Tip:
Highlight text to annotate it
X
Επαγγελματικό Ταξίδι προς τον Θάνατο
Ρωσικές Ειδικές Δυνάμεις στο Γκρόζνι
Το όνομά μου είναι Ιγκόρ Κομισάροβ. Είμαι 37 ετών, παντρεμένος και έχω μια κόρη 12 ετών.
Δουλεύω στην Αγ. Πετρούπολη ως Ειδικός Απεσταλμένος του Τύπου.
Τον Ιανουάριο του 1996 με έστειλαν στο Γκρόζνι, στο Γραφείο Τύπου της Προσωρινής Ρωσικής Διοίκησης στην Τσετσενία.
Πριν την αναχώρηση ρώτησα τον προϊστάμενό μου αν θα χρειαστώ αλεξίσφαιρο γιλέκο ή υποπολυβόλο.
"Πάρε μια τράπουλα μαζί σου" - μου είπε - "Όλα είναι ήρεμα στο Γκρόζνι".
22η Ιανουαρίου. Ερείπια του κέντρου της πόλης.
Ο Ιγκόρ Κομισάροβ έχει την κάμερά του μαζί του. Θέλει να τεκμηριώσει αυτό το ασυνήθιστο επαγγελματικό ταξίδι.
Οι πρώτες εικόνες γυρίστηκαν όσο επέβαινε πάνω σε ένα τεθωρακισμένο όχημα της μονάδας Ειδικών Δυνάμεων.
52 μέρες βρίσκονται μπροστά και ανάμεσά τες και η 6η Μαρτίου την οποία δε θα την ξεχάσει ποτέ.
Αυτή η ταινία είναι η δική του ματιά για την χώρα και τον πόλεμο.
Προσωπική, μονομερής, μεροληπτική και μόλις ένα μικρό κομμάτι της ολόκληρης της αλήθειας.
Είναι ένα βίντεο πρωτόκολλο ενός αυτόπτη μάρτυρα.
Τον συναντήσαμε πρόσφατα στην Αγ. Πετρούπολη, 2200χλμ μακριά από την κόλαση.
Μας έδειξε αυτές τις εικόνες εκεί.
Μας είπε ότι από τότε συχνά βλέπει αυτό το υλικό ξανά και ξανά όσο είναι μόνος στο σπίτι, σαν να το έχει ανάγκη.
Μας έδωσε 8 βίντεο ταινίες.
22 ώρες VHS βίντεο, γεμάτες τεχνικές ατέλειες, όμως αγωνιωδώς αυθεντικές.
Θάνατος των ανδρών της δικής του πλευράς και η σκληρή βία της δικής του πλευράς.
«Είναι καλύτερα να δείξουμε αυτόν τον εφιάλτη» - μας είπε - "Καλύτερα να μην τον ξεχάσουμε."
Το Γκρόζνι μέσα από τα μάτια του Ιγκόρ Κομισάροβ.
Είχε συνέχεια ένα τραγούδι στο κεφάλι του. Το τραγούδι του στην Τσετσενία.
"Στον πόλεμο είναι όπως στον πόλεμο. Να με θυμάσαι, φιλενάδα."
"Στον πόλεμο ποτέ δεν ξέρεις,"
"Μπορεί εμείς αυτούς, ή μπορεί εκείνοί εμάς."
Η αγορά στέκεται μπροστά από την βάση της Προσωρινής Ρωσικής Διοίκησης.
Το ψωμί και η βότκα. Οι Ειδικές Δυνάμεις ανεφοδιάζονται με αυτά τα αγαθά εδώ.
Αστυνομικοί εκπαιδευμένοι για αντιτρομοκρατικές επιχειρήσεις είχαν στρατολογηθεί και σταλεί στο Γκρόζνι για να αποκαταστήσουν την ειρήνη.
Θα μείνουν εδώ και θα μάχονται μέχρι να πέσει ο τελευταίος στρατιώτης, ενώ επίσημα εδώ επικρατεί «ειρήνη».
Αυτό το μέρος, αυτά τα κτήρια θα είναι το οικτρό κομμάτι ασφάλειας πίσω από τα συρματοπλέγματα και σάκους με άμμο για τις επόμενες 52 μέρες.
