Sting - How i started writing songs again

Μετάφραση: Lucas Kaimaras Επιμέλεια: Chryssa Rapessi (Μουσική) ♪ Όλα είναι γραμμένα στα ευαγγέλια ♪ ♪ Μια κάποια Μαγδαληνή έρχεται να προσκυνήσει ♪ ♪ Αλλά το μυαλό της θολώνει ♪ ♪ Όταν τον τάφο βρίσκει άδειο ♪ ♪ Το σάβανο λείπει ♪ ♪ Τα λείψανά του πουθενά ♪ ♪ Μόνο κρύο και παγωνιά ♪ ♪ Και στην πόρτα ωσάν φτάνει ♪ ♪ Ένα ανίερο θέαμα μπρος της ♪ ♪ Μια φιγούρα μοναχική με μια στεφάνη φωτεινή ♪ ♪ Χωρίς να πατά στη γη φεύγει πέρα από τον Γολγοθά ♪ ♪ Παντοδύναμος και βιαστικός ♪ ♪ Μα ακόμα μπορεί να τον προφτάσει ♪ ♪ Πες μου πού πορεύεσαι, Κύριε ♪ ♪ Και γιατί τόσο βιαστικός; ♪ ♪ Μην με καθυστερείς, γυναίκα ♪ ♪ Δεν έχω χρόνο για χάσιμο ♪ ♪ Γιατί καθελκύουν ένα πλοίο αύριο το μεσημέρι ♪ ♪ Και πρέπει να 'μαι εκεί πριν το χάραμα ♪ ♪ Δεν μπορώ να λείψω ♪ ♪ Τα παιδιά θα με προσμένουν ♪ ♪ Για ποιο λόγο νομίζεις ο ίδιος ο καλός Θεός με ανέστησε ♪ ♪ Τίποτα δεν με σταματά. Πρέπει να υπερισχύσω ♪ ♪ Μέσα από το μένος του κυκλώνα ♪ ♪ Στο στόμα της καταιγίδας ♪ ♪ Είθε οι άγγελοι να με προστατεύουν ♪ ♪ Αν όλα τα άλλα αποτύχουν ♪ ♪ Και το τελευταίο πλοίο αποπλεύσει ♪ ♪ Ω, οι κλαγγές των αλυσίδων ♪ ♪ Και το τρίξιμο των δοκαριών ♪ ♪ Ο ήχος του τέλους του κόσμου στ' αυτιά σου ♪ ♪ Καθώς ένα βουνό από ατσάλι οδεύει προς τη θάλασσα ♪ ♪ Και το τελευταίο πλοίο αποπλέει ♪ Γεννήθηκα και μεγάλωσα στη σκιά ενός ναυπηγείου σε μια κωμόπολη στη βορειοανατολική ακτή της Αγγλίας. Κάποιες από τις πρώτες μου αναμνήσεις είναι τεράστια πλοία να φράζουν το τέλος του δρόμου στη γειτονιά μου, και να μας κόβουν τον ήλιο, το μεγαλύτερο μέρος του χρόνου. Κάθε πρωί σαν παιδί παρακολουθούσα χιλιάδες ανθρώπους να κατεβαίνουν τον λόφο για να δουλέψουν στο ναυπηγείο. Έβλεπα τους ίδιους ανθρώπους να γυρίζουν σπίτι κάθε βράδυ. Πρέπει να το παραδεχθούμε, δεν ήταν και ό,τι καλύτερο να έχεις ναυπηγείο στη γειτονιά σου ή ακόμα περισσότερο να δουλεύεις εκεί. Το ναυπηγείο ήταν θορυβώδες, επικίνδυνο, τρομερά τοξικό, με βεβαρυμένο μητρώο σε θέματα υγείας και ασφάλειας. Παρόλα αυτά όμως, οι άνδρες και οι γυναίκες που δούλευαν σ' εκείνα τα πλοία ήταν απίστευτα περήφανοι για τη δουλειά τους, και με το δίκιο τους βέβαια. Μερικά από τα μεγαλύτερα σκάφη που κατασκευάστηκαν ποτέ στον πλανήτη Γη κατασκευάστηκαν εκεί στο τέρμα της γειτονιάς μου. Ο παππούς μου ήταν καραβομαραγκός, και όταν ήμουν παιδί, μιας και υπήρχαν ελάχιστες άλλες δουλειές στην πόλη