Tip:
Highlight text to annotate it
X
Μετάφραση: Evgenia Syrianou Επιμέλεια: Christos Giannakis-Bompolis
Τι σκέφτεστε όταν με κοιτάτε;
Μια θρησκευόμενη γυναίκα; Μια ειδικό;
Ίσως ακόμα μια αδερφή.
Ή μια καταπιεσμένη,
που έχει υποστεί πλύση εγκεφάλου,
μια τρομοκράτη.
Ή απλά «μια καθυστέρηση στον έλεγχο ασφαλείας του αεροδρομίου.»
Αυτό βασικά είναι αλήθεια.
(Γέλια)
Αν κάποιες αντιλήψεις σας ήταν αρνητικές, δεν σας κατηγορώ.
Έτσι παρουσιάζουν τα μέσα ενημέρωσης
ανθρώπους σαν κι εμένα.
Μια έρευνα έδειξε
ότι το 80% των ειδήσεων για το Ισλάμ και τους Μουσουλμάνους είναι αρνητικές,
ενώ οι μελέτες δείχνουν
πως οι περισσότεροι Αμερικανοί δεν γνωρίζουν κάποιο Μουσουλμάνο.
Μάλλον δεν μιλούν στους ταξιτζήδες τους.
(Γέλια)
Για εσάς λοιπόν, που δεν έχετε συναντήσει ποτέ κάποιο Μουσουλμάνο,
χαίρω πολύ.
Επιτρέψτε μου να σας πω ποια είμαι.
Είμαι μητέρα, λάτρης του καφέ - διπλό εσπρέσο, με γάλα στο πλάι.
Είμαι εσωστρεφής.
Είμαι φανατική με τη γυμναστική.
Είμαι μια ασκούμενη, πνευματική Μουσουλμάνα.
Αλλά όχι όπως λέει η Λέιντι Γκάγκα, «επειδή, μωρό μου, δεν γεννήθηκα έτσι».
Ήταν επιλογή μου.
Όταν ήμουν 17, αποφάσισα να εκδηλωθώ.
Όχι ως γκέι, όπως κάποιοι φίλοι μου,
αλλά ως Μουσουλμάνα,
και αποφάσισα να φοράω το χιτζάμπ, τη μαντήλα στο κεφάλι μου.
Οι φεμινίστριες φίλες μου έμειναν άναυδες.
«Γιατί καταπιέζεις τον εαυτό σου;»
Το αστείο ήταν,
ότι ακριβώς τότε ήταν μια φεμινιστική δήλωση ανεξαρτησίας
από την πίεση που ένοιωθα ως 17χρονη,
να συμμορφωθώ με ένα τέλειο και ανέφικτο στάνταρ ομορφιάς.
Δεν αποδέχτηκα παθητικά την πίστη των γονιών μου.
Πάλεψα με το Κοράνι.
Διάβασα και διαλογίστηκα και προβληματίστηκα και αμφισβήτησα
και, τελικά, πίστεψα.
Η σχέση μου με το Θεό δεν ήταν κεραυνοβόλος έρωτας.
Ήταν εμπιστοσύνη και αργή υποταγή
που γινόταν όλο και πιο βαθιά κάθε φορά που διάβαζα το Κοράνι.
Η ρυθμική του ομορφιά πολλές φορές με συγκινεί μέχρι δακρύων.
Βλέπω τον εαυτό μου σε αυτό. Νιώθω ότι ο Θεός με ξέρει.
Έχετε νιώσει ποτέ ότι κάποιος σας βλέπει, σας καταλαβαίνει πλήρως
και παρόλα αυτά σας αγαπάει;
Αυτή την αίσθηση έχω.
Έτσι αργότερα παντρεύτηκα
και, όπως όλοι οι καλοί Αιγύπτιοι,
ξεκίνησα την καριέρα μου ως μηχανικός.
(Γέλια)
Αργότερα απέκτησα παιδί, αφού παντρεύτηκα,
και ζούσα ουσιαστικά το αιγύπτιο-αμερικάνικο όνειρο.
Και μετά συνέβη εκείνο το απαίσιο πρωινό του Σεπτεμβρίου του 2001.
Πιστεύω πως πολλοί από εσάς θυμάστε ακριβώς τι κάνατε εκείνο το πρωί.
