Tip:
Highlight text to annotate it
X
Ο Ρομαντισμός διέτρεξε πλήρως τον Λόγο των μοντέρνων διανοητών.
Μπορείς να ολοποιήσεις; Μπορείς να κάνεις τα πράγματα πλήρη;
Μπορείς να δημιουργήσεις αρμονία; Και αν δεν μπορείς, απογοήτευση.
Η απογοήτευση είναι πάντα στο κέντρο. Η αποτυχία είναι πάντα στο κέντρο.
Όμως απο που προήλθε ο Ρομαντισμός; Γιατί ξεκινάμε με τον Ρομαντισμό; Βλέπεις, εγώ δεν ξεκινώ με τον Ρομαντισμό.
Θυμάσαι τί είπε ο Μπετόβεν στο νεκροκρεβατό του.
Είπε, "Έμαθα να κοιτώ τον κόσμο...
με όλο του το σκοτάδι και το κακό και να τον αγαπώ ακόμα."
Και αυτός δεν είναι ο Ρομαντικός Μπετόβεν. Είναι ο Μπετόβεν του κουαρτέτου εγχόρδων 131,
του σπουδαιότερου κουαρτέτου που γράφτηκε ποτέ- και όχι μόνο στην κλασική μουσική.
Φυσικά πρόκειται για μια ευρωπαϊκή φόρμα, έτσι ο Μπετόβεν είναι ο σπουδαιότερος.
Όμως το κουαρτέτο εγχόρδων- επιστρέφεις σε αυτές τις στιγμές,
δεν είναι η Ρομαντική ολότητα που καταστρέφεται, όπως στον πρώϊμο Μπετόβεν.
Παραιτήθηκε από αυτό, βλέπετε.
Από εδώ ξεκινά ο Τσέχωφ. Από εδώ ξεκινούν τα Μπλούζ. Από εδώ ξεκινάει η Τζαζ.
Θεωρείτε πως ο Τσάρλι Πάρκερ αναστατώνεται επειδή δεν μπορεί να κρατήσει μια αρμονία;
Δεν τον νιάζει η αρμονία. Προσπαθούσε να επελάσει στην παραφωνία, να επελάσει στις Blue νότες.
Φυσικά είχε αρμονία σύμφωνα με τις παρεμβάσεις του εδώ και εκεί.
Αλλά γιατί να ξεκινήσουμε με αυτή την έμμονη ιδέα περί της ολότητας;
Και όταν δεν μπορούμε να την κατακτήσουμε, τότε απογοητευόμαστε και θέλουμε ένα ποτό...
και μελαγχολούμε και μπλα, μπλα, μπλα μπλα.
Όχι. Βλέπετε, τα Μπλουζ, -τα δικά μου Μπλουζ-
ξεκινούν με την καταστροφή, ξεκινούν με τον Αγγελο της Ιστορίας στην Θέση του Benjamin.
Βλέπεις. Ξεκινάει με την λεηλασία, τα ερείπια-
ένας σωρός πάνω στον άλλο.
Αυτό είναι το σημείο εκκίνησης. Τα Μπλουζ είναι προσωπική καταστροφή λυρικά εκφρασμένη.
Και οι μαύροι στην Αμερική και στον μοντέρνο κόσμο-
δεδομένων όλων αυτών των μοχθηρών κληρονομιών της λευκής υπεροχής-
με αυτό τον τρόπο παράγεις...
μια κομψότητα από κατακτηθείσα αυτό-συντροφικότητα...
ώστε να έχεις μια "επιμονη-κότητα"...
μπροστά στην καταστροφή και τον όλεθρο...
και στο φρικιαστικό και το σκανδαλώδες και το τερατώδες.
Βλέπεις, μέρος του προβλήματος είναι πως όταν έχεις ένα Ρομαντικό έργο,
είσαι παθιασμένος με τον χρόνο ως απώλεια και τον χρόνο ως άρπαγα.
Ενώ, ως ένας Τσεχωφικός χριστιανός θέλω να ορίσω επίσης,
τον χρόνο ως δώρο και τον χρόνο ως δότη.
Έτσι, ναι, είναι μια αποτυχία, όμως πόσο καλή είναι μια αποτυχία; Έχεις κάνει μερικά υπέροχα πράγματα.