μας, αναρωτιόμουν με αγωνία αν αυτή θα ήταν και δική μου μοίρα. Το είχα βάλει σκοπό να μην είναι. Είχα άλλα όνειρα, όχι απαραίτητα εφαρμόσιμα, αλλά στην ηλικία των οκτώ μου κληροδοτήθηκε μια κιθάρα. Ήταν παλιά και ταλαιπωρημένη, με πέντε σκουριασμένες χορδές, και ξεκούρδιστη, αλλά γρήγορα έμαθα να την παίζω και συνειδητοποίησα ότι είχα βρει έναν ισόβιο φίλο, έναν συνεργό, έναν συν-συνομώτη στο σχέδιό μου να δραπετεύσω από αυτό το σουρεαλιστικό βιομηχανικό τοπίο. Λοιπόν, λένε ότι εάν ονειρεύεσαι κάτι πολύ, τελικά θα γίνει. Είτε αυτό συνέβη, ή ήμουν υπερβολικά τυχερός, αλλά αυτό ήταν το δικό μου όνειρο. Ονειρεύτηκα να φύγω από αυτή την πόλη, και όπως ακριβώς εκείνα τα πλοία, όταν έπεφταν στη θάλασσα, δεν θα επέστρεφα ποτέ. Ονειρεύτηκα ότι θα γράφω τραγούδια, ότι θα τραγουδάω αυτά τα τραγούδια σε πλήθη ανθρώπων σε όλο τον κόσμο, ότι θα πληρωνόμουν με υπέρογκα ποσά, ότι θα γινόμουν διάσημος, ότι θα παντρευόμουν μια όμορφη γυναίκα, θα κάναμε παιδιά και οικογένεια, θα αγοράζαμε ένα μεγάλο σπίτι στην εξοχή, θα είχαμε σκυλιά, θα φτιάχναμε κρασί, θα είχαμε δωμάτια γεμάτα με βραβεία Grammy, πλατινένιους δίσκους και τα συναφή. Καλά πήγα μέχρι τώρα, σωστά; (Γέλια) Κάποια μέρα όμως τα τραγούδια σταμάτησαν να έρχονται, και παρόλο που είχα ξαναπεράσει περιόδους έλλειψης έμπνευσης, αν και σύντομες, τώρα ήταν κάτι που γινόταν χρόνιο. Μέρα με τη μέρα, κοιτάς μια κενή σελίδα και δεν έρχεται τίποτα. Οι μέρες γίνονται εβδομάδες, οι εβδομάδες μήνες, και πολύ γρήγορα οι μήνες γίνονται χρόνια με ελάχιστα αποτελέσματα στις προσπάθειές σου. Καθόλου τραγούδια. Έτσι αρχίζεις να αναρωτιέσαι. Τι έκανα που προσέβαλε τους θεούς και με εγκατέλειψαν έτσι; Σου στερούν το χάρισμα της σύνθεσης τραγουδιών με την ίδια ευκολία που στο χαρίζουν; Ή ίσως υπάρχει ένας πιο... ένας βαθύτερα ψυχολογικός λόγος. Ήταν πάντα μια συμφωνία σαν του Φάουστ έτσι κι αλλιώς. Ανταμείβεσαι για να αποκαλύψεις τις μύχιες σκέψεις σου, τα προσωπικά σου συναισθήματα σε μια σελίδα για τη διασκέδαση των άλλων, για την ανάλυση και τη διερεύνησή τους, και ίσως έχεις ήδη χαρίσει μάλλον αρκετά από τον εαυτό σου. Και όμως, αν δεις το έργο σου, μπορεί να στηριχθεί η άποψη ότι η καλύτερη δουλειά σου δεν ήταν καν σχετική με σένα, είχε να κάνει με κάποιον άλλο; Μήπως η καλύτερη δουλειά σου υλοποιήθηκε όταν παρέκαμψες το εγώ σου και σταμάτησες να λες την ιστορία σου, αλλά είπες την ιστορία κάποιου άλλου, κάποιου