Tip:
Highlight text to annotate it
X
(Μουσική)
Είμαι η Αουέλε. Κόρη της Άλις, εγγονή της Ρουθ
δισέγγονη της Μπιγκ Μάμα Άλις και της Μαντίρ Κορίν
τρισέγγονη της Άννα και της Ζίτιι Μπένιεν.
Ελπίζω να βρω
τον καλύτερο εαυτό μου βοηθώντας τους άλλους.
Ο μπαμπάς μου; Συνήθιζε να μου λέει ιστορίες.
Ο μπαμπάς μου έλεγε
«Θέλω να ξέρεις ποια είσαι και από πού κατάγεσαι.
Αυτό θα σε καθοδηγεί καθώς ανακαλύπτεις ποια πρέπει να είσαι.
Τώρα άκου αυτή την ιστορία, μ' ακούς κοριτσάκι μου;
Δεν είναι σε βιβλίο.
Οι δάσκαλοί σου δεν θα την πουν,
αλλά πρέπει να καταλάβεις ποια είσαι».
Αυτό έγινε η βασική αρχή
στις ιστορίες που ήθελα να πω.
Ιστορίες σχετικά με την κληρονομιά της ταυτότητάς μας.
Όλη την ώρα άκουγα ότι τα παιδιά είναι το μέλλον,
όμως τι ακριβώς σημαίνει αυτό το στερεότυπο
και πώς τα προετοιμάζουμε;
Έτσι έψαξα αφηγήσεις σχετικά με νέους
και την κληρονομιά που κουβαλούν
σαν φορείς της αλλαγής.
Τη δύναμη που έχετε αυτή τη στιγμή.
Σήμερα, 2 Μαρτίου, 1955
η ιστορία που θέλω να μοιραστώ μαζί σας
προέρχεται από τις 2 Μαρτίου 1955.
Μιλάει για ένα θαρραλέο 16χρονο κορίτσι,
την Κλοντέτ Κόλβιν.
Αυτό ολοκληρώνεται σήμερα επειδή
πριν μία εβδομάδα ακριβώς, στο Σαν Φρανσίσκο
οι μαθητές μου στο γυμνάσιο,
παρουσίασαν ένα πρόγραμμα που είχα γράψει
«Φορείς της Αλλαγής»,
αρχίζοντας με την αναπαράσταση της υπόθεσης Πλέσυ κατά Φέργκιουσον
από το 1892 μέχρι το 1896,
μετά με την υπόθεση Μπράουν κατά Μπόρντ και μια απεργία υπό την ηγεσία φοιτητών
από την Μπάρμπαρα Ρόουζ Τζονς,
συνεχίζοντας με την Κλοντέτ Κόλβιν και το Μποϋκοτάζ των Λεωφορείων στο Μοντγκόμερι
καταλήγοντας στο 1960 με την καθιστική διαμαρτυρία,
το φιλειρηνικό κίνημα που ηγήθηκαν οι φοιτητές.
Λοιπόν, θα μοιραστώ μαζί σας την ιστορία
και θα ήθελα, επίσης, να μοιραστώ μαζί σας τη δουλειά που κάνω μ' αυτή
ως μελέτη περίπτωσης.
Πλήρωσα το εισιτήριό μου στον οδηγό και έπειτα έτρεξα στην πίσω πόρτα
με τα υπόλοιπα έγχρωμα παιδιά ώστε να μην φύγει ο οδηγός
πριν ανεβούμε στο λεωφορείο.
Επίσης, οι λευκοί δεν θέλουν να μας βλέπουν να τρέχουμε στον διάδρομο δίπλα τους.
Όταν πήγα στο πίσω μέρος του λεωφορείου, το τμήμα των εγχρώμων ήταν γεμάτο,
έτσι κάθισα στο μεσαίο τμήμα.
Κάθισα στο τελευταίο κάθισμα στ' αριστερά,
ακριβώς δίπλα στο παράθυρο,
δεν σκεφτόμουν κάτι ιδιαίτερο.
«Έι».
Ούτε ήξερα το κορίτσι δίπλα μου, ένα μεγαλύτερο κορίτσι.
Οπότε κοίταξα έξω από το παράθυρο.
Ο οδηγός συνέχισε και περισσότεροι άνθρωποι ανέβηκαν στην πορεία,
έγχρωμοι και λευκοί.
Σύντομα, δεν υπήρχαν άδειες θέσεις.
«Αδειάστε μου αυτές τις θέσεις», φώναξε ο οδηγός.
Οι έγχρωμοι άρχισαν να σηκώνονται.
