Tip:
Highlight text to annotate it
X
Καλησπέρα σε όλους σας.
Από την ηλικία των πέντε ετών,
πίστευα ότι οι προτεραιότητές μου ήταν ξεκάθαρες.
Αυτές περιελάμβαναν: βιντεοπαιχνίδια,
Ιαπωνικά κινούμενα σχέδια, ταινίες τρόμου και δράσης.
Με λίγα λόγια ήμουν ένα αγοροκόριτσο.
Γιατί όμως ήμουν αγοροκόριτσο;
Είχα την τύχη να έχω τρία αδέρφια.
Τους έβλεπα να μιλούν, να περπατούν,
να αντιμετωπίζουν τη ζωή, και εγώ απλά ακολουθούσα το παράδειγμά τους.
Θυμάμαι ότι μισούσα τα ροζ φουσκωτά φορέματα.
Το ροζ μου έφερνε αναγούλα, τα φορέματα δεν ήταν του τύπου μου.
Και θυμάμαι ότι η μητέρα μου, ο Θεός να την έχει καλά,
ερχόταν σχεδόν κάθε εβδομάδα,
με μια ντουζίνα ροζ φουσκωτά φορέματα,
και γονάτιζε, παρακαλώντας με,
«Λίνα, σε παρακαλώ, φόρεσέ τα για χατίρι μου.
Θέλω απλώς να σε δω με φόρεμα».
Μπορούσες να δεις το δάκρυ να κυλά από τα μάτια της. (Γέλια)
Ήταν κάτι τόσο συγκινητικό, δε μου πήγαινε η καρδιά να αρνηθώ,
γι' αυτό πήγαινα στην κουζίνα και έσκαγα στο φαγητό.
Σε μία εβδομάδα πάχυνα τόσο, ώστε το φόρεμα δε μου χωρούσε πια. (Γέλια).
Εξαιρετικό σχέδιο! Θυμάμαι μια παράδοση στην οικογένειά μου,
όταν κάποιος είχε γενέθλια, πηγαίναμε σε ένα παιχνιδάδικο,
και ο καθένας μας μπορούσε να αγοράσει ένα και μόνο παιχνίδι.
Φτάνουν τα γενέθλιά μου, πηγαίνω στο μαγαζί, ω Θεέ μου,
μπαίνω μέσα και τα αδέρφια μου τρέχουν στο τμήμα των αγοριών στα αριστερά.
Θέλουν τόσο πολύ να πάρουν ένα συγκεκριμένο παιχνίδι,
που είναι μια σβούρα, στα Αραβικά λέγεται «Μπουλμπούλ»,
το οποίο ήταν η μόδα της εποχής και γέμιζε καμιά δεκαριά ράφια
σε ζωηρά σχέδια και χρώματα, σε όλα τα μεγέθη και σχήματα.
Θα ήθελα πολύ να πάω και να πάρω ένα, αλλά στάσου, στα δεξιά μου,
βρίσκεται η μόνη θηλυκή ανάμνηση που έχω ως παιδί.
Αυτό που θα λέγαμε κοριτσίστικη κούκλα, την τέλεια κούκλα
για οποιοδήποτε μικρό κορίτσι της ηλικίας μου.
Στεκόταν με ένα ψεύτικο χαμόγελο, (Γέλια)
προσφέροντάς μου την παντοτινή της φιλία, καλώντας με να την αγοράσω.
Για ένα παιδί 8 χρόνων, αυτή ήταν η δυσκολότερη απόφαση της ζωής μου.
Άρχισα να κλαίω, με έπιασαν λυγμοί, έμοιαζα σαν παραπονεμένο κουτάβι,
και τότε γυρίζω στον ένα και μοναδικό, τον πατέρα μου,
τον κοιτάζω, «Μπαμπά, δεν ξέρω τι να κάνω».
Ο πατέρας μου, σοφός όπως πάντα,
με ακουμπά στον ώμο και μου λέει «Λίνα, ακολούθησε την καρδιά σου».
(Γέλια) Μαντέψτε με τι γύρισα στο σπίτι.
Με την κούκλα. (Γέλια) Ναι, με την κούκλα.
Όλα αυτά τα χρόνια έχω άτομα να με πιέζουν.
Έχω τη γιαγιά μου, παλιότερα τους καθηγητές μου,
Είχα άτομα, πολλά μάλιστα, να με πιέζουν
και να με ωθούν στο να είμαι κορίτσι.
Στάσου ίσια, μην τρως με το στόμα γεμάτο,
μη ροχαλίζεις όταν κοιμάσαι. (Γέλια)
Μου ήταν απαγορευτικό. Οι γονείς μου άρχισαν να ανησυχούν για το θέμα,
τουλάχιστον αυτοί το έκαναν θέμα,
και αποφάσισαν να με γράψουν σε σχολείο θηλέων.