που ίσως δεν έχει φωνή, όπου συναισθητικά, μπήκες στη θέση του για λίγο ή είδες τον κόσμο μέσα από τα μάτια του; Λένε να γράφεις αυτά που ξέρεις. Αν δεν μπορείς να γράψεις πλέον για τον εαυτό σου, για ποιον γράφεις; Έτσι είναι ειρωνικό που το τοπίο από το οποίο αγωνίστηκα τόσο σκληρά για να ξεφύγω και η κοινότητα που λίγο-πολύ εγκατέλειψα και απ' όπου αυτοεξορίστηκα, θα ήταν το ίδιο ακριβώς τοπίο, η ίδια ακριβώς κοινότητα όπου θα έπρεπε να επιστρέψω για να βρω τη χαμένη μου μούσα. Αμέσως μόλις το έκανα αυτό, μόλις αποφάσισα να τιμήσω την κοινότητα απ' όπου προήλθα και να πω την ιστορία τους, τότε άρχισαν να μου έρχονται τα τραγούδια το ένα μετά το άλλο. Το περιέγραψα κάπως σαν εκτόξευση εμετού, έναν χείμαρρο ιδεών, χαρακτήρων, φωνών, στίχων, δίστιχων, ολόκληρων τραγουδιών σχεδόν πλήρως σχηματισμένων, υλοποιήθηκαν μπροστά μου σαν να ήταν κλειδωμένα μέσα μου για πολλά-πολλά χρόνια. Από τα πρώτα πράγματα που έγραψα ήταν μια λίστα με ονόματα ανθρώπων που ήξερα, και γίνονται χαρακτήρες σε ένα είδος τρισδιάστατου θεατρικού, όπου εξηγούν ποιοι είναι, τι δουλειά κάνουν, τις ελπίδες και τους φόβους τους για το μέλλον. Αυτός είναι ο Τζάκι Γουάιτ. Είναι ο επιστάτης του ναυπηγείου. Με λένε Τζάκι Γουάιτ, και είμαι επιστάτης στο ναυπηγείο, και δεν τα βάζεις με τον Τζάκι στην προκυμαία, είμαι σκληρός σαν σίδερο, αλίμονό σου αν χασομεράς όταν πρέπει να σπρώξουμε το πλοίο στην ανοιξιάτικη παλίρροια. Μπορείς να πεθαίνεις και να ελπίζεις για τον παράδεισο αλλά πρέπει να κάνεις τη βάρδιά σου, και περιμένω όλους σας να βάλετε πλάτη στο σπρώξιμο, γιατί αν ο Άγιος Πέτρος είναι στην Πύλη και σας ρωτήσει γιατί αργήσατε, θα του πείτε λοιπόν ότι είχατε ένα πλοίο να χτίσετε. Φτιάχνουμε θωρηκτά και κρουαζιερόπλοια για την Αυτή Μεγαλειότητα, τη Βασίλισσα, υπερτάνκερ για τον Ωνάση, και όλες τις τάξεις ανάμεσα. Χτίσαμε το μεγαλύτερο πλοίο σε τονάζ που έχει δει ποτέ ο κόσμος ♪ Και η μόνη ζωή που αξίζει να γνωρίσεις είναι μες στο ναυπηγείο ♪ ♪ Ατσάλι στο εργοτάξιο, σίδερο στην ψυχή ♪ ♪ Μαζί θα ορθώσουν ένα πλοίο ♪ ♪ Εκεί που βρισκόταν η γάστρα ♪ ♪ Και δεν ξέρουμε τι θα κάνουμε ♪ ♪ Αν πουληθεί το ναυπηγείο ♪ ♪ Γιατί η μόνη ζωή που αξίζει να γνωρίσεις είναι μες στο ναυπηγείο ♪ (Χειροκρότημα) Έτσι, έχοντας αποφασίσει να γράψω για άλλους ανθρώπους αντί για μένα, μια ακόμα ειρωνία είναι ότι φανερώνεις περισσότερα για τον εαυτό σου απ' όσα σκόπευες. Αυτό το τραγούδι λέγεται «Οι αρβύλες του συγχωρεμένου», μια έκφραση που δείχνει πόσο δύσκολο είναι να βρεις δουλειά. Με άλλα λόγια, έβρισκες δουλειά στο ναυπηγείο μόνο αν κάποιος άλλος πέθαινε. Ή ίσως ο πατέρας σου μπορούσε να σου καπαρώσει μια θέση μαθητευόμενου στην ηλικία των 15. Μερικές φορές η αγάπη του πατέρα μπορεί να παρεξηγηθεί σαν έλεγχος, και ανάποδα, το εύρος της φιλοδοξίας του γιου να μοιάζει σαν μάταια ονειροπόληση. (Μουσική) ♪ Δες αυτά τα άρβυλα εργασίας που κρατάω ♪ ♪ Μάλλον σου κάνουν τώρα, γιε μου ♪ ♪ Πάρτα, είναι δώρο από μένα ♪ ♪ Γιατί δεν τα δοκιμάζεις; ♪ ♪ Θα δώσει χαρά στον γέρο σου ♪ ♪ να σε δει να φοράς αυτά τα άρβυλα μια μέρα ♪ ♪ Και να πάρεις τη θέση σου ανάμεσα στους άνδρες ♪ ♪ που δουλεύουν στη γλίστρα ♪ ♪ Αυτές οι μπότες του συγχωρεμένου αν και παλιές και σκεβρωμένες ♪ ♪ Όταν κάποιος ψάχνει δουλειά και μια θέση στον κόσμο ♪ ♪ Και είναι η ώρα του άνδρα να ριζώσει ♪ ♪ Και να κατέβει στο ποτάμι με τις μπότες του συγχωρεμένου ♪ ♪ Είπε, «Πεθαίνω, γιε μου, και σου ζητάω ♪ ♪ Κάτι τελευταίο να κάνεις για μένα ♪ ♪ Με το ζόρι είσαι φυντανάκι και θωρείς ότι είσαι δέντρο ♪ ♪ Αν χρειάζεσαι ένα σπόρο για να πας μπροστά ♪ ♪ Πρέπει πρώτα να βγάλεις κάποιες ρίζες ♪ ♪ Πρώτα το ένα πόδι μέσα και μετά το άλλο ♪ ♪ Σ' αυτές τις μπότες του συγχωρεμένου» ♪ ♪ Αυτές οι μπότες του συγχωρεμένου αν και παλιές και σκεβρωμένες ♪ ♪ Όταν κάποιος ψάχνει δουλειά και μια θέση στον κόσμο ♪ ♪ Και είναι η ώρα του άνδρα να ριζώσει ♪ ♪ Και να κατέβει στο ποτάμι με τις μπότες του συγχωρεμένου ♪ ♪ Είπα, «Γιατί στο καλό να το κάνω αυτό; ♪ ♪ Γιατί να συμφωνήσω;» ♪ ♪ Όταν το χέρι του ήταν το μόνο που είχα πάρει ♪ ♪ Για όσο θυμάμαι ♪ ♪ Δεν με κακόμαθε κιόλας με την ευγένειά του ♪ ♪ Μέχρι τότε, βλέπετε ♪ ♪ Είχα δικό μου σχέδιο και θα'φευγα από αυτό το μέρος ♪ ♪ Όταν θα ενηλικιωνόμουν τον Σεπτέβρη ♪ ♪ Αυτά τα άρβυλα του συγχωρεμένου ξέρουν τον δρόμο να κατέβουν ♪ ♪ Θα πήγαιναν εκεί από μόνα τους και μάλλον θα το κάνουν ♪ ♪ Έχω πολλές επιλογές, έχω πολλούς άλλους δρόμους ♪ ♪ Και ποτέ δεν θα με δείτε να περπατάω με αυτά τα άρβυλα του συγχωρεμένου ♪ ♪ Τι τον έκανε να σκεφτεί ♪ ♪ Ότι θα χαρώ να καταλήξω σαν αυτόν ♪ ♪ Όταν με το ζόρι του μένουν δυό δεκάρες ♪ ♪ Ή ένα ραγισμένο δοχείο για κατούρημα; ♪ ♪ Το ίδιο ήθελε και για μένα ♪ ♪ Αυτή ήταν η τελευταία του ευχή; ♪ ♪ Είπε, «Τι στο καλό θα κάνεις;» ♪ ♪ Είπα, «Οτιδήποτε εκτός από αυτό!» ♪ ♪ Αυτά τα άρβυλα του συγχωρεμένου ξέρουν