Εγώ καθόμουν στην κουζίνα μου τελειώνοντας το πρωινό,
και κοίταξα στην οθόνη και είδα τις λέξεις «Έκτακτο Γεγονός».
Υπήρχε καπνός, αεροπλάνα που πετούσαν πάνω σε κτίρια,
άνθρωποι που πηδούσαν από κτίρια.
Τι ήταν αυτό;
Ατύχημα;
Κάποια δυσλειτουργία;
Το σοκ μου γρήγορα μετατράπηκε σε οργή.
Ποιος θα έκανε κάτι τέτοιο;
Και αλλάζω το κανάλι και ακούω,
«...Μουσουλμάνοι τρομοκράτες...»,
«...στο όνομα του Ισλάμ...»,
«...Μεσανατολικής προέλευσης...»,
«...ιερός πόλεμος...»,
«...βομβαρδίστε τη Μέκκα».
Ω, Θεέ μου.
Όχι μόνο η χώρα μου βρισκόταν σε επίθεση,
αλλά αστραπιαία,
κάποιων άλλων οι πράξεις με μετέτρεψαν από πολίτη
σε ύποπτο.
Την ίδια μέρα, έπρεπε να οδηγήσουμε κατά μήκος της Κεντρικής Αμερικής
να μετακομίσουμε σε μια νέα πόλη για να ξεκινήσω το μεταπτυχιακό μου.
Θυμάμαι να κάθομαι στη θέση του συνοδηγού
καθώς οδηγούσαμε σιωπηλοί,
σκυμμένη όσο πιο χαμηλά μπορούσα στη θέση μου,
φοβούμενη για πρώτη φορά στη ζωή μου ότι θα καταλάβουν πως είμαι Μουσουλμάνα.
Μετακομίσαμε στο διαμέρισμά μας εκείνη τη νύχτα, σε μια νέα πόλη
που με έκανε να νιώσω ότι βρίσκομαι σε έναν εντελώς διαφορετικό κόσμο.
Και τότε άκουγα και έβλεπα και διάβαζα
προειδοποιήσεις από εθνικούς μουσουλμανικούς οργανισμούς
να λένε πράγματα όπως, «Να προσέχετε», «Έχετε το νου σας»,
«Να μένετε σε καλά φωτισμένους χώρους», «Μην συναθροίζεστε».
Έμεινα μέσα όλη την εβδομάδα.
Ήρθε η Παρασκευή εκείνης της εβδομάδας,
η ημέρα που οι Μουσουλμάνοι συναθροίζονται για προσευχή.
Ξανά οι προειδοποιήσεις έλεγαν, «Μην πάτε αυτή την πρώτη Παρασκευή,
μπορεί να είναι στόχος».
Και έβλεπα τις ειδήσεις με συνεχή κάλυψη.
Τα συναισθήματα ήταν τόσο ωμά, κάτι που είναι κατανοητό,
και άκουγα επίσης για επιθέσεις σε Μουσουλμάνους·
ή ανθρώπους που θεωρούνταν Μουσουλμάνοι
να τους χτυπούν στους δρόμους.
Τα Τζαμιά βομβαρδίζονταν.
Σκεφτόμουν ότι πρέπει να μείνουμε σπίτι.
Όμως κάτι δεν μου πήγαινε καλά.
Γιατί αυτοί οι άνθρωποι που επιτίθενται στη χώρα
επιτίθενται και στη δική μας χώρα.
Καταλαβαίνω, οι άνθρωποι ήταν θυμωμένοι με τους τρομοκράτες.
Μαντέψτε. Το ίδιο και εγώ.
Το να πρέπει συνεχώς να δίνεις εξηγήσεις δεν είναι εύκολο.
Δεν με πειράζουν οι ερωτήσεις. Τις λατρεύω.
Οι κατηγορίες όμως είναι σκληρές.
Σήμερα ακούμε ανθρώπους να λένε πράγματα όπως,
«Το πρόβλημα στη χώρα είναι οι Μουσουλμάνοι.
Πότε θα τους ξεφορτωθούμε;»
Κάποιοι άνθρωποι, λοιπόν, θέλουν να κλείσουν τα τζαμιά.
Μιλούν για την κοινότητά μου λες και είμαστε κάποιος όγκος
στο σώμα της Αμερικής.
Η ερώτηση είναι, είμαστε κακοήθης ή καλοήθης;
Ξέρετε, έναν κακοήθη όγκο τον αφαιρείς ολόκληρο,
και έναν καλοήθη τον έχετε υπό παρακολούθηση.
