Tip:
Highlight text to annotate it
X
Μετάφραση: Chryssa Rapessi Επιμέλεια: Dimitra Papageorgiou
Δε θα ξεχάσω ποτέ εκείνη τη μέρα,
ήταν άνοιξη του 2006.
Ήμουν μεταπτυχιακός χειρουργός
στο νοσοκομείο Τζονς Χόπκινς
και πήρα μία κλήση έκτακτης ανάγκης.
Με κάλεσαν από την εντατική περίπου στις δύο το πρωί
για να πάω να δω μία γυναίκα με διαβητικό έλκος
στο πόδι της.
Ακόμα θυμάμαι αυτή τη μυρωδιά του δέρματος που σαπίζει
καθώς έκανα στην άκρη την κουρτίνα για να τη δω.
Όλοι εκεί συμφωνούσαν πως αυτή η γυναίκα ήταν πολύ άρρωστη
και ότι χρειαζόταν να είναι στο νοσοκομείο.
Αλλά δεν ήταν αυτό το ερώτημα.
Το ερώτημα που μου τέθηκε ήταν διαφορετικό,
δηλαδή, χρειαζόταν επίσης και ακρωτηριασμό;
Τώρα, αναπολώντας εκείνη τη νύχτα,
θα ήθελα τόσο απεγνωσμένα να πιστεύω ότι φέρθηκα σε εκείνη τη γυναίκα,
εκείνη τη νύχτα, με την ίδια συμπάθεια και συμπόνοια
με την οποία φέρθηκα στην εικοσιεπτάχρονη νεόνυμφη
που είχε έρθει στην εντατική τρεις νύχτες νωρίτερα
με πόνους χαμηλά στην πλάτη
οι οποίοι αποδείχθηκε ότι οφείλονταν σε προχωρημένο καρκίνο του παγκρέατος.
Στην περίπτωσή της, ήξερα πως δεν υπήρχε τίποτα που θα μπορούσα να κάνω
το οποίο τελικά θα της έσωζε τη ζωή.
Ο καρκίνος ήταν πολύ προχωρημένος.
Αλλά είχα υποσχεθεί στον εαυτό μου οτι σίγουρα
θα έκανα το παν ώστε να νιώσει κατά την διαμονή της
πιό άνετα. Της έφερα μια ζεστή κουβέρτα
και μία κούπα καφέ.
Έφερα και για τους γονείς της.
Μα το πιό σημαντικό, βλέπετε, είναι ότι δεν της άσκησα καμία κριτική
επειδή προφανώς δεν είχε κάνει τίποτα
ώστε να το προκαλέσει αυτό στον εαυτό της.
Τότε λοιπόν γιατί, λίγες μέρες αργότερα,
όταν στεκόμουν στην ίδια εντατική αποφασισμένος
ότι η διαβητική ασθενής μου χρειαζόταν πράγματι ακρωτηριασμό,
της έδειξα τόσο έντονη περιφρόνηση;
Βλέπετε, αντίθετα με την καρκινοπαθή γυναίκα,
αυτή η γυναίκα είχε διαβήτη τύπου 2.
Ήταν χοντρή.
Και όλοι ξέρουμε οτι αυτό συμβαίνει όταν κανείς τρώει πολύ
και δεν αθλείται συχνά, έτσι δεν είναι;
Θέλω να πω, πόσο δύσκολο μπορεί να είναι;
Όπως την κοίταζα στο κρεβάτι της, σκεφτόμουν,
αν είχες προσπαθήσει να νοιαστείς έστω και λίγο,
δε θα ήσουν σε αυτή την κατάσταση τώρα
με ένα γιατρό που δεν γνωρίζεις,
έτοιμο να σου ακρωτηριάσει το πόδι.
Γιατί ένιωθα δικαιολογημένος να την κρίνω;
Θα ήθελα να πω πως δεν ξέρω.
Αλλά στην πραγματικότητα, ξέρω.
Βλέπετε, στη ματαιοδοξία της νιότης μου
νόμιζα πως την είχα ολοκληρωτικά ψυχολογήσει.
Έτρωγε πολύ. Ήταν άτυχη.
Έπαθε διαβήτη. Η υπόθεση έκλεισε.
