Tip:
Highlight text to annotate it
X
Μετάφραση: NIKI BOEHM Επιμέλεια: Lucas Kaimaras
Είμαι καθηγητής μηχανολογίας
και τα 14 τελευταία χρόνια
διδάσκω σκατά.
(Γέλια)
Όχι επειδή είμαι κακός δάσκαλος,
αλλά τελευταία μελετώ και διδάσκω για τα ανθρώπινα λύματα
και πώς οι ακαθαρσίες μεταφέρονται μέσω των μονάδων επεξεργασίας λυμάτων
και πώς σχεδιάζουμε τις μονάδες αυτές
ώστε να προστατεύσουμε επιφανειακά ύδατα όπως τα ποτάμια.
Έχω βασίσει την επιστημονική μου σταδιοδρομία
στη χρήση μοριακών τεχνικών αιχμής,
μεθόδων που βασίζονται στο DNA και στο RNA
για να παρατηρήσω μικροβιακούς πληθυσμούς σε βιολογικούς αντιδραστήρες
και για να βελτιστοποιήσω τα συστήματα αυτά.
Και με τα χρόνια,
έχω αποκτήσει μια αρρωστημένη ψύχωση με τις τουαλέτες,
και φημίζομαι πως τρυπώνω στις τουαλέτες,
με το κινητό μου που διαθέτει κάμερα,
σε όλον τον κόσμο.
Στην πορεία, ωστόσο, έμαθα πως δεν είναι μόνο η τεχνική πλευρά,
αλλά και κάτι το οποίο ονομάζεται «η κουλτούρα του σκατού».
Επομένως, για παράδειγμα,
πόσοι από εσάς πλένονται και πόσοι από εσάς σκουπίζονται;
(Γέλια)
Κατά πόσον... τέλος πάντων, καταλαβαίνετε τι εννοώ.
Αν πλένεστε, χρησιμοποιείτε νερό για την πρωκτική πλύση.
Πρόκειται για τεχνικό όρο.
Κι αν σκουπίζεστε, χρησιμοποιείτε χαρτί υγείας
ή, σε μερικά μέρη του κόσμου όπου δεν διατίθεται,
εφημερίδες ή κουρέλια ή κότσαλο καλαμποκιού.
Και δεν μιλάμε εγκυκλοπαιδικά,
αλλά είναι πολύ σημαντικό να κατανοήσουμε
και να επιλύσουμε το πρόβλημα υγιεινής.
Πρόκειται για σημαντικό πρόβλημα:
2,5 δις άνθρωποι στον κόσμο
δεν έχουν πρόσβαση σε κατάλληλη αποχέτευση.
Γι' αυτούς, η σύγχρονη τουαλέτα δεν υπάρχει.
Και 1,1 δισεκατομμύριο άνθρωποι,
οι οποίοι ως τουαλέτες χρησιμοποιούν τους δρόμους
ή τις όχθες ποταμών ή ανοιχτούς χώρους,
και πάλι, ο τεχνικός όρος γι' αυτό είναι ανοιχτή αφόδευση,
αυτό που κοινώς αποκαλούμε, υπαίθριο χέσιμο.
Και αν ζεις κοντά σε περιττωματικό υλικό
και περιστοιχίζεσαι από αυτό, θ' αρρωστήσεις.
Θα εισχωρήσει στο νερό που πίνεις, στο φαγητό σου, στο άμεσο περιβάλλον σου.
Τα Ηνωμένα Έθνη υπολογίζουν πως κάθε χρόνο,
1,5 εκατομμύρια θάνατοι παιδιών οφείλονται σε ανεπαρκή αποχέτευση.
Ήτοι, ένας θάνατος ανά 20 δευτερόλεπτα που θα μπορούσε να προληφθεί,
171 θάνατοι κάθε ώρα,
4.100 θάνατοι κάθε μέρα.
Για να αποφευχθεί η αφόδευση σε ανοιχτό χώρο.
οι δήμοι και οι πόλεις
χτίζουν υποδομές, για παράδειγμα, λάκκους-αποχωρητήρια,
περιμετρικά των πόλεων και σε αγροτικές περιοχές.
Για παράδειγμα στο Κουαζούλου Νατάλ, επαρχία της Νοτίου Αφρικής,
έχουν χτίσει δεκάδες χιλιάδες τέτοιους λάκκους-αποχωρητήρια.