Οι επιλογές δεν βγάζουν νόημα, γιατί η ερώτηση είναι λάθος.
Οι Μουσουλμάνοι, όπως όλοι οι Αμερικάνοι, δεν είναι όγκος στο σώμα της Αμερικής,
είμαστε ζωτικό όργανο.
(Χειροκρότημα)
Σας ευχαριστώ.
(Χειροκρότημα)
Οι Μουσουλμάνοι είναι εφευρέτες και δάσκαλοι,
ανταποκρίνονται γρήγορα και είναι Ολυμπιακοί αθλητές.
Κλείνοντας τα τζαμιά κάνουμε την Αμερική ασφαλέστερη;
Μπορεί να ελευθερώσει θέσεις για πάρκινγκ,
δεν θα σταματήσει όμως την τρομοκρατία.
Το να πηγαίνεις τακτικά σε ένα τζαμί
συνδέεται με το να έχεις ανεκτές απόψεις για τους ανθρώπους των άλλων πίστεων
και μεγαλύτερη πολιτική δέσμευση.
Όπως ένας αρχηγός της αστυνομίας στην περιοχή της Ουάσινγκτον
πρόσφατα μου είπε,
οι άνθρωποι δεν γίνονται εξτρεμιστές στα τζαμιά.
Γίνονται ακραίοι στο υπόγειο, στο δωμάτιό τους ή στον υπολογιστή.
Και θα ανακαλύψετε για τον εξτρεμισμό
ότι ξεκινά στο διαδίκτυο,
και το πρώτο πράγμα που συμβαίνει
είναι ότι το άτομο ξεκόβει από την κοινότητά του,
ακόμα κι από την οικογένειά του,
ώστε η ομάδα των εξτρεμιστών να τους κάνει πλύση εγκεφάλου
ώστε να πιστεύουν ότι οι τρομοκράτες είναι οι αληθινοί Μουσουλμάνοι,
και όλοι οι άλλοι που απεχθάνονται την συμπεριφορά και την ιδεολογία τους
είναι ξεπουλημένοι ή αποστάτες.
Εάν θέλουμε να το αποτρέψουμε αυτό,
πρέπει να αφήσουμε τους ανθρώπους να πηγαίνουν στο τζαμί.
Κάποιοι συνεχίζουν να πιστεύουν ότι το Ισλάμ είναι μια βίαιη θρησκεία.
Έτσι κι αλλιώς, μια ομάδα όπως η ISIS βασίζει την κτηνωδία της στο Κοράνι.
Ως Μουσουλμάνα, ως μητέρα, ως ανθρώπινο ον,
πιστεύω πως πρέπει να κάνουμε τα πάντα για να σταματήσουμε μια ομάδα όπως η ISIS.
Ωστόσο, θα επιβεβαιώσουμε τον ισχυρισμό τους
αν τους ορίσουμε ως εκπροσώπους μιας πίστης 1,6 δισεκατομμυρίων ανθρώπων.
(Χειροκρότημα)
Σας ευχαριστώ.
Η ISIS έχει τόση σχέση με το Ισλάμ
όσο έχει η Κου Κλουξ Κλαν με τον Χριστιανισμό.
(Χειροκρότημα)
Αμφότερες οι ομάδες βασίζουν την ιδεολογία τους στο ιερό βιβλίο τους.
Όταν όμως τους κοιτάζεις, δεν τους βλέπεις κινητοποιημένους
από αυτά που διαβάζουν στο ιερό τους βιβλίο.
Είναι η κτηνωδία τους που τους κάνει να τα διαβάζουν μέσα στην Αγία Γραφή.
Πρόσφατα, ένας διαπρεπής ιμάμης μου είπε μια ιστορία που με εξέπληξε.
Είπε ότι ένα κορίτσι πήγε σε εκείνον
επειδή σκεφτόταν να μπει στην ISIS.
Ξαφνιάστηκα και τον ρώτησα,
αν η κοπέλα επικοινωνεί με κάποιον ριζοσπαστικό ηγέτη.
Είπε ότι το πρόβλημα ήταν το αντίθετο:
κάθε κληρικός, στον οποίο είχε μιλήσει την είχε απορρίψει
και είπε ότι η οργή της, η αίσθηση αδικίας στον κόσμο,
επρόκειτο να τη βάλει σε μπλεξίματα.