Γκρόζνι. 4η Μαρτίου, 1996
- Νομίζω υπάρχουν μερικοί τραυματίες.
Ένα άρμα ανατινάχθηκε .
Δεν μπορούμε να δούμε τίποτα. Η αγορά στέκεται εκεί κλείνοντας τα πάντα.
Προσέχετε τις οροφές.
4η Μαρτίου, περίπου 06:30 το πρωί. Έγινε μια έκρηξη.
Ξαφνικά είμαι ξύπνιος.
Το σημείο ελέγχου. Τα παιδιά σε θέσεις μάχης. Αμυντικές θέσεις μάχης.
Τι έγινε; Μια επιδρομή;
Πόσοι είναι οι εχθροί και που είναι οι εχθρικοί ελεύθεροι σκοπευτές;
Δύο από τους δικούς μας τρέχουν μέσα στο κτήριο για να εντοπίσουν τον εχθρό.
Αλλιώς δε θα βγούμε ζωντανοί από ‘δώ.
- Τα παιδιά μας είναι εκεί. - Που; Οι «Ντούχοι» είναι στην οροφή. - Τα παιδιά πήγαν εκεί.
Ένα από τα οχήματά μας σπεύδει εκεί. Τρέχω πίσω του με την κάμερά μου.
Ο βοηθός μου Σεργκέι κατέγραψε αυτές τις εικόνες από την οροφή… και όντως, ένα τεθωρακισμένο ήταν εκεί.
Πρέπει να οδήγησε πάνω σε μια νάρκη.
Υπάρχουν πληγωμένοι, ίσως και νεκροί. Δίχως δισταγμό, χρειάζονται την βοήθειά μας.
Όμως οι «ντούχοι» είναι παντού στα κτήρια.
Έτσι αποκαλούμε τους Τσετσένους μαχητές - "Ντουχ" (το πνεύμα ). Καταλαβαίνετε;
Δεν τους βλέπετε, όμως είναι πάντα εκεί.
Και θα σας σκοτώσουν.
Το όχημα δεν μπόρεσε να περάσει. Ένας πολύ σοβαρά πληγωμένος άνδρας βγήκε από αυτό.
Δεν μπορείς να περάσεις τον δρόμο. Είναι ανοιχτό πεδίο!
Θα σε χτυπήσουν!
Είμαι σε μια τρανς κατάσταση. Βλέπω μόνο μια εικόνα να τρεμοπαίζει.
Τους αριθμούς στο εικονοσκόπιο.
Σκεπτόμενος μόνο «Πρέπει να το κρατήσεις! Πρέπει να το δείξεις!"
Την Αλήθεια! Ακριβώς όπως είναι.
- Ένα! Δύο! Τρία! Έφυγα!
- Της μάνας σου! - Πρόσεχε! Σηκώστε τον! - Κοίτα, ένας ελεύθερος σκοπευτής μας σφυροκοπάει από ΄κει. Σήκωσες την μπαταρία;
Το τεθωρακισμένο. Ο πληγωμένος άντρας.
Η έκρηξη τους πέταξε στη λάσπη.
Ήταν μια απίστευτα ισχυρή έκρηξη.
Είσαι εντελώς ζαλισμένος. Νιώθεις ναυτία. Χάνεις τις αισθήσεις σου για μερικά λεπτά.
Παραμένεις μπερδεμένος ακόμη και μέρες μετά από αυτό. Το έχω περάσει εγώ προσωπικά, σωματικά.
Ακόμα και σήμερα αυτή η ζαλάδα και η αναγούλα επανέρχονται καμιά φορά.
- Σκορπιστείτε από κει! - Σκορπιστείτε! Γαμώτο!
Έχω ξεχάσει το όνομα αυτού του άντρα.
Εδώ πέρα αποκαλούμε ο ένας τον άλλον «αδερφέ».
«Αδερφέ», και τίποτε άλλο.
Λέει ότι τα πόδια του οδηγού κόπηκαν.
- Και ο Αρχηγός πήρε όλο το κρουστικό κύμα πάνω του.
- Ενώ εμένα με έπιασε μόνο εδώ.
Είναι αξιοθαύμαστο. Τα παλικαριά πάντα αναφέρουν τον Αρχηγό τους πρώτο. Μόνο εκείνος μετράει. Μιλάνε για τους εαυτούς τους αργότερα.