Υπάρχει όμως ένα πρόβλημα όταν φτάνεις τις δεκάδες χιλιάδες
και το πρόβλημα είναι, τι γίνεται όταν γεμίσουν οι λάκκοι;
Να τι γίνεται.
Οι άνθρωποι αφοδεύουν γύρω από την τουαλέτα.
Στα σχολεία, τα παιδιά αφοδεύουν στο πάτωμα
και μετά αφήνουν ίχνη έξω από το κτίριο
και αρχίζουν να αφοδεύουν γύρω από το κτίριο,
και οι λάκκοι αυτοί πρέπει να καθαριστούν και να τους αδειάσουν χειρωνακτικά.
Και ποιος τους αδειάζει;
Υπάρχουν εργάτες
που κάποιες φορές κατεβαίνουν στους λάκκους αυτούς
και απομακρύνουν το περιεχόμενο με τα χέρια τους.
Πρόκειται για μια βρώμικη και επικίνδυνη υπόθεση.
Όπως βλέπετε, δεν έχουν προστατευτικό εξοπλισμό,
ούτε ρούχα που προστατεύουν.
Ένας εργάτης εκεί κάτω.
Ελπίζω να μπορείτε να τον δείτε.
Φοράει μάσκα στο πρόσωπο, αλλά δε φοράει μπλούζα.
Και σε κάποιες χώρες, σαν την Ινδία,
οι χαμηλότερες κάστες είναι καταδικασμένες να αδειάζουν τους λάκκους,
και έτσι καταδικάζονται επιπλέον από την κοινωνία.
Κι έτσι αναρωτιέται κανείς, πώς μπορούμε να το επιλύσουμε αυτό
και γιατί δεν χτίζουμε απλώς δυτικού τύπου τουαλέτες με καζανάκι
γι' αυτά τα 2,5 δις ανθρώπων;
Και η απάντηση είναι πως δεν είναι εφικτό.
Σε κάποια από αυτά τα μέρη δεν υπάρχει αρκετό νερό,
δεν υπάρχει ενέργεια,
θα στοιχίσει τρισεκατομμύρια δολάρια
η εγκατάσταση αποχετευτικού δικτύου και εξοπλισμού,
η λειτουργία και συντήρηση των συστημάτων αυτών,
και αν δεν τα χτίσεις σωστά,
στην ουσία θα τραβάς καζανάκι
και τα υγρά θα πηγαίνουν κατευθείαν σε κάποιο ποτάμι
όπως συμβαίνει σε πολλές πόλεις στον αναπτυσσόμενο κόσμο.
Είναι όμως αυτή η λύση;
Καθότι, αυτό που κάνουμε είναι να χρησιμοποιούμε καθαρό νερό
και το ξοδεύουμε για να καθαρίσει η λεκάνη,
αυτό μεταφέρεται σε μονάδα επεξεργασίας λυμάτων
και έπειτα διοχετεύεται σε ποτάμι,
το οποίο ποτάμι αποτελεί πηγή πόσιμου νερού.
Επομένως θα πρέπει να επανεξετάσουμε το θέμα υγεινής
και θα πρέπει να εφεύρουμε εκ νέου τις αποχετευτικές υποδομές
και θα υποστηρίξω πως για να γίνει αυτό χρειάζεται συστημική προσέγγιση.
Πρέπει να εξετάσουμε ολόκληρη την αποχετευτική αλυσίδα.
Ξεκινάμε με την ανθρώπινη διεπαφή και μετά πρέπει να δούμε
πώς τα κόπρανα συλλέγονται και αποθηκεύονται,
πώς μεταφέρονται, ποια επεξεργασία και επανάχρηση γίνεται -
όχι μόνο την απόρριψη αλλά την επανάχρηση.
Ας ξεκινήσουμε λοιπόν με την ανθρώπινη παράμετρο.
Κατ' εμέ, δεν έχει σημασία αν πλένεστε ή σκουπίζεστε,
αν κάθεστε ή γονατίζετε,
το σημείο διεπαφής θα πρέπει να είναι καθαρό και εύχρηστο,
καθότι, σε τελική ανάλυση,
το χέσιμο θα 'πρεπε να είναι κάτι ευχάριστο.
(Γέλια)
Κι όταν δούμε ευρύτερα
τις δυνατότητες κατανόησης της αποχετευτικής αλυσίδας
τότε η υποστηρικτική τεχνολογία για τη διαδικασία,
από τη συλλογή μέχρι την επανάχρηση, δε θα 'πρεπε να 'χει σημασία,
και τότε μπορούμε να εφαρμόσουμε λύσεις προσαρμοσμένες στο εν λόγω περιβάλλον.