το δρόμο να κατέβουν ♪ ♪ Θα πήγαιναν εκεί από μόνα τους και μάλλον θα το κάνουν ♪ ♪ Αλλά δε θα πάνε με μένα γιατί θα έχω φύγει από την άλλη ♪ ♪ Αρκετά άντεξα, θα κάνω αυτό που θέλω ♪ ♪ Όταν το μόνο που σου έμεινε είναι ο σταυρός στον τοίχο ♪ ♪ Δε θέλω τίποτα από σένα, απολύτως τίποτα ♪ ♪ Ούτε σύνταξη, ούτε ελεημοσύνη, όταν όλη σου η ζωή τελειώσει ♪ ♪ Βάλτο στο κεφάλι σου, δεν είμαι σαν εσένα ♪ ♪ Τέλος με τους τσακωμούς, τέρμα οι διαμάχες ♪ ♪ Και θα πεθάνεις πριν με δεις με τα άρβυλα του συγχωρεμένου ♪ (Χειροκρότημα) Ευχαριστώ. Έτσι, σε κάθε καθέλκυση μεγάλου πλοίου καλούσαν κάποιον αξιωματούχο από το Λονδίνο με το τραίνο να βγάλει λόγο, να σπάσει μια σαμπάνια στην πλώρη, για να το καθελκύσουν στη γλύστρα μέσα στο ποτάμι και έξω στη θάλασσα. Ενίοτε σε κάποιο πολύ σημαντικό πλοίο, έφερναν κάποιο μέλος της βασιλικής οικογένειας. Τον Δούκα του Εδιμβούργου, την Πριγκίπισσα Άννα ή κάποιον άλλο. Και πρέπει να θυμάστε, δεν πάει πολύς καιρός που η βασιλική οικογένεια της Αγγλίας θεωρούταν πως είχε μαγικές θεραπευτικές δυνάμεις. Κρατούσαν ψηλά τα άρρωστα παιδιά μέσα στο πλήθος για να προσπαθήσουν να αγγίξουν τον μανδύα του βασιλιά ή της βασίλισσας για να γιατρευτούν από τρομερές αρρώστιες. Δεν ήταν έτσι την εποχή μου, αλλά ακόμα υπήρχε ενθουσιασμός. Είναι λοιπόν μέρα καθέλκυσης, είναι Σάββατο, και η μητέρα μου με έχει ντύσει με τα καλά μου ρούχα. Δεν χαίρομαι για αυτό. Όλα τα παιδιά είναι έξω στο δρόμο, και έχουμε αγγλικές σημαιούλες για να κυματίζουμε, και στην κορυφή του λόφου εμφανίζεται μια πομπή με μοτοσυκλέτες. Ανάμεσα στις μοτοσυκλέτες είναι μια μεγάλη μαύρη Ρολς Ρόις. Μέσα στη Ρολς Ρόις είναι η Βασιλομήτωρ. Αυτό είναι σημαντικό γεγονός. Και η πομπή προχωράει με μεγαλοπρεπές βήμα στο δρόμο μας, και καθώς πλησιάζει το σπίτι μου, αρχίζω να κουνάω δυνατά τη σημαία μου, και να η Βασιλομήτωρ. Τη βλέπω και αυτή φαίνεται να με βλέπει. Με προσέχει. Μου κουνάει το χέρι και χαμογελάει. Και εγώ κουνάω τη σημαία ακόμα πιο δυνατά. Έχουμε τη στιγμή μας, εγώ και η Βασιλομήτωρ. Με έχει προσέξει. Και μετά φεύγει. Τέλος πάντων, δεν θεραπεύτηκα από κάτι. Μάλλον το αντίθετο έγινε. Μολύνθηκα. Μολύνθηκα από μια ιδέα. Δεν ανήκω σε αυτόν το δρόμο. Δε θέλω να ζήσω σε αυτό το σπίτι. Δε θέλω να καταλήξω σε εκείνο το ναυπηγείο. Θέλω να είμαι σε εκείνο το αυτοκίνητο. (Γέλιο) Θέλω μια καλύτερη ζωή. Θέλω μια ζωή πέρα από αυτή την πόλη. Θέλω μια ζωή έξω από το