Τώρα, ο Μπέκκετ θα έλεγε, ξέρεις, "Προσπάθησε ξανά, απέτυχε ξανά, απέτυχε καλύτερα."
Όμως γιατί να το ονομάσουμε αποτυχία; Εννοώ, γιατί να μην πούμε πως έχουμε μια αίσθηση ευγνωμοσύνης...
που κατορθώσαμε να κάνουμε τόσα όσα κάναμε;
Θα είμαστε ικανοί να αγαπάμε τόσο πολυ και να σκεφτόμαστε τόσο πολύ...
και να παίζουμε τόσο πολύ.
Γιατί να θεωρούμε πως χρειαζόμαστε την ολότητα;
Βλέπεις τι εννοώ; Αυτό είναι ανησυχητικό και για την Αμερική.
Και φυσικά, η Αμερική είναι ένα Ρομαντικό έργο.
Είναι παραδείσιο, "η πόλη στον λόφο" και όλος αυτός ο χαμός και τα ψέματα και ούτω καθ' εξής.
Λέω όχι, όχι. Η Αμερική είναι ένα πολύ εύθραυστο δημοκρατικό πείραμα,
στηριζόμενο στη στέρηση της γης αυτοχθόνων λαών...
και στην σκλαβιά των Αφρικανικών λαών και στην υποδούλωση των γυναικών...
κα στην περιθωριοποίηση των ομοφυλόφιλων.
Και έχει σπουδαίες προοπτικές
Όμως αυτή η ιδέα πως κατά κάποιο τρόπο, ξέρεις, τα έχουμε όλα...
ή θα τα αποκτήσουμε όλα, πρέπει να εξαφανιστεί.
Πρέπει να την αφήσουμε στην άκρη.
Και μόλις την αφήσουμε στην άκρη, τότε εμφανίζεται η τάση να εκκενώνεται η γλώσσα της απογοήτευσης...
και η γλώσσα της αποτυχίας.
Και λες- ΟΚ, λοιπόν, πόσα πετύχαμε;
Πώς τα καταφέραμε;
Μπορούμε να κάνουμε περισσότερα; Λοιπόν, σε συγκεκριμένες καταστάσεις δεν μπορείς να κάνεις περισσότερα.
Είναι σαν να προσπαθείς να χορέψεις break-dance στα 75. Δεν το μπορείς πλέον.
Το κατάφερνες στα 16 σου. Τελείωσε.
Δεν μπορείς να κάνεις έρωτα στα 80 όπως στα 20. Και τι έγινε;
Ο χρόνος είναι πραγματικός.
Έτσι η ερώτηση που συνεχώς αναδύεται- ή η φράση-
Είναι η ιδέα της ζωής με νόημα.
Θεωρείτε πως είναι χρέος της φιλοσοφίας να μιλάει γι' αυτό;
Μια ζωή με νόημα; Πως να ζήσουμε μια ζωή με νόημα.
Είναι σχετικό- είναι μια αρμόζουσα ερώτηση για έναν φιλόσοφο;
Όχι, πιστεύω πως είναι, Όχι, θεωρώ το πρόβλημα του νοήματος πολύ σημαντικό.
Ο μηδενισμός είναι μια πολύ σοβαρή πρόκληση.
Η απουσία νοήματος είναι μια σοβαρή πρόκληση.
Ακόμα και το να έχει νόημα η απουσία νοήματος είναι το ίδιο ένα είδος άσκησης και επιτευγματος.
Το πρόβλημα είναι, φυσικά, πως ποτέ δεν το φτάνεις, ξέρεις.
Δεν είναι ένα στατικό, ακίνητο "τέλος" ή τέρμα ή ένας στόχος.
Είναι μια διαδικασία που κανένας δεν φτάνει. Είναι Σισύφειο.
Ανεβαίνεις τον λόφο ψάχνοντας καλύτερα νοήματα...
ή σπουδαίοτερα, ποιό επιτρεπτά νοηματα.
Αλλά ποτέ δεν τα φτάνεις.
Α, ξέρεις, με αυτή την έννοια,
πεθαίνεις χωρίς ποτέ να είσαι ικανός να "έχεις" το όλο.
με την γλώσσα του Ρομαντικού Λόγου.
’σε με εδώ μετά την γωνία.
ΟΚ, Ευχαριστώ πολύ. Ευχαριστώ.
Να προσέχεις. Και εσύ.