Tip:
Highlight text to annotate it
X
Η κοσμοθεωρία του δυτικού μας κόσμου χαρακτηρίζεται από κατακερματισμό και διάσπαση προσοχής.
Σύνορα χωρίζουν χώρες, πολιτισμούς, ελπίδες και πεποιθήσεις.
Ξεχωρίζουμε το νου από το σώμα, εμένα, εσένα, τη φύση, τα πράγματα.
Η κατακερματισμένη θεώρησή μας εισβάλλει και στον τρόπο που οργανώνουμε τις ζωές μας.
Εργαζόμαστε και το μυαλό ταξιδεύει στον επόμενο προορισμό διακοπών.
Κάνουμε διακοπές και σκεφτόμαστε τη δουλειά.
Τρώμε και ταυτοχρόνως παρακολουθούμε τηλεόραση,
πέφτουμε για ύπνο και σκεφτόμαστε όλα όσα έχουμε να κάνουμε την επομένη,
για να αντισταθμήσουμε τον ανθυγιεινό τρόπο ζωής, πάμε για τζόγκινγκ και
ενώ τρέχουμε, φοράμε ακουστικά ώστε να ακούσουμε μουσική χωρίς να μας αποσπούν οι σκέψεις μας.
Το ίδιο κάνουμε όταν επιβιβαζόμαστε σε δημόσια μέσα μεταφοράς, για να μη μας ενοχλούν οι γύρω μας.
Ως επιβάτες προσπαθούμε να αποφύγουμε τις χιλιάδες διαφημίσεις που αποσκοπούν στο να τραβήξουν την προσοχή μας έξω
ενώ αποξενωνόμαστε, ο ένας από τον άλλο, αντιμέτωποι με την απληστία και την ανισότητα.
Ποτέ άλλοτε η αναζήτηση του νοήματος της ζωής δεν υπήρξε τόσο έντονη όσο σήμερα, στον 21ο αιώνα.
Από τη μια η κατακερματισμένη μας θεώρηση πηγάζει από τη χρήση της γλώσσας που λόγω δομής (υποκείμενο/ ρήμα/ αντικείμενο) μας αναγκάζει να σκεφτόμαστε ανά ζεύγη.
Από την άλλη, από την εποχή των αρχαίων Ελλήνων, εφαρμόσαμε την επιστημονική μέθοδο ως το μόνο 'αξιόπιστο' μέσο αναζήτησης της αλήθειας.
Σύμφωνα με την επιστημονική μέθοδο, το όποιο πείραμα πρέπει να αποδεικνύεται με όρους διυποκειμενικούς, ποσοτικούς και εκπεφρασμένους,
γεγονός που έστρεψε την προσοχή μας προς τον εξωτερικό κόσμο, γύρω μας, όχι μέσα μας.
Υπάρχουν και άλλες δυνάμεις που μας αποσπούν στην εσωτερική μας διαδρομή.
Ανά τους αιώνες επιμείναμε να δημιουργούμε αποικίες και να εκμεταλλευόμαστε νέες ηπείρους,
απολαμβάνοντας τα πλούτη αυτής της ζωής
με βιομηχανικές και τεχνολογικές επαναστάσεις.
Ή, τελευταίως, με ταξίδια στο διάστημα.
Φαίνεται πως φοβόμαστε να αντικρύσουμε τους εαυτούς μας,
φοβόμαστε να δούμε τι απέμεινε, πέρα από όλα όσα μας αποσπούν την προσοχή
Αυτή όμως είναι και η μεγάλη πρόκληση του 21ου αιώνα:
Η πρόκληση είμαστε εμείς οι ίδιοι.
Δυο είναι οι δρόμοι που οδηγούν στη γνώση.
Από τη μια, η ορθολογική σκέψη, ιδανική για μια διεξοδική ανάλυση με δεδομένο στόχο,
ανάγει τον κόσμο σε κατακερματισμένα αντικείμενα που στερούνται νοήματος.
Από την άλλη, υπάρχει η διαλογιστική συγκέντρωση, ή διαισθητική γνώση, που τείνει
να αντιμετωπίζει τον κόσμο ως ολότητα χωρίς να αναζητά την απόλυτη αλήθεια,
δίνοντας αίσθηση υποκειμενικού νοήματος, αλλά μη βοηθώντας τη διεκπεραίωση
πρακτικών ζητημάτων.
Οι δυο μέθοδοι είναι συμπληρωματικές και απολύτως αναγκαίες.
Φαίνεται ωστόσο πως ο άνθρωπος του Δυτικού κόσμου ταυτίστηκε μάλλον με την ορθολογική παράβλεποντας τη διαισθητική ως πηγή γνώσης.