Οι λευκοί άρχισαν να παίρνουν τις θέσεις τους, αλλά εγώ παρέμεινα καθισμένη.
Το κορίτσι δίπλα μου και άλλα δυο απέναντι έμειναν καθισμένα.
Ήξερα ότι δεν ήταν η απαγορευμένη περιοχή.
«Σήκω πάνω!»
Το κορίτσι δίπλα μου σηκώθηκε αμέσως.
Στάθηκε στον διάδρομο και μετά τ' άλλα δύο κορίτσια.
Όμως εγώ σκέφτηκα ότι δεν ήταν η απαγορευμένη περιοχή.
Ο οδηγός σήκωσε τα μάτια,
και κοίταξε από τον καθρέφτη.
Σταμάτησε στην άκρη. Μια έγκυος, η κυρία Χάμιλτον, ανέβηκε στο λεωφορείο.
Έτρεξε στο πίσω μέρος και ανέβηκε,
μη γνωρίζοντας ότι ο οδηγός προσπαθούσε να με κάνει ν' αφήσω τη θέση μου.
Κάθισε δίπλα μου.
«Εσείς οι δύο πρέπει να σηκωθείτε για να συνεχίσω.»
«Κύριε, πλήρωσα το εισιτήριό μου.
Είναι δικαίωμά μου, ξέρετε, συνταγματικό...»
«Συνταγματικό; Χα, χα για να καλέσω την αστυνομία.»
Κατέβηκε και φώναξε σε δύο αστυνομικούς με μηχανή
που ήρθαν.
Αυτοί οι δυο αστυνομικοί ανέβηκαν στο λεωφορείο.
Κοίταξαν την κυρία Χάμιλτον.
«Εσείς οι δυο πρέπει να σηκωθείτε για να συνεχίσει ο οδηγός.»
«Κύριε, πλήρωσα το εισιτήριο. Είμαι έγκυος.
Αν σηκωθώ τώρα, θα αρρωστήσω, κύριε.»
«Κύριε, κι εγώ πλήρωσα εισιτήριο, ξέρετε, και είναι δικαίωμά μου,
συνταγματικό δικαίωμά μου.
Είμαι πολίτης των Ηνωμένων Πολιτειών.
Διαβάστε τη 13η και τη 14η Συνταγματική Τροποποίηση
που το αναφέρει.
Ξέρω τον νόμο. Μου τον δίδαξε η δασκάλα μου στο σχολείο.»
Βλέπετε, η δασκάλα μου, μας δίδαξε το Σύνταγμα,
τη Διακήρυξη των Δικαιωμάτων, τη Διακύρηξη της Ανεξαρτησίας,
την ομιλία του Πάτρικ Χένρι - μέχρι που την έμαθα απ' έξω.
Η δασκάλα μου προσπαθούσε να διεισδύσει στο μυαλό μας,
προσπαθώντας να καταλάβει τι σκεφτόμασταν.
Έλεγε «Ποιος είσαι; Ε;
Με ποιον κάθεσαι τώρα;
Με τον άνθρωπο που οι άλλοι νομίζουν ότι βλέπουν
από το παρουσιαστικό σου;
Ποιος είσαι από μέσα; Πώς σκέφτεσαι;
Πώς νιώθεις; Τι πιστεύεις;
Είσαι πρόθυμος να πολεμήσεις γι' αυτά που πιστεύεις
ακόμα κι αν κάποιος προσπαθήσει να σε εμποδίσει
επειδή είσαι διαφορετικός;
Αγαπάτε το όμορφο σκούρο δέρμα σας, παιδιά; Ε;
Είσαστε Αμερικανοί;
Τι σημαίνει να είσαι Αμερικανός; Ε;
Εργασία γι' απόψε, να μου γράψετε έκθεση: Τι σημαίνει να είσαι Αμερικανός;
Παιδιά, πρέπει να ξέρετε ποιοι είστε!»
Η δασκάλα μου μας δίδασκε ιστορία και τα τρέχοντα γεγονότα.
Έλεγε ότι έτσι μπορούμε να καταλάβουμε τι συμβαίνει
και μπορούμε να κάνουμε κάτι γι' αυτό.
«Κύριε, το μόνο που ξέρω είναι ότι μισώ τον Τζιμ Κρόου.
Επίσης ξέρω ότι, αν δεν έχω κάτι για το οποίο αξίζει να ζήσω
δεν έχω κάτι για το οποίο αξίζει να πεθάνω.
Οπότε αφήστε με ελεύθερη ή σκοτώστε με!
Άουτς! Δε με νοιάζει! Στείλτε με στη φυλακή.»
