δηλαδή, το σύμβολο,
ξέρουμε ότι το σύμβολο δεν είναι πραγματικό,
αλλά γιατί δημιουργούμε το σύμβολο;
Παρακαλώ απαντήστε το.
Εάν υπάρχει κάτι παραπέρα, γιατί δημιουργούμε το ενδιάμεσο;
S: Λοιπόν, νομίζω ότι αυτό είναι ένα θέμα
που σε κάποιες θρησκείες είναι κεντρικό σ'αυτές.
Οι Εβραίοι που ήταν ενάντια της ειδωλολατρείας για ακριβώς αυτό το λόγο,
και οι Μουσουλμάνοι, οι οποίοι δεν έχουν εικόνες στα τζαμιά.
Κ:Όχι, αλλά έχουν αυτά τα έγγραφα. S: Έχουν γράψει.
Κ:Βέβαια.
S: Λοιπόν, νομίζουν ότι το γραπτό είναι αυτό που τους λέει
αυτό που βρίσκεται πέρα από τα σύμβολα. Κ:Ναι.
S: Τώρα, θα λέγατε ότι το γραπτό γίνεται απλά ένα σύμβολο,
αλλά εννοώ ότι, αυτές είναι
λέξεις, και οι λέξεις μπορούν να μας βοηθήσουν.
Έχουμε μία συζήτηση, και τις λέξεις που'χουμε,
οι λέξεις σας μπορεί να μας βοηθήσουν, για
παράδειγμα, εάν είναι γραμμένες,
τότε είναι γραμμένες λέξεις όπως οι Μουσουλμανικές λέξεις.
Κ:Επομένως, γιατί πρέπει να'χω έναν ενδιάμεσο;
Η:Επειδή νομίζω ότι είμαι εδώ, και είναι εκεί πέρα, και δεν το'χω.
Χρειάζομαι κάποιον τρόπο για να φτάσω εκεί.
Κ:Όχι, δεν απαντάτε στο ερώτημά μου.
Μήπως εσείς, ο ενδιάμεσος, καταλαβαίνετε, ή συνειδητοποιήσατε, ή
ακολουθείτε την αλήθεια, ή οτιδήποτε είναι,
κι ως εκ τούτου μου μιλάτε γι'αυτό;
Η:Ίσως να'χω δει κάτι και θέλω να σας το πω.
Κ:Ναι, πείτε μου γι'αυτό, αλλά γιατί γίνεστε ο διερμηνέας;
Γιατί γίνεστε ο ενδιάμεσος ανάμεσα σ'εκείνο
-δεν ξέρω ποιο είναι αυτό-
και σε εμένα, που είμαι αδαής, που υποφέρω;
Γιατί δεν αντιμετωπίζετε τον πόνο αντί για εκείνο;
Η:Νομίζω ότι αυτό θα αντιμετωπίσει τον πόνο.
Εάν μπορώ να σας φτάσω στο...
Κ:Αυτό ήταν, κύριε, αυτό ήταν το παλιό κόλπο
όλων των ιερέων στον κόσμο.
Είχαμε ιερείς προ αμνημονεύτων χρόνων,
σωστά; Η:Ναι.
Κ:Αλλά δεν ανακουφίσατε τη θλίψη μου.
Εξακολουθώ να υποφέρω ύστερα από εκατομμύρια χρόνια.
Για ποιο λόγο;
Βοηθήστε με να το ξεφορτωθώ.
Βοηθήστε με να΄μαι ελεύθερος, δίχως φόβο, τότε θα ανακαλύψω.
Είναι το ότι θέλετε θέση, δύναμη, κύρος,
όπως ο υπόλοιπος κόσμος.
Τώρα, αυτό είναι αρκετά σοβαρό.
Β:Θεωρώ, εάν προσπαθήσουμε να δώσουμε στους ιερείς
την πιο ευνοϊκή ερμηνεία,
ότι μπορεί να θεωρήσουν,
τουλάχιστον οι καλύτεροι ανάμεσα σ'αυτούς, ότι
υπάρχει ένα είδος ποιητικής φαντασίας
που οι άνθρωποι μπορεί να χρησιμοποιήσουν για να δείξουν
κάτι πέρα απ'αυτό-σωστά;
σε μία επαφή, προσπαθούν να δείξουν
αυτό το ιερό για το οποίο συζητάμε.
Αυτός είναι ίσως ο τρόπος με τον οποίο θα το κοιτούσαν.
Τώρα, θα λέγατε ότι αυτό δεν βγάζει νόημα,
ξέρετε, το να'χουμε μία ποιητική εικόνα για να δείξουμε το ιερό.