"Εκείνο το πράγμα..." – είπε - "εκείνο το πράγμα, που ανατίναξε το όχημά μας, κειτόταν σε μια λακκούβα με βροχόνερο."
- Νάρκη; - Ποιος διάολος ξέρει...
Ένα άλλο από τα οχήματά μας κατάφερε να μας παραλάβει.
- Πάμε! Μπείτε μεσα!
Όμως ο Διοικητής είναι σε κατάσταση σοκ και δε θέλει να φύγει.
"Μα δεν είμαι ούτε καν πληγωμένος!" - φωνάζει.
- Δεν είμαι πληγωμένος, γαμώτο! Εντάξει είμαι! Μπορώ να περπατήσω.
- Ομάδα Κρόνος.
Τα παλικάρια μας τώρα είναι στις θέσεις τους, στις οροφές.
Προσέχετε! Μην τους πυροβολήσετε. Είναι οι δικοί μας στην οροφή!
- Έλα! Έλα! Έλα! Γιατί δεν ξεκινάς; Της μάνας σου!
Έχουμε ήδη την κατάσταση υπό έλεγχο;
Τρέχω πίσω προς την αγορά. Ο Ολέγκ είναι εδώ. Είναι ο φίλος μου.
Πάντα με κάλυπτε όσο εγώ τραβούσα το υλικό μου, χωρίς να του ζητήσω να το κάνει.
Ήταν πάντα εκεί για μένα.
Μου λέει: "Ήταν περίπου τρεις το πρωί... Ήμασταν στον γυρισμό προς τα διαμερίσματά μας,
και είδαμε ένα μικρό αγόρι περίπου 12-13 ετών κοντά στην αγορά.
Μάλλον και πολύ πιθανόν είναι ότι εκείνος έβαλε τη νάρκη στον νερόλακκο.
Πιάσανε έναν. Ένας «ντουχ» πιάστηκε.
- Αυτός ήταν που μας πυροβολούσε; - Δεν ξέρω.
Νιώθεις μόνο μίσος σε τέτοιες στιγμές.
Και την επιθυμία για εκδίκηση.
Έχει σημάδια στους ώμους του;
Από την ανάκρουση του τυφεκίου…
Ο άντρας αυτός μάλλον θα κρατηθεί στο καταφύγιο ως φυλακισμένος.
Μέχρι τη στιγμή όταν θα τον ανταλλάξουμε με ένα από εκείνα τα γουρούνια του Στρατού.
Δεν ξέρω αν αυτό ακριβώς έγινε με αυτόν. Δεν τον ξανάδα ποτέ.
Πίσω στα διαμερίσματά μας, μας περίμενε το μήνυμα ότι ο οδηγός του τεθωρακισμένου οχήματος απεβίωσε στο νοσοκομείο.
Και συνέχεια αναρωτιέσαι: "Τι έγινε εκεί;"
Θα το επαναλαμβάνεις ξανά και ξανά. Είναι ο μόνος τρόπος να το αντέξεις.
- Ήταν νάρκη κατευθυνόμενης δράσης; - Ήταν χειρότερα. Όμως τι είδος νάρκης ήταν αυτός… δεν ξέρω.
Τότε ο Ιγκόρ Κομισάροβ μας έδειξε πως βγήκαν ένα πρωί μερικές βδομάδες πριν και περνούσαν αυτά τα κτήρια.
"Η τοποθεσία μιας άλλης Μονάδας Ειδικών Δυνάμεων Αστυνομίας. Πρέπει να τα θυμάσαι καλά αυτά!" – μας είπε.
Έφτασαν στα προάστια της πόλης..
Προς τα αριστερά είναι η κεντρική πλατεία του Γκρόζνι.
"Γκρόζνι" – είπε ο Ιγκόρ Κομισάροβ.
- Ξέρετε τι σημαίνει; "Φοβερός".
Η πόλη ιδρύθηκε τον 19ο αιώνα από τον Τσάρο όταν οι Ρώσοι κατέλαβαν την περιοχή.
Το Γκρόζνι – Η φοβερή πόλη! Έπρεπε να τρομάξει την αντίσταση και να την καταπνίξει εν τη γενέσει της.