Την κατέβασαν σέρνοντας από το λεωφορείο.
Αμέσως μετά, η Κλοντέτ Κόλβιν βρέθηκε σε ένα αυτοκίνητο,
στο πίσω μέρος ενός περιπολικού,
με χειροπέδες.
Την επόμενη χρονιά, στις 11 Μαΐου του 1956,
η Κλοντέτ Κόλβιν ήταν η βασική μάρτυρας στην ομοσπονδιακή δίκη,
Μπράουντερ κατά Γκέιλ.
Αυτή, μια 18χρονη κοπέλα,
και δύο άλλες, γυναίκες, η κυρία Μπράουντερ.
Η υπόθεσή τους, Μπράουντερ κατά Γκέιλ, έφτασε στο ανώτατο δικαστήριο.
Ακολούθησε η υπόθεση Μπράουν κατά Υπουργείου Παιδείας, η 14η Τροποποίηση
και η δυναμική μαρτυρία της εκείνη την ημέρα, τα υπόλοιπα ανήκουν στην ιστορία.
Τώρα, γιατί δεν ξέρουμε αυτή την ιστορία;
Στο Μποϋκοτάζ των Λεωφορείων στο Μοντγκόμερι -
ακούμε τη Ρόζα Παρκς, τον Μάρτιν Λούθερ Κινγκ,
αυτοί θα είναι πάντα καταξιωμένοι.
Αλλά ο ρόλος που έπαιξαν οι γυναίκες σε αυτό το κίνημα,
ο ρόλος της Κλοντέτ, σαν διεκδικήτρια δικαιωμάτων,
μας διδάσκει σημαντικά μαθήματα που αποτελούν πρόκληση για μας σήμερα.
Τι σημαίνει να συμμετέχεις;
Να είσαι υπεύθυνος πολίτης μιας δημοκρατίας;
Τα μαθήματα θάρρους και πίστης;
Έτσι βρίσκω ιστορία για το απελευθερωτικό κίνημα που περιλαμβάνει νέους ανθρώπους
ώστε να μπορούν να εξερευνήσουν αυτές τις μεγάλες ιδέες
για την ταυτότητα, την επιλεγμένη ταυτότητα
και την επιβαλλόμενη ταυτότητα.
Τι σημαίνει η συμμετοχή στην κοινωνία;
Ποιος συμμετέχει; Πώς αποζημιώνουμε;
Ρατσισμός και βία στην Αμερική,
καθώς επίσης και συμμετοχική δημοκρατία.
Αυτές οι ιστορίες μου επιτρέπουν να κάνω συζητήσεις,
να μιλάω για τ' ανομολόγητα, που πολλοί φοβούνται.
Κάποτε στο Γιουτζίν, στο Όρεγκον, ένας νεαρός, ξανθός, γαλανομάτης του γυμνασίου,
στο τέλος μιας παράστασης σ' ένα διάλογο είπε:
«Αλλά κυρία Αουέλε, ο ρατσισμός τελείωσε, σωστά;»
Επειδή δεν ήθελα να του δώσω εγώ την απάντηση, είπα:
«Γύρνα στον διπλανό σου.
Δες αν μπορείς να βρεις αποδείξεις.»
Τους έδωσα τέσσερα λεπτά να μιλήσουν.
Άρχισαν γρήγορα να λένε ιστορίες, αποδείξεις ρατσισμού στη γειτονιά τους.
Ένα κορίτσι μου έγραψε, μια μαθήτρια γυμνασίου στο Σαν Φρανσίσκο:
«Ετοιμαζόμουν να κάνω κοπάνα αλλά άκουσα ότι θα είχαμε συζήτηση κι έτσι ήρθα.
Αφού άκουσα τους μαθητές να μιλάνε και βλέποντας την παρουσίασή σας,
σκέφτηκα να οργανώσω τους φίλους μου
για να κάνουμε μια συζήτηση
και να τους πούμε ότι θέλουμε προχωρημένα μαθήματα
με αυτά κι αυτά τα προαπαιτούμενα».
Έτσι, σας λέω σήμερα αυτή την ιστορία
τιμώντας την κληρονομιά των νέων που βγήκαν μπροστά
έτσι ώστε να έχουν σηματοδότες
για να γίνουν η αλλαγή που θέλουν να δουν σ' αυτό τον κόσμο,
όπως έκανε η Κλοντέτ Κόλβιν.
Επειδή αμφισβήτησε την συνταγματικότητα των ξεχωριστών καθισμάτων
στο Μοντγκόμερι της Αλαμπάμα.
Ευχαριστώ.
(Χειροκρότημα)
Ευχαριστώ.