Κ:Αλλά, κύριε, γιατί δεν με βοηθάτε να δω τι μου συμβαίνει;
Β:Ναι, αυτό είναι το θέμα σας, μη δείχνετε αμέσως το ιερό,
αλλά κοιτάξτε αυτό πρώτα.
Κ:Βοηθήστε με να απελευθερωθώ απ'αυτό, τότε θα περπατήσω.
Β:Ναι, το καταλαβαίνω αυτό.
Κ:Ποτέ δεν μιλήσαμε-κανείς ποτέ δεν εμβάθυνε σε αυτό έτσι.
Πάντα ο Θεός, κάποιος σωτήρας, κάποιος Μπράχμα, και λοιπά, και λοιπά.
Κι αυτό είναι που ονομάζουμε θρησκεία.
Όλες οι τελετές έχουν επινοηθεί από τη σκέψη,
η θαυμάσια αρχιτεκτονική-από τη σκέψη,
όλα τα πράγματα μέσα στις εκκλησίες,
στους ναούς, στα τζαμιά, έχουν δημιουργηθεί από τη σκέψη.
Κι έχοντας η σκέψη δημιουργήσει αυτό, έπειτα η σκέψη το λατρεύει.
Αλλά η σκέψη δεν είναι ιερή.
Η:Ναι, το βλέπω αυτό. Επομένως λέτε,
είναι δυνατόν να βάλουμε ένα στοπ στη σκέψη;
Κ:Σκέψη. Είναι δυνατόν;
Η:Και η σκέψη είναι το πράγμα που μπαίνει στο δρόμο
δημιουργώντας τις εικόνες...Κ:Βέβαια.
Η:...που τις παίρνουμε για κάτι πραγματικά πολύτιμο.
Κ:Ξεκινώ ψάχνοντας για κάτι ιερό.
Εμφανίζεστε εσείς και λέτε,
"Θα σας πω τα πάντα γι'αυτό". Έπειτα ξεκινάτε να το οργανώνετε.
Έχουν όλα φύγει μέχρι τότε, τελείωσε.
Η:Τότε απλά μένω μέσα στη σκέψη, μόνον αυτό έχω.
Κ:Συνεπώς, εάν απορρίψουμε, ή καταλάβουμε, ότι η σκέψη δεν είναι ιερή,
δεν υπάρχει τίποτε το άγιο στη σκέψη,
αλλά η σκέψη πιστεύει ότι αυτό που'χει δημιουργηθεί είναι ιερό.
Σωστά, κύριε; Β:Σωστά.
Θα προσθέτατε επίσης αυτό, απλά για όνομα του..
ότι ο χρόνος δεν είναι ιερός; Κ: Ο χρόνος, βέβαια, όχι.
Β:Τίποτε στον χρόνο, οι άνθρωποι θα το ΄λεγαν αυτό.
Κ:Το αύριο δεν είναι ιερό!
Β:Πάντα λένε, μόνο το αιώνιο είναι ιερό.
Κ:Αλλά για να ανακαλύψουμε τι είναι
αιωνιότητα, ο χρόνος πρέπει να σταματήσει.
Η:Αλλά μπαίνουμε σε μία πράγματι λεπτή θέση εδώ, διότι έχετε πει
ότι πράγματα όπως απόλυτη προσοχή διαλύουν τον εαυτό.
Τότε η απόλυτη προσοχή μπορεί να γίνει μία σκέψη.
Κ:Η ιδέα αυτού, ναι. Η:Ναι, η ιδέα αυτού.
Επομένως μπορούμε να κάνουμε την πορεία της δημιουργίας της ιδέας.
Αυτό φαίνεται να'ναι πάντα ο κίνδυνος. Κ:Κύριε, κάνετε μία δήλωση...
Η:Ναι.
Κ:..."απόλυτη προσοχή".
Δεν συλλαμβάνω το βάθος του νοήματός σας, τι σημαίνει.
Έχετε εμβαθύνει σ'αυτό, και μπορείτε να πείτε-απόλυτη προσοχή.
Το ακούω και το κάνω μία ιδέα.
Κι έπειτα ακολουθώ την ιδέα.
Η:Αυτή φαίνεται να΄ναι η διαδικασία. Κ:Αυτό είναι που κάνουμε συνέχεια.
S: Ναι.
Κ:Επομένως-έφυγε. Η ιδέα δεν είναι αυτό που είπατε.
Αυτό που είπατε είχε βάθος, είχε κάποιο...
Η:Αλλά δεν ξέρουμε ότι επιδιώκουμε μία ιδέα.