Σχεδιάστηκε μια αστυνομική επιδρομή στα παράνομα διυλιστήρια.
Δεκάδες από αυτά υπάρχουν στην περιοχή.
Οι Τσετσένοι αντλούν πετρέλαιο από τους αγωγούς.
Τα διυλιστήρια είναι πρωτόγονα, όμως είναι αρκετά για να παράγουν βενζίνη.
Αυτή, με τη σειρά της, φέρνει χρήμα για την διεξαγωγή πολέμου, αλλά και για την προσωπική τσέπη.
"Στον πόλεμο μπορείς να λες «αντίο» σε καθετί. Είναι πιασάρικη έκφραση εδώ." – είπε ο Ιγκόρ Κομισάροβ.
Είναι αντίσταση ή έγκλημα;
Ποιος μπορεί να ξεχωρίσει αυτά τα δύο τώρα;
Η αποστολή είναι ξεκάθαρη. Να καταστραφούν τα διυλιστήρια.
Όποιος σταματήσει το παράνομο εμπόριο, θα σταματήσει και την προμήθεια των ανταρτών.
Και ίσως εφαρμόσει την ειρήνη στην περιοχή για τον Γιέλτσιν, που θέλει να κερδίσει στις εκλογές.
Ο πόλεμος ήδη δεν αρέσει στην Ρωσία. Υπερβολικά πολλοί πληγωμένοι. Υπερβολικά πολλοί ακρωτηριασμένοι… Ο Γιέλτσιν χρειάζεται μια ανάπαυλα.
Μια ανάπαυλα σε μια χώρα όπου οι πετρελαιοπηγές καίγονται.
Κανείς δεν ξέρει ποιος τες έβαλε φωτιά.
Η προσπάθεια να σβηστεί η φωτιά είναι ανέλπιστη για μήνες.
"Αυτός ο πόλεμος είναι για το πετρέλαιο" – είπε ο Ιγκόρ.
"Σήμερα είναι η πρώτη φορά όταν αυτό έγινε ξεκάθαρο για μένα."
"Το πετρέλαιο της Τσετσενίας, το πετρέλαιο του Καυκάσου!"
Ένας κύριος αγωγός περνάει μέσα από την Τσετσενία προς τη Μαύρη Θάλασσα.
Είναι αρτηρία ζωής.
Αν πέσει το Γκρόζνι, η Ρωσική Ομοσπονδία μπορεί να διαλυθεί.
Στον Νότο. Στις πετρελαιοπηγές. Αυτό είναι αδιανόητο για τον Γιέλτσιν.
Το δόγμα της «Σιδερένιας Γροθιάς» απέτυχε και τώρα η Μόσχα στέλνει Ειδικές Μονάδες Αστυνομίας.
Όταν η Αστυνομία θα αποκαταστήσει την ειρήνη, τότε δε θα ξαναγίνει πόλεμος εδώ.
Και τότε ξαφνικά εμφανίζεται μια κατάσταση ομαλότητας και συνηθισμένου στο υλικό του Ιγκόρ.
Κάθονται στο «βαρέλι». Έτσι αποκαλούν το φτωχό διαμέρισμα των επισήμων του Τύπου.
Ένα από τα σπάνια πλάνα δείχνει τον Ιγκόρ Κομισάροβ, τον άνθρωπο μέσω των ματιών του οποίου βλέπουμε αυτόν τον πόλεμο.
Το κασετόφωνο παίζει ένα τραγούδι, γραμμένο από κάποιον από τους στρατιώτες.
"Ανταλλαγή πυρών έγινε ξανά εχτές" – τραγουδάνε μαζί - "και σφαίρες δε με πέτυχαν πάλι. Έτσι, θα μείνω ζωντανός για λίγο ακόμα."
Υπάρχει ένα σημείωμα στον τοίχο - "Αντίθετα από τον πόλεμο, η ζωή συνεχίζεται."
Γκρόζνι. 6η Μαρτίου, 1996
6η Μαρτίου. Σοκ! Οι αντάρτες είναι μέσα στην πόλη.
Εκατοντάδες ή ίσως και χιλιάδες ή ακόμη παραπάνω.
Επιτέθηκαν σε ένα Τσετσένικο Αστυνομικό Τμήμα.