Η ειρωνεία είναι, ότι εκείνη την περίοδο της ζωής μου,
έκανα επίσης έρευνα για τον καρκίνο,
θεραπείες για το μελάνωμα βασισμένες στο ανοσοποιητικό, για να είμαι ακριβής
και σε αυτό το χώρο έμαθα ν' αμφισβητώ τα πάντα
να ελέγχω όλες τις πιθανές περιπτώσεις
και να τις διατηρώ στα υψηλότερα δυνατά επιστημονικά πρότυπα.
Ωστόσο, όταν επρόκειτο για μια ασθένεια όπως ο διαβήτης
που σκοτώνει τους Αμερικάνους οχτώ φορές πιο συχνά από το μελάνωμα,
ούτε μία φορά δεν αμφισβήτησα την καθιερωμένη άποψη.
Στην πραγματικότητα, υπέθεσα οτι η παθολογική σειρά των γεγονότων
ήταν επιστημονικά αποδεδειγμένη.
Τρία χρόνια μετά, διαπίστωσα πόσο λανθασμένα σκεφτόμουν.
Αλλά αυτή τη φορά, εγώ ήμουν ο ασθενής.
Παρά το γεγονός ότι αθλούμουν τρεις ή τέσσερις ώρες κάθε μέρα,
και ακολουθούσα την διατροφική πυραμίδα κατά γράμμα.
Πήρα πολλά κιλά και ανέπτυξα κάτι
το οποίο ονομάζεται μεταβολικό σύνδρομο.
Κάποιοι από εσάς πρέπει να το έχετε ακουστά.
Είχα ινσουλινοαντίσταση.
Μπορείτε να σκεφτείτε την ινσουλίνη ως την υπερ-ορμόνη
που ελέγχει τι κάνει το σώμα μας με τις τροφές που τρώμε,
είτε τις καίμε ή τις αποθηκεύουμε.
Ο ιατρικός όρος είναι "διαχωρισμός των πηγών ενέργειας".
Η αδυναμία παραγωγής αρκετής ινσουλίνης είναι ασύμβατη με τη ζωή.
Η ινσουλινοαντίσταση, όπως φαίνεται από το όνομά της,
είναι όταν τα κύτταρά σου αντιστέκονται πάρα πολύ
στο φαινόμενο κατά το οποίο η ινσουλίνη προσπαθεί να κάνει τη δουλειά της.
Από τη στιγμή που παρουσιάζεις αντίσταση στην ινσουλίνη,
το επόμενο βήμα είναι να αποκτήσεις διαβήτη,
που είναι αυτό που συμβαίνει όταν το πάγκρεας
δεν μπορεί να συμβαδίσει με την αντίσταση και να παράγει αρκετή ινσουλίνη.
Έτσι λοιπόν, τα επίπεδα της γλυκόζης στο αίμα αρχίζουν να ανεβαίνουν,
και ένας χείμαρρος παθολογικών γεγονότων
βγαίνουν εκτός ελέγχου και μπορούν να οδηγήσουν σε καρδιακές παθήσεις,
καρκίνο, ακόμα και νόσο του Αλτζχάιμερ
και ακρωτηριασμούς, όπως σ' εκείνη τη γυναίκα λίγα χρόνια πριν.
Με αυτό το φόβο, άρχισα αμέσως να αλλάζω ριζικά τη διατροφή μου
προσθέτοντας και αφαιρώντας προϊόντα που οι περισσότεροι από εσάς θα βρίσκατε
σχεδόν σίγουρα σοκαριστικά.
Το έκανα αυτό κι έχασα 18 κιλά, περιέργως ενώ αθλούμουν λιγότερο.
Πιστεύω, όπως μπορείτε να δείτε, ότι δεν είμαι πια υπέρβαρος.
Πιο σημαντικό είναι ότι δεν έχω πια αντίσταση στην ινσουλίνη.
Αλλά το σημαντικότερο είναι ότι έμεινα
με αυτά τα τρία καυτά ερωτήματα που δεν έλεγαν να φύγουν.
Πώς συνέβη αυτό σε εμένα αφού εγώ υποθετικά
τα έκανα όλα σωστά;
Αν η συμβατική γνώση για τη διατροφή με απογοήτευσε,
ήταν πιθανό να απογοητεύσει και κάποιον άλλο;
Και με βάση αυτές τις ερωτήσεις,
έγινα σχεδόν μανιωδώς ψυχωτικός
στην προσπάθεια να καταλάβω την πραγματική σχέση
ανάμεση στην παχυσαρκία και την ινσουλινοαντίσταση.