Δεν συνειδητοποιούμε τη στιγμή που επιδιώκουμε μία ιδέα.
Κ:Βέβαια όχι, διότι έχω συνηθίσει να μειώνω τα πάντα
σε αφηρημένες ιδέες.
Άρα, μπορούμε να προσπαθήσουμε να ανακαλύψουμε,
ή να συνειδητοποιήσουμε, ότι οτιδήποτε κάνει η σκέψη δεν είναι ιερό;
S: Αυτό μου φαίνεται αυτονόητο.
Κ:Εντάξει. Αυτό είναι ολοφάνερο.
Σε κάθε θρησκεία όπως είναι τώρα -δεν υπάρχει τίποτε το ιερό.
Σωστά;
S: Όχι, δεν υπάρχει τίποτε το ιερό μέσα στις ίδιες τις λέξεις,
ή στα κτίρια, ή το...και ούτω καθεξής. Αλλά με την έννοια
ότι όλες αυτές οι θρησκείες υποτίθεται
ότι δείχνουν πέρα από τους εαυτούς τους.
Κ:Ναι.
Και για να με βοηθήσουν να πάω πέρα απ'όλα αυτά, πρέπει να ξεκινήσω
με το να'μαι ελεύθερος από την αγωνία,
να κατανοώ τη σχέση μου με τους ανθρώπους.
Εάν υπάρχει σύγχυση εδώ, στην καρδιά και στο νου μου,
ποιο είναι το καλό του άλλου;
Δεν είμαι υλιστής.
Δεν είμαι αντι...το άλλο.
Αλλά λέω, "Κοιτάξτε, πρέπει να ξεκινήσω απ'όπου είμαι".
Για να πάω πολύ μακριά, πρέπει να ξεκινήσω από πολύ κοντά.
Είμαι πολύ κοντά.
Επομένως πρέπει να καταλάβω τον εαυτό μου.
Είμαι το υπόλοιπο της ανθρωπότητας.
Δεν είμαι ένα άτομο.
Συνεπώς, υπάρχει το βιβλίο της ανθρωπότητας μέσα μου.
Εγώ είμαι αυτό το βιβλίο.
Εάν ξέρω πως να το διαβάζω, από την αρχή μέχρι το τέλος,
τότε μπορώ να πάω...
τότε μπορώ να βρω εάν υπάρχει μία πιθανότητα...
εάν υπάρχει πράγματι κάτι που είναι πελώριο, ιερό.
Αλλά εάν λέτε όλη την ώρα, "Κοιτάξτε, υπάρχει εκείνο,
που θα σας βοηθήσει", λέω, "Δεν μ'έχει βοηθήσει".
Είχαμε αυτές τις θρησκείες για εκατομμύρια χρόνια.
Αυτό δεν βοήθησε -αντιθέτως,
έχετε εκτραπεί από "αυτό που είναι".
Άρα, εάν θέλω να ανακαλύψω εάν υπάρχει κάτι ιερό,
πρέπει να ξεκινήσω από πολύ κοντά.
Το πολύ κοντα είμαι εγώ.
Και μπορώ ν'απελευθερώσω τον εαυτό μου από τον φόβο,
την αγωνία, τη θλίψη, την απόγνωση - όλα αυτά;
Όταν υπάρχει ελευθερία μπορώ να κινηθώ, μπορώ να σκαρφαλώσω βουνά.
S: Κύριε, λέτε ότι το ιερό θα γίνει προφανές
εάν διαλύσουμε τον φόβο κι όλα τα άλλα πράγματα.
Κ:Προφανώς, κύριε. Αυτός είναι πραγματικός διαλογισμός, βλέπετε.
S: Μέσω της προσοχής του τι πραγματικά συμβαίνει σε μας.
Κ:Που συμβαίνει, ναι, αυτό είναι.
S: Κι αυτό που πράγματι συμβαίνει
ανάμεσα σε μας και τους άλλους ανθρώπους,
κι όλα τα λοιπά αυτού. Κ:Ανάμεσα στις σχέσεις μας.
S: Ναι. Μέσω της προσοχής σε αυτό, αυτή η δράση...
Κ:Της προσοχής, κι έχουμε συζητήσει επίσης, με τον δρ Μπομ, πριν καιρό,
έχοντας μία ενόραση μέσα σ'όλη την κίνηση του εαυτού,
που δεν είναι μία ανάμνηση.
Ενόραση είναι η πλήρης αντίληψη αυτού που είστε,
δίχως ανάλυση, δίχως εξέταση-όλα αυτά.