Δύο τεθωρακισμένα οχήματα αναχώρησαν πριν 10 λεπτά για να βοηθήσουν την Αστυνομία.
"Απίστευτο. Δεν παρουσιάστηκα στην πρωινή αναφορά και αναχώρηση."
"Για πρώτη και την τελευταία φορά μέσα στις 52 μέρες."
"Όμως αυτός είναι η ακριβής αιτία ότι είμαι ζωντανός."
"Η ομάδα υποστήριξης έπεσε σε ενέδρα. Μια θανάσιμη ενέδρα."
Το σημείο της μάχης. Οι πυροβολισμοί. Δεν υπάρχει ασύρματη επικοινωνία.
Φτάνουμε στις θέσεις μάχης και περιμένουν την απόφαση του Διοικητή.
Πίσω από τον τοίχο υπάρχει μια γέφυρα. Τα τεθωρακισμένα μας οχήματα είναι περίπου 30-50μέτρα πέρα από αυτήν.
Ο δρόμος προς τα ‘κει σημαίνει αποστολή αυτοκτονίας.
Όμως πρέπει να πάμε εκεί, τουλάχιστον να φτάσουμε στη γέφυρα για να δούμε τι συμβαίνει.
Χρειαζόμαστε ελικόπτερο. Πρέπει να φτιάξει παραπέτασμα καπνού.
Ένα σύννεφο για κάλυμμα. Μια λευκή ασπίδα στο ανοιχτό πεδίο.
Όμως δεν έχουμε ελικόπτερο.
Μια απόφαση. Ο Διοικητής πρέπει να πάρει μια απόφαση.
Κάλεσμα προς τον Ρωσικό Στρατό για βοήθεια ακούγεται ξανά και ξανά… Απόγνωση.
- Της μάνας σας! Τι κάνετε εκεί πέρα;;; Πέσατε για ύπνο;;;
- Θεέ μου! Μα τι κάνετε; Κοιμάστε;"
"Μέτεορ, Μέτεορ! Μπούρια 32, μ’ακούς;"
Τεχνική βλάβη. Εσκεμμένη; Προδοσία;
Τότε παίρνει μια απόφαση. Ένα τεθωρακισμένο όχημα θα πάει μπροστά προς τη γέφυρα και από κει ίσως και πιο κάτω… προς τα παλικάρια μας.
- Κάλυψέ με.
- Από πού έρχονται τα πυρά; - Από ‘κει. Από την κοιλάδα.
Να το, το τεθωρακισμένο… καίγεται.
Ο Στρατός ακύρωσε την αεροπορική υποστήριξη. Όχι ελικόπτερα. Ο καιρός είναι ακατάλληλος.
Όλοι ξέρουν ότι πρέπει να πάμε εκεί κάτω και ο καθένας ξέρει ότι δεν έχουμε άλλη επιλογή.
Περιμένοντας… για ώρες…
... αβάσταχτο.
"Με λένε Ιγκόρ" - είπα.
- Και σένα, πως σε λένε; - Αντρέι.
- Δώσ’ μου τσιγάρο, αδερφέ.
- Είμαι από την Αγ. Πετρούπολη. Εσείς, παίδες; - Από την Τουμέν.
Εντωμεταξύ το κτήριό μας δέχεται πυρά.
Τα πλάνα που γύρισε ο Σεργκεί, ο βοηθός μου.
Μάχες σε όλη τη πόλη.
Επιθέσεις με σκοπό να ακινητοποιήσουν τις δυνάμεις μας.
Μερικές δεκάδες των ανδρών ανταποδίδουν τα πυρά.
Δεν μπορούν να φύγουν, επειδή προστατεύουν το κτήριο.
Το δικό μας κτήριο!
Εμείς ακόμα περιμένουμε λίγο πιο μακριά από την γέφυρα.
Και μετά δίνουμε μάχη για να φτάσουμε στο τεθωρακισμένο όχημα.
Δεν έχουμε υλικό από εκείνη τη μάχη. Προβλήματα με την κάμερα.
(ασύρματη επικοινωνία) Εργοστάσιο αρτοποιίας. Το γκρι κτήριο. Το άνω δεξιά παράθυρο.
Μετά όμως, έχουμε αυτή τη σκηνή... Οι επιζώντες...