Τώρα, οι περισσότεροι ερευνητές πιστεύουν πως η παχυσαρκία
είναι η αιτία της ινσουλινοαντίστασης.
Λογικά, τότε, αν θέλεις να θεραπεύσεις την ινσουλινοαντίσταση,
λες στους ανθρώπους να χάσουν βάρος, έτσι δεν είναι;
Θεραπεύεις την παχυσαρκία.
Αλλά τι γίνεται αν το έχουμε καταλάβει ανάποδα;
Τι γίνεται αν η παχυσαρκία δεν προκαλεί την ινσουλινοαντίσταση;
Ουσιαστικά, τι γίνεται αν είναι σύμπτωμα ενός βαθύτερου προβλήματος,
η κορυφή ενός παροιμιώδους παγόβουνου;
Ξέρω πως ακούγεται τρελό γιατί προφανώς διανύουμε μία περίοδο
που η παχυσαρκία είναι επιδημία, αλλά ακούστε με.
Τι γίνεται αν η παχυσαρκία είναι ένας μηχανισμός αντιμετώπισης
για ένα πολύ πιο απειλητικό πρόβλημα που συντρέχει
υπογείως;
Δεν λέω πως η παχυσαρκία είναι καλοήθης,
υποστηρίζω ότι μπορεί να είναι το μικρότερο κακό
ανάμεσα σε δύο μεταβολικά κακά.
Μπορείτε να σκεφτείτε την ινσουλινοαντίσταση ως την μειωμένη ικανότητά μας
να διαχωρίσουμε τις πηγές ενέργειας,
όπως προανέφερα,
να παίρνουμε τις θερμίδες που καταναλώνουμε,
να καίμε ορισμένες σωστά και να αποθηκεύουμε σωστά κάποιες άλλες.
Όταν έχουμε ινσουλινοαντίσταση
η ομοιόσταση σε αυτή την ισορροπία παρεκκλίνει από αυτή τη θέση.
Οπότε τώρα, όταν η ινσουλίνη λέει σε ένα κύτταρο,
"θέλω να καταναλώσεις περισσότερη ενέργεια"
απ' όση το κύτταρο θεωρεί ασφαλές, το κύτταρο σε απάντηση, λέει
"Όχι ευχαριστώ, θα προτιμούσα να αποθηκεύσω αυτή την ενέργεια."
Και επειδή τα λιποκύτταρα δεν έχουν τόσο
πολύπλοκο κυτταρικό μηχανισμό όπως τα άλλα κύτταρα,
μάλλον είναι το πιο ασφαλές μέρος να αποθηκευτεί.
Έτσι για πολλούς από εμάς, περίπου 75 εκατομμύρια Αμερικάνους,
η κατάλληλη απάντηση στην ινσουλινοαντισταση
μπορεί να είναι στην πραγματικότητα η αποθήκευση λίπους, όχι το αντίθετο,
να αναπτύσσεις ινσουλινοαντίσταση ως απάντηση στην αύξηση βάρους.
Αυτός είναι ένας πολύ λεπτός διαχωρισμός,
αλλά οι επιπτώσεις μπορεί να είναι σοβαρές.
Λάβετε υπόψη την παρακάτω αναλογία:
Σκεφτείτε την μελανιά στην κνήμη σας
όταν κατά λάθος χτυπάτε το πόδι σας στο τραπεζάκι του καφέ.
Εντάξει, η μελανιά πονάει του θανατά, και σίγουρα
δεν σας αρέσει το χρώμα, αλλά όλοι ξέρουμε
ότι η μελανιά δεν είναι καθ' αυτό το πρόβλημα.
Στην πραγματικότητα, είναι το αντίθετο. Είναι η υγιής αντίδραση στο τραύμα,
όλα αυτά τα κύτταρα του ανοσοποιητικού πηγαίνουν στο μέρος του τραύματος
για να σώσουν τα κυτταρικά υπολείματα και να προλάβουν την εξάπλωση
της μόλυνσης σε άλλο σημείο του σώματος.
Τώρα, φανταστείτε να σκεφτόμασταν πως οι μελανιές είναι το πρόβλημα,
και ν' αναπτύσσαμε ένα γιγαντιαίο ιατρικό κατεστημένο
και μία κουλτούρα σχετικά με την θεραπεία μελανιών:
καλυπτικές κρέμες, παυσίπονα, ό,τι σκεφτείτε,
και ν' αγνοούσαμε το γεγονός ότι ο κόσμος
συνεχίζει να χτυπάει την κνήμη του στα τραπεζάκια.