Πλήρης άμεση αντίληψη του όλου περιεχομένου
της συνείδησής σας,
όχι παίρνοντας λίγο, από λίγο, από λίγο-αυτό είναι δίχως τέλος.
Η:Α, είμαστε διασπασμένοι, άρα κοιτάζουμε σε κάθε μικρό κομμάτι.
Κ:Ναι. Κι επειδή είμαστε διασπασμένοι,
δεν μπορούμε ποτέ να δούμε το σύνολο.
Προφανώς, αυτό φαίνεται τόσο λογικό! Η:Εντάξει.
Κ:Επομένως, είναι δυνατόν να μην είμαστε διασπασμένοι;
Τι σημαίνει να'μαστε διασπασμένοι;
Αυτή η σύγχυση, αυτή η αταξία στη συνείδηση,
για την οποία μιλήσαμε χθες.
Βλέπετε, κανείς δεν θέλει να ερευνήσει
τόσο βαθιά σε όλα αυτά. Σωστά, κύριε;
Πρώτα απ'όλα, κάποιος δεν έχει το χρόνο,
είναι αφοσιωμένος στη δουλειά του,
στο επάγγελμά του, ή στην επιστήμη του,
σε οτιδήποτε κάνει κάποιος.
Κι εσείς λέτε, "Παρακαλώ, αυτό είναι πολύ δύσκολο, ή πολύ αφηρημένο,
μη πρακτικό"-αυτή είναι η λέξη που χρησιμοποιούν όλοι.
Σαν όλα αυτά που κάνετε να'ναι τρομερά πρακτικά.
Οι πολεμικοί εξοπλισμοί-είναι πρακτικοί; Ο φυλετισμός, είναι...
α, λοιπόν, τα ξέρετε όλα αυτά.
Επομένως, κύριε, ας φύγουμε απ'εδώ.
Είναι η σιωπή του νου μία κατάσταση προσοχής;
Ή είναι πέρα από την προσοχή; Δεν ξέρω εάν είμαι...
Β:Τι εννοείτε με το "πέρα από την προσοχή;"
Ας προσπαθήσουμε να προχωρήσουμε σε αυτό.
Κ: Στην προσοχή υπάρχει...
Είναι η προσοχή μία πράξη θέλησης;
Θα παρακολουθήσω.
Η:Όχι, είπαμε ότι αυτό είναι συγκέντρωση.
Κ:Κύριε, σας ρωτώ, όπου υπάρχει προσοχή,
υπάρχει κάποιο είδος προσπάθειας;
Αγώνα; "Πρέπει να παρακολουθήσω".
Τι είναι προσοχή; Ας εμβαθύνω λίγο σ'αυτό.
Τι είναι προσοχή;
Η λέξη "επιμελής" υποννοείται στην προσοχή.
Να είστε επιμελής. Όχι αμελής.
S: Τι σημαίνει επιμελής; Προσεκτικός; Εννοείτε προσεκτικός;
Κ:Ναι. Να νοιάζεστε. Να είστε πολύ ακριβής. Επιμελής.
Β:Η κυριολεκτική σημασία είναι "φιλόπονος".
Κ:Φιλόπονος, αυτό ακριβώς. Φιλόπονος. Που σημαίνει να φροντίζω,
να'χω στοργή, να κάνω τα πάντα σωστά, με τάξη.
Όχι επαναληπτικός.
Μήπως η προσοχή απαιτεί τη δράση της σκέψης;
S: Λοιπόν, δεν απαιτεί την δράση της ανάλυσης,
με τον τρόπο που τον εξηγήσατε. Κ:Όχι, βεβαιότατα.
S: Και στον βαθμό που η σκέψη είναι αναλυτική, δεν το απαιτεί αυτό.
Και δεν απαιτεί την δράση της θέλησης, στον βαθμό που θα περιλάβει
έναν διαχωρισμό, μία προσπάθεια, από τη μια πλευρά του νου,
να αναγκάσει την άλλη μεριά να κάνει κάτι άλλο.
Και δεν δίνει την αίσθηση του
να πάει οπουδήποτε ή να γίνει οτιδήποτε,
διότι το να γίνει οδηγεί κάποιον έξω από το παρόν.
Κ:Ακριβώς. Δεν μπορείτε να γίνετε προσεκτικοί.
S: Αλλά στη πράξη της προσοχής...Κ:Απλά δείτε τι υπονοείται σε αυτή.
Δεν μπορείτε να γίνετε προσεκτικοί.
Αυτό σημαίνει ότι στην προσοχή δεν υπάρχει καθόλου χρόνος.
