Tip:
Highlight text to annotate it
X
Με λένε Γκρίερ Μοντγκόμερι και είμαι 14 χρονών.
Είμαι θύμα σχολικής βίας.
Αυτό.
Είχα φίλους στο Δημοτικό
με τους οποίους ήμουν πολύ κοντά.
Στο Γυμνάσιο άρχισαν να κάνουν παρέες με άλλα παιδιά
και... ε...
να με φωνάζουν «πουστράκι»
και... ε...
ξέρεις, να με χτυπάνε και τέτοια.
Ήταν κακοί μαζί μου.
Δεν ήταν ωραίο
με στεναχωρούσε πάρα πολύ
γιατί ήταν οι καλύτεροί μου φίλοι
κι ήξεραν τους γονείς μου, ήξερα τους δικούς τους γονείς
και -ξέρεις-
μου φαινόταν περίεργο.
Είχαν θυμό για το σχολείο,
θυμό για το σπίτι τους.
θυμό γι' αυτό το παιδί που πέρναγε μπροστά τους
και πίστευε ότι είναι «Κυριλέ»
κι έτσι το έδερναν.
Κι αυτό το παιδί ήμουν εγώ.
Όλοι δεχόμαστε πολύ πίεση.
Έχω φίλους που οι γονείς τους δε δέχονται
να φέρει το παιδί τους βαθμούς κάτω από 18άρια.
Ξέρω παιδιά που έχουν υψηλή πίεση,
κι είναι μόλις 15 χρονών
κι είναι αστείο
τα παιδιά να αγχώνονται για τους βαθμούς
όταν βρίσκονται σε μια φάση που απλά προσπαθούν να νιώσουν καλύτερα μες στο ίδιο τους το σώμα
ξέρεις - και να βρουν τη θέση τους στον κόσμο.
Είναι φορές που πέφτω για ύπνο
και ξέρω ότι μου λείπουν δυο εργασίες
ή ότι δεν έχω κάνει μια άλλη,
και νιώθω μεγάλο άγχος.
Σαν κόμπος στο στομάχι.
Μερικές φορές με κρατάει ξάγρυπνο
επειδή ξέρω
ότι θα απογοητεύσω κάποιον.
Δεν μου αρέσουν τα υποχρεωτικά μαθήματα
αλλά τα καλλιτεχνικά είναι η ζωή μου.
Αν δεν υπήρχε το θέατρο,
νομίζω ότι σίγουρα θα είχα παρατήσει το σχολείο.
Παίζω ρόλους, αυτοσχεδιάζω
και περνάμε καλά με τους συμμαθητές μου
και κάνω κάτι που αγαπάω -ξέρεις- κάθε μέρα.
Θέλω στη ζωή μου να γίνω σπουδαίος
και ν'αφήσω το αποτύπωμά μου στον κόσμο.
Αυτό.