- Κοίτα εδώ. Είναι το αίμα του Διοικητή μας.
- Τα πάντα καλυμμένα με αίματα.
- Αίμα των συντρόφων μας.
"Φανταστείτε" – λέει αυτός ο άντρας - "δεν μπορούσαμε να σώσουμε κανέναν."
- Τα πυρομαχικά μας σχεδόν τελείωσαν.
- Μόνο τρεις από μας έμειναν.
- Δίχως καμία υποστήριξη.
- Ικετεύαμε για μια ώρα, όμως ο Στρατός δεν ήρθε.
- Είπαν ότι τα ελικόπτερα δεν μπορούν να πετάξουν με αυτόν τον καιρό. Μα τι έχει ο καιρός; Ο καιρός είναι καλός.
- Και όλη την ώρα ήμασταν μόνοι μας.
- Ανταποδίδαμε τα πυρά, όμως ήταν άσκοπο. Δεν είχαμε θέα.
- Ενώ οι ελεύθεροι σκοπευτές μας έριχναν. Ήταν φρίκη, σκέτη φρίκη.
- Χάσαμε τον Διοικητή μας.
- Είναι παράνοια, που δεν μπορεί να συμβαίνει.
- Μας πήδηξαν και μας έκαψαν.
- Και τα τσακάλια, που μας χρησιμοποιούν εδώ ως ανθρώπινες ασπίδες, πλουτίζουν με το αίμα μας και συνεχίζουν να οδηγούν τα μεγάλα Μερσεντές τους.
- Τα πάντα πουλημένα. Είναι όλα για τα πετρελαιο-δολάρια.
- Κοφ’ το!
- Γιατί; Είναι η αλήθεια!
- Έπρεπε να μεταδίδεται στην κεντρική τηλεόραση. Πρέπει να τους δείξετε αυτό, αντί για εκείνο που μεταδίδουν. Ότι όλα είναι ήρεμα στο Γρόζνι.
- Μόνο τρεις από μας έμειναν!
- Και τι έγινε που ικετεύαμε για βοήθεια; Ο Στρατός όμως δεν ήρθε.
- Μας εγκατέλειψαν.
- Τόσοι πολλοί νεκροί, στιβάδες από σώματα πολύ κοντά ο ένας στον άλλον και εμείς δεν μπορούσαμε να κάνουμε τίποτα. Τα οχήματα καίγονταν, όμως εμείς δεν μπορούσαμε να τους αφήσουμε εκεί.
- Τα αγόρια μας και τον Διοικητή.
- Καίγονταν μπροστά στα μάτια μας.
- Ήμασταν τόσο κοντά… όμως δεν μπορούσαμε να τους πάρουμε από ‘κει.
- Εντάξει! Φτάνει!
- Γραψ’ το στην κάμερα. Δειξ’ το στη χώρα.
- Πρέπει να δείξεις τι συμβαίνει εδώ.
Δε νιώθω τίποτα πια.
Δεν βλέπω τίποτα. Αυτά τα πλάνα τα γύρισα με την ελλατωματική μου κάμερα.
Τελευταίες εικόνες εκείνης της μέρας.
Αστυνομική επιδρομή. 40χλμ πριν το Γκρόζνι. Σε ένα χωριό.
Ο Ιγκόρ Κομισάροβ μας έδειξε αυτές τις εικόνες και εμείς καταλάβαμε την αποστολή τους.
"Είναι αστυνομικοί και όποτε αυτό ήταν δυνατό…" – μας είπε,
"… έκαναν αυτό που έπρεπε να κάνουν – την αστυνομική υπηρεσία."
Κυνήγι των εγκληματιών, εμπόρων ναρκωτικών και όπλων.
Αυτοί οι άνθρωποι υπήρχαν και πριν, απλά ο πόλεμος τους ξέβγαλε στην επιφάνεια.
Και ψάχνουν για αντάρτες.
"Στασιαστές" για τους Ρώσους.
Αυτονομιστές.
Τρομοκράτες.
Η γλώσσα της Αστυνομίας – η γλώσσα της εξουσίας.
"Οι περισσότεροι Τσετσένοι δε θέλουν αυτόν τον πόλεμο εδώ πέρα." – είπε ο Ιγκόρ Κομισάροβ.