Το γίγνεσθαι δηλώνει χρόνο. S: Ναι.
Κ:Στην προσοχή δεν υπάρχει καθόλου χρόνος.
'Αρα δεν είναι το αποτέλεσμα της σκέψης.
S: Ναι.
Κ:Τώρα, είναι αυτή η προσοχή η σιωπή του νου;
Που είναι ένας υγιής, λογικός νους,
ξεκάθαρος, μη προσκολλημένος
μη αγκιστρωμένος, ελεύθερος νους, που είναι ο πιο υγιής νους.
Ως εκ τούτου ρωτώ, πέρα απ'αυτό...
σ'αυτήν την προσοχή, είναι ο νους σιωπηλός;
Δεν υπάρχει καμία κίνηση της σκέψης.
S: Καλά, ακούγεται έτσι, ναι.
Ακούγεται σαν μία κατάσταση του είναι
παρά μία κατάσταση του να γίνω, διότι δεν πηγαίνει πουθενά
ή δεν έρχεται από κάπου. Κ:Πάλι, όταν λέτε "είναι"
τι σημαίνει αυτό; Είναι τι;
S: Λοιπόν, είναι αυτό που είναι. Δεν είναι κάτι άλλο.
Κ:Όχι, τι σημαίνει αυτό, το "είναι";
Θέτετε το "είναι" σαν αντίθετο στο γίνομαι;
S: Ναι. Κ: Α, τότε...
το αντίθετο έχει το δικό του αντίθετο.
S: Λοιπόν, με το "είναι" απλά εννοώ
μία κατάσταση που δεν είναι σε μία διαδικασία
του να πηγαίνει κάπου αλλού στο χρόνο.
Κ:Που σημαίνει μη -κίνηση.
S: Υποθετώ. Β:Μπορείτε να το πείτε κι έτσι, ναι.
Κ:Μη -κίνηση.
Β:Εάν πείτε τι εννοείτε με την κίνηση,
αυτό δε σημαίνει ότι είναι στατική, να πούμε ότι είναι μη-κίνηση.
Κ:Όχι, είναι δυναμική, βέβαια.
Β:Δυναμική, αλλά είναι λίγο δύσκολο.
Κ:Δεν υπάρχει καμία κίνηση απ'εδώ εκεί.
Β:Αλλά υπάρχει ένα άλλο είδος κίνησης, ίσως.
Κ:Αυτό είναι που θέλω να εμβαθύνω.
Εάν χρησιμοποιούμε τη λέξη "είναι",
δίχως κίνηση, είναι δίχως σκέψη,
δίχως χρόνο,
που είναι η κίνηση την οποία γνωρίζουμε.
Αλλά το άλλο
έχει τον δικό του δυναμισμό,
τη δική του κίνηση, αλλά όχι αυτή την κίνηση,
την κίνηση του χρόνου, την κίνηση της σκέψης.
Αυτό είναι που ονομάζετε "είναι";
S: Υποθέτω πως αυτό είναι.
Κ:Είναι αυτό το "είναι" σιωπηλό;
Παρακολουθείτε, κύριε;
Έχουμε διάφορες μορφές σιωπής.
Σωστά; S: Ναι.
Μπορεί να μην είναι σιωπηλό με την έννοια του άηχου.
Κ:Χρησιμοποιώ τη λέξη "σιωπή" με την έννοια,
δίχως την παραμικρή κίνηση της σκέψης.
S: Λοιπόν, μ'αυτήν την έννοια πρέπει να'ναι σιωπηλό, σχεδόν εξ'ορισμού.
Κ:Ναι. Άρα, έχει ο νους μου, ο νους, έχει σταματήσει να σκέφτεται;
Έχει -όχι σταματήσει τη σκέψη- έχει βρει η σκέψη τη δική της θέση
κι ως εκ τούτου
δεν κινείται πλέον, δεν φλυαρεί, δεν στριφογυρίζει;
Επειδή δεν υπάρχει κανένας ελεγκτής. Παρακολουθείτε;
Επειδή όταν υπάρχει μεγάλη σιωπή
τότε αυτό που είναι αιώνιο είναι.
Δεν χρειάζετε να το ερευνήσετε.
Δεν είναι μία διαδικασία.
Δεν είναι κάτι που επιτυγχάνετε, θεέ μου!
Με τη νηστεία, με τις τελετές, με όλες αυτές τις ανοησίες.
Κύριε, ακούτε αυτό. Η:Ναι.
Κ:Ακούτε τον Χ να λέει αυτό.
