Tip:
Highlight text to annotate it
X
0:00:02.970,0:00:05.180 Νομίζω ότι αυτό που είναι πιο σημαντικό για μένα
παρακολουθώντας όλα τα κλιπ που λαμβάνουμε
είναι πόσο μοιάζουν οι άνθρωποι σε όλον τον κόσμο.
Ψάχνουμε προσωπικό υλικό χωρίς επεξεργασία, στο οποίο οι άνθρωποι
σε αφήνουν να δεις αυτό που δεν θα έβλεπες κανονικά σε ένα ντοκιμαντέρ.
Αυτά τα κλιπ αφορούν την γέννηση, την αγάπη,
τα παιδιά, τις αρρώστιες, τον θάνατο.
Τα περισσότερα κλιπ
ανήκουν σε αυτήν την κατηγορία.
Μετά από μία ημέρα στη διάρκεια της οποίας έχεις παρακολουθήσει περίπου 200 κλιπ,
πέντε με έξι ώρες υλικού, νιώθεις όπως νιώθει ένας θεραπευτής
στο τέλος μιας ημέρας κατά την οποία οι άνθρωποι
έχουν καταθέσει ατελείωτα δυνατά συναισθήματα και προσωπικά στοιχεία
και νιώθεις εξαντλημένος.
Είναι, πραγματικά, πολύ δυνατό και άμεσο συναίσθημα να ακούει κανείς
απλούς ανθρώπους να εκφράζουν αυτά τα πολύ απλά συναισθήματα.
Πιστεύω ότι αυτό κάνει την ταινία τόσο όμορφη γενικά
και προσδίδει στην ταινία αυτήν την ειλικρίνεια,
αυτήν την αμεσότητα.
Το στοιχείο που κινείται σταθερά μέσα στην ταινία
είναι η αίσθηση του χρόνου και υποθέτω πώς αυτή ήταν η πιο προφανής κατεύθυνση,
αλλά λειτουργεί και δημιουργείται μία αίσθηση
ότι η μέρα ξεκινά και όλοι οι άνθρωποι ξυπνούν ταυτόχρονα.
Θα δείτε από έναν έφηβο στο δωμάτιό του στη Νέα Υόρκη
να σας διηγείται τι του αρέσει περισσότερο
μέχρι αυτήν την υπέροχη γυναίκα της φυλής των Μασάι με τα κολιέ της,
έξω από την καλύβα της, να διηγείται τι της αρέσει περισσότερο.
Αυτός ο συνδυασμός είναι υπέροχος.
Υπάρχουν τρεις τρόποι να δημιουργήσει κανείς μια συνέχεια
κάποιου συμβάντος αλλά μέσα από διαφορετικά κλιπ.
Ένας τύπος από την Ινδία βγάζει μια εφημερίδα
από το καλάθι με τις εφημερίδες του.
Ένας διανομέας εφημερίδων ανεβαίνει τα σκαλιά στον Καναδά.
Ρίχνει την εφημερίδα στο γραμματοκιβώτιο στην Ιταλία και ένας άλλος στην Ισπανία
την παίρνει από εκεί, ενώ την ανοίγει και την διαβάζει κάποιος άλλος στο Περού.
Θα μπορούσατε να το δείτε σαν να ήταν μία ιστορία,
αλλά, στην πραγματικότητα, αποτελείται από πολλά διαφορετικά μέρη.
Είναι μία ταινία μέσα από την οποία προσπαθούμε να ερευνήσουμε σοβαρά
πώς είναι να ζει κανείς σήμερα,
πώς είναι η ζωή στις 24 Ιουλίου με κάθε είδους πόνο, βία και τρόμο,
αλλά και με την αγάπη, την ευτυχία, την ελπίδα και την προσδοκία
που υπήρχαν εκείνη την ημέρα
και που υπάρχει κάθε μέρα.