Πόσο καλύτερος θα ήταν ο κόσμος αν μπορούσαμε να θεραπεύσουμε την αιτία
αντί το αποτέλεσμα,
λέγοντας στον κόσμο να προσέχει
όταν περπατάει στο σαλόνι.
Το να βρεις την σωστή αιτία και αποτέλεσμα
έχει τεράστια διαφορά.
Αν κάνεις λάθος, οι φαρμακοβιομηχανίες
μπορεί να συνεχίζουν να ικανοποιούν τους μετόχους
αλλά δεν βελτιώνεται τίποτα για αυτούς με τις μελανιασμένες κνήμες.
Αιτία και αποτέλεσμα.
Άρα αυτό που προτείνω είναι
πως ίσως να έχουμε κάνει λάθος στην αιτία και το αποτέλεσμα
στην παχυσαρκία και την ινσουλινοαντίσταση.
Ίσως θα πρέπει να αναρωτηθούμε,
αν είναι δυνατόν η ινσουλινοαντίσταση να προκαλεί την αύξηση του βάρους
και τις αρρώστιες που σχετίζονται με την παχυσαρκία,
τουλάχιστον στους περισσότερους;
Κι αν η παχυσαρκία είναι μία απάντηση του μεταβολισμού
σε κάτι πολύ πιο απειλητικό,
μια υποκείμενη επιδημία,
που θα έπρεπε να μας ανησυχεί;
Ας δούμε μερικά ενδεικτικά γεγονότα.
Ξέρουμε ότι 30 εκατομμύρια παχύσαρκοι Αμερικάνοι
στις Ηνωμένες πολιτείες δεν έχουν ινσουλινοαντίσταση.
Και παρεπιπτόντως, δεν φαίνεται να έχουν
μεγαλύτερο κίνδυνο ν' ασθενήσουν απ' ό,τι οι αδύνατοι.
Αντίθετα, γνωρίζουμε ότι έξι εκατομμύρια αδύνατοι άνθρωποι
στις Ηνωμένες Πολιτείες έχουν ινσουλινοαντίσταση,
και παραπιπτόντως, φαίνεται να έχουν μεγαλύτερο ρίσκο
γι'αυτές τις μεταβολικές αρρώστιες που ανέφερα προηγουμένως
από τους αντίστοιχους παχύσαρκους.
Τώρα δεν ξέρω γιατί, αλλά ίσως να είναι επειδή,
στην περίπτωση τους, τα κύτταρα δεν έχουν ακόμη βρει
τι πρέπει να κάνουν με την πλεονάζουσα ενέργεια.
Έτσι μπορεί να είσαι παχύσαρκος και να μην έχεις ινσουλινοαντίσταση,
και μπορεί να είσαι αδύνατος και να την έχεις,
αυτό υποδηλώνει ότι η παχυσαρκία είναι ένας μεσολαβητής
για ό,τι συμβαίνει.
Και αν πολεμάμε τον λάθος πόλεμο,
αν πολεμάμε την παχυσαρκία αντί την ινσουλινοαντίσταση;
Ακόμη χειρότερα, αν κατηγορούμε τους παχύσαρκους
σημαίνει πως κατηγορούμε τα θύματα;
Αν μερικές από τις θεμελιώδεις ιδέες σχετικά με την παχυσαρκία
είναι απλά λανθασμένες;
Προσωπικά, δεν έχω πια την πολυτέλεια της αλαζονείας,
ούτε καν την πολυτέλεια της βεβαιότητας.
Έχω τις δικές μου ιδέες σχετικά με το τι θα μπορούσε να είναι στον πυρήνα του,
αλλά είμαι ανοιχτός και σε άλλες.
Τώρα, η υπόθεση μου, επειδή όλοι με ρωτούν,
είναι αυτή.
Αν ρωτήσετε τον εαυτό σας, από τι προσπαθεί να προστατευθεί ένα κύτταρο
όταν γίνεται ινσουλινοανθεκτικό,
η απάντηση μάλλον δεν είναι το πολύ φαγητό.
Είναι μάλλον η πολύ γλυκόζη: σάκχαρο στο αίμα.