Τι αξία έχει;
Αξία με την έννοια-τι κάνετε μ'αυτό;
Έχει κάποια σημασία ή καμία απολύτως;
Επειδή εσείς ακολουθείτε το δρόμο σας.
Είστε ψυχολόγος, θα πάτε με τον δικό σας τρόπο, εγώ με τον δικό μου,
επειδή είπα ότι είχα να πω, κι εκεί τελειώνει.
Έπειτα τι;
Κάποιος εμφανίζεται και λέει, "θα σας πω τι εννοεί".
Δεν έχετε το χρόνο. Αυτός έχει λίγο χρόνο, λέει,
"Θα σας πω γι'αυτό".
Κι εσείς παγιδεύεστε.
Αυτό είναι που συμβαίνει.
Από τα αρχαία χρόνια, οι Σουμέριοι,
οι Αιγύπτιοι, οι Βαβυλώνιοι-το'χουν κάνει αυτό.
Κι εξακολουθούμε να κάνουμε τις ίδιες ανοησίες.
Και λέω, τι έχει κάνει η θρησκεία στον άνθρωπο;
Δεν τον έχει βοηθήσει.
Του΄χει δώσει μία απατηλή ρομαντική παρηγοριά.
Πράγματι κοιτάξτε τι-σκοτώνουμε ο ένας τον άλλον-δεν θα εμβαθύνω σ'αυτό.
Επομένως, κύριε, ας ξεκινήσουμε.
Τι είναι ένας υγιής νους;
Η:Είναι ένας νους που δεν είναι παγιδευμένος τόσο σε αυτό...
Κ:Ένας νους που είναι ολόκληρος, υγιής,
λογικός, ιερός -Ι-Ε-Ρ-Ο-Σ ιερός.
Όλα αυτά σημαίνουν έναν υγιή νου.
Αυτό είναι ποιυ αρχίσαμε να συζητάμε.
Τι είναι ένας υγιής νους;
Ο κόσμος είναι τόσο νευρωτικός.
Πως να το πούμε, σαν αναλυτής, σαν ψυχολόγος,
πως θα πούμε στον κόσμο τι είναι ένας υγιής νους,
κανείς δεν πρόκειται να δώσει προσοχή σ'αυτό.
Θα ακούσουν την κασέτα, την τηλεόραση,
θα συμφωνήσουν, αλλά θα συνεχίσουν με τον δικό τους τρόπο.
Επομένως τι κάνουμε; Πως...
Πρώτα απ'όλα, έχω έναν υγιή νου;
Ή είναι μόνον πολλές εικόνες, λέξεις, απεικονίσεις;
Ένας νους που είναι εντελώς μη προσκολλημένος
στη χώρα μου, στις ιδέες μου,
εντελώς απαθώς μη προσκολλημένος.
Η:Υπονοείτε ότι μόνον τότε είμαι σε θέση
να μιλήσω στον οποιονδήποτε; Κ:Προφανώς.
Προφανώς.
Μπορεί να΄μαι παντρεμένος, μπορεί,
αλλά γιατί να'μαι προσκολλημένος στη σύζυγό μου;
Η:Τότε είναι μία ιδέα του γάμου, δεν είναι ένας γάμος.
Β:Αλλά η αγάπη δεν είναι προσκόλληση.
Συνεπώς, το'χω συνειδητοποιήσει αυτό στη ζωή μου;
Ένας υγιής νους που λέει, "Αγαπώ, άρα δεν υπάρχει καμία προσκόλληση".
Είναι αυτό δυνατόν;
S: Κύριε, το κάνετε ν'ακούγετε τόσο εύκολο και ταυτόχρονα τόσο δύσκολο,
διότι... Κ:Δεν βλέπω γιατί είναι δύσκολο.
S: Επειδή, βλέπετε, ακούω τι λέτε,
νομίζω ότι αυτό είναι απολύτως ένα υπέροχο πράγμα.
Θέλω να'χω έναν υγιή νου, θέλω να'μαι σε μία κατάσταση του είναι,
και τότε συνειδητοποιώ ότι είναι πίσω σ'αυτό,
ότι δεν μπορώ να γίνω σε μία κατάσταση του να'χω έναν υγιή νου,
και δεν μπορώ να κινηθώ από μία πράξη
θέλησης ή επιθυμίας σ'αυτήν την κατάσταση.
Πρέπει να συμβεί. Και δεν μπορεί να
συμβεί μέσω καμιάς πράξης της δικής μου θέλησης.
Κ:Όχι. Επομένως...
S: Επομένως πρέπει να τ'αφήσω να συμβεί κατά μία έννοια.