συνηθισμένο. Είναι δικαίωμά μου. Είναι δικαίωμά μου όσο και δικό της. Και έτσι βρίσκομαι εδώ στο TED, υποθέτω για να πω αυτή την ιστορία, και θεωρώ σωστό να πω το προφανές ότι υπάρχει συμβιωτική και εγγενής σχέση ανάμεσα στην αφήγηση και την κοινότητα, ανάμεσα στην κοινότητα και την τέχνη, ανάμεσα στην κοινότητα και την επιστήμη και την τεχνολογία, ανάμεσα στην κοινότητα και τα οικονομικά. Είναι άποψή μου ότι η αφηρημένη οικονομική θεωρία που αρνείται τις ανάγκες της κοινότητας ή αρνείται τη συμβολή της κοινότητας στην οικονομία είναι κοντόφθαλμη, σκληρή και αφόρητη. (Χειροκρότημα) Το γεγονός είναι ότι, είτε είσαι ροκ σταρ ή συγκολλητής σε ναυπηγείο, ή ιθαγενής στον άνω Αμαζόνιο, ή η βασίλισσα της Αγγλίας, στο τέλος της ημέρας είμαστε όλοι στο ίδιο καζάνι. ♪ Οι ακόλουθοι είναι πανικόβλητοι μέσα στην αγανάκτισή τους ♪ ♪ Γιατί η βασίλισσα πήρε μόνη της ταξί για τον σταθμό ♪ ♪ Όπου οι αχθοφόροι, έκπληκτοι από την έλλειψη βασιλικών αποσκευών ♪ ♪ Τη στριμώχνουν μαζί με τρία σκυλιά στο πίσω μέρος του βαγονιού ♪ ♪ Γιατί το τραίνο είναι υπερπλήρες με όλη την ευρωπαϊκή αριστοκρατία ♪ ♪ Και κανείς τους δεν φημίζεται ως καλόβολος ♪ ♪ Γίνεται μάχη για τις θέσεις ♪ ♪ «Λυπάμαι, Μεγαλειότης, ♪ ♪ Θα δείτε ότι αυτή είναι η δική μου, γι' αυτό πίσω στη θέση σας!» ♪ ♪ «Μα πού πάνε αυτοί;» ♪ ♪ Αναρωτιούνται οι αχθοφόροι ♪ ♪ «Πάνε στο Νιούκασλ και δεν πρέπει να αργήσουν ♪ ♪ γιατί έχει καθέλκυση στο Τάιν την ώρα της παλίρροιας ♪ ♪ Και ήρθαν από παντού και από πολύ μακριά ♪ ♪ Είναι ο γέρος Δαλάι Λάμα ♪ ♪ Και ο ποντίφικας της Ρώμης ♪ ♪ Κάθε παλάτι της Ευρώπης, κανείς κακομοίρης δεν έμεινε σπίτι ♪ ♪ Είναι η Δούκισσα της Κορνουάλης και ο πιστός Πρίγκηπας της Ουαλίας ♪ ♪ Φαίνεται συντετριμμένος και άβολος με το ψηλό καπέλο του και το φράκο ♪ ♪ Ξέρεις, δεν έχουν εισιτήρια ♪ ♪ Έλα τώρα, απλώς λεπτομέρειες ♪ ♪ Δεν υπήρχε χρόνος να αγοράσουν και έπρεπε απλά να προχωρήσουν ♪ ♪ Γιατί ή θα φτάσουμε στο ναυπηγείο ή θα καταλήξουμε στη φυλακή! ♪ ♪ Όταν το τελευταίο πλοίο αποπλεύσει ♪ ♪ Ω, το μούγκρισμα των αλυσίδων ♪ ♪ Και το τρίξιμο των δοκαριών ♪ ♪ Ο θόρυβος του τέλους του κόσμου στα αυτιά σου ♪ ♪ Καθώς ένα βουνό από ατσάλι οδεύει προς τη θάλασσα ♪ ♪ Και το τελευταίο πλοίο αποπλέει ♪ ♪ Και ότι κι αν υποσχέθηκες ♪ ♪ Ότι κι αν έχεις κάνει ♪ ♪ Και οτιδήποτε έγινες στη ζωή σου ♪ ♪ Στο όνομα του Πατρός και του Υιού ♪ ♪ Και άσχετα με τη ζωή που έζησες ♪ ♪ Στη Γη ή στον