Εδώ είναι η παγίδα, δεν ήξερα
ότι ήταν σχολείο θηλέων, έως την πρώτη μέρα που πήγα εκεί.
Μπαίνω μέσα, κοιτάζω τριγύρω...
Κατ' αρχάς, γιατί η στολή είναι ροζ; (Γέλια)
Δεύτερον, γιατί το σχολείο είναι βαμμένο με χρώματα που πονάνε τα μάτια μου;
Γυρίζω στη μητέρα μου, «Μαμά, τι γίνεται εδώ;»
Με κοιτά από ψηλά, όσο πιο παγερά γίνεται, μου λέει
«Λίνα, αυτό είναι ένα σχολείο θηλέων που επιλέξαμε με τον πατέρα σου
και είναι για το καλό σου», και φεύγει γρήγορα έξω.
Mπαίνω μέσα, είναι σα να περπατάω στον Άρη.
Δεν ξέρω κανέναν, το μισούσα το μέρος.
Τα κορίτσια έκαναν θόρυβο, τσίριζαν και ασχολούνταν με ποπ σταρ και ροζ.
Τέλεια, και άλλο ροζ στη ζωή μου. (Γέλια)
Καθώς μπήκα, ορκίστηκα, μα τον Θεό, ότι θα φύγω από αυτό το μέρος,
και θα φύγω. Για μένα δεν ήταν καν μέρος, ήταν μια κόλαση. Και γι' αυτό ορκίστηκα.
Εκεί, ωστόσο, βρισκόταν ένα κορίτσι, ας την ονομάσουμε «Α».
Το θέμα με την «Α» είναι ότι φερόταν κοριτσίστικα, τσίριζε,
και ναι, φορούσε ροζ και το λάτρευε.
Αλλά ήταν εξαιρετικά, απίστευτα, υπερβολικά καλή, πραγματική καλή.
Η μητέρα της ήταν από τη Σιγκαπούρη, οπότε ερχόταν κάθε μέρα
με τσίζκεϊκ, κέικ σοκολάτας, δημητριακά, μπισκότα oreo,
φαγητά που δεν μπορώ καν να προφέρω, για πρωινό.
Εγώ από την άλλη τι είχα, αυγά και τυρί.
Αν ερχόταν η μητέρα μου ένα πρωί,
και μου έλεγε «Λίνα σήμερα θα φας σοκολάτα», θα έβγαινα στους δρόμους
και θα φώναζα «Αλληλούια»! (Γέλια)
Κοιτάζω το φαγητό της και τρέχουν τα σάλια μου.
Βλέπει ότι θέλω να φάω ό,τι έχει το ταπεράκι της. (Γέλια)
Μου το δίνει όλο και μου λέει «Λίνα, δωσ' το μου πίσω όταν τελειώσεις».
Δεν ήταν δυνατόν να φάω το φαγητό του καημένου του κοριτσιού.
Έτσι έφαγα μόνο μια δαγκωματιά και το έδωσα πίσω.
Σε διάστημα δύο μηνών,
αφότου πέρασα χρόνο μαζί της,
αφότου τη συμπάθησα πραγματικά
για την καλοσύνη και την ευγένειά της,
έγινα και εγώ περισσότερο κορίτσι.
Κατάφερα κάτι που δεν πίστευα ποτέ ότι θα καταφέρω.
Για πέντε χρόνια προσπαθούσαν να με αλλάξουν
ώστε να γίνω κορίτσι, με πίεζαν. Αυτό το κορίτσι με άλλαξε σε δύο μήνες,
μόνο και μόνο επειδή δε με εξανάγκασε, δε με πίεσε.
Απλά με κάλεσε «Λίνα, αυτό θα πει να είσαι κορίτσι, θη ήθελες να γίνεις και συ;»
Ναι, θα ήθελα. Μπορώ να έχω και λίγο τσάι; (Γέλια)
(Χειροκρότημα)
Το δίδαγμα της ιστορίας: Η αλλαγή είναι κομμάτι της ζωής. Είτε εύκολη είτε δύσκολη
είναι κομμάτι της ζωής. Και όπως είπε ο Άγγλος φυσιοδίφης Κάρολος Δαρβίνος,
«Δεν επιβιώνει το ισχυρότερο είδος, ούτε το πιο ευφυές,
αλλά αυτό που είναι πιο ευπροσάρμοστο».
(Χειροκρότημα)
Και μια συμβουλή προς τον καθένα από εσάς.
Μην αλλάξετε για κανέναν και μην αλλάξετε αν δεν το θέλετε,
γιατί είστε όμορφοι όπως είστε. (Χειροκρότημα)
Ήμουν όμορφη ως αγοροκόριτσο. Είμαι όμορφη και τώρα.
Σας ευχαριστώ πολύ.
(Χειροκρότημα) (Ζητωκραυγές)