Αφού δεν μπορούσε να επικοινωνήσει και να κατανοήσει το θυμό της,
ήταν ένας εύκολος στόχος εκμετάλλευσης
από εξτρεμιστές που θα της υπόσχονταν μια λύση.
Αυτός ο ιμάμης την ένωσε με το Θεό και την κοινότητά της.
Δεν την ντρόπιασε για το θυμό της, αντίθετα, της έδωσε παραγωγικούς τρόπους
για να αλλάξει αληθινά τον κόσμο.
Όσα έμαθε σε αυτό το τζαμί την απέτρεψαν από το να μπει στην ISIS.
Σας είπα λίγα πράγματα
για το πώς η ισλαμοφοβία επηρεάζει εμένα και την οικογένειά μου.
Όμως, πώς επηρεάζει έναν απλό Αμερικανό;
Πώς επηρεάζει όλους τους άλλους;
Πώς ο φόβος 24 ώρες την ημέρα επηρεάζει την υγεία της δημοκρατίας μας,
την υγεία της ελεύθερης σκέψης;
Μια έρευνα -βασικά, αρκετές έρευνες νευροεπιστήμης-
δείχνουν ότι όταν φοβόμαστε, τουλάχιστον τρία πράγματα συμβαίνουν.
Γινόμαστε πιο δεκτικοί στον απολυταρχισμό,
τη συμμόρφωση και την προκατάληψη.
Μια έρευνα έδειξε ότι όταν τα υποκείμενα εκτείθονταν σε ειδήσεις
που ήταν αρνητικές για τους Μουσουλμάνους,
γίνονταν πιο δεκτικοί στις στρατιωτικές επιθέσεις σε Μουσουλμανικές χώρες
και σε πολιτικές που περιορίζουν τα δικαιώματα των Αμερικανών Μουσουλμάνων.
Δεν είναι μόνο ακαδημαϊκό.
Αν δείτε πότε κορυφώθηκε το αντι-Μουσουλμανικό συναίσθημα,
μεταξύ 2001 και 2013,
συνέβη τρεις φορές,
που, όμως, δεν είχαν να κάνουν με τρομοκρατικές επιθέσεις.
Ήταν στην προσφυγή του πολέμου του Ιράκ και κατά τη διάρκεια δύο κύκλων εκλογών.
Οπότε, η Ισλαμοφοβία δεν είναι απλά φυσική απόκριση στη Μουσουλμανική τρομοκρατία
όπως θα περίμενε κανείς.
Μπορεί εύκολα να είναι ένα εργαλείο δημόσιας χειραγώγησης,
διαβρώνοντας τα θεμέλια μιας ελεύθερης κοινωνίας,
που είναι οι λογικοί και καλά πληροφορημένοι πολίτες.
Οι Μουσουλμάνοι είναι σαν πουλιά σε ανθρακωρυχείο.
Μπορεί να τα νοιώθουμε πρώτοι,
αλλά ο τοξικός αέρας του φόβου μας βλάπτει όλους.
(Χειροκρότημα)
Και αναθέτοντας τις συλλογικές τύψεις
δεν έχει να κάνει με το να απολογείσαι συνεχώς.
Ο Ντια και η σύζυγός του Γιουσρ ήταν ένα ευτυχισμένο ζευγάρι,
ζούσαν στο Τσάπελ Χιλ στη Βόρεια Καρολίνα,
όπου και οι δύο πήγαν σχολείο.
Ο Ντια ήταν αθλητής.
Ήταν στην οδοντιατρική, ταλαντούχος και υποσχόμενος...
Η αδερφή του μου έλεγε ότι ήταν ο πιο γλυκός,
και πιο γενναιόδωρος άνθρωπος που ήξερε.
Τον επισκέφτηκε εκεί και της έδειξε το βιογραφικό του,
και εκείνη εντυπωσιάστηκε.
Είπε, «Πότε ο μικρός αδερφός μου έγινε ένας τόσο καταξιωμένος νέος»;
Λίγες εβδομάδες μετά την επίσκεψη της στον αδερφό της και τη νέα του σύζυγο,
ο γείτονάς τους,
ο Κρεγκ Στήβεν Χικς,
τους δολοφόνησε,
όπως και την αδερφή της Γιουσρ, τη Ραζάν, που τους επισκέφθηκε εκείνο το απόγευμα,
μέσα στο διαμέρισμά τους,
με στυλ εκτέλεσης,
ύστερα από μια αντι-μουσουλμανική ανάρτηση στη Φέισμπουκ σελίδα του.