«Και πολλοί, πραγματικά πολλοί από αυτούς μας βοηθάνε.»
Ακούστηκε ένας πυροβολισμός.
Έπιασαν έναν άντρα.
- Σήκω πάνω! Σήκω πάνω!
- Έχεις όπλα;;;
- Τρέχα! Τα χέρια πίσω από την πλάτη!
- Πίσω από την πλάτη! Τρέχα!
- Που πας! Εδώ!
Ο Ιγκόρ Κομισάροβ ξέρει ότι οι άμαχοι δεινοπαθούν ιδιαίτερα.
Το είδε ο ίδιος και το κατέγραψε στην κάμερα.
Οι άνθρωποι στα χωριά και στις πόλεις βαστάνε το βάρος του πολέμου.
Και αυτή είναι η απατηλή ανάπαυλα ανάμεσα σε δύο μάχες, την οποία η Μόσχα αποκαλεί «ειρήνη».
- Τα χέρια πίσω από την πλάτη! - Πες τους ότι μόλις πέρασε το χειρουργείο. (η γυναίκα)
Συλλάβανε έξι άντρες.
Τρεις από αυτούς απελευθερώθηκαν σύντομα, ενώ οι άλλοι θα ανταλλαχθούν για τους Ρώσους στρατιώτες.
«Εμπόριο» των ομήρων… όπως πάντα.
"Γιατί δε μας αφήνετε ήσυχους;" – ρωτάει αυτή η γυναίκα.
"Δουλεύαμε για την Σοβιετική Ένωση επί δεκαετίες και δεν είναι δικό μας σφάλμα αυτό εδώ."
"Μας συγκίνησε…" – είπε ο Ιγκόρ Κομισάροβ.
«… όμως τέτοιες σκηνές μας τρομάζουν. Μερικά λεπτά καθυστέρησης και οι αντάρτες κερδίζουν χρόνο.»
Χρόνο για την ενέδρα.
Πυρά από το δάσος.
Πάλι ο αόρατος εχθρός.
Πόσοι είναι σήμερα;
Δυνάμεις Αστυνομίας παραμένουν πίσω από την κάλυψη.
Μετά από λίγο οι αντάρτες παραδίδονται.
Αρχικά ο Ιγκόρ Κομισάροβ δεν ήθελε να μας δώσει αυτό το υλικό.
Τσετσένοι αντάρτες.
Η φρικτή μεταχείριση από τις Αστυνομικές μας δυνάμεις είναι «η εξαίρεση» μας λέει.
Τέτοιες σκηνές από το Γκρόζνι δεν έχουν προβληθεί ποτέ πριν.
Επιτράπηκε στον Ιγκόρ Κομισάροβ να γράφει, επειδή οι σύντροφοί του τον εμπιστεύονταν.
"Θα μας καταλάβει όμως ο τηλεθεατής;" – ρώτησε ο Ιγκόρ τον δικό μας άνθρωπο που του έπαιρνε την συνέντευξη.
Ξέρετε πως είναι όταν χάνετε έναν φίλο σας και μετά οι δολοφόνοι του πέφτουν στα χέρια σας;
Είναι παλιά η ιστορία. Βία γεννάει περισσότερη βία.
Και οι δύο πλευρές κατηγορούν την άλλη πλευρά ως ένοχη για την βία.
Εκείνος ξεκίνησε πρώτος. Εγώ μόνο προστάτευα τον εαυτό μου.
"Δείξτε αυτές τις εικόνες!" – είπε ξαφνικά αποφασισμένα ο Ιγκόρ Κομισάροβ – «Δείξτε τες!»
"Επιβίωσα στο Γκρόζνι. Δε φοβάμαι τίποτα πια."
Γρόζνι. 7η Μαρτίου, 1996
Η 7η Μαρτίου. Μας αντικατέστησε ο Στρατός για να ξεκουραστούμε τη νύχτα.
Δεν μπορούσαμε να επιστρέψουμε ακόμα. Μάχες μαίνονταν παντού.
Ένας Υπολοχαγός μας έδωσε δύο βαρέα άρματα μάχης υπό την ανωτέρα διαταγή, να μας βοηθήσει υπό την προσωπική του ευθύνη και ρίσκο.