Τώρα, ξέρουμε ότι τα επεξεργασμένα δημητριακά και άμυλα
ανεβάζουν το σάκχαρο βραχυπρόθεσμα,
και υπάρχει λόγος να πιστεύουμε ότι το σάκχαρο
μπορεί να οδηγήσει απευθείας στην ινσουλινοαντίσταση.
Έτσι αν βάλετε αυτές τις φυσιολογικες διαδικασίες να δουλέψουν,
θα υπέθετα ότι μπορεί να είναι η αυξημένη κατανάλωση
επεξεργασμένων δημητριακών, σακχάρων και άμυλων που δημιουργούν
αυτή την επιδημία της παχυσαρκίας και διαβήτη,
αλλά μέσω της ινσουλινοαντίστασης,
βλέπετε, και όχι απαραίτητα λόγω της πολυφαγίας και μη άσκησης.
Όταν έχασα τα 18 κιλα πριν από μερικά χρόνια,
το έκανα απλά μειώνοντας αυτά τα πράγματα,
το οποίο ομολογουμένως υποδηλώνει πως είμαι προκατελειμένος
βασισμένος στην προσωπική μου εμπειρία.
Αλλά αυτό δεν σημαίνει πως η προκατάληψη μου είναι λάθος,
και το πιο σημαντικό, όλα αυτά μπορούν να δοκιμαστούν επιστημονικά.
Αλλά το πρώτο βήμα είναι ν' αποδεχτούμε την πιθανότητα
ότι αυτά που πιστεύουμε τώρα για την παχυσαρκία,
τον διαβήτη και την ινσουλινοαντίσταση, μπορεί να είναι λάθος
και γι'αυτό θα πρέπει να δοκιμαστούν.
Βάζω την καριέρα μου στοίχημα γι' αυτό.
Σήμερα, αφιερώνω όλο μου τον χρόνο δουλεύοντας πάνω σε αυτό το πρόβλημα,
και θα πάω όπου με πάει η επιστήμη.
Αποφάσισα ότι αυτό που δεν μπορώ και δεν θα κάνω πια
είναι να προσποιούμαι πως έχω τις απαντήσεις ενώ δεν τις έχω.
Έχω ταπεινωθεί από όλα αυτά που δεν ξέρω.
Τον προηγούμενο χρόνο, ήμουν αρκετά τυχερός
ώστε να δουλεύω σε αυτό το πρόβλημα με την πιο φανταστική ομάδα
ερευνητών για τον διαβήτη και την παχυσαρκία στην χώρα,
και το καλύτερο είναι,
όπως και ο Αβραάμ Λίνκολν περιτριγυριζόταν από μία ομάδα ανταγωνιστών,
κάναμε το ίδιο πράγμα.
Στρατολογήσαμε μία ομάδα επιστημόνων ανταγωνιστών,
τους καλύτερους και εξυπνότερους που όλοι έχουν διαφορετικές υποθέσεις
για το τι βρίσκεται στην καρδιά αυτής της επιδημίας.
Μερικοί νομίζουν ότι είναι η υπερβολική κατανάλωση θερμίδων.
Άλλοι νομίζουν ότι είναι το πολύ διατροφικό λίπος.
Άλλοι νομίζουν ότι είναι τα πολλά επεξεργασμένα δημητριακά και άμυλα.
Αλλά αυτή η ομάδα των διεπιστημονικών,
ιδιαίτερα δύσπιστων και εξαιρετικά ταλαντούχων ερευνητών
συμφωνούν σε δύο πράγματα.
Πρώτα, αυτό το πρόβλημα είναι απλά πολύ σημαντικό
για να συνεχίσουμε να το αγνοούμε επειδή νομίζουμε πως γνωρίζουμε την απάντηση.
Και δεύτερον, αν είμαστε διατεθειμένοι να κάνουμε λάθος,
αν είμαστε διατεθειμένοι να αμφισβητήσουμε τη συμβατική σοφία
με τα καλύτερα πειράματα που μπορεί να μας προσφέρει η επιστήμη,
μπορούμε να λύσουμε αυτό το πρόβλημα.
Το ξέρω πως είναι δελεαστικό να θέλεις να δώσεις μία απάντηση τώρα,
κάποιο είδος δράσης ή πολιτικής, κάποια δίαιτα --
φάε αυτό, μην φας αυτό --
αλλά αν θέλουμε να το κάνουμε σωστά,
θα πρέπει να κάνουμε πολύ περισσότερη αυστηρή επιστήμη
πριν μπορέσουμε να γράψουμε αυτή την συνταγή.