Παράδεισο ή κάτω από τον Ήλιο ♪ ♪ Όταν το τελευταίο πλοίο αποπλεύσει ♪ ♪ Ω, το μούγκρισμα των αλυσίδων ♪ ♪ Και το τρίξιμο των δοκαριών ♪ ♪ Ο θόρυβος του τέλους του κόσμου στα αυτιά σου ♪ ♪ Καθώς ένα βουνό από ατσάλι οδεύει προς τη θάλασσα ♪ ♪ Και το τελευταίο πλοίο αποπλέει ♪ Ευχαριστώ πολύ που ακούσατε το τραγούδι μου. Ευχαριστώ. (Χειροκρότημα) Ευχαριστώ. Εντάξει, μπορείτε να τραγουδήσετε αν το ξέρετε. (Μουσική) (Χειροκρότημα) ♪ Απλά ένας ναυαγός ♪ ♪ Ένα νησί χαμένο στη θάλασσα, ω, ♪ ♪ Άλλη μια μοναχική μέρα ♪ ♪ Με κανέναν άλλο εδώ εκτός από μένα, ω, ♪ ♪ Περισσότερη μοναξιά από όση αντέχει ο άνθρωπος ♪ ♪ Σώστε με πριν πέσω σε απόγνωση♪ ♪ Θα στείλω SOS στον κόσμο ♪ ♪ Θα στείλω SOS στον κόσμο ♪ ♪ Ελπίζω κάποιος να βρει το δικό μου ♪ ♪ Ελπίζω κάποιος να βρει το δικό μου ♪ ♪ Ελπίζω κάποιος να βρει το δικό μου ♪ ♪ Μήνυμα μέσα σε ένα μπουκάλι ♪ ♪ Μήνυμα μέσα σε ένα μπουκάλι ♪ ♪ Ένας χρόνος πάει που 'γραψα το σημείωμα ♪ ♪ Θα 'πρεπε να το ξέρω από την αρχή ♪ ♪ Μόνο η ελπίδα θα με κρατήσει όρθιο ♪ ♪ Η αγάπη μπορεί τη ζωή σου να γιατρέψει ♪ ♪ Μα η αγάπη μπορεί την καρδιά σου να ραγίσει ♪ ♪ Θα στείλω SOS στον κόσμο ♪ ♪ Θα στείλω SOS στον κόσμο ♪ ♪ Ελπίζω κάποιος να βρει το δικό μου ♪ ♪ Ελπίζω κάποιος να βρει το δικό μου ♪ ♪ Ελπίζω κάποιος να βρει το δικό μου ♪ ♪ Μήνυμα μέσα σε ένα μπουκάλι ♪ ♪ Μήνυμα μέσα σε ένα μπουκάλι ♪ ♪ Μήνυμα μέσα σε ένα μπουκάλι ♪ ♪ Μήνυμα μέσα σε ένα μπουκάλι ♪ ♪ Βγήκα έξω σήμερα το πρωί ♪ ♪ Δεν πιστεύω αυτό που είδα ♪ ♪ Εκατό δισεκατομμύρια μπουκάλια ♪ ♪ Ξεβρασμένα στην ακτή ♪ ♪ Φαίνεται δεν είμαι μόνος μου στη μοναξιά μου ♪ ♪ Εκατό δισεκατομμύρια ναυαγοί ♪ ♪ Που ψάχνουν για σπίτι ♪ ♪ Θα στείλω SOS στον κόσμο ♪ ♪ Θα στείλω SOS στον κόσμο ♪ ♪ Ελπίζω κάποιος να βρει το δικό μου ♪ ♪ Ελπίζω κάποιος να βρει το δικό μου ♪ ♪ Ελπίζω κάποιος να βρει το δικό μου ♪ ♪ Μήνυμα μέσα σε ένα μπουκάλι ♪ ♪ Μήνυμα μέσα σε ένα μπουκάλι ♪ ♪ Μήνυμα μέσα σε ένα μπουκάλι ♪ ♪ Μήνυμα μέσα σε ένα μπουκάλι ♪ Θα σας ζητήσω να τραγουδήσετε μαζί μου, εντάξει, το επόμενο μέρος. Είναι εύκολο. Τραγουδήστε με μια φωνή. Πάμε. ♪ Στέλνω SOS ♪ Ελάτε. Ακροατήριο: ♪ Στέλνω SOS ♪ Στινγκ: ♪ Στέλνω SOS ♪ Ακροατήριο: ♪ Στέλνω SOS ♪ Στινγκ: ♪ Στέλνω SOS ♪ Ακροατήριο: ♪ Στέλνω SOS ♪ Στινγκ: ♪ Στέλνω SOS ♪ Ακροατήριο: ♪ Στέλνω SOS ♪ Στινγκ: ♪ Στέλνω SOS ♪ ♪ Στέλνω SOS ♪ ♪ Στέλνω SOS ♪ ♪ Στέλνω SOS ♪ ♪ Στέλνω SOS ♪ ♪ Γεια σας ♪ Ευχαριστώ, TED. Καληνύχτα. (Χειροκρότημα)