Πυροβόλησε τον Ντια οκτώ φορές.
Η θρησκοληψία δεν είναι απλά ανήθικη, μπορεί να είναι και θανατηφόρα.
Πίσω στην ιστορία μου.
Τι συνέβη μετά την 11η Σεπτεμβρίου;
Πήγαμε στο τζαμί ή κάτσαμε σπίτι ασφαλείς;
Λοιπόν, το συζητήσαμε,
και μπορεί να σας φαίνεται εύκολη απόφαση, αλλά για εμάς
είχε να κάνει σε ποια Αμερική θα θέλαμε να αφήσουμε τα παιδιά μας:
σε μια που θα μας χειριζόταν με το φόβο
ή σε μια που θα ασκούμε ελεύθερα τη θρησκεία μας.
Έτσι, αποφασίσαμε να πάμε στο τζαμί.
Βάλαμε τον γιο μου στο κάθισμά του,
του βάλαμε ζώνη, και οδηγήσαμε ήρεμα, με ένταση, προς στο τζαμί.
Τον έβγαλα έξω, έβγαλα τα παπούτσια μου, περπάτησα στον διάδρομο προσευχής
και αυτό που είδα με σταμάτησε.
Το μέρος ήταν γεμάτο.
Τότε ο ιμάμης έκανε μια ανακοίνωση,
ευχαριστίας και καλωσορίσματος προς τους επισκέπτες,
γιατί η μισή κοινότητα
ήταν Χριστιανοί, Εβραίοι, Βουδιστές, άθεοι,
άνθρωποι με πίστη και χωρίς πίστη,
που δεν είχαν έρθει να μας επιτεθούν, αλλά να μας συμπαρασταθούν με αλληλεγγύη.
(Χειροκρότημα)
Λυγίζω εκείνη τη στιγμή.
Αυτοί οι άνθρωποι ήταν εκεί γιατί επέλεξαν το κουράγιο και τη συμπόνια
ενάντια στον πανικό και την προκατάληψη.
Τι θα επιλέξετε εσείς;
Τι θα επιλέξετε τη στιγμή του φόβου και της θρησκοληψίας;
Θα παίξετε εκ του ασφαλούς;
Ή θα πάτε με αυτούς που λένε
ότι είμαστε καλύτεροι από αυτό;
Σας ευχαριστώ.
(Χειροκρότημα)
Σας ευχαριστώ πάρα πολύ.
Χέλεν Γουόλτερς: Ντάλια, φαίνεται πως πέτυχες διάνα.
Αλλά αναρωτιέμαι,
τι θα έλεγες σε αυτούς που ίσως ισχυριστούν
ότι για να δίνεις μια ομιλία TED,
προφανώς σκέφτεσαι βαθιά,
δουλεύεις σε ένα απίθανο δυναμικό ειδικών,
είσαι μια εξαίρεση, δεν είσαι ο κανόνας.
Τι θα τους έλεγες;
Ντάλια Μόγκαχεντ: Θα τους έλεγα, μην αποσπάστε.
Είμαι εντελώς συνηθισμένη.
Δεν είμαι εξαίρεση.
Η ιστορία μου δεν είναι ασυνήθιστη.
Είμαι όσο πιο κοινή γίνεται.
Όταν κοιτάτε τους Μουσουλμάνους σε όλο τον κόσμο -
και το έχω κάνει, έχω κάνει τη μεγαλύτερη έρευνα
σε Μουσουλμάνους ανά τον κόσμο -
όλοι θέλουν τα συνήθη.
Θέλουν ευημερία στην οικογένειά τους, θέλουν εργασία
και θέλουν να ζουν ειρηνικά.
Οπότε, δεν είμαι σε καμία περίπτωση η εξαίρεση.
Όταν συναντάτε ανθρώπους που φαίνονται σαν εξαίρεση,
συνήθως είναι ο κανόνας που έχει χαλάσει,
όχι ότι είναι εξαίρεση σε αυτόν. Ευχαριστώ πολύ.
Χ.Γ.: Σε ευχαριστούμε πολύ, Ντάλια Μόγκαχεντ.
(Χειροκρότημα)