Εν συντομία, για την αντιμετώπιση του προβλήματος αυτού, το ερευνητικό μας πρόγραμμα
επικεντρώνεται γύρω από τρία μετα-θέματα ή ερωτήματα.
Πρώτον, πώς τα διάφορα φαγητά που καταναλώνουμε
επιδρούν στον μεταβολισμό μας, τις ορμόνες και τα ένζυμα,
και μέσω ποιων διαφοροποιημένων μοριακών μηχανισμών;
Δεύτερον, βασισμένοι σε αυτές τις ιδέες,
μπορεί ο κόσμος να κάνει τις απαραίτητες αλλαγές στην δίαιτα του
με ένα τρόπο που να είναι ασφαλής και πρακτικός στην εφαρμογή;
Και τέλος, αφού αναγνωρίσουμε ποιες ασφαλείς
και πρακτικές αλλαγές μπορεί να κάνει ο κόσμος στην δίαιτα του,
πώς μπορούμε να μετακινήσουμε την συμπεριφορά τους προς αυτή την κατεύθυνση
έτσι ώστε να γίνει ο κανόνας
και όχι η εξαίρεση;
Επειδή το γνωρίζετε αυτό δεν σημαίνει
πως θα το κάνετε πάντα.
Μερικές φορές πρέπει να δώσουμε ερεθίσματα στους ανθρώπους
για να το κάνουμε ευκολότερο, και είτε το πιστεύετε είτε όχι,
αυτό μπορεί να μελετηθεί επιστημονικά.
Δεν ξέρω πού θα τελειώσει αυτό το ταξίδι,
αλλά αυτό μου είναι τελικά ξεκάθαρο:
Δεν μπορούμε να συνεχίζουμε να κατηγορούμε τους παχύσαρκους και διαβητικούς ασθενείς μας
όπως έκανα εγώ.
Οι περισσότεροι από αυτούς θέλουν να κάνουν το σωστό,
αλλά θα πρέπει να ξέρουν τι είναι,
και πρέπει να δουλεύει.
Ονειρεύομαι την ημέρα όπου οι ασθενείς μας θα μπορούν
να διώξουν τα επιπλέον κιλά
και να θεραπευτούν απο την ινσουλινοαντίσταση
επειδή ως γιατροί
έχουμε πετάξει τα ψυχολογικά μας βάρη
και θεραπεύσαμε τους εαυτούς μας αρκετά από την αντίσταση στη νέα ιδέα
για να πάμε πίσω στα αρχικά μας ιδεώδη:
τα ανοιχτά μυαλά, το κουράγιο να πετάξουμε τις χτεσινές ιδέες
όταν δεν φαίνεται να λειτουργούν,
και να καταλαβαίνουμε ότι η επιστημονική αλήθεια δεν είναι τελεσίδικη,
αλλά εξελίσσεται συνεχώς.
Το να παραμείνουμε πιστοί σ' αυτό το μονοπάτι θα είναι καλύτερο για τους ασθενείς μας
και καλύτερο για την επιστήμη.
Εάν η παχυσαρκία δεν είναι κάτι παραπάνω από ένας μεσολαβητής
για μεταβολικές ασθένειες,
σε τι θα μας βοηθήσει να τιμωρήσουμε αυτούς που φέρουν τον μεσολαβητή;
Μερικές φορές σκέφτομαι εκείνη τη νύχτα στα επείγοντα
πριν από επτά χρόνια.
Μακάρι να μπορούσα να μιλήσω πάλι σε αυτή την γυναίκα.
Θα ήθελα να της πω συγνώμη.
Θα έλεγα, ως γιατρός, έδωσα
την καλύτερη κλινική φροντίδα που μπορούσα,
αλλά σαν άνθρωπος,
σας απογοήτευσα.
Δεν χρειαζόσασταν την κρίση μου και την περιφρόνηση μου.
Χρειαζόσασταν την συμπάθεια και την συμπόνια μου,
και πάνω απ'όλα, χρειαζόσασταν έναν γιατρό
που ήταν διατεθειμένος να λάβει υπόψη
ότι ίσως δεν απογοητεύσατε εσείς το σύστημα.
Ίσως το σύστημα, του οποίου ήμουν κομμάτι,
σας απογοήτευσε.
Εάν το βλέπετε αυτό τώρα,
ελπίζω να μπορέσετε να με συγχωρέσετε.
(Χειροκρότημα)