Έτσι μπορούμε να είμαστε ανοιχτοί σε δυνατότητες όπως,
για παράδειγμα, αυτή η τουαλέτα εκτροπής ούρων
και η λεκάνη αυτή έχει δύο τρύπες.
Η μπροστινή και η πίσω,
η μπροστινή συλλέγει τα ούρα και η πίσω τις ακαθαρσίες.
Διαχωρίζουμε έτσι τα ούρα,
που περιέχουν 80% από το άζωτο και 50% από το φώσφορο
και μπορούν έτσι να υποστούν επεξεργασία
και να οδηγήσουν στην καθίζηση π.χ. του στρουβίτη,
ένα λίπασμα υψηλής αξίας,
και μετά το περιττωματικό υλικό μπορεί να απολυμανθεί
και να μετατραπεί σε τελικό προϊόν υψηλής αξίας.
Ή, για παράδειγμα, σε κάποιες από τις έρευνές μας
χρησιμοποιούμε εκ νέου το νερό μετά από επεξεργασία
σε επί-τόπου αποχετευτικά συστήματα
όπως ζαρντινιέρες ή τεχνητούς υδροβιότοπους.
Επομένως μπορούμε να οδηγηθούμε σε όλες αυτές τις δυνατότητες
αν απομακρύνουμε το παλιό παράδειγμα της τουαλέτας
και των μονάδων επεξεργασίας.
Θα αναρωτηθείτε, ποιος θα πληρώσει;
Η άποψή μου είναι πως οι κυβερνήσεις
θα έπρεπε να χρηματοδοτούν τις αποχετευτικές υποδομές.
Οι ΜΚΟ και οι οργανώσεις-δωρητές
κάνουν ό,τι καλύτερο μπορούν, αλλά αυτό δε φτάνει.
Η κυβέρνηση πρέπει να τις χρηματοδοτεί
όπως χρηματοδοτεί και τους δρόμους και τα σχολεία και τα νοσοκομεία
και άλλες υποδομές όπως γέφυρες
καθότι γνωρίζουμε, ο ΠΟΥ έχει κάνει τη σχετική μελέτη,
πως για κάθε δολάριο που επενδύουμε σε αποχετευτικές υποδομές,
έχουμε όφελος περίπου 34 δολάρια.
Ας δούμε όμως πάλι πώς αδειάζουμε τους λάκκους.
Στο Πανεπιστήμιο της Ν. Καρολίνας
ζητήσαμε από τους φοιτητές να σκεφτούν μία απλή λύση,
και να τι σκέφτηκαν:
ένα απλό, τροποποιημένο τρυπάνι
που σπρώχνει τα λύματα προς τα πάνω από το λάκκο σ' ένα κάδο συλλογής
και πλέον ο εργάτης δε χρειάζεται να κατέβει στο λάκκο.
Το δοκιμάσαμε στη Νότιο Αφρική. Λειτουργεί.
Πρέπει να το κάνουμε πιο εύρωστο,
να κάνουμε κι άλλες δοκιμές στο Μαλάουι και στη Νότιο Αφρική του χρόνου.
Σκοπός μας είναι να αποτελέσει έναν επαγγελματικό τρόπο εκκένωσης λάκκων,
ούτως ώστε να δημιουργήσουμε μία μικρή επιχείρηση,
να δημιουργήσουμε κέρδος και θέσεις εργασίας
και η ελπίδα είναι πως
επαναπροσδιορίζοντας τα αποχετευτικά συστήματα
επιμηκύνουμε τη διάρκεια ζωής αυτών των λάκκων,
ώστε να μη χρειάζεται να προστρέξουμε σε γρήγορες λύσεις που δεν έχουν νόημα.
Πιστεύω πως η πρόσβαση σε επαρκή αποχετευτικά συστήματα
είναι θεμελιώδες ανθρώπινο δικαίωμα.
Πρέπει να σταματήσει η πρακτική
η κατώτερη κάστα και οι άνθρωποι της χαμηλότερης τάξης
να καταδικάζονται να κατεβαίνουν και να αδειάζουν λάκκους.
Πρόκειται για ηθική και κοινωνική και περιβαλλοντική υποχρέωση.
Ευχαριστώ.
(Χειροκρότημα)