Tip:
Highlight text to annotate it
X
Τα σημαντικότερα τείχη στη δυτική ιστορία δεν βρίσκονται καν στη Δύση.
Περιβάλλουν τη σύγχρονη πόλη Ισταμπούλ ή Κωνσταντινούπολη, όπως την έλεγαν οι Ρωμαίοι.
Επί χιλιάδες χρόνια, η τύχη της Ευρώπης εξαρτώταν από αυτά τα τείχη.
Η Κωνσταντινούπολη σχεδιάστηκε για να γίνει το κέντρο του κόσμου.
Όταν τα σύνορα της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας άρχισαν να καταρρέουν τον 4ο αιώνα,
η πρωτεύουσα μεταφέρθηκε στην καλλιεργημένη, εύπορη και ακόμη σταθερή Ανατολή.
Στο σταυροδρόμι μεταξύ Ευρώπης και Ασίας, στο κέντρο των μεγάλων εμπορικών δρόμων του αρχαίου κόσμου,
έχτισε ο Αυτοκράτορας Κωνσταντίνος την πόλη του.
Ήταν η πόλη των βιβλιοθηκών και των πανεπιστημίων,
20 φορές μεγαλύτερη από το Λονδίνο ή το Παρίσι εκείνης της εποχής.
Διατηρούσε την ανεκτίμητη γνώση του κλασικού κόσμου που ξεθώριαζε στη Δύση.
Για να προστατέψουν αυτό το αριστούργημα από τους πολλούς εχθρούς του
οι διάδοχοι του Κωνσταντίνου, έχτισαν τα καλύτερα αμυντικά τείχη που έγιναν ποτέ.
Η πρώτη γραμμή προστασίας ήταν μια τάφρος με 18 μέτρα πλάτος και 7 μέτρα βάθος,
που εκτεινόταν και τα τέσσερα μίλια, από ακτή σε ακτή.
Αγωγοί από το εσωτερικό της πόλης μπορούσαν να γεμίσουν την τάφρο μόλις αντίκριζαν τον εχθρό,
κι ένα μικρό τείχος προστάτευε τους τοξότες που μπορούσαν να ρίξουν στους βρεγμένους στρατιώτες
που προσπαθούσαν να τη διασχίσουν κολυμπώντας.
Όσοι τυχεροί περνούσαν την τάφρο, έρχονταν αντιμέτωποι με αδιάκοπες ομοβροντίες
από τα εξωτερικά τείχη οκτώ μέτρων.
Βέλη, δόρατα, ή πολύ χειρότερα, Υγρό Πυρ -- μια αρχαία μορφή ναπάλμ που αναφλεγόταν κατά την επαφή
και δεν έσβηνε με νερό -- έπεφταν πάνω τους.
Ομάδες Ρωμαίων υπερασπιστών με φορητά φλογοβόλα
ψέκαζαν όποιον προσπαθούσε να βγει από την τάφρο.
Τα τρομοκρατημένα θύματα, οπισθοχωρούσαν για ν' ανακαλύψουν πως καίγονταν και κάτω απ' το νερό.
Κάποιες φορές οι Ρωμαίοι τοποθετούσαν σιφόνια στα τείχη,
κι έριχναν πήλινα δοχεία με Υγρό Πυρ από τους καταπέλτες στους εισβολείς.
Η πρώτη γραμμή μετατρεπόταν σε ηφαίστειο,
δίνοντας την εντύπωση ότι καιγόταν η ίδια η γη.
Αν από κάποιο θαύμα, το εξωτερικό τείχος παραβιαζόταν,
οι επιτιθέμενοι βρίσκονταν αντιμέτωποι με την τελική άμυνα: το μεγάλο εσωτερικό τοίχωμα.
Τα τείχη αυτά ήταν αρκετά μεγάλα ώστε τέσσερις έφιπποι να στέκονται πλάι-πλάι,
επιτρέποντας στα στρατεύματα να σπεύδουν όπου χρειαζόταν.
Ο Αττίλας, βασιλιάς των Ούννων και καταστροφέας πολιτισμών, ονόμαζε τον εαυτό του Μάστιγα του Θεού,
τους έριξε μια ματιά και οπισθοχώρησε.
Οι Αβάροι χτύπησαν μάταια τα τείχη, μέχρι που οι καταπέλτες τους ξέμειναν από βράχους.
Οι Τούρκοι προσπάθησαν να σκάψουν σήραγγα, αλλά βρήκαν πως τα θεμέλια ήταν πολύ στέρεα.
Οι Άραβες προσπάθησαν να λιμοκτονήσουν την πόλη μέχρι να παραδοθεί,
αλλά ξέμειναν οι ίδιοι από τρόφιμα και αναγκάστηκαν να καταφύγουν στον κανιβαλισμό.
Χρειάστηκαν τα όπλα του σύγχρονου κόσμου για να γκρεμίσουν τα τείχη.
Το 1453, οι Τούρκοι έφεραν το υπερόπλο τους:
ένα θεόρατο κανόνι που έριχνε ένα βράχο εξακοσίων κιλών, σε απόσταση πάνω από ένα μίλι.
Μαζί με εκατοντάδες μικρότερα όπλα,
κράτησαν έναν σταθερό ρυθμό βομβαρδισμού, νύχτα-μέρα.
Ένα τμήμα των παλαιών τειχών έπεσε, αλλά ακόμη και σε αυτήν την κατάσταση αποδείχθηκαν τρομερά.
Τα συντρίμμια απορρόφησαν την κρούση των οβίδων καλύτερα από τα στέρεα τείχη.
Χρειάστηκε ενάμισης μήνας συνεχούς βομβαρδισμού μέχρι ν' ανοίξει ένα πέρασμα.
Ο τελευταίος Ρωμαίος αυτοκράτορας, ο Κωνσταντίνος ο 11ος, τράβηξε το σπαθί του
και πήδηξε στο κενό για να σταματήσει την επερχόμενη ορδή,
και χάθηκε μέσα στον μύθο.
Η πόλη καταλήφθηκε και η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία τελικά εξαφανίστηκε.
Αυτά τα γκρεμισμένα τείχη, είχαν όμως ένα ακόμη δώρο.
Καθώς οι επιζώντες εγκατέλειψαν την καταδικασμένη πόλη, πήραν μαζί τους
τα πολύτιμα βιβλία τους και τις αρχαίες παραδόσεις τους.
Ταξίδεψαν δυτικά προς την Ιταλία, επανέφεραν την ελληνική γλώσσα και την εκμάθηση της
στη Δυτική Ευρώπη, και πυροδότησαν την Αναγέννηση.
Χάρη στα τείχη της Κωνσταντινούπολης, αυτού του φρουρούμενου σωρού από τούβλα και μάρμαρο,
έχουμε ακόμη το κλασσικό μας παρελθόν.