Ας μείνουμε λοιπόν λίγο παραπάνω στη διαισθητική γνώση,
η οποία αποτέλεσε απαρέγκλιτα το θεμέλιο των παραδόσεων της Ανατολής
οι οποίες αναγνωρίζουν ότι η γλώσσα δεν είναι σε θέση να απηχήσει την πραγματικότητα,
αφού η γλώσσα είναι χάρτης που δεν πρέπει να συγχέεται με την 'επικράτεια' που απεικονίζει.
Η φύση στην πράξη δε γνωρίζει τέτοιες διακρίσεις,
αλλά αποτελεί σκέλος ενός μεγάλου παλλόμενου πεδίου συχνοτήτων, εντός του οποίου τα πάντα επιδρούν με όλα.
Αυτή η ολότητα αποκαλείται Τάο στον Ταοϊσμό,
Νταρμακάγια στο Βουδισμό,
Βράχμαν στον Ινδουϊσμό
και ενοποιημένο πεδίο στην κβαντική θεωρία.
Αυτή η φυσική ροή ενέργειας κινείται όπως ακριβώς θέλει η φύση...
και είναι ορατή παντού στη δομή της.
Είναι αυθόρμητη η τάση ελευθερίας στη φύση.
Όποτε μπλοκάρουμε την ενέργεια, παρατηρούνται αφύσικες παραμορφώσεις.
Αυτό συμβαίνει και στο σώμα μας.
Όταν οι μύες είναι πιασμένοι μπλοκάροντας την ενέργεια, νόσοι εμφανίζονται σε άλλα σημεία του σώματος.
Αυτή η ιδέα αποτελεί τη βάση της κινεζικής ιατρικής.
Και έτσι η πρόκληση μας σήμερα έγκειται στο να απαλλαγούμε από κάθε εμπόδιο, σωματικό, συναισθηματικό, πνευματικό, διανοητικό, όπως και από κάθε κοινωνική προσδοκία.
Να επιτρέψουμε σε αυτήν τη φυσική ροή ενέργειας να κινηθεί μέσα μας.
Και ο σκοπός μας σε αυτή τη ζωή αποκαλύπτεται μέσα από όσα προσφέρουμε στον κόσμο.
Ας ρίξουμε όμως μια ματιά στον τρόπο που οργανώσαμε τις κοινωνίες μας.
Οι πέντε κύριοι κλάδοι δραστηριότητας αφορούν ναρκωτικά, τζόγο, πορνεία, πόλεμο και τραπεζική.
Οι ανωτέρω τομείς συνδέονται είτε με τον υλισμό είτε με τον προστατευτισμό,
ενώ λόγω της ανύπαρκτης ευτυχίας και του κενού που νιώθουμε καταφεύγουμε μαζικώς στον αναχωρητισμό
είτε στα ναρκωτικά, είτε στην πορνεία ή τα τυχερά παιχνίδια.
Η αλλαγή, ωστόσο, βεβαίως θα επέλθει αφού η τάση της φύσεως για ελευθερία μας ξεπερνά.
Εκατομμύρια άνθρωποι ανά την υφήλιο προσφέρουν και μοιράζονται, άνευ όρων,
είτε λογισμικό, μουσική, δεξιότητες και ταλέντα, είτε μια αγκαλιά ή ένα κατάλυμα.
Παρά ταύτα, κυβερνήσεις και επιχειρήσεις εξακολουθούν να λειτουργούν σε πλαίσιο ιδιοκτησιακό
και κάνουν ό,τι μπορούν να εμποδίσουν τη φυσιολογική παρόρμηση αποδέσμευσης.
Δείτε τι συμβαίνει με τον πόλεμο για την καταπολέμηση της τρομοκρατίας,
με τη μουσική βιομηχανία που επιχειρεί να προστατεύσει τη μουσική,
με τη λογοκρισία στο διαδίκτυο, ή ακόμη και με τις στρατιές των δικηγόρων που ειδικεύονται σε θέματα πνευματικών δικαιωμάτων ιδιοκτησίας.
Όλα εδράζονται στο φόβο της απώλειας.
Όμως η γνώση, το ταλέντο, η μουσική, η αγάπη και η συμπόνια δεν παγιδεύονται στο ιδιοκτησιακό καθεστώς.
Φαίνεται πως τα πήγαμε να τα βάλουμε με τις δυνάμεις της φύσης.
Αργά ή γρήγορα θα συνειδητοποιήσουμε ότι το Μόνο που Έχουμε είναι αυτό που μπορούμε να Προσφέρουμε.
Ιδέα/Σενάριο: Jeroen Timmers Ήχος: Leo Melcherts Σκίτσα/Κινούμενα Σχέδια: Raquel Ramirez