Κ:Συνεπώς ξεκινάμε να ερευνάμε.
Ξεκινάτε να λέτε, τώρα, γιατί;
Γιατί δεν είμαι υγιής; Είμαι προσκολλημένος στο σπίτι μου;
Χρειάζομαι ένα σπίτι, γιατί θα πρέπει να'μαι προσκολλημένος σ'αυτό;
Μία σύζυγο, σχέση, δεν μπορώ να υπάρχω χωρίς σχέση,
η ζωή είναι σχέση.
Αλλά γιατί να'μαι προσκολλημένος σε ένα άτομο;
Ή σε μία ιδέα, σε μία πίστη, σε ένα σύμβολο-παρακολουθείτε;-
όλο τον κύκλο αυτού:
σε ένα έθνος, στο γκουρού μου, στο θεό μου. Παρακολουθείτε;
Προσκολλημένος σημαίνει τελείως προσκολλημένος.
Ένας νους μπορεί να'ναι ελεύθερος απ'όλα αυτά. Και βέβαια μπορεί.
S: Αλλά όχι απλά με το να θέλει να'ναι ελεύθερος απ'αυτό.
Κ:Όχι. Αλλά βλέποντας τις συνέπειες αυτού,
βλέποντας τι περιλαμβάνεται σ'αυτό,
τον πόνο, την ευχαρίστηση, την αγωνία, τον φόβο-παρακολουθείτε;-
όλα αυτά περιλαμβάνονται σ'αυτό.
Ένας τέτοιος νους είναι ένας μη υγιής νους.
S: Ναι, αλλά κάποιος μπορεί ακόμη και να συμφωνήσει μ'αυτό,
μπορεί ακόμη και να το δει,
μπορεί ακόμη να δει τις κινήσεις των ίδιων του προσκολλήσεων,
μπορεί ακόμη να δει τις καταστρεπτικές συνέπειες όλων αυτών.
Αλλά αυτό δεν φαίνεται να διαλύεται αυτόματα από μόνο του.
Κ:Και βέβαια όχι. Άρα, επιφέρει μία αρκετά διαφορετική ερώτηση.
Που είναι, κύριε, την ακούτε απλά με τα αισθητήρια αυτιά σας,
ή την ακούτε πραγματικά;
Καταλαβαίνετε το ερώτημά μου; S: Ναι.
Κ:Είναι απλά τυχαίο, λεκτικό, αισθητήρια ακρόαση, ή ακρόαση σε βάθος;
Εάν την ακούτε στο μεγαλύτερο της βάθος, τότε είναι μέρος σας.
Δεν ξέρω εάν...
Β:Θεωρώ ότι γενικά κάποιος δεν ακούει στο ύψιστο βάθος,
και κάτι τον σταματά, βλέπετε. Όλη η διαμόρφωση.
Κ:Κι επίσης, πιθανόν δεν θέλουμε να το ακούσουμε.
Β:Αλλά η διαμόρφωση μας κάνει να μη θέλουμε ν'ακούσουμε.
Κ:Βέβαια, βέβαια.
Β:Είμαστε απρόθυμοι να το κάνουμε.
Κ:Πως μπορώ να πω στη σύζυγό μου,
"Σ'αγαπώ αλλά δεν είμαι προσκολλημένος;"
Θα πει, "Για τι στο καλό μιλάς; (γέλια)
Αλλά εάν κάποιος δει την απόλυτη αναγκαιότητα
να'χει έναν υγιή νου,
και την απαίτηση γι'αυτόν, όχι μόνον στον εαυτό μου,
αλλά στα παιδιά μου, στην κοινωνία μου.
Η:Αλλά δεν εννοείτε με αυτό να περιφέρομαι απαιτώντας από τον εαυτό μου
και τους άλλους ανθρώπους να γίνουν υγιείς.
Κ:Όχι, όχι. Το ζητώ μέσα μου.
Ρωτώ γιατί δεν είναι ο νους μου υγιής;
Γιατί είναι νευρωτικός;
Τότε αρχίζω να ερευνώ.
Παρατηρώ, παρακολουθώ, είμαι επιμελής σ'αυτό που κάνω.
Β:Μου φαίνεται ότι είπατε ότι πρέπει να δούμε
την απόλυτη αναγκαιότητα ενός υγιούς νου, αλλά θεωρώ ότι,
έχουμε διαμορφωθεί στην απόλυτη αναγκαιότητα
της διατήρησης της προσκόλλησης. (Γέλια)
Κι αυτό είναι που ακούμε, σωστά;
S: Λοιπόν, δεν έχουμε απαραίτητα, υπάρχουν πολλοί άνθρωποι,
που'χουν δει ότι υπάρχουν όλα αυτά τα προβλήματα,
υπάρχει κάτι λάθος με τον νου,
νιώθουν ότι κάτι πρέπει να γίνει γι'αυτό, κι όλα αυτά,
και ύστερα αρχίζουν κάποιο είδος πνευματικής άσκησης,
διαλογισμού, τέτοια πράγματα.