Θέλουμε να ψάξουμε για τους επιζώντες και να αποσύρουμε τους σωρούς των νεκρών.
Ακούγεται τρελό, όμως έτσι είναι.
- Δεν αφήνουμε κανέναν πίσω.
- Φέρνουμε τα αγόρια μας πίσω.
- Και οι ζωντανοί και οι νεκροί έχουν αυτό το δικαίωμα.
Σημείο μάχης της 6ης Μαρτίου.
Πάλι αυτή η ανοιχτή, θανατηφόρα πεδιάδα.
Φέραμε μαζί μας τα σκυλιά εκπαιδευμένα στην αναζήτηση εκρηκτικών.
Συχνά οι αντάρτες τοποθετούν νάρκες κάτω από τους νεκρούς μας, για να πάρουν και άλλους.
Είναι ελεύθεροι σκοπευτές στα ερείπια;
Πυρά υποστήριξης.
Και μετά προχωράμε. Η αποστολή είναι μπροστά στα μάτια μας. Δε σκεφτόμαστε τίποτε άλλο. Απλά προχωράμε.
- Αυτός είναι ο συμπατριώτης μας. Χειριστής σκύλου.
- Εδώ τα αγόρια μας.
Δεν υπήρχαν επιζώντες.
Είναι νεκροί.
Είναι όλοι τους νεκροί.
Το επόμενο βράδυ.
Ακόμα με τον Στρατό.
Στη σκηνή μας.
Η βότκα. Είναι το μέσο μας για να ξεχνιόμαστε.
Παρηγοριά και Φάρμακο.
Το ναρκωτικό που χρειαζόμαστε για να επιβιώνουμε.
Πάντα κάνουμε 4 προπόσεις. Δύο για τους εαυτούς μας. Την τρίτη για τους πεσόντες συντρόφους και την τελευταία για να μην πει κανείς την πρόποση για μας αύριο.
9η Μαρτίου. Διαδρομή πίσω στα διαμερίσματά μας.
Με την ελαττωματική κάμερα τράβηξα τις τελευταίες εικόνες της αποστολής μας.
Ένα τεθωρακισμένο όχημα είναι μπροστά μας προσφέροντας κάλυψη.
Βάζει παραπέτασμα καπνού.
Σαν ένα λευκό προστατευτικό πέπλο που πλανιέται πάνω από φάλαγγά μας.
Μνήμες. Μνήμες βίας και θανάτου.
Το δικό μου απόκομμα της πραγματικότητας.
Η δική μου αλήθεια.
Και ανάμεσα από αυτά υπάρχει αυτό το παλιό υλικό.
Γκρόζνι, 16 χρόνια πριν.
Βρέθηκα εδώ παλιά, όταν ήμουν ακόμα Δόκιμος.
Τότε, παλιά, κάποιοι άνθρωποι με προσκάλεσαν σε ένα παλιό μπαράκι.
Τσετσένοι.
Έτρωγα και έπινα μέχρι σημείου, που δεν μπορούσα άλλο.
Την άλλη μέρα συνάντησα έναν από εκείνους στο μπαρ όσο περίμενα το τραίνο στον σταθμό.
Ήταν λουλουδοπώλης.
Μου χάρισε μια ανθοδέσμη.
"Για τη μητέρα σου" – μου είπε.
"ή το κορίτσι σου… όπως προτιμάς."
"Δωσ’ τους χαιρετισμούς από το Γκρόζνι."
Είναι πραγματική η ιστορία.
"Στον πόλεμο είναι όπως στον πόλεμο" – όπως λέει το τραγούδι.
Στρατιώτες ονειρεύονται τις μητέρες τους τις νύχτες.
Ο πόλεμος είναι αρκετά διαφορετικός από τις ταινίες.
Είναι σαν μια κατάρα.
Τα κορίτσια ακόμα περιμένουν.
Επαγγελματικό Ταξίδι προς τον Θάνατο
Ρωσικές Ειδικές Δυνάμεις στο Γκρόζνι
Big thanks for translation from German to English to Talshet (www.youtube.com/user/Talshet)
Μετάφραση στα Ελληνικά - BitnikGr Text editing and subtitling - BitnikGr (www.youtube.com/user/BitnikGr)