Τώρα, λέτε ότι όλα αυτά τα είδη διαλογισμού,
με το να συγκεντρωνόμαστε στα τσάκρας, και τέτοια πράγματα,
είναι όλα το ίδιο είδος πραγμάτων.
Κ:Έχω παίξει αυτό το κόλπο καιρό πριν.
S: Ναι.
Κ:Και βλέπω τον παραλογισμό όλων αυτών.
Αυτό δεν πρόκειται να σταματήσει τη σκέψη.
S: Λοιπόν, κάποιες απ'αυτές τις μεθόδους υποτίθεται ότι θα το κάνουν.
Δεν ξέρω αν το κάνουν ή όχι. Δεν το έκαναν ποτέ για μένα, ή...
αλλά δεν ξέρω εάν αυτό συμβαίνει επειδή δεν έκανα ποτέ αρκετές.
Κ:Επομένως, αντί να πηγαίνετε μέσω όλων αυτών των πραγμάτων
γιατί δεν ανακαλύπτετε, ας ανακαλύψουμε τι είναι σκέψη,
εάν μπορεί να τελειώσει, τι υπαινίσσεται.
Παρακολουθείτε; Σκαλίστε!
Κύριε, στο τέλος αυτών των τεσσάρων συζητήσεων
έχετε έναν υγιή νου;
Έχετε έναν νου που δεν είναι συγχυσμένος,
που ψηλαφίζει, που πασχίζει,
που απαιτεί, ζητά;
Παρακολουθείτε, κύριε;
Τι δουλειά!
Είναι σαν να βλέπετε έναν κροταλία και να λέτε,
"Ναι, αυτός είναι ένας κροταλίας, δεν θα πλησιάσω". Τελείωσε!
Η:Φαίνεται από μέσα σαν να'ναι ένα τρομερά βαθύ πρόβλημα,
είναι πολύ δύσκολο να επιλυθεί,
κι εσείς λέτε απ΄έξω,
ότι είναι σαν να βλέπουμε έναν κροταλία, και δεν το πλησιάζετε,
δεν υπάρχει τίποτε σ'αυτό.
Κ:Έτσι είναι με μένα. Η:Ναι.
Κ:Διότι δεν θέλω να πετύχω την νιρβάνα, ή τον παράδεισο, ή οτιδήποτε.
Λέω "Κοιτάξτε" - παρακολουθείτε;
Η:Λοιπόν, νομίζω ότι είναι ενδιαφέρον, γιατί φαίνεται τόσο βαθύ
όταν στην πραγματικότητα δεν είναι.
Κ: Όχι, κύριε, είμαστε όλοι τόσο επιφανειακοί.
Σωστά;
Κι αυτό φαίνεται να μας ικανοποιεί.
Αυτό ειναι το δικό μας...ωραίο σπίτι, καλή σύζυγος,
καλή δουλειά, καλή σχέση - μην ενοχλείτε τίποτε.
Θα πάω στην εκκλησία, εσείς θα πάτε στο τζαμί,
εγώ θα πάω στο ναό-κρατήστε τα πράγματα όπως είναι.
Η:Τότε λέτε ότι δεν θέλουμε καν να τα κοιτάξουμε.
Κ:Και βέβαια όχι. Η:Αλλά ας πούμε, ερχόμαστε με ένα πρόβλημα...
Κ:Εάν η κα Θάτσερ κι ο κύριος στην Αργεντινή το εξέταζαν,
πόσο φυλετικοί είναι - θα το σταματούσαν.
Αλλά δεν το κάνουν, επειδή το κοινό δεν το θέλει.
Οι Βρετανοί - παρακολουθείτε;
Έχουμε εκπαιδευτεί να΄μαστε σκληροί μεταξύ μας.
Δεν θα προχωρήσω σ'αυτό.
Συνεπώς, αυτό είναι ένας υγιής νους, κύριε.
Ένας υγιής νους είναι δίχως καμία σύγκρουση.
Τότε είναι ένας ολιστικός νους.
Και τότε υπάρχει η πιθανότητα εκείνου που είναι να είναι ιερό.
Ειδάλλως όλα αυτά είναι